บัวริมทาง

‘บัว’ สาวบ้านนาอุบล หล่อนกำพร้าพ่อตั้งแต่เล็ก มีแม่และยายเป็นผู้ดูแล

ปีนี้บัวอายุย่าง 19 ปี หน้าตาสวยคม ผิดแผลกไปกว่าหญิงสาววัยเดียวกัน ใครๆ ก็ว่าบัวสวยได้พ่อและผิวได้แม่ บัวมีผิวสีน้ำผึ้ง ไม่ดำและไม่ขาว แต่กลับนวลเนียนน่าสัมผัส สีอ่อนอมเหลืองนวลดุจน้ำผึ้งเดือนห้า

ความสวยของบัวลือเลื่องจนกำนันเคยมาทาบทามไปประกวดนางงามประจำตำบล แต่แม่ไม่ยอมให้ไป เพราะไม่อยากให้บัวต้องใส่ชุดว่ายน้ำหรือนุ่งสั้นให้ใครๆ ดู

ทว่าแม่ก็ซุกซ่อนความสวยของบัวไว้ไม่ได้ ไม่ว่าบัวจะไปไหน ก็จะมีหนุ่มๆ มองเหลียวหลัง แต่เมื่อ 1 เดือนก่อน ทุกอย่างเริ่มเปลี่ยนไป ไม่มีใครกล้าแซวหรือทำตัวเกาะแกะบัว มากสุดก็มองอย่างเสียดายเท่านั้น เพราะหนึ่งในหนุ่มที่หมายปองบัวก็คือ ‘อิทธิ’

อิทธิหนุ่มหล่อ สูงยาวเข่าดี เรียนจบปริญญาตรีจากกรุงเทพฯ ทั้งยังเป็นลูกชายหัวแก้วหัวแหวนเพียงคนเดียวของกำนันอัฐ เรื่องฐานะเงินทองก็ไม่ต้องพูดถึง อิทธิใช้จ่ายเงินเป็นเบี้ย ทั้งยังลูกน้องไว้ติดสอยห้อยตามตัวเองไม่ต่างจากกำนันผู้เป็นพ่อ

กำนันอัฐมีกิจการหลายอย่าง ทั้งโรงสีข้าว รถยนต์โดยสารเข้าตัวเมือง ทั้งยังเป็นเจ้าของตลาดสดที่ใหญ่สุดในตำบล แค่เก็บค่าเช่าร้าน ค่าแผงผักแผงอาหารในแต่ละเดือนก็ได้หลายหมื่นบาทแล้ว และแม่ของบัวก็เป็นหนึ่งในผู้เช่าแผงขายผัก บัวกับอิทธิจึงได้พบหน้ากันบ่อยครั้ง เพราะอิทธิมาบริหารตลาดแทนพ่อ

ตามธรรมดาของสาวต่างจังหวัดเรียนจบก็แค่มัธยมสาม บัวจึงพอใจในตัวอิทธิโดยง่าย เพราะอิทธิเช้าถึงเย็นถึงและมักจะมีของฝากติดไม้ติดมือมาให้แม่กับยายไม่ได้ขาด

ยุพินถอนหายใจเฮือกใหญ่เมื่อคิดถึงความสัมพันธ์ของอิทธิและบัว หล่อนไม่ชอบใจที่อิทธิเปิดตัวว่าบัวเป็นผู้หญิงของเขา ห้ามใครมายุ่งเกี่ยว แต่หล่อนก็ต้องยอมตามเหตุผลของแม่ว่าบัวโตเป็นสาวแล้ว ถ้ามีคนมาชอบและอยู่ในหูตาผู้ใหญ่ก็ดีกว่าไปลักลอบพบกัน อีกทั้งยังเป็นการดีที่ผู้ชายคนนั้นเป็นอิทธิ เพราะอิทธิพลของกำนันอัฐจะได้กันผู้ชายคนอื่นไม่ให้มาหาเศษหาเลยกับบัว

แต่ถึงอย่างนั้นหล่อนก็ยังหนักใจ กลัวประวัติศาสตร์จะซ้ำรอย เพราะพ่อของบัวเป็นชายที่มาเร่ฉายหนังขายยา

ชายคนโก้มาจากกรุงเทพฯ รูปหล่อ แต่งตัวดี และเจ้าคารมเป็นที่สุด แค่มาฉายหนังวันเดียว หล่อนก็ยินยอมมอบความสาวให้เขาเชยชม เขาจึงเห็นหล่อนเป็นแค่ดอกไม้ไร้ค่า เด็ดดมสมใจก็คลายความหอม

คำสัญญาเพียงลมปากไม่มีความจริงสักนิด พ่อค้าหนังเร่จากไปแล้วไปลับ ไปแล้วไม่เคยกลับมาอีกเลย

หล่อนตั้งท้องไม่มีพ่อ นำความอับอายมาให้ครอบครัว หล่อนไม่อยากให้ลูกสาวเป็นอย่างหล่อน ถ้าเลือกได้ หล่อนอยากให้บัวตบแต่งกับ ‘ไอ้เข้ม’ ลูกชายเพื่อนบ้านแสนดี ที่คอยช่วยเหลือกันมาตลอด

หล่อนดูออกว่าเข้มทั้งรักทั้งเทิดทูนบัว ถ้าบัวได้เข้มเป็นผัว บัวน่าจะมีความสุขที่สุด เพราะอะไรจะดีไปกว่า “ผัวรัก” เพราะนั่นคือหลักประกันของชีวิตคู่ว่ายังไงเสีย เข้มก็จะทำทุกอย่างให้บัวมีความสุขและสุขสบาย ทว่าบัวกลับไม่เคยมีใจให้เข้มเลย

“แม่... ฉันอยากให้มันได้กับเจ้าเข้ม”

“แล้วบัวมันจะยอมเรอะ”

“นั่นแหละแม่ที่ฉันหนักใจ”

“เอ็งจะหนักใจทำไม บัวมันโตแล้ว มันเลือกผัวเองได้”

“โธ่แม่... คนรวยเขาจะมาจริงใจอะไรกับมัน”

“อย่าว่าไป แม่เห็นพ่ออิทธิเขาก็ดูรักนังบัวมันจะตาย”

“ยังไม่เสียกันน่ะสิแม่ ผู้ชายก็แบบนี้ พอยังไม่ได้ก็เทียวไร้เทียวขื่อ เดี๋ยวพอได้กันสิ มันก็เปลี่ยนใจไปหาคนอื่น”

“เอ็งน่ะมันอคติกับพ่ออิทธิเขา”

“โธ่แม่... ฉันจะอคติทำไม มีลูกเขยรวยๆ ฉันก็ชอบเหมือนกัน แต่เพราะฉันรู้น่ะสิว่ายังไงเสียกำนันเขาก็ไม่ให้ลูกชายคนเดียวของเขามาเอานังบัวทำเมียหรอก หรือถ้าได้เป็นเมียจริงๆ ก็คงเป็นได้แค่เมียเก็บ ไม่มีทางที่เขาจะยกย่อง”

“เอ็งอย่าตีตนไปก่อนไข้ อาจไม่เป็นอย่างที่เอ็งคิดก็ได้ รอดูกันไปก่อน”

“ไม่เป็นยังไงล่ะแม่ คนที่ตลาดเขาคุยกันว่ากำนันทาบทามลูกสาวเจ้าของร้านทองไว้ให้พ่ออิทธิแล้วนะ แล้วคุณหนูร้านทองก็เรียนอยู่กรุงเทพฯ เหมือนกัน ปิดเทอมถึงจะกลับมาบ้าน เงินเขาต่อกัน เราจะไปมีปัญญาทำอะไรได้ วันนี้ฉันก็แทบหาเงินจ่ายค่าแผงไม่ทันแล้ว”

“ก็เอ็งไม่ยอมรับน้ำใจพ่ออิทธิเขานี่นา เขาก็บอกอยู่แล้วว่าไม่ต้องจ่าย เอ็งก็ไม่ต้องไปจ่าย เก็บเงินไว้ซื้อเสื้อผ้าดีๆ ให้นังบัวมันใส่ดีกว่า”

“ฉันไม่อยากให้ใครคิดว่า ฉันเอาลูกเป็นตัวล่อนะแม่”

“ตัวล่ออะไรวะ ก็พ่ออิทธิเขารักนังบัว เอ็งเป็นว่าที่แม่ยาย ว่าที่ลูกเขยก็ต้องให้ฟรีสิ”

“โธ่แม่... หนุ่มสาวจะรักกันจริงแค่ไหนกัน”

“แล้วถ้าพ่ออิทธิเขารักนังบัวจริงๆ ล่ะ”

“รักจริงก็เป็นได้แค่เมียเก็บเท่านั้นแหละแม่ เราจนนะแม่ คนรวยเขาไม่อยากดองกับคนจนหรอก”