เหมือนเคราะห์ซ้ำกำซัดจากที่เคยมีชีวิตอยู่สุขสบายวันนึงกลับได้รู้ว่าพ่อตนนั้นใช้วิธีที่ผิดเพื่อแย่งสมบัตินี้มาเป็นของตนและทุกอย่างก็หมดสิ้นภายในพริบตาเธอเหลือแต่ตัวคนเป็นพ่อก็มาฆ่าตัวตายหนีความผิดแถมคนหัวอ่อนอย่างเธอกลับต้องมาเจอเพื่อนที่ไม่จริงใจหลอกให้มาขายตัวจนตั้งท้องอีก ... เรื่องราวหลังจากนี้สองแม่ลูกจะใช้ชีวิตกันอย่างไร....แล้วมาเฟียน่ากลัวคนนั้นจะรู้ว่าตัวเองมีทายาทแล้วหรือไม่และหากรู้แล้วเขาจะจัดการอย่างไรกับเรื่องนี้อย่างไรติดตามได้ในเรื่องตราบาปร้ายคล้องใจรักได้เลยค่า.... ....เรื่องนี้เป็นนิยายรักโรแมนติกกุ๊กกิ๊กน่ารักมีดราม่าเล็กน้อยแต่ก็ไม่ได้มากยังไงฝากติดตามอ่านเรื่องเบาๆสมองเรื่องนี้ของไรท์ด้วยนะคะ ....ชื่อตัวละครสถานที่ทุกอย่างในนิยายล้วนเกิดจากจินตนาการไม่ได้มีเจตนาอ้างอิงถึงใครหรือสิ่งใดขอทำความเข้าใจ ณ ที่นี้ด้วยนะคะ แนะนำตัวละคร นิชา ศิริโอภากร อายุ22ปีเด็กสาวตัวเล็กน่าตานักรักน่าชังหัวอ่อนเพราะถูกเลี้ยงอย่างกับไข่ในหินเป็นสาวโลกสวยที่มองโลกในแง่ดีและมักจะถูกหลอกอยู่บ่อยครั้งเพราะคนที่คอยอิจฉาในชีวิตของเธอ ชีวิตเธอตั้งแต่เด็กเหมือนจะสมบูรณ์เพียบพร้อมไปเสียทุกสิ่งแต่เมื่อเรียนจบได้ไม่นานทุกอย่างที่เคยมีก็อันตรธานหายไปด้วยสมบัติที่มีทั้งหมดนั้นพ่อของเธอได้มาจากการทุจริตและแก่งแย่งมาโดยใช้วิธีอย่างทารุณกับเจ้าของเดิมจนคนพวกนั้นต้องจบชีวิตลง ... ตอนนี้เธอจึงเหลือแต่ตัวแม้คนเป็นพ่อที่คอยปกป้องเสมอมาก็ฆ่าตัวตายหนีความผิดตอนนี้เธอหันหน้าไปทางไหนก็ไม่มีใครให้พึ่งแม้แต่เพื่อนก็ยังหลอกเธอมาขายให้กับคนใจโหดที่ไม่ยอมฟังในคำขอร้องของเธอแม้แต่นิดเดียว เอริค คาเตอร์ มาเฟียหนุ่มรูปงามชาวยุโรปอายุ39ปีเป็นลูกชายคนโตของตระกูลคาเตอร์ขึ้นชื่อในเรื่องความโหดบุคลิคสุขุมเยือกเย็นชอบเก็บตัวไม่ออกสังคมเหมือนพวกน้องๆของเขาเท่าไรหากว่างก็ชอบหาที่สงบอยู่ตัวคนเดียวไม่ชอบให้มีคนติดตาม เคยมีภรรยาแต่ตอนนี้โสดเพราะภรรยาตัวดีที่เขาเคยยกให้เป็นผู้หญิงที่ดีที่สุดในชีวิตกลับดีแต่เปลือกเมื่ิอเขาไม่มีเวลาให้ก็กลับไปเล่นชู้กับลูกน้องของเขาจนเขาเสียหน้าอย่างมากหลังจากเลิกกันไปเขาก็ไม่คิดจะสนใจผู้หญิงคนไหนอีกเลยจนมาเจอสาวน้อยไร้เดียงสาในคืนนั้นก็ทำเอาเขาลืมเธอไม่ลงเลยจริงๆ ชื่อตัวละครเนื้อหาหรือสถานที่ล้วนเป็นสิ่งที่เกิดจากจินตนาการไม่ได้มีเจตนาอ้างอิงถึงใครหรือสิ่งใดขอทำความเข้าใจ ณ ที่นี้ด้วยนะคะ
นิชาลากกระเป๋าใบเดียวของเธอออกจากคฤหาสน์หลังโตที่เคยอยู่ตั้งแต่เกิดในวันที่หลังจากงานศพของพ่อเธอเสร็จเรียบร้อยแล้ว
ตอนนี้เธอเหลือเพียงตัวคนเดียวจริงๆทรัพย์สมบัติที่มีเธอคืนให้เจ้าของเดิมไปจนหมดมีเพียงเงินก้อนติดตัวแค่หมื่นกว่าบาทเท่านั้น
เที่ยงวัน
"มีห้องว่างให้ฉันเช่ามั้ยคะ"
"มีค่ะห้องพัดลมสองพันห้าแอร์สามพันห้ามัดจำสองเดือนค่ะดูห้องเลยมั้ยคะ"
"ค่ะฉันขอดูห้องพัดลมค่ะ"
"ตามมาเลยค่ะ"
นิชาเลือกที่จะเดินมาหาห้องเช่าธรรมดาๆแถวย่านนอกตัวเมืองเพราะราคาจะถูกกว่าในเมืองเธอแค่เอาไว้ซุกหัวนอนในขณะที่หางานทำและตอนนี้เธอก็ได้ห้องที่ถูกใจแล้วในราคาที่เธอพอใจ
หลายวันต่อมา
"เฮ้อ...ทำไมยังไม่มีที่ไหนเรียกเราไปสัมภาษณ์เสียทีนะ"
นิชานั่งหน้าเศร้าอยู่บนเตียงเล็กๆของเธอในห้องที่เธอสมัครงานเป็นผู้ช่วยเชฟไปหลายโรงแรมและหลายร้านอาหารแล้วก็ยังไม่มีใครเรียกเธอไปสัมภาษณ์เสียที
อันที่จริงเธอก็ทำใจไว้ส่วนหนึ่งว่าสาขาที่เธอเลือกเรียนและจบมาตามความชอบมันค่อนข้างหางานยากกว่าคนอื่นหากไม่เปิดร้านเองแต่เธอก็ไม่คิดว่ามันจะยากขนาดนี้แต่ก็เข้าใจว่างานพวกนี้ส่วนมากจะรับแต่คนที่มีประสบการณ์การทำงานมาแล้วเท่านั้นเด็กจบใหม่อย่างเธอส่วนน้อยที่จะได้รับความสนใจ
หญิงสาวนั่งมองเงินมนกระเป๋าสตางค์ที่มันร่อยหรอลวทุกวันก็พาหัวใจของเธอห่อเหี่ยวลงไปด้วยหากเธอไม่ได้งานในเดือนนี้เดือนหน้าเธอคงไม่มีเงินจ่ายค่าห้องเป็นแน่
วันต่อมา
ห้างสรรพสินค้า
"ที่นี่ยังไม่รับพาร์ทไทม์นะคะ"
"อ๋อ..เข้าใจแล้วค่ะ"
นิชาเดินหางานตามห้างตั้งแต่ห้างเปิดจนตอนนี้ปาไปสองสามชั่วโมงแล้วเธอก็ยังไม่ได้งานสักร้านเดียว
"นี่แกนั่นมันนังคุณหนูตกอับนี่"
"อ๋อ..นางเรียนรุ่นเดียวกับฉันเองชอบแอบใสทำตัวไร้เดียงสาฉันไม่เคยชอบหน้า"
สองสาวคัพเค้กและมะนาวลูกคุณหนูไฮโซกำลังเดินเลือกซื้อของในชอปแบรนด์เนมในห้างหรูพลันสายตามะนาวก็ดันไปเห็นนิชาที่พึ่งเป็นข่าวดังว่าเธอหายไปและกลายเป็นคุณหนูตกอับเพราะพ่อฆ่าตัวตายหนีความผิด
"ที่ไม่ชอบเนี่ยเพราะแฟนเธอไปติดนางรึป่าว"
"ทำเป็นรู้ดีนะยะ"
คัพเค้กหันมาเบ้ปากใส่มะนาวอย่างไม่พอใจที่ดูเพื่อนเธอจะรู้ดีเสียเหลือเกิน
"คนอย่างเธอจะหมั่นไส้คนอื่นได้ก็มีแค่เรื่องแย่งผู้เท่านั้นแหละ"
"นี่พูดเพราะรู้ใจฉันหรือจะหรอกด่าฉันกันแน่ยะยัยมะนาว"
ที่คัพเค้กไม่ชอบหน้านิชาเพราะก่อนหน้านี้นิชาเฟนือกว่าเธอทุกอย่างทั้งหน้าตาฐานะและเด่นในเรื่องเรียนอีกอย่างนิชาก็เรียบร้อยเสียจนคัพเค้กนั้นดูว่าเฟคและที่ไม่ชอบอย่างมากเลยก็คือผู้ชายที่เธอเลิกไปก็ดันไปตามจีบนิชาเธอจึงสะใจอย่างมากที่นิชาตกอับ
"อ้าวนิชา"
คัพเค้กเดินตรงดิ่งมาหานิชาที่กำลังนั่งจิบน้ำพักอยู่ที่เก้าอี้สาธารณะในห้าง
"สวัสดีเค้กไม่เจอกันนานเลยนะ"
นิชายิ้มให้อีกฝ่ายอย่างเป็นมิตรเพราะตั้งแต่เรียนจบก็ไม่ได้เจอกันเลย
"อืม..นี่เธอมาทำอะไรหรอ"
"ฉันมาหางานทำน่ะ"
"งั้นหรอแล้วได้รึป่าว"
"ยังไม่ได้เลยนี่ฉันก็หามาหลายวันแล้ว"
นิชาส่ายหัวเบาๆด้วยสีหน้าหมดหวัง
"คงจะลำบากมากสินะอย่างว่าละนะเป็นคุณหนูพึ่งตกอับมันก็ไม่ค่อยชินแบบนี้แหละ"
"เอ่อ.."
นิชาหน้าเสียเล็กน้อยที่อีกฝ่ายเหมือนจะมาเย้ยหยันเธอมากกว่าทักทายตามประสาคนรู้จักมากกว่าแต่เธอก็รู้ตัวดีว่าเรื่อวแบบนี้เธอจะต้องเจออยู่แล้ว
"เอาเป็นว่าฉันช่วยเธอหางานได้นะ"
คัพเค้กยกยิ้มมุมปากเมื่อคิดเรื่องอะไรสนุกๆในหัวได้
"จริงหรอ"
นิชาเบิกตาโพรงอย่างมีความหวัง
"อืม...จริงสิเอาเบอเธอมาเดี๋ยวฉันจะโทรบอกตอนฝากงานให้แล้ว"
คัพเค้กยื่นมือถือราคาแพงของเธอใส่มือนิชา
"ขอบใจมากเลยนะ"
นิชารีบกดเบอมือถือเมมเบอของเธอเอาไว้ให้คัพเค้กทันทีไม่เคยคิดว่าคนอย่างคัพเค้กจะยื่นมือมาช่วยเธอในครานี้เหมิอนกัน
"อืม..ไม่เป็นไรเดี๋ยวฉันขอตัวก่อนนะจะรีบติดต่อพี่ที่รับงานให้"
"อืม..."
นิชามองตามหลังคัพเค้กอย่างมีหวัง
"ลืมถามเรื่องงานไปเลยนี่นา"
ในระหว่างที่เดินกลับห้องพักนิชาก็พลันคิดได้ว่าเธอไม่ทันได้ถามคัพเค้กว่างานที่ฝากให้เป็นอะไรมัวแต่ดีใจแต่อีกใจก็คิดว่าคงเป็นงานที่โรงแรมของพ่อคัพเค้กเป็นแน่
ทางด้านคัพเค้ก
"นี่แกจะหางานอะไรให้นางทำอะ"
มะนาวถามคัพเค้กอย่างสงสัยที่เห็นว่สเพื่อนเธอท่าทางไม่ชอบนิชาเอาเสียเลยอต่ทำไมไปเอ่ยปากว่าจะช่วยหางานให้ได้เสียอย่างนั้น
"ตามฉันมาเดี๋ยวก็รู้"
คัพเค้กยังไม่คลายความสงสัยให้มะนาวได้รู้ทั้งพาเพื่อนเธอไปคุยกันต่อที่คลับหรูของคนรู้จัก
คลับหรู
"มีอะไรให้พี่รับใช้คะน้องเค้ก"
แซนดี้รีบมาต้อนรับคัพเค้กเมื่อรู้ว่าลูกสาวของนักธุรกิจใหญ่ที่ใช้บริการคลับเธออยู่บ่อยๆมาหา