หนูน้อยของอาใหญ่

บ่ายสามโมงตรง

แท็กซี่คันหนึ่งจอดที่หน้าบ้านสองชั้นท้ายซอย ก่อนประตูจะเปิดออก ผู้ชายคนหนึ่งเดินลงมา

เขาร่างใหญ่ล่ำสันที่สวมแจ็คเก็ตสีเขียวทหาร กางเกงยีนสีดำ มีเป้สะพายหลังใบโตสีเดียวกับแจ็คเก็ตที่คล้องไว้หัวไหล่ขวา เมื่อรวมกับใบหน้าคมสันแต่ดุดันก็ทำให้เขามองดูน่าเกรงขามเหมือนพวกทหารในสนามรบอะไรทำนองนั้น

เขายืนมองบ้านหลังนั้นอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะยิ้มออกมา

นานแล้วสินะ สิบกว่าปีที่เขาจากที่นี่ไป..

เขาล้วงกระเป๋าหยิบกุญแจที่เจ้าของบ้านให้ไว้ก่อนหน้านี้ออกมาไขประตูรั้วแล้วเดินเข้าไปด้านในอย่างเงียบเชียบ หลานสาวคนโปรดของเขาคงยังไม่กลับจากเรียนพิเศษ

น้องแยม หนูน้อยของอาใหญ่..

ใหญ่ รักษ์ราชย์ นั่นคือชื่อของชายวัยสามสิบสี่หน้าตาคมเข้ม เจ้าของเรือนกายกำยำสูงใหญ่ถึงเมตรแปดสิบห้า ทหารสไนเปอร์รับจ้างในต่างประเทศที่ตกลงใจลาออกเพื่อกลับมาใช้ชีวิตเงียบ ๆ ในบ้านเกิดเมืองนอน

การปลิดชีวิตคนมันบั่นทอนจิตวิญญาณของเขาให้ แหว่งวิ่น จึงตัดสินใจเกษียณก่อนเวลาแล้วกลับมาพักผ่อนเสียก่อน เงินค่าจ้างที่เขาได้รับตลอดการทำงานร่วมสิบปีทั้งงานราชการและงานนอก มันทำให้เขามีเงินมากพอที่จะใช้จ่ายไปจนตายโดยไม่ต้องทำมาหากินอะไรเลยก็ได้

คนแรกที่เขาติดต่อหาก็คือ พี่ยิ่งยศ หรือพี่ยศ พี่ชายที่สนิทวัยสี่สิบที่เขารักและเคารพเหมือนพี่ชายแท้ ๆ เป็นเพื่อนบ้านตั้งแต่สมัยอยู่เมืองไทย เห็นกันมาตั้งแต่เด็กอยู่ด้วยกันมาทุกช่วงชีวิต ตลอดจนตอนที่พี่ยศเรียนมหาวิทยาลัยปีสามแล้วไปพลาดทำผู้หญิงท้อง หลังจากคลอดลูกแล้วก็อยู่กันได้ไม่นาน เธอคนนั้นก็หนีไป ทิ้งลูกสาวที่น่ารักน่าชังไว้ให้พี่ยศดูแล

น้องแยม คือเด็กน้อยคนนั้น..

เขามักจะช่วยพี่ยศดูแลหลานเสมอ แต่หลังจากนั้นห้าปีเขาก็มีเหตุที่ต้องย้ายตามแม่ที่แต่งงานกับฝรั่งไปอยู่ต่างประเทศและสมัครเข้าเรียนหลักสูตรทหารบก พรสวรรค์ที่ยิงปืนแม่นอย่างกับจับวางทำให้เขาได้รับตำแหน่งพลแม่นปืนพิเศษของกองทัพหรือสไนเปอร์ มักจะได้รับมอบหมายให้ทำงานชิ้นสำคัญอยู่เสมอ

ด้วยงานที่ยุ่งและเขาต้องไม่เปิดเผยตัวตน ทำให้ไม่ได้พัก ไม่ได้เที่ยว ไม่ได้กลับมาเมืองไทยอีกเลย จนกระทั่งตอนนี้ที่ตัดสินใจเลิกทำมันนั่นแหละ แม่ของเขากับพ่อเลี้ยงฝรั่งก็จะตามมาด้วย แต่ขอเวลาจัดการอะไรทางโน้นให้เรียบร้อย

เขาตัดสินใจมาหาพี่ยศก่อนที่จะขึ้นไปทางเหนืออันเป็นที่ทางที่แม่ของเขาซื้อไว้ และกะว่าจะไปทำรีสอร์ทเล็ก ๆ อยู่ ที่นั่น เขาเซอร์ไพรส์พี่ยศด้วยด้วยการบอกอีกฝ่ายทางเฟชบุ๊กก่อนขึ้นเครื่อง พี่ยศมารอรับเขาที่สนามบินด้วยความดีใจเพราะไม่ได้เจอน้องรักนานเหลือเกิน และก็มีเซอร์ไพรส์กลับเช่นกัน

‘ เมียพี่รอคลอดลูกอยู่ที่โรง’บาล เอ็งเอากุญแจกลับไปรอที่บ้านก่อนเลย ’

พี่ยศหมายถึงภรรยาคนใหม่ นั่นทำให้เขาต้องถือกุญแจแล้วนั่งแท็กซี่มาที่นี่แต่เพียงลำพัง

‘ วันธรรมดาหลังเลิกเรียน น้องแยมจะเรียนพิเศษเลิกตอนหกโมงเย็น กลับมาเจออาใหญ่ต้องเซอร์ไพรส์มากแน่ ๆ ’ พี่ยศพูดด้วยรอยยิ้ม เพราะรู้ดีว่าสมัยเด็ก ๆ ลูกสาวตนเองชอบไปอยู่กับใหญ่มากเหลือเกิน เพราะอีกฝ่ายตามใจหลานอยู่เสมอ

เขาเห็นหลานในเฟชบุ๊กจากที่พี่ยศอัพโหลดรูปภาพบ้าง เธอโตขึ้นมาก ก็ปีนี้เธออายุสิบแปดแล้ว หากยังเป็นหลานสาวแก้มยุ้ยที่น่ารักของอาใหญ่เหมือนเดิม แต่ด้วยอาชีพการงานทำให้เขาเองไม่มีเวลาที่จะเล่นโซเชียลใด ๆ ทั้งสิ้น จึงไม่ได้คุยหรือติดต่อใครเลย มีเพียงพี่ยศคนเดียวที่เขาแอดเฟซบุ๊กไว้แต่ก็ไม่ได้คุยกันมากนัก

ขณะกำลังไขประตูบ้าน พลันนั้นมือของเขาก็ชะงักหูได้ยินเสียงบางอย่างเหมือนคนคุยกัน

ใคร ไหนว่าไม่มีคนอยู่บ้านไง ?!

เขาดันประตูเข้าไปอย่างเงียบเชียบแล้วสืบเท้าไปยังที่มาของเสียงด้านซ้ายมือ

“ อย่านะ ไม่เอา พอแล้ว ” เสียงหวานของผู้หญิงอันสั่นกระเส่า นอกจากนั้นยังมีเสียงแหบห้าวผสานหอบหายใจของผู้ชายด้วย

“ ไม่เอา ไม่พอ อีกนิดนะ ”

“ เดี๋ยวพ่อกลับมาเห็น ”

“ ไม่มีใครเห็นหรอก พ่อแยมก็ต้องเฝ้าน้าเพ็ญไง คืนนี้จะได้กลับหรือเปล่าก็ไม่รู้ ให้เก่งอยู่เป็นเพื่อนนะ ”

แยม นั่นมันชื่อหลานสาวของเขา !