นางร้าย ฉบับสวยปิ๊ง 美丽的恶棍

"คุณหนูเจ้าคะ แย่แล้วเจ้าค่ะ!" บ่าวรับใช้มวยผมสองข้างวิ่งเข้ามาหาร่างบางที่ที่นั่งปลูกผักอยู่ในบริเวณจวนของตนอย่างมีความสุข

แต่ความสุขของนางก็ต้องเป็นอันจบลงเมื่อคนที่ได้ชื่อว่าพ่อผู้มิเคยหันหัวมามองนางเลยในคราเดียว เพราะนางดื้อรั้นเป็นที่สุด ได้กลับมาที่จวน

"คนพรรณนั้นอย่าสนเลย เอาเวลามาทำมาหากินยังมีประโยชน์กว่าเยอะ" หญิงสาวพูดไปพลางปลูกผักไป

"มะ..ไม่ได้นะเจ้าคะคุณหนู! หากท่านเสนาบดีไม่เจอคุณหนูที่นั้นข้ากับท่านจะโดนโบยเอาได้นะเจ้าคะ" บ่าวรับใช้พูดขึ้นพร้อมกับหยิบจอบของร่างบางไปเก็บเข้าที่

"นิ! เจ้าทำอะไรนะ ปลอบจอบเดี๋ยวนี้นะ"

"หากท่านไม่ไปข้าก็ไม่ปล่อยเจ้าคะ ไปแค่เคอเดียวไม่ตายหรอกนะเจ้าคะคุณหนู" หญิงทั้งสองพลางดึงจอบกันไปมาก่อนร่างบางจะเป็นฝ่ายปล่อยจอบไป

ข้ามิอยากไปเลยเห็นหน้าแล้วแทบเอียน พอเห็นสายตาเหยียดหยามพวกนั้นตัวเราก็แทบอยากจะเดินหนีเสียอย่างนั่น หน้ารำคาญ ทำไมข้าจำต้องเกิดมาอยู่ในร่างเด็กนี้ด้วยนะ!

ทั้งๆที่ตัวเลือกมีมากมายแท้ๆเหตุใดจึงมิยอมให้ตัวข้านั้นเกิดมาอยู่ในร่างนางเอกเสียเล่า

"เจ้ายืนงงอะไร ไปเตรียมชุดให้ข้าสิจะได้รีบๆไปรีบๆกลับ!" ร่างระหงพูดขึ้นก่อนบ่าวรับใช้จะฉีกยิ้มดีใจขึ้น นางรีบวิ่งเข้าไปในจวนหลังเล็กภายในมีเสียงกุกกักเล็กน้อยเหมือนกำลังหาบางอย่าง

'เฮ้อ... ข้าควรทำเช่นไรดีจะกลับไปที่โลกเดิมก็ไม่ได้จะหนีก็ไม่มีที่พึ่งพิงเสียด้วยสิ ข้าละอยากถอนหายใจเป็นสีรุ่งเสียจริง'

ร่างระหงพลางครุ่นคิดหนัก แต่นางจำต้องจำใจอยู่ต่อไป ตลอดชีวิต นางอยากตายอีกรอบแม้คราวจะได้ไปอยู่ในปรโลกก็ตาม

____________________________________

"คุณหนูเจ้าคะ คุณหนูงามมากเลยเจ้าค่ะ" ร่างระหงพลังมองกระจกทองเหลืองที่สะท้อนใบหน้าของตนแม้เลือนลางนักแต่รับรู้ได้ว่ามันสวยงามมากจริงๆ

"ฝีมือแต่งหน้าของข้าไม่เป็นสองรองใครอยู่แล้ว" ร่างระหงชูสองนิ้วขึ้นแนบใบหน้า จนทำให้บ่าวของตกอยู่ในอาการงุนงงและยังทำตัวไม่ถูกกับกิริยาของเธอ

"สองรองใคร? คืออะไรเจ้าคะ" บ่าวร่างเล็กเปล่งวาจาใส่เธอด้วยความงุนงงสงสัย

"เอาเป็นว่ามันมีความหมายดีละกัน" นวลระหงส์ยิ้มหวามใส่บ่าวที่กำลังยืนอยู่ข้างหลัง

"เจ้าคะคุณหนู" บ่าวรับใช้เอ่ยตอบพร้อมยิ้มน้อยๆให้เธอ

ในชีวิตของฉันสิ่งที่ฉันไม่อยากทำที่สุดคือการพบเจอครอบครัว(ลวงๆ)ของตัวเอง... แต่ว่าในเมื่อมันเลี่ยงไม่ได้ก็ต้องจำใจ แม้ในสายตาของทุกคนจะคิดว่าฉันเป็นคนเลวทรามก็ตาม

เพราะอะไรนะเหรอก็เพราะเจ้าของร่างเก่าล่ะสิ พาลกับคนอื่นเขาไว้เยอะจนสุดท้ายตนเองก็กลับจนตรอก ในที่สุดก็สิ้นใจเพราะตัวพระ ไปรักกับตัวนาง เห้อ..น่าสงสารๆ

ฉันพยายามหาทางกลับโลกปัจจุบันแต่มันก็ทำไม่ได้ แม้จะกลับไปในที่เดิมๆก็แล้ว ทำอะไรอะไรบ้าๆก็แล้วผลสุดท้ายก็ต้องจำใจรับชีวิตที่เหลือของ 'นางร้าย' ในนิยายที่ตนเองอ่าน

เรื่องมันเกิดขึ้นเมื่อ หลายเดือนที่แล้ว

____________________________________

1 เดือนก่อนเกิดเรื่อง

ณ มลฑลชานซี ประเทศจีน

'บริษัท หลิวเหว่ย กรุ๊ป'

' ฟึบ ฟุบ ฟึบ ฟุบ ' เสียงลุกๆนั่งๆของร่างนวลระหงบนเก้าอี้หนังตัวโปรด

"นี้ๆ ซื่อหลิง ถ้าเธอจะลุกๆนั่งๆอย่างนี้ ฉันว่าเธอเดินไปหานางเองเลยดีกว่านะ" เสียงเพื่อนสาวคนสนิทเรียกบัดดี้ของตน

"อึ๋ย~ ลี่จางเธอเห็นรึป่าวพอนางได้รับคำชมจากหัวหน้าก็ทำเป็นเขินชักดิ้นชักงอ เหอะ!" ร่างระหงมองหญิงสาวตรงหลังแผ่นกั้นด้วยสีหน้าดุร้ายราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ ก่อนเธอจะสะบัดก้นของตนนั่งเก้าอี้อย่างเป็นสุข

เธอเป็นคนขี้รำคาญคนที่ชอบประจบประแจงคนโน่นนั้นคนนี้ ทำไมชอบคำชมนักรึไง ที่เธอพูดหวานใส่บ้างทำเป็นหยิ่งใส่นางคิดว่านางดีมาจากไหนห้ะ!

"เอาน่าๆ เรากลับหอกันดีกว่าอย่ามัวมานั่งมองเสนียดสายตาเลย ฉันเห็นว่าเธอซื้อนิยายมาอ่านด้วยนี้หน่าฉันละอยากลองไปอ่านจะตายอยู่แล้วล่ะ" ลี่จางมองคนหน้างอข้างๆ

เธอคิดว่าเพื่อนสาวของเธอเป็นไบโพล่าเพราะเดี๋ยวหล่อนก็ดีเดี๋ยวก็ร้าย แต่สิ่งที่ทำให้ฉันชอบเธอคือการที่เธอนั้นเป็นตัวของตัวเองได้อย่างมีความสุข

"เหอะ! ก็ได้กลับก็กลับ!" หญิงสาวทั้งสองลุกขึ้นเก็บโต๊ะสะพายกระเป๋าข้าง สาวเท้าฉับออกไปจากออฟฟิต ตรงดิ่งไปหอพักของตน

____________________________________

ณ หอพัก

ไม่กี่ชั่วโมงหลักจากกลับมาจากออฟฟิตฉันอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าอย่างรวดเร็ว ก่อนกระโดดกลิ้งลงบนเตียงนิ่ม มือเรียวพลางหยิบหนังสือเล่มใหม่มาอ่าน

หัวใจเธอโลดเต้นจนแทบจะกระโดดออกมานอกอก เธอนำมือเรียวของตนลูบไปบนปกหนังสือหนาอย่างเปี่ยมสุข

เนื้อเรื่องดำเนินไปอย่างเข้มข้นจนคนติดนิยายอย่างเธอไม่สามารถปล่อยมันออกไปได้ นางเอกก็เป็นขุนแม่ผู้แสนดีเหลือเกิน ส่วนนางร้ายก็แสนร้ายเหลือคำบรรยาย

นิยายดำเนินมาถึงตอนจบแล้ว ร่างระหงที่นอนราบอยู่บนเตียงถอนหายใจดังเฮือก 'เธอยังอ่านไม่ทันสนุกจบอีกละ' นางคิดอย่าท้อแท้จนที่สุดแล้วเนื้อเรื่องดำเนินมาถึงหน้าสุดท้าย

ร่างระหงอยากรู้เหลือ พระเอกจะคิดอย่างไรกับนางเอกกันแน่ ต่อให้หลับหูหลับตาก็รู้อยู่ว่านางเอกมีใจให้ พระเอกคงไม่ต่างกันนักหรอก แต่เธอสงสารตัวร้ายมากกว่าที่สุดท้ายนั้นตายอย่างน่าเวทนายิ่ง

'ตุ๊บ!' ท่อนไม้หนากระแทกเข้ากลางหลังของร่างระหงอย่างแรง จนคนที่นอนอยู่ถึงกับสะอึก

"อึก! โอ้ย!" สายตาของร่างระหงพร่ามัวจนมองไม่เห็นสิ่งใด

"โอ้ย ใครก็ได้... ลี่จาง..." เธอพลิกตัวไปทางที่ท่อนไม้ฟาดมา ก็ปรากฏร่างของหญิงสาวคนหนึ่งยืนอยู่ปลายเตียง ใครกัน..โอ้ยเจ็บ นี่ฉันไปทำอะไรให้

' แล้วม่านตาของเธอก็ปิดลง '