เกมร้อนซ่อนปรารถนา

ร่างสูงใหญ่ทรุดกายลงนั่งบนโซฟา มือผสานกันด้านหน้า ทอดสายตามองบิดาซึ่งยืนอยู่ ชายชราหันมาแล้วทิ้งกายลงตรงข้าม มองบุตรชายเพียงคนเดียวด้วยความภูมิใจ อารอนนับวันยิ่งหล่อเหลา ดวงตาคมกริบ คิ้วเข้ม ริมฝีปากได้รูป จมูกโด่ง ดวงตาสีน้ำตาลอ่อน ผมดำสนิทเพราะได้เชื้อทางแม่ซึ่งเป็นสาวญี่ปุ่น อารอนเก่งทุกด้าน ทำงานแทนเขาได้ทั้งหมด ลูกชายไม่เคยทำให้ผิดหวังเลย ทว่ามีเรื่องเดียวที่เป็นห่วง อายุอานามเข้าเลขสามเกือบปลาย ยังไม่ยอมแต่งงานเมียภรรยาสักที.

“อารอน... พ่อมีเรื่องอยากปรึกษากับลูก”

“ครับ”

“พ่อเคยขอลูกสาวของเพื่อนไว้เป็นเจ้าสาวให้แก”

ชายหนุ่มชะงักเล็กน้อย

“ผมไม่พร้อม!” เขาปฏิเสธทันที

“ทุกอย่างที่พ่อมี พ่อยกให้ลูกหมด”

คนฟังชะงัก สีหน้าครุ่นคิด

“ทั้งหมดเลยเหรอครับ” เขาย้อนถามเสียงเครียด

“ใช่” ชายชราเว้นคำพูด “ถ้าลูกยอมแต่งงานกับหนูเจน”

ดวงตาคมหรี่ลง “ก็ได้ครับ”

เฟอร์นาร์ดกระตุกยิ้มมุมปาก

“พ่อจะนัดให้ลูกไปเจอกับว่าที่เจ้าสาว ลูกจะได้รู้ว่าหนูเจนน่ะสวยขนาดไหน”

สีหน้าคนฟังนิ่งเฉย ไม่ยินดียินร้าย คนอย่างเขาไม่ต้องการผู้ใดมายืนเคียงข้าง แค่เป็นคู่นอนเพื่อระบายความใคร่ก็เพียงพอแล้ว

“แล้วแต่พ่อครับ อยากให้ผมทำอะไรก็บอกมา”

“แล้วพ่อจะโทรหา”

“ครับ” พูดจบเขาลุกยืน วันนี้มีประชุมต่อ คงไม่มีเวลาคุยบิดาแล้ว “ผมไปก่อนนะครับพ่อ ผมมีงานต้องทำ”

ร่างสูงใหญ่สาวเท้าออกมาด้านนอก แล้วเปิดประตูนั่งเบาะหลัง ให้คนขับเคลื่อนออกไปยังจุดหมายทันที ลูกชายลับสายตาเฟอร์นาร์ดต่อสายถึงเพื่อนเก่า เวลาผ่านมาหลายปี ตอนนี้บุตรสาวเพื่อนกลายเป็นสาวสวยสะพรั่งแล้ว

“ครับ” ปลายสายรับ เฟอร์นาร์ดยิ้มกว้าง

“เรียบร้อยวิทย์ไม่มีปัญหาอะไร ทางแกล่ะ”

“พรุ่งนี้นั่นแหละถึงจะได้คุย ว่าแต่ทำไมแกรีบนักเล่า” หัถวิทย์ย้อนถาม ด้วยความสับสน อยู่ดีๆ ไม่กี่วันก่อนเพื่อนโทรหาทวงสัญญาเก่ากันไว้เมื่อห้าปีก่อน

“เจ้าอารอนมันไม่เคยคบกับผู้หญิงคนไหน ฉันอดเป็นห่วงมันไม่ได้ กลัวมันจะไม่มีหลานให้เลี้ยงน่ะสิ”

“ลูกสาวฉันอาจจะยากสักหน่อย รายนั้นรั้นยิ่งกว่าอะไร”

“เอาเป็นว่า ถ้าหนูเจนยอมตกลงส่งข่าวมาบอกหน่อยก็แล้วกัน” เฟอร์นาร์ดบอกเสียงเครียด เขาคาดหวังกับบุตรสาวเพื่อนไว้พอสมควรเลยทีเดียว

“ได้ แต่ฉันไม่รับปากนะว่ายัยเจนจะตกลงหรือเปล่า”

“ไม่เป็นไร ฉันแค่หวังว่าหนูเจนจะตกลง ยังไงฉันก็อยากได้ลูกสาวแกเป็นสะใภ้”

หัถวิทย์หัวเราะลั่นเมื่อเพื่อนออกปากขนาดนั้น

“โอเค ฉันจะพยายามก็แล้วกัน” เขาวางสายจากเพื่อน แล้วถอนหายใจเฮือกใหญ่

อะไรไม่สำคัญเท่า บุตรสาวดันมีคนรักอยู่แล้ว แต่ไอ้หมอนั่นไม่ถูกใจเขาเอาเสียเลย ยัยเจนก็เหมือนปิดหูปิดตาไม่รับรู้ ไม่รู้จะทำยังไงดี

กระเป๋าสะพายถูกวางไว้บนโต๊ะกระจก เจ้าของร่างสมส่วน ผิวกายขาว วงหน้าสวยคม ผมยาวเคลียแผ่นหลัง ดวงตากลมโต ผสานสายตากับผู้ให้กำเนิดแล้วถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ เพื่อระบายความอึดอัดภายใน สำหรับเธอแล้ว นับครั้งไม่ถ้วนที่พ่อพยายามเรียกมาพูดคุยเรื่องเดิมๆ ซ้ำแล้ว ซ้ำเล่า ซึ่งมันชวนให้หงุดหงิด

“ถ้าพ่อจะคุยกับเจนเรื่องดูตัวกับลูกเพื่อนพ่อ ที่พ่อเคยบอก เจนปฏิเสธค่ะ!” หญิงสาวยังคงยืนยันหนักแน่น

“ทำเพื่อพ่อไม่ได้เหรอ พ่อไม่อยากเสียคำพูด”

“แต่พ่อไปรับปากพวกเขาเองนะคะ เจนไม่เกี่ยว!”

“เจน... ไปสักครั้งได้ไหมลูก ถ้าลูกไม่ชอบเขาพ่อไม่ว่าเลย”

หญิงสาวระบายลมหายใจ

“ต้องให้เจนพูดอีกกี่ครั้งคะพ่อ ว่าเจนมีแฟนแล้ว จะให้เจนทรยศเดชไปดูตัวกับลูกชายเพื่อนพ่อได้ยังไง อีกอย่างหมอนั่นก็ไม่ได้อยู่เมืองไทยด้วย”

“อาทิตย์หน้าอารอนจะมาเปิดบริษัทที่เมืองไทย แล้วเข้ามาเช็นสัญญากับบริษัทเรา”

“แล้วยังไงคะ มาไทยต้องมีเมียเป็นคนไทยเหรอ เจนไม่เอาด้วยหรอกค่ะพ่อ ถึงเห็นหน้าเจนก็รับประกันว่าไม่มีวันชอบลูกเพื่อนพ่อแน่ เพราะเจนมีเดชอยู่แล้ว เดชเขาเป็นคนดี เจนไม่อยากเสียเขาไป”

คนเป็นพ่อสุดทัดทาน เรื่องความรักมันคงบังคับกันไม่ได้ เขาผ่อนลมหายใจ ดูท่าคงต้องปฏิเสธเพื่อนไป

“ก็ได้ พ่อไม่บังคับเราแล้ว” หัถวิทย์จำต้องปล่อยเรื่องนี้ไป

“ถ้าอย่างนั้นเจนไปก่อนนะคะ มีนัดทานข้าวเย็นกับเดช”

ร่างบางลุกยืน เดินออกนอกห้องโถง แล้วเปิดประตูรถเคลื่อนมันออกจากรั้วบ้าน ตรงไปยังร้านอาหารที่นัดหมายกับแฟนหนุ่มเอาไว้

รถจอดลงหญิงสาวเปิดประตูแล้วก้าวลง ชายรูปร่างสูงโปร่ง สวมเสื้อเชิ้ตสีดำกางเกงสีเดียวกัน ผิวขาว ใบหน้าเรียว ดวงตาเรียวคม คิ้วเข้ม จมูกโด่งริมฝีปากหนา โบกมือให้กับแฟนสาวแล้วยกยิ้ม

“รอนานไหมคะเดช”

“ไม่เลยครับ”

เธอควงแขนเขาทันที ท่ามกลางสายตาหลายคู่ที่อิจฉาหนุ่มรูปงาม สองคนดูเหมาะสมกัน มาถึงโต๊ะอาหารที่จองไว้ เขาเลื่อนเก้าอี้ให้แฟนนั่ง ตนเองมาหย่อนกายอยู่ฝั่งตรงข้าม

พนักงานนำเมนูมาวางไว้ หญิงสาวเปิดอ่านแล้วสั่งของชอบตนเอง แล้วรอให้คนตรงข้ามสั่งมาสมทบ เดชาธรสบตาคนรักแล้วยิ้มบางๆ เจนนรีเป็นคนสวย ทรงเสน่ห์มีครบทุกอย่างที่ผู้ชายต้องการ เธอเย้ายวนชวนหลงใหล เพียงแต่ นิสัยเข้าถึงยากและต้องการคนเอาใจมากๆ จนถึงตอนนี้บางครั้งเขาเองก็ท้อไม่น้อย ที่ต้องคอยระมัดระวังคำพูด และที่สำคัญคือต้องระวังท่าทาง