คนที่ไม่ได้รักกัน แต่ถูกจัดให้แต่งงานกันเพียงเพราะผลประโยชน์ทางธุรกิจของครอบครัว ให้ตายก็รักกันไม่ได้อยู่ดี
บทนำ
“แกต้องแต่งงานกับหนูมิริน” ชายวัยกลางคนพูดบอกหลานชายคนโตของบ้านบนโต๊ะอาหารในมื้อเย็น สร้างความอึดอัดได้เป็นอย่างดีสำหรับผู้ที่ได้ยิน
“......” เรย์เจ้าของใบหน้าหล่อสันจมูกคมรับรูปได้แต่เงียบไม่ตอบกลับรับคำของผู้เป็นปู่
“ฉันจะจัดการเรื่องงานแต่งที่จะจัดขึ้นกับเรื่องแขกในงานให้”
“คุณพ่อครับ ให้หลานๆ ทานข้าวกันก่อนดีไหมครับ เดี๋ยวเราค่อยคุยเรื่องนี้กับเรย์ก็ได้” เอเดียนพูดขึ้นห้ามผู้เป็นพ่อที่นั่งข้างกัน
“เพราะแกให้ท้ายมันตลอดแบบนี้ไงมันเลยเอาแต่ใจไม่ยอมฟังใคร!” แต่เขากลับโดนคำพูดว่าจากลาคอสตอบกลับมาแทน
“ถ้าทำทุกอย่างแทนแล้วก็แต่งแทนไปด้วยเลยสิ” เสียงนิ่งเรียบของเรย์พูดขึ้นขัดจังหวะ เขาไม่ได้ต้องการให้พ่อต้องเดือดร้อนแทนอยู่แล้ว
“พี่เรย์...” น้องสาวคนเล็กอย่างเอวาพูดขึ้นปราบพี่ชาย เรย์ปรายตามามองแต่ก็ไม่ได้พูดอะไรตอบ เธอสนิทกับเรย์มากอยู่แล้วและสองคนปู่หลานคู่นี้มักจะมีปากเสียงกันอยู่บ่อยๆ ก็ได้เธอที่เป็นคนห้ามศึกให้ตลอด
“แกดูลูกของแกสิ มันจองหองมากขนาดไหน!” ลาคอสพูดขึ้นอีกรอบในท่าทีที่โกรธจัด ถึงแม้เรย์จะไม่ได้อยู่ที่บ้าน นานๆ ทีเข้ามากินข้าวด้วยแต่ก็ต้องมีปากเสียงกันทุกครั้ง
“ไม่พูดกับปู่แบบนั้นสิเรย์” พ่อเขาเองก็คงจะไม่เห็นด้วยมากเท่าไหร่กับคำพูดของเขา
“ผมขอตัว” ร่างสูงของเรย์ลุกขึ้นยืนเต็มความสูงก่อนจะเดินออกไปพร้อมกับคำก่นด่าที่ตามหลังมาไม่หยุดจากคนที่เขาต้องเรียกปู่มาตลอดยี่สิบสี่ปี
ใครกันที่เป็นต้นเหตุให้แม่เข้าต้องตายถ้าไม่ใช่คน ๆ นั้น คนที่เขาต้องจำใจเรียกว่าปู่มาตลอดเพียงเพราะไม่อยากให้พ่อเดือดร้อนและเขากับเอวาก็คงไม่เป็นลูกที่ไม่มีแม่แบบนี้ ลำพังตัวเองไม่อะไรเท่าไหร่เพราะอย่างน้อยก็ได้ใช้ชีวิตร่วมกับแม่ถึงสี่ปี ตัดมาที่น้องสาวตัวเล็กที่ไม่มีโอกาสได้ดื่มนมจากอกของแม่เลยด้วยซ้ำ