ดวงใจนรกานต์

เสียงประกาศจากรถหาเสียงดังกระหึ่มไปทั่วทั้งชุมชนทำให้ชาวบ้านร้านตลาดออกมายืนอยู่ด้านข้างถนนเพื่อมองดูผู้สมัครเข้าชิงตำแหน่งนายกเทศบาลประจำตำบลแห่งนี้

บนด้านหลังรถกระบะคันโก้ ‘นายนารถ นฤปนาท’ นักการเมืองท้องถิ่นอดีตนายกฯ 3 สมัย ลงชิงตำแหน่งอีกครั้ง

นารถใส่เสื้อแจ็คเก็ตสีขาวด้านหลังมีโลโก้ชื่อพรรคและเบอร์ผู้สมัคร ลำคอคล้องพวงมาลัยดอกดาวเรืองสีเหลืองสด ใบหน้าเขายิ้มแย้ม ดวงตาภายใต้กรอบแว่นใสบ่งบอกถึงความเป็นมิตรและจิตใจดีอยู่เสมอ

“สวัสดีครับพ่อแม่พี่น้อง สวัสดีครับ สวัสดีครับ อ้าว! สวัสดี สวัสดี ทิด! สวัสดี ป้า! สวัสดี”

เขาโบกไม้โบกมือให้กับชาวบ้านทั่วไป ทั้งคนไม่คุ้นหน้า คนคุ้นเคย และคุ้นหน้าคุ้นตากันดีอยู่แล้วพร้อมร้องทักทายยกมือไหว้ เพราะทำงานอยู่ในพื้นที่นี้มานานนับ 10 ปี ทำให้รู้จักชาวบ้านเสียมากกว่ารู้จักญาติพี่น้องของตนเองเสียอีก ด้วยภาพลักษณ์นักการเมืองจิตใจดี คนซื่อ มือสะอาด ก็ยิ่งทำให้ชาวบ้านทั้งรักทั้งบูชาท่านอดีตนายกฯ 3 สมัย อย่างที่คิดจะเปลี่ยนใจเลือกคนใหม่ได้ยาก เรียกได้ว่าหาเสียงพอเป็นพิธีเพราะนอนมาชัดๆ

ทว่าการรักษาภาพลักษณ์กลับเป็นสิ่งที่จำเป็นเพราะโครงการใหญ่ในภายภาคหน้าจะต้องได้รับความยินยอมของชาวบ้าน ยิ่งเชื่อใจ อะไรอะไรก็ยิ่งจะง่าย

และเมื่อรถเคลื่อนมาถึงหน้าบ้านที่เป็นแหล่งชุมชนมีคนอยู่เยอะ รถบิ๊กอัพก็จอดอย่างรู้งาน

นารถลงจากรถยกมือรับไหว้เหล่าชาวบ้านที่ต่างมาให้กำลังใจ บางคนก็ยื่นดอกไม้ให้ บางคนก็เอาพวงมาลัยมาคล้องคอ บางคนเข้ามาจับมือเอ่ยคำพูดชื่นชมให้กำลังใจ

“ท่านครับ ขอให้ท่านได้เป็นนายกฯ สมัยที่สามนะครับ”

“ท่านต้องได้แน่นอนครับ”

“ท่านครับ นี่บ้านผมครับ ท่อน้ำตรงนี้น้ำไม่ระบายเลยครับ ฝนตกหน่อยน้ำก็ท่วมครับ”

“อ้อๆๆ นิรยะ”

“ท่านคะ ปีนี้ลูกหนูจะเข้ามอสี่ ฝากท่านด้วยนะคะ”

“อืม... นิรยะ”

“ท่านครับ นี่ลูกสาวผม ปีนี้จบปริญญาตรีแล้วครับ อยากให้ทำงานใกล้บ้าน”

“อืม... นิรยะ”

“ท่านคะ ปีนี้ถนนเข้าบ้านเราคงได้ลาดยางสักที”

“ใช่ๆ ผมก็คาดหวังว่าจะเป็นอย่างนั้น นิรยะ”

ทุกข้อร้องเรียน ทุกข้อแสดงความคิดเห็น คนที่นารถจะหันไปหาก็คือ... ‘นิรยะ’ คนสนิทของเขา เป็นสัญญาณว่าให้เก็บข้อมูลทุกอย่าง และเจ้าของใบหน้าหล่อเข้ม นิ่ง และดูดุ ก็พยักหน้าน้อยๆ ว่ารับทราบ

เพียงชายหนุ่มรูปร่างสูงใหญ่อยู่ในชุดเสื้อเชิ้ตและกางเกงสแล็คดำทั้งชุดปรายตามอง คนที่ยืนรายล้อมรอบตัวนารถก็รีบบอกความต้องการและรีบถอยห่างอย่างเร็วเพราะต่างรู้กิตติศัพท์ของนิรยะดี

ไม่มีใครรู้แน่ชัดว่านิรยะเข้ามาอยู่กับนารถเมื่อไร รู้แค่ว่าเมื่อ 5 ปีก่อนที่นารถโดนถล่มยิงจากคู่อริ นิรยะคือคนที่พานารถฝ่าวงล้อมดงกระสุนรอดตายมาได้ จากนั้นเขาก็ได้กลายเป็นมือขวาคนสนิทตามประกบนารถไปทุกที่ ที่ใดมีนารถน้อยนักที่จะไม่เห็นนิรยะ แต่หากไม่มีนิรยะก็ยังมีเหล่าลูกน้องคนสนิทที่ว่ากันว่าเขาคัดเลือกมาเองกับมือ

หากนารถเป็นสิงโตเฒ่าเจ้าป่า นิรยะก็เป็นสิงห์หนุ่มที่พร้อมขย้ำทุกคนที่เข้ามากล้ำกรายนายของเขา

นารถยังคงเดินทักทายชาวบ้านในชุมชน เขาไม่ได้ตอบรับหรือปฏิเสธทุกคำร้องขอ เพียงแต่บอกให้นิรยะบันทึก เพราะเป็นอันรู้กฎกันดีว่าไม่ควรให้คำสัญญิงสัญญาใดๆ กับชาวบ้าน ไม่ใช่ว่าไม่อยากทำให้ตามคำร้องขอ แต่เป็นเพราะไม่ได้อยู่ในที่รโหฐาน แต่เป็นที่สาธารณะ ดังนั้นการรับปากหรือยืนยันตามสิ่งที่ร้องขอจะกลายเป็นการหาเสียงที่ผิดกฎและหากฝ่ายตรงกันข้ามต้องการเอาสิ่งนี้มาเล่นงาน นั่นจะกลายเป็นฝ่ายนารถที่แพ้ฟาวล์ตั้งแต่ยกแรก

“จดไว้ให้ครบนะนิรยะ อย่าให้ขาดตกสักคนหนึ่ง”

“ครับท่าน ไม่ต้องห่วงครับ”

เสียงกว้างกังวานของนารถที่เอ่ยกับนิรยะดั่งจะกำชับให้คนสนิทรอบคอบอย่าทิ้งขว้างความต้องการของชาวบ้าน ทว่ากลับจงใจให้คนที่อยู่ด้านข้างได้ยินชัดเช่นกัน แค่นั้นชายชาวบ้านที่มาร้องขอความช่วยเหลือก็ตาวาวขึ้นด้วยความดีใจ เมื่อได้รู้ว่าสิ่งที่ขอไปนั้นท่านอดีตนายกฯ ใส่ใจ และเมื่อขบวนหาเสียงเคลื่อนไปข้างหน้า ชายชาวบ้านก็รีบป้องปากกระซิบบอกคนที่อยู่ด้านข้างโดยเร็ว

“ท่านนายกฯ นารถกำชับคุณนิให้จดเรื่องเดือดร้อนของพวกเราทุกคนแล้ว ท่านบอกด้วยนะว่าอย่าให้ขาดตกสักคนหนึ่ง”

จากนั้นปากต่อปากก็ป้องกันไป สีหน้าชาวบ้านคือความหวัง และสีหน้าของนารถก็คือความหวังเช่นกัน ส่วนสีหน้าของนิรยะคือราบเรียบดังเดิม