มันเขี้ยว

ณ สถานีรถไฟฟ้า BTS

“ตัวเอง ดูนั่นดิ”

“อะไร”

“นั่นอะ”

“อะไร”

“เฮ้ย! ใหญ่ขนาดนั้นไม่เห็นเหรอ”

“อ๋อ... คิดว่าให้มองอะไร ทำไมเหรอ มีอะไร”

“ใหญ่มากเลยเนอะ”

“อืม... เท่าโอ่งเลี้ยงบัวที่บ้านเราเลยอะ”

“ฮะ! ใหญ่ขนาดนั้นเชียวเหรอ”

“อืม... มากๆ”

“ให้เอาอะ จะเอาไหม”

“โห... มีหวังหายใจไม่ออกแน่ ถูกทับตาย”

เสียงพูดคุยของหนุ่มสาวในชุดนักศึกษาที่ยืนต่อแถวแลกเหรียญสำหรับซื้อตั๋วขึ้นรถไฟทำให้คนที่ยืนต่อคิวอยู่ด้านหลังอารมณ์ขึ้นเอาดื้อๆ เพราะเป้าหมายการพูดคุยของทั้งคู่คือเด็กสาวรูปร่างอวบอัดที่ใส่ชุดนักศึกษาเช่นกัน

หล่อนแค่อวบมากตามความคิดของเขา แต่สำหรับคนอื่นอาจมองว่าหล่อน ‘อ้วน’ แต่นั่นก็ไม่ใช่สิ่งที่จะกลายเป็นหัวข้อสนทนาพูดคุยกันอย่างสนุกปาก และเสียงสนทนาก็ไม่ได้ค่อยเลย เพราะจากสายตาคนที่อยู่รายรอบก็มองไปที่สาวน้อยร่างอวบเป็นจุดเดียว

บางคนมีสายตาเห็นใจพร้อมมองมายังหนุ่มสาวด้านหน้าเขาแบบตำหนิกลายๆ ทว่าบางคนกลับนึกขันหันไปซุบซิบกับคนที่มาด้วยและชี้ชวนให้มองสรีระของสาวน้อยร่างอวบ แต่เขาจะไม่ยอมแบบนั้นแน่

เด็กสาวไม่ใช่ตัวตลก ร่างกายของใครก็ของคนนั้น สิทธิส่วนบุคคล ใครจะมีรูปร่างแบบไหนก็ไม่ใช่ธุระกงการของคนอื่นที่จะวิจารณ์ และเขาก็เกลียดนักไอ้คนประเภทบูชาความผอม บูชาความขาว จนลืมตัวตนกันไปหมดแล้วว่าแต่ละคนร้อยพ่อพันแม่ จะให้ออกมาผิวสีเดียวกัน หุ่นเท่ากัน หน้าตาบล็อกเดียวกันได้อย่างไร ใครเจ๋อมาแตกต่างก็จะกลายเป็นตัวแปลกแยกทันที

“น้องครับ...”

เขาเรียกคนด้านหน้าตั้งใจจะต่อว่าและสอนให้รู้จักสิทธิเท่าเทียมของความเป็นมนุษย์และคิดในสิ่งที่คนระดับปัญญาชนควรจะคิดให้เป็น จะได้เป็นบรรทัดฐานสำหรับการเติบโตเป็นผู้ใหญ่ในวันข้างหน้า

หนุ่มสาวคู่นั้นก็หันกลับมา สีหน้าเหวอๆ ว่าเขาเป็นใคร จะพูดหรือจะถามอะไร ทว่ายังไม่ทันที่เขาจะได้พูด แม่สาวร่างอวบอัดที่อยู่ด้านหน้าก็หันมา ใบหน้าจิ้มลิ้มแต่งแต้มเครื่องสำอางบางๆ พร้อมทั้งดวงตาสุกใส ปากนิด จมูกหน่อย แต่แก้มอิ่มมาก ดูน่ารักเหมือนตุ๊กตาญี่ปุ่น ก็ทำให้เขาถึงกับอึ้งพูดไม่ออก คงเหมือนกับหนุ่มสาวที่หันมองตามสายตาเขา

เด็กสาวร่างอวบอัดส่งยิ้มหวานให้กับหนุ่มสาวทั้งคู่ พร้อมเดินเข้าใกล้ ก่อนที่เสียงหวานๆ จะเปล่งออกมา

“ไม่ต้องลำบากใจนะคะ ว่าจะหายใจไม่ออกถูกทับตาย เพราะนี่เป็นคนรู้จักเลือกค่ะ ไม่ได้ให้ใครเอาง่ายๆ หรอก แต่ถ้าจะให้เอา ก็คงต้องดูกันนิดหนึ่ง”

ปลายน้ำเสียงลากสูงแบบน่ารักน่าหยอก ดวงตากลมโตกวาดมองนักศึกษาหนุ่มหัวจดเท้า ยิ้มหวาน พูดเสียงหวานสุด

“แล้วเหี้ยน่ะ ไม่ได้เอาหรอกค่ะ”

จากนั้นก็ตวัดสายตาพร้อมรอยยิ้มส่งมาที่นักศึกษาสาว “และที่หุ่นแบบนี้ก็เพราะชอบกิน เป็นคนมีบุญค่ะ กินอะไรก็อร่อย และทุกครั้งที่ชั่งน้ำหนักก็คิดว่ามันหนักที่ตาชั่งนะคะ ไม่เคยคิดว่าจะไปหนักหัวใคร เข้าใจตรงกันแล้วนะคะ”

หล่อนยิ้มหวานอีกครั้งแต่ครั้งนี้แจกรอยยิ้มให้กับคนมากมายที่ยืนอยู่ในบริเวณ รวมทั้งให้เขาด้วย สีหน้าและแววตาของหล่อนไม่บ่งบอกสักนิดว่ากำลังโมโห แต่คำพูดถึงกับฆ่าสองคนตรงหน้าเขาตายสนิท

“อีกอย่างนะคะ อย่าไปพูดกับใครแบบนี้อีก เพราะคนเขาจะหาว่าพ่อแม่ไม่รัก เลยไม่สั่งไม่สอนลูก ดีไม่ดีจะลามไปถึงสถาบันนะคะ ขอบคุณค่ะที่กรุณารับฟัง”

หล่อนยิ้มน้อยๆ ย่อกายเหมือนเอ่ยสุนทรพจน์จบ ซึ่งเขาผู้รับฟังก็ควรต้องปรบมือ เสียงแปะแรกจากฝ่ามือของเขา จากนั้นก็มีเสียงแปะต่อๆ ไป จนก้องไปทั้งหน้าช่องแลกเหรียญ หล่อนย่อกายน้อยๆ โค้งศีรษะยิ้มหวานให้กับทุกคน ก่อนจะหันกลับไปเข้าคิวต่อแถวดังเดิม ส่วนไอ้คนต้นเรื่องทั้งคู่นั้นรีบจูงมือกันออกจากบริเวณทันที

นั่นคือความประทับใจครั้งแรกที่เขาได้พบ ‘สมิดา’ หรือ ‘แมลงสะดิ้ง’ ก่อนที่หล่อนจะกลายเป็นเน็ตไอดอลชื่อดังของเมืองไทย เพราะเหตุการณ์ครั้งนั้นมีคนถ่ายคลิปไว้แล้วเอาไปแชร์ต่อๆ กันจนกลายเป็นไวรัลเพียงชั่วข้ามคืน

หล่อนกลายเป็นคนดัง มีสื่อขอสัมภาษณ์ มีแฟนคลับ มีคนตามติดชีวิตประจำวันจนได้รู้ว่าสมิดาใช้ชีวิตแต่ละวันอย่างมีความสุข หล่อนเป็นลูกสาวเจ้าของภัตราคารจีนเลื่องชื่อ หล่อนมีความสุขกับการกิน แม้จะมีรูปร่างอวบอัด แต่นั่นไม่เคยเป็นปัญหา เพราะหล่อนใช้ชีวิตเหมือนคนทั่วไป ทำทุกอย่างที่คนทั่วไปทำ หล่อนแต่งหน้าทำผมและแต่งตัวตามใจตัวเอง ไม่แคร์ใครทั้งนั้น เพราะความสุขเป็นของหล่อน

หล่อนได้ถ่ายโฆษณา ถ่ายแฟชั่น ไม่ว่าหล่อนจะกระดิกตัวไปทางไหนก็มีแต่คนสนใจ ถ้าหล่อนไปกินอาหารที่ร้านไหน ร้านนั้นก็จะดังเพราะมีแฟนคลับไปกินตาม สมิดาก็ยิ่งกลายเป็นขวัญใจนักชิม

สมิดาเด็กสาววัย 19 ปี เจ้าของร่างอวบอัดที่มีสัดส่วน 38-30-38 น้ำหนัก 70 กิโลกรัม สูง 160 เซนติเมตร

ไซส์อาจเกินมาตรฐานความพอดีที่สาวๆ ทั่วไปใฝ่หา แต่สมิดากลับมีความพอดีในตัว หล่อนกลายเป็นไอดอลของสาวอวบทั่วประเทศ ที่ไม่จำเป็นเลยต้องผอมให้เหมือนใคร ไม่จำเป็นเลยต้องผอมเอาใจใคร ไม่จำเป็นเลยที่ต้องใส่เสื้อผ้าปกปิดเนื้อตัวเพียงเพราะกลัวคนอื่นๆ จะค่อนขอด