อุ้มรักมาเคียงเธอ

“ภพ”

เทวนาถเรียกชื่อลูกชายที่กำลังทำเป็นมองไม่เห็นเขาที่นั่งรออยู่ที่โซฟากลางบ้าน “คุณพ่อ...มานั่งทำไมตรงนี้ ดึกแล้วยังไม่เข้านอนพรุ่งนี้จะความดันสูงได้นะครับ” ธีภพเมื่อหลีกไม่ได้ก็เปลี่ยนใจกลับมานั่งคุยกับบิดาแทนทั้งที่รู้ว่าพ่อของเขากำลังจะพูดเรื่องที่เขาไม่อยากฟัง “ลูกจำอาพชรเพื่อนของพ่อที่เคยมาที่บ้านเราบ่อย ๆ จำได้ไหม วันนี้ลูกสาวเขาโทรศัพท์มาบอกพ่อว่าพชรมีอาการ หัวใจล้มเหลวเฉีบพลัน พ่อตามไปที่โรงพยาบาลแต่ไม่ทัน ทุกอย่างมันเร็วมากเมื่อวานตอนบ่ายยังไปดื่มกาแฟด้วยกันอยู่เลย ” “ผมเสียใจด้วยนะครับคุณพ่อ ” ธีภพไม่รู้ว่าควรพูดอะไรต่อเพราะตอนนี้บิดาของเขาอยู่ในห้วงอารมณ์ที่เศร้าจนเขาไม่กล้าพูดอะไรมาก “ชีวิตพ่อก็ยังไม่รู้ว่าจะมีพรุ่งนี้ได้อีกสักกี่วัน ธีภพลูกก็รู้ว่าพ่อมีห่วงอยู่เพียงเรื่องเดียวมันยากนักหรือที่ลูกจะทำให้พ่อสบายใจหรือจะรอให้พ่อต้องไปอย่างพชรลูกถึงจะทำให้พ่อได้” เทวนาถพูดจบก็ลุกจากโซฟาและเดินขึ้นไปยังห้องนอนด้วยท่าทางเหมือนคนกำลังสิ้นหวัง ธีภพเติบโตมากับความเกลียดชังคำว่าครอบครัวเพราะมารดาของเขาทิ้งครอบครัวไปกับผู้ชายคนใหม่ตั้งแต่ชายหนุ่มอายุได้แค่เพียงสิบปี วิกานดาแต่งงานกับธีภพเพราะถูกครอบครัวของเธอบังคับและตอนนั้นวิกานดาเองก็มีคนรักอยู่แล้ว ชีวิตแต่งงานของทั้งคู่แทบไม่มีความสุข เทวนาถเอาแต่หวาดระแวงว่าภรรยาของเขาจะกลับไปหาคนรักเก่าทั้งที่วิกานดาเองไม่เคยทำอะไรที่เป็นการนอกใจเลยสักครั้ง ธีภพเกิดและเติบโตมากับครอบครัวที่มีแต่การทะเลาะวิวาทมีปากเสียงกันแทบไม่เว้นแต่ละวันจนในที่สุดวันหนึ่งมารดาของเขาก็ตัดสินใจเดินออกไปจากบ้านและไม่กลับมาอีกเลย ชายหนุ่มจึงตั้งใจมาตลอดว่าเขาจะไม่มีทางมีครอบครัวเขาจะอยู่คนเดียวและนี่คือสิ่งเดียวที่ทำให้ธีภพทุกข์ใจเพราะเขาอยากเห็นลูกชายมีครอบครัวที่สมบูรณ์อย่างน้อยมันก็จะทำให้เขาหมดห่วงถ้าวันหนึ่งต้องจากโลกนี้ไป ชายหนุ่มที่กำลังนั่งคิดถึงภาพครอบครัวของเขาเมื่อในอดีตกลับมามีสติอยู่กับปัจจุบันอีกครั้งเมื่อมีคนโทรศัพท์มา “คุณธีภพใช่ไหมคะ ธิชาเองนะคะที่เช่าคอนโดมิเนียมของคุณ” คนโทรศัพท์มารีบแนะนำตัวเองเพราะคิดว่าอีกฝ่ายคงจะจำเสียงเธอไม่ได้แน่ “ผมจำได้แล้วครับว่าแต่มีอะไรโทรมาดึกแบบนี้” “เมื่อสักครู่มีคนมาเคาะประตูที่ห้องค่ะแต่ธิชาไม่รู้จักเลยไม่ยอมเปิดให้ เขาบอกว่าชื่อณภัทร ธิชาเลยคิดว่าคุณน่าจะรู้จัก” ธีภพนึกขึ้นมาได้ว่าเขาลืมบอกเพื่อนสนิทว่าตอนนี้คอนโดมิเนียมของเขามีคนมาเช่าแล้วเพราะปกติแล้วห้องที่ธิชาเช่า ธีภพจะเก็บไว้พักเองแต่ด้วยความสงสารหญิงสาวที่เป็นคนต่างจังหวัดเงินเดือนก็น้อยมีพนักงงานที่บริษัทแนะนำมาชายหนุ่มเลยใจอ่อนยอมให้เช่าในราคาที่ถูกมาก “เขาเป็นเพื่อนของผมเอง ขอโทษด้วยนะพอดีผมลืมบอกเขาไปว่าคุณมาเช่าแล้ว” “ไม่เป็นไรค่ะตอนแรกที่ธิชากลัวเพราะคิดว่าเป็นพวกมิจฉาชีพ เอ่อ..คุณธีภพเรียกธิชาเฉย ๆ ก็ได้นะได้ยินคุณเรียกว่าคุณที่ไรไม่คุ้นหูเลย”

ธิชาสาวน้อยจากต่างจังหวัดเธอเพิ่งเรียนจบมหาวิทยาลัยจึงตัดสินใจเข้ามาหางานทำที่กรุงเทพและตอนนี้เธอก็ได้งานที่บริษัทของธีภพแต่อยู่ในแผนกที่อยู่คนละที่กับชายหนุ่มทั้งคู่จึงไม่เคยเจอกัน