กลางดึก ในห้องชุดของโรงแรมหรู แสงไฟในห้องสลัว เสียงหายใจของชายหญิงที่สั่นสะท้านแทรกเข้ากับบรรยากาศที่เต็มไปด้วยความโรแมนติก
หลังจากความร้อนแรงสงบลง
เฉินม่านพิงอกของหั่วฉงโจวอย่างหมดแรง เสียงหัวใจของเขาดังอยู่ใกล้หู เธอมองไปที่คางที่มีมุมชัดของเขา ใจยังไม่สงบ
ในขณะนั้น หั่วฉงโจวใช้แรงกดที่เอวของเธอเล็กน้อย เสียงหายใจอยู่ใกล้หูเธอ "คิดอะไรอยู่?"
เฉินม่านสะดุ้งเล็กน้อย แล้วตอบว่า "คิดเรื่องงานน่ะค่ะ"
"อยู่กับฉันยังคิดเรื่องงานอีกเหรอ?" เสียงของชายหนุ่มต่ำลงเล็กน้อย เขาจ้องเธออย่างแน่วแน่ "เฉิน ผู้ช่วยส่วนตัว เธอใจกล้าขึ้นทุกวันแล้วนะ"
น้ำเสียงของชายหนุ่มมีความไม่พอใจแฝงอยู่ เป็นสัญญาณว่าเขาไม่ค่อยพอใจ
เฉินม่านเห็นดังนั้น ก็อดถอนใจไม่ได้ แต่ก็ใช้มือกอดคอเขาอย่างออดอ้อน "โอเค ฉันผิดเองค่ะ"
ชายหนุ่มยังคงมองเธอ ดูเหมือนจะยอมรับการอ่อนข้อของเธอ เขาแค่ยิ้มให้เธอขยับเข้ามาใกล้
เฉินม่านรู้ดีว่าเขาหมายถึงอะไร เธอจึงไม่อายและขยับริมฝีปากแดงเข้าไปใกล้อีกครั้ง
เช้าวันรุ่งขึ้น เมื่อเฉินม่านตื่นขึ้น ชายหนุ่มไม่ได้อยู่ข้างกายเธอแล้ว
เธอลืมตาขึ้นมองเห็นเขากำลังหันหลังคุยโทรศัพท์ เสียงของเขาเบาแต่ไม่ขาดความอดทน จากมุมที่เธอมองเห็น รูปร่างของเขาดูโดดเด่นยิ่งขึ้น ประกอบกับรูปร่างสูงใหญ่ของเขา ทำให้เขาดูมีเสน่ห์มาก
เฉินม่านอดไม่ได้ที่จะทำปากจู๋ แต่ไม่ส่งเสียงรบกวน นอนลงบนเตียงมองดูแผ่นหลังของเขาไปเรื่อย ๆ
จนกระทั่งเขาวางสายโทรศัพท์ หันมามองเธอ ดวงตาที่สงบไม่แสดงความประหลาดใจ "ตื่นแล้ว?"
เฉินม่านพยักหน้า
ชายหนุ่มไม่พูดอะไรอีก หันไปแต่งตัว เฉินม่านลุกจากเตียงมาช่วยผูกเนคไทให้เขา ซึ่งเขาก็ให้ความร่วมมือ
เมื่อแต่งตัวเรียบร้อย เฉินม่านตรวจสอบอีกครั้ง จากนั้นพูดว่า "เมื่อวานฉันได้ส่งงานให้ผู้ช่วยหลิวแล้ว วันนี้เขาจะดูแลตารางงานของคุณ"
เมื่อได้ยิน ชายหนุ่มขมวดคิ้ว "ไม่ใช่เธอเหรอ?"
เฉินม่านหยุดชั่วครู่ สีหน้าจริงจัง "ท่านหั่ว ฉันจะยื่นใบลาออกตั้งแต่วันนี้ เดือนนี้จะมีผู้ช่วยหลิวดูแลงานของฉัน"
คำพูดนี้ทำให้ดวงตาของชายหนุ่มดูมืดลงทันที "เหตุผล?"
เฉินม่านมองหน้าฝืนใจ "ฉันอายุ 27 แล้ว ท่านหั่ว" เสียงของเธอสงบแต่มีพลัง "ตั้งแต่เรียนจบฉันก็เข้าทำงานที่บริษัทหั่ว ตอนนี้ก็ครบห้าปีแล้ว ฉันอยากเปลี่ยนวิธีการใช้ชีวิต"
ชายหนุ่มไม่พูดอะไร
เฉินม่านเงยหน้ามองเขา พยายามทำเสียงให้ดูสบาย ๆ "ครอบครัวเร่งให้ฉันแต่งงาน"
หลังจากพูดจบ เธอยื่นมือออกไปสัมผัสใบหน้าของเขา สายตาเต็มไปด้วยความอาลัย "เมื่อก่อนฉันคิดว่ามีเวลารอ แต่ตอนนี้ฉันรู้แล้วว่าคงเป็นเพียงความคิดที่หลงผิด ใช่ไหม?"
ทันทีที่พูดจบ มือของเธอถูกจับไว้
อีกวินาทีต่อมา คางของเธอถูกเขายกขึ้น สายตาดูเยาะเย้ย "ทำแบบนี้เพื่อหวังผลใช่ไหม?"
เมื่อได้ยิน เฉินม่านรู้สึกเจ็บในใจเล็กน้อย รีบส่ายหัว "พูดจริง ๆ"
ใบหน้าของชายหนุ่มเย็นขึ้นทันที เขาปล่อยมือ หันหลังอย่างไม่ปรานี "ซ่งชิง คนที่คุณรู้จัก กลับมาแล้ว"