เจ้าสาวจำยอมกับมหาเศรษฐีลึกลับ

วันหนึ่งในฤดูร้อนที่แสนอบอ้าว หยาดฝนที่ตกลงมาช่วยให้อากาศชุ่มฉ่ำเย็นสบายมากขึ้น บนรถประจำทางคันหนึ่งก็เต็มไปด้วยผู้คนจำนวนมาก

หลินชูจี้ก้าวเท้าลงจากรถประจำทางพร้อมกับกระเป๋าสัมภาระอันหนักอึ้ง เธอกวาดสายตามองหาใครบางคนไปรอบ ๆ ก่อนจะมองเห็นหลินปินยืนอยู่ตรงทางออกของสถานีขนส่ง ในตอนนี้เขาดูแก่ขึ้นกว่าเดิมมาก ผมของเขางอกขึ้นกว่าเมื่อก่อนมาก “พ่อ” เธอเอ่ยเรียกผู้เป็นพ่อ พร้อมกัดริมฝีปากของตัวเอง

“มา ๆ กลับบ้านกันเถอะ เพื่อต้อนรับการกลับมาของลูก แม่เตรียมอาหารจานโปรดไว้ให้ลูกด้วยนะ” หลินปินพูดพลางหันมายิ้มให้เธอ จนเผยให้เห็นรอยย่นของหางตา เขาคว้ากระเป๋าสัมภาระจากมือของเธอแล้ววางลงไปในกระโปรงหลังรถ

ชูจี้หายใจไม่ทั่วท้องอยู่ครู่หนึ่ง

หลินปินและรั่วเฟยไม่ใช่พ่อแม่แท้ ๆ ทางสายเลือดของเธอ เธอเป็นเพียงลูกบุญธรรมของพวกเขาเท่านั้น ตั้งแต่ทั้งสองคนได้ให้กำเนิดลูกสาวของตนเองขึ้นมา พวกเขาก็ไม่ได้ดูแลเธอเหมือนเป็นลูกของตัวเองอีกต่อไป

เธอรู้ดีว่าหลินปินมีท่าทางกระตือรือร้นและใจดีกับเธอในวันนี้ เพราะเขากับรั่วเฟยต้องการให้เธอแต่งงานแทนน้องสาวของเธอ

รถยนต์แล่นผ่านตัวเมืองที่แสนคึกคักก่อนจะขับเข้าไปในย่านที่พักอาศัย ที่มีบ้านหรูตั้งอยู่

แค่ไม่กี่ปี เมืองไห่เฉินเปลี่ยนแปลงไปมากทีเดียว

หลินปินเปิดประตูแล้วเดินเข้าไปในบ้านพร้อมกับกระเป๋าสัมภาระของชูจี้

ชูจี้เองก็เดินตามเขาเข้าไปข้างใน ทันทีที่เธอเหยียบพรมปูพื้น เธอก็ได้ยินเสียงสาวใช้คนหนึ่งร้องเสียงหลง “โอ้ ตายแล้ว！ เอาเท้าออกไปเลยนะ！ เธอทำให้พรมสกปรกหมดแล้ว ฉันเพิ่งเปลี่ยนพรมวันนี้เอง ดูรองเท้าของเธอสิ！ มีแต่โคลนเต็มไปหมดเลย เธอทำมันเปื้อนหมดแล้ว”

ชูจี้สะดุ้ง เมื่อได้ยินเสียงหวีดร้อง

เธอจึงรีบก้าวเท้าออกจากตัวบ้านแล้วสำรวจดูรองเท้าของตัวเอง เมื่อเห็นว่าร้องเท้าไม่ได้สกปรกอย่างที่ถูกกล่าวหา คิ้วทั้งสองข้างของเธอก็ขมวดเป็นปม

สาวใช้คนนั้นจงใจดูถูกเธอ

ทันใดนั้นก็มีเสียงฝีเท้าดังตึงตังเข้ามา

หลินชูเสวเดินลงจากมาบันไดอย่างช้า ๆ พลางใช้นิ้วเรียวยาวม้วนปลายผมเป็นเกลียวเล่น ขณะชายตามองไปยังประตูทางเข้าอย่างมีความสุข ทันทีที่มองเห็นชูจี้ รอยยิ้มบนใบหน้าของเธอก็หายไป

เธอไม่ได้เจอพี่สาวคนนี้มาหลายปีแล้ว เพราะพ่อแม่ของเธอเอาชูจี้ไปฝากให้คนอื่นเลี้ยงแทนที่บ้านนอก เธอรู้สึกริษยาเมื่อเห็นว่าชูจี้สวยขึ้น ชูเสวมักจะอิจฉา และเกลียดชังชูจี้ที่สวยกว่าเธออยู่เสมอ ช่องว่างระหว่างพวกเธอสองจึงมากขึ้นเรื่อย ๆ

ชูเสวแสร้งยิ้มแย้มอย่างรวดเร็วก่อนจะมองดูสาวใช้คนนั้น “ทำไมเธอถึงไม่ให้พี่สาวของฉันเข้ามาล่ะ？”

“รองเท้าของเธอเปื้อนโคลนค่ะ” สาวใช้พูดด้วยความรังเกียจ

“ช่างมันเถอะน่ะ เธอควรให้พี่สาวของฉันเข้ามาในบ้านนะ แม้ว่าพี่สาวของฉันจะดูเหมือนพวกขอทานก็ตาม ไม่อย่างนั้นเราจะพูดคุยธุระกันได้ยังไงล่ะ จริงไหม？”

คำพูดของชูเสวเต็มไปด้วยการเย้ยหยันถากถาง เธอหันหลังกลับแล้วเดินตรงไปที่ห้องนั่งเล่นด้วยท่าทางเย้อหยิ่งโดยไม่สนใจชูจี้

สาวใช้รีบเดินไปที่ตู้รองเท้าเพื่อหยิบที่คลุมรองเท้าออกมาคู่หนึ่งก่อนจะโยนใส่ชูจี้ “ไม่ดูสารรูปตัวเองบางเลยเหรอไง？” สาวเข้าบ่นออกมาเสียงดัง “สวมที่คุมรองเท้าก่อนเข้ามาในบ้านด้วย！”

คำพูดอย่างเหยียด ๆ ของสาวใช้ ทำให้ชูจี้รู้สึกปวดใจมาก เธอสวมที่คลุมรองเท้าพลาสติก พร้อมกับเงยหน้ามองด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความขุ่นเคือง

เธอไม่อาจโต้เถียงกับพวกเขาก่อนที่จะได้เงินได้

ชูจี้ไม่มีความอยากอาหารเลยแม้แต่น้อย

รั่วเฟยที่นั่งอยู่ด้านข้างเธอดูเจ้าวางแผนเหมือนเคย แม้เธอจะอยู่ในวัยห้าสิบแล้วก็ตาม “เมื่อลูกตัดสินใจไปแล้ว งานแต่งงานก็จะจัดขึ้นในวันพรุ่งนี้ ตกลงไหม？”

ชูจี้วางส้อมกับมีดลงแล้วเงยหน้าขึ้นมองเธอ “ฉันอยากจะแน่ใจอะไรบางอย่างก่อนค่ะ คุณจะให้เงินฉันทันทีหลังจากที่ฉันแต่งงานแทนชูเสวในวันพรุ่งนี้ใช่ไหมคะ？”

เธอคิดจะเอาตัวเองเข้าแลกในการแต่งงานครั้งนี้กับเงินก้อนหนึ่ง มันเป็นการตัดสินใจที่จะเปลี่ยนชีวิตของเธอไปตลอดกาล เธอจึงต้องการความแน่ใจก่อนจะตอบรับเงื่อนไขนี้ได้

หลินปินและรั่วเฟยไม่มีลูกหลังจากแต่งงานกันมาหลายมาปีแล้ว ทั้งสองจึงคิดว่าพวกเขาคงไม่อาจตั้งครรภ์ได้แล้ว จึงรับชูจี้มาเลี้ยงเป็นบุตรบุญธรรม ทว่าไม่กี่ปีต่อมา รั่วเฟยกก็ตั้งครรภ์และให้กำเนิดชูเสว

ตั้งแต่นั้นมารั่วเฟยก็เริ่มเกลียดชังชูจี้มากขึ้น และเอาแต่รักชูเสวลูกสาวแท้ ๆ ของเธอ ถึงขนาดบอกให้หลินปิน เอาชูจี้ไปฝากให้ยายซุน อดีตคนใช้เก่าของพวกเขาเลี้ยงที่บ้านนอก ในเมื่อพวกเขามีลูกสาวแท้ ๆ ที่น่ารักแล้ว พวกเขาก็ไม่จำเป็นจะต้องเลี้ยงลูกสาวบุญธรรมคนนี้อีกต่อไป

ยายซุนเคยเป็นคนรับใช้ที่ซื่อสัตย์ของตระกูลหลินก่อนจะเกษียณออกไป เธอรับเลี้ยงชูจี้ด้วยตัวเอง และทั้งสองคนก็สนิทกันเสมือนเป็นยายกับหลานกันแท้ ๆ เมื่อสามเดือนก่อน ยายซุนกลับได้รับการตรวจพบว่าเป็นโรคตับแข็งระยะรุนแรง เธอจึงจำเป็นต้องได้รับการปลูกถ่ายตับ การรักษานี้มีค่าใช้จ่ายที่สูงมาก พวกเธอจึงต้องการเงินจำนวนมากเพื่อมารักษา เวลามีอยู่อย่างจำกัด จึงไม่อาจชะลอการรักษาได้อีกต่อไป

“ครอบครัวเดียวกันแท้ ๆ จะมาพูดเรื่องเงินอะไรนักหนา？ ไม่ต้องห่วงหรอกน่ะ แม่จะให้เงินทั้งหมดเท่าที่ลูกต้องการ เพียงแค่ลูกต้องแต่งงานให้เร็ว ๆ เท่านั้น” น้ำเสียงที่อ่อนโยนของรั่วเฟยแฝงไปด้วยความหงุดหงิด

เธอเกลียดชังชูจี้ ตอนนั้นเธอจำเป็นต้องรับเลี้ยงชูจี้ เพราะถูกกดดันอย่างหนัก ตระกูลหลินคอยแต่จะเหน็บแนมเธอ และการปรากฏตัวของชูจี้ก็เป็นสิ่งที่ยืนยันว่าเธอไม่มีสมรรถภาพที่ดี การเห็นหน้าชูจี้เลยทำให้เธอไม่พอใจ

เมื่อเวลาผ่านไป ชูจี้เติบโตขึ้นเป็นหญิงสาวที่มีความสามารถกว่าลูกสาวของเธอในทุกๆ ด้าน ความเกลียดชังต่อชูจี้ก็ทวีคูณมากขึ้นเรื่อย ๆ

รั่วเฟยไม่มีวันยอมให้ชูจี้กลับมาจากชาญเมืองอย่างแน่นอน หากไม่ใช่เพราะการหมั้นหมายระหว่างลูกสาวของเธอกับลูกชายนอกสมรสของตระกูลลู่ เธอคิดว่าคนชั้นต่ำก็สมควรและคู่ควรที่จะอยู่บ้านนอกอย่างนั้นไป

“เราบอกว่าจะให้เงินเธอ เราก็จะให้ โอเคไหม？ งี่เง่า！” ชูเสวพ่นลมหายใจด้วยความรังเกียจ

“พวกคุณจ่ายเงินจ้างฉัน ส่วนฉันก็ทำในหน้าที่ของฉัน ก็แฟร์ ๆ ” ชูจี้นิ่วหน้า

แม้ว่าชูจี้จะไม่ค่อยแสดงความโกรธต่อหน้าคนในตระกูลหลิน แต่เธอก็ไม่ใช่คนใจร้อนอะไร

เธอเคยได้ยินเรื่องราวเกี่ยวกับชายที่เธอจะแต่งงานด้วยในวันพรุ่งนี้ ชื่อของเขาคือลู่เหยี่ยน ลูกชายนอกสมรสจากตระกูลลู่ เขาได้หมั้นหมายกับชูเสวตั้งแต่ยังเด็ก

ชูเสวเป็นหญิงสาวที่เย้อหยิ่ง เธอจึงไม่ยอมแต่งงานกับลูกชายนอกสมรส อีกทั้งยังมีเรื่องซุบซิบว่าตระกูลลู่ได้ไล่เขาออกไปเมื่อหลายปีก่อนแล้ว เขาไม่มีงานการที่ดี แถมยังต้องดิ้นรนเพื่อให้ได้สิ่งที่ต้องการอีกด้วย

แม้ว่าชูจี้จะมีท่าทางสงบเสงี่ยม แต่เธอก็รู้สึกกระวนกระวายใจที่จะต้องแต่งงานกับผู้ชายคนนี้ ทว่าเธอจำเป็นต้องทำสิ่งนี้เพื่อช่วยชีวิตยายซุนให้ได้ “ไม่ต้องห่วงค่ะ พรุ่งนี้ฉันจะแต่งงานกับเขา”