รักร้ายของนายพายุ

ในวันที่สายลมของฤดูหนาวกำลังจะพัดพาลมหนาวให้เข้ามา ว่ากันว่าฤดูกาลแห่งสายลมหนาวนี้ จะเป็นช่วงเวลาที่เราจะเห็นดวงดาวเต็มฟ้าได้อย่างสวยงามที่สุด

เขา ‘พายุ’ เพิ่งจบการศึกษา MBA มาไม่นาน ตอนนั้นเขาอายุเพียง 24 ปี เป็นช่วงของการเริ่มต้นการเรียนรู้การทำงานเพื่อสานต่อธุรกิจของที่บ้าน สำหรับเขาถือว่ายังใหม่มากในวงการนี้ เขาเองจึงมีแพลนไปเรียนต่อเพิ่มเติมความรู้ในระดับปริญญาโท MBA ที่สหรัฐอเมริกา ในช่วงเวลาก่อนที่เขาจะเดินทางไปยังอเมริกา เขาจึงขอทางบ้านมาดูกิจการที่เชียงใหม่เพื่อพักผ่อนไปในตัว

ใครเลยจะรู้ว่า การพักผ่อนเดินทางในระยะสั้นๆทำให้เขา ได้พบกับเธอ

‘พราวฟ้า’ นักศึกษาปี 4 มหาวิทยาลัยชื่อดัง ปีนี้เธออายุเพียง 21 ปี เธอเป็นสาวน้อยที่หน้าตาจัดว่าน่ารักมากคนหนึ่ง นัยน์ตาดวงเล็กแต่ก็ใสราวกับดวงดาว ผมยาวสีน้ำตาลอ่อนของเธอ ดูช่างรับกับผิวของเธอที่ขาวใส พวงแก้มอมชมพูระเรื่อแบบไม่ต้องแต่งเติม เธอน่ารักและมีเสน่ห์ต่อผู้คนที่ได้พบเจอเธอเสมอ เคยมีคนขอให้เธอไปประกวดดาวคณะตั้งแต่เข้าเรียนใหม่ๆแต่เธอไม่สนใจ เธอไม่มีเวลาว่างสำหรับงานกิจกรรมอะไรเลย เพราะเธอต้องทำงานพิเศษ ยิ่งตอนนี้..

น้องสาวของเธอ ‘อิงดาว’ ใกล้จะจบม.ปลายและจะต้องเข้ามหาวิทยาลัยในเทอมหน้า นั่นก็หมายถึงว่า อิงฟ้า เธอต้องขยันอีกเท่าตัวต้องทำงานพิเศษเพิ่มถึง 2 ที่ และเธอก็ไม่อยากให้น้องสาวต้องมาลำบากเหมือนอย่างเธอ

รถ BMW Z4 สีดำ ของพายุ เลี้ยวเข้ามาจอดในร้านคอฟฟี่เบรค เป็นร้านกาแฟเล็กๆตั้งอยู่เนินเขา

วันนี้ พายุ ได้นัดกับเพื่อนซี้ของเขา วีระกิจ หนุ่มเพลย์บอยจอมกะล่อน ทั้งสองพากันมานั่งคุยอยู่โต๊ะริมหน้าต่าง แต่…ไม่ทันที่เขาทั้งสองคนจะสั่งอะไร

"เฮ้ย พายุมึงดู พนักงานเสิรฟ์คนนั้น โคตรน่ารักเลยว่ะ เสียงเพื่อนชักชวนให้มองสาวเหมือนทุกครั้ง จนพายุถอนหายใจ

“อีกแล้วหรือวะ”

“เออ จริง มึงคนนี้ น่ารักของจริง กูบอกเลยคนนี้กูจอง”

เห็นเพื่อนย้ำหนักย้ำหนาในความน่ารัก จนในที่สุด พายุยอมหันไปมองเธอตามคำชักชวนของเพื่อน

และตอนนั้นที่เขาได้พบเธอครั้งแรก เขาก็รู้สึก…..

“เออ น่ารักดี”

พายุตอบเพื่อน ก่อนที่จะหันกลับมาเปิดเมนูอาหารอ่านต่อ เขาทำท่าเหมือนจะไม่สนใจ แต่สายตากลับหยุดลอบมองเธอไม่ได้

ผู้หญิงตัวเล็กคนนี้น่ารักอย่างที่เพื่อนเขาบอก ขนาดเธอใส่แค่เชิ้ตสีขาวกางเกงยีนส์ธรรมดา ผมเธอถูกมัดรวบขึ้นไปอย่างง่ายๆ ใบหน้าแทบไม่ต้องแต่งเติมอะไรก็น่ารักอย่างเป็นธรรมชาติ

“ใช่ม่ะ กูบอกแล้ว โคตรน่ารัก”

พายุ ถึงกับส่ายหัวในความกะล่อนของเพื่อน “มึงจะจีบอีกแล้วดิ”

เขาแทบจะชินชาไปซะแล้ว ก็เพื่อนเขา วีระกิจ มักจะชี้ชวนให้เขา หันไปมองสาวๆที่น่ารักแบบนี้เสมอ

แต่...ครั้งนี้อาจจะเป็นครั้งแรกเลยก็ได้มั้ง ที่เขาเจอคนน่ารักสดใสแบบเธอ

"กูจะจีบ พายุ คนนี้กูจีบจริงๆ มึงคอยดู"

"กูก็เห็นมึงจีบมาเป็นสิบแล้วมั้ง ติดสักคนไหม" พายุพูดยิ้มๆเมื่อเห็นเพื่อนบอกจะจีบสาวอีกแล้ว ตั้งแต่เขามาอยู่เชียงใหม่ได้ 3 เดือน เพื่อนจีบหญิงไปแล้ว 10 คน แน่นอนว่า เพื่อนของเขาแห้วทุกราย

ในร้านคอฟฟี่เบรคเล็กๆ ตกแต่งด้วยเฟอร์นิเจอร์สีขาว พายุ เพิ่งสังเกตว่า ในร้านแห่งนี้กลับมีลูกค้าที่เป็นชายหนุ่มเข้ามาใช้บริการมากว่าผู้หญิงเสียอีก …..คงจะเป็นเพราะรอยยิ้มของสาวน้อยน่ารักคนนี้กระมัง

“จะรับอะไรเพิ่มหรือเปล่าคะ” เธอเดินตรงเข้ามาเอ่ยเสียงใสด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้ม นึกว่าเขาสองคนชี้เธอเพื่อจะสั่งอาหารเพิ่ม สองมือเธอล้วงหยิบกระดาษและปากกาจากเอี้ยมมาเพื่อเตรียมจดรายการ

“เออ รับอะไรดีคะ” แต่กลับไม่มีใครตอบคำถามของเธอเลยสักนิด

กิจยังคงงนั่งท้าวค้างส่งยิ้มหวานให้กับเธอ ไม่สนใจกับคำถามของเธอเลยแม้แต่น้อย

ส่วนพายุยังคงนิ่ง เขาพลิกเมนูอ่านแบบไม่สนใจแม้แต่จะเงยหน้า

เห็นทั้งคู่ นิ่งอยู่นาน พราวฟ้าจึงตัดสินใจถามอีกรอบ

“คุณสองคน รับอะไรดีคะ”

“ขอรับเป็นเบอร์โทรได้ไหมครับ” กิจได้โอกาสเขารีบหยอดเธอทันที

พราวฟ้า ถึงกับย่นหน้า “ไม่ล้อเล่นแบบนี้สิค่ะ เดี๋ยวฟ้าโดนผู้จัดการเอ็ดเอา” เธอเอ่ยพร้อมหมุนตัวจะหันหลังกลับ รู้สึกไม่ชอบเลยที่ต้องมาเจอลูกค้าขี้หลีแบบนี้ และเธอก็เจอลูกค้าแบบนี้มากซะจนเธอเหนื่อยหน่าย

"อ่อ ชื่อฟ้า น่ารักจัง นางฟ้าชัดๆ"

"อเมริกาโน่ ละกันครับ" พายุเปิดเมนูแล้วเงยหน้าไปมองเธอ พราวฟ้าหมุนตัวกลับมา

และตอนนั้น …ทันทีที่เธอได้สบตากับเขา หัวใจเธอก็เต้นแรงอย่างประหลาด

“ออ ค่ะค่ะ เป็นอเมริกาโน่ ที่หนึ่งนะคะ”

“เหมือนกัน ครับ เหมือนกันเลย” กิจยิ้ม

นั่นคือครั้งแรกที่ เขา ‘พายุ’ ได้พบกับเธอ ‘พราวฟ้า’

“โอ้ย ฟ้า เธอไปรับเมนู โต๊ะ 6 มาใช่ไหม โคตรหล่อเลยเนอะ ยังกับ ฮยอน บิน แค่นั่งเฉยๆยังหล่อ”

เพื่อนร่วมงานของเธอ กรี๊ดกร๊าด นับตั้งแต่เห็น พายุเดินเข้ามาในร้านพร้อมกับเพื่อนของเขา

“เออ ก็หล่อดี” พราวฟ้าตอบ เพราะเธอเองก็รู้สึกเหมือนที่เพื่อนบอก ผู้ชายคนนั้น ตอนที่สบตากันเมื่อครู่ราวกับว่ามีไฟฟ้าช๊อต เล่นเอาเธอใจสั่นไปชั่วขณะหนึ่งอยู่เหมือนกัน เจอลูกค้าหล่อๆมาก็มาก ไม่ยักกะเคยมีความรู้สึกแบบนี้

“ฉันขอไปเสิรฟ์แทนนะ” เพื่อนร่วมงานพราวฟ้าถึงกับอาสาไปเสิรฟ์แทน ทันทีที่กาแฟเสร็จ พราวฟ้าได้แต่พยักหน้ายิ้ม

เธอยังคงง่วงอยู่กับงานตรงเคาน์เตอร์ แต่ก็อดไม่ได้ที่แอบลอบมองเขาไ จู่ๆเขาก็เงยหน้าขึ้นมาสบตากับเธอ และ...แค่แว่บเดียวที่มองตากัน หัวใจมันก็….

-โอยยย ใจเต้นอะไรอย่างนี้นะ-