รักนอกปรารถนา

เสียงรถยนต์จอดเทียบ โสภาพรรณเจ้าของบ้านเดินออกมายืนรอด้านนอก ประตูรถครอบครัวเปิด คนในรถสามคนลงมา มนทิพย์ยิ้มกว้างแล้วเดินตรงมาหาเพื่อน กุมไม้กุมมือท่าทางสนิทสนม เจ้าบ้านรีบพาแขกมายังห้องรับรอง สามคนหย่อนกายลงบนโซฟาตรงข้ามกัน

โสภาพรรณทอดสายตามอง ไปยังหญิงสาววัยแรกรุ่น หน้าตาหมดจดงดงาม ใจหวังอยากได้เป็นสะใภ้นักหนา ติดที่ตรงลูกชายดันมีเจ้าของหัวใจเสียแล้ว นรีการต์หญิงสาวอายุวัยยี่สิบเอ็ดปี ผิวกายขาวอมชมพู จมูกโด่ง ดวงตาเรียวสวย ใบหน้ารูปไข่ ผมยาวเคลียแผ่นหลัง ยกมือไหว้หญิงเจ้าของบ้าน ซึ่งเธอเคยเห็นหน้ามาหลายครั้ง

“ไหว้พระเถอะลูก เจอกี่ครั้งก็ยังสวยเหมือนเดิมเลยนะหนูนรี” โสภาพรรณทักทาย

“ขอบคุณค่ะคุณป้า”

เธอหันไปหาเพื่อน แล้วยิ้มกว้าง

“ฉันเห็นเธอโทรมาหา ไม่คิดว่าจะมีเรื่องด่วนขนาดนี้” โสภาพรรณเอ่ยปาก แล้วยกแก้วน้ำขึ้นจิบ

“ฉันเองก็ไม่อยากรบกวนเธอเลยโสภา แต่มันจำเป็นจริงๆ”

โสภาพรรณโบกไม้โบกมือ

“โอ้ย! รบกวนอะไรกันเล่า เราเป็นเพื่อนกันมานานขนาดนี้ มีธุระอะไรบอกฉันได้เลยมน!”

“ก็อย่างที่เล่านั้นแหละจ้ะ ขอฝากยัยนรีหน่อยน่ะ พอดีฉันต้องเดินทางไปต่างประเทศกับคุณพิชัยกะทันหัน ยัยนรีเองก็ติดสอบด้วย เลยพาไปด้วยไม่ได้”

“ไม่มีปัญหาหรอกจ้ะ จะฝากไว้นานเท่าไหร่ก็ได้”

สาวใช้เลยพากันยกกระเป๋าออกจากรถ นรีกานต์ยืนส่งพ่อกับแม่ด้านหน้า ปกติพ่อเป็นคนไม่ค่อยพูดเท่าไหร่ แต่วันนี้สีหน้าพ่อดูเหมือนมีเรื่องไม่สบายใจ

“ตั้งใจสอบนะลูก” พิชัยบอกบุตรสาวแววตาหม่น

“ค่ะพ่อ”

“แม่ไปก่อนนะนรี เสร็จธุระแล้วแม่จะรีบกลับมานะลูก”

“แม่ไปเถอะค่ะ ไม่ต้องห่วงนรี”

รถเคลื่อนลับจากสายตา นรีกานต์ยืนมองแล้วถอนหายใจ เดินคอตกกลับเข้าสู่ด้านใน บ้านหลังนี้เธอเคยมาเที่ยวเล่นหลายครั้งแล้ว แต่ไม่เคยมานอนค้างโดยไร้มารดาหรือบิดาเลย รู้สึกชอบกล

“นรี หนูจะทานข้าวก่อนไหม หิวหรือเปล่า” โสภาพรรณตรงเข้ามาถาม ใบหน้ายิ้มแย้ม

“ยังดีกว่าค่ะคุณป้า นรีเพิ่งแวะทานมากับคุณพ่อคุณแม่”

“ถ้าอย่างนั้นขึ้นไปจัดของก่อนไหม กว่าจะได้กลับคงเป็นเดือน”

“ค่ะคุณป้า”

โสภาพรรณมองหาสาวใช้ในบ้าน ก่อนกวักมือเรียก

“ใบเตย พาคุณนรีไปที่ห้องหน่อย”

“ได้ค่ะคุณผู้หญิง”

นรีกานต์มาถึงห้องนอน สาวใช้ช่วยจัดเสื้อผ้าเข้าตู้ ร่างบางเดินมาหยุดยืนตรงหน้าต่าง เปิดม่านออกแล้วมองไปยังสวนด้านหลังบ้านหลังงาม ในความทรงจำ เธอเคยเห็นบุตรชายของบ้านนี้ เขามีใบหน้าหล่อเหลา ผิวกายขาว ใบหน้าคมเข้ม จมูกโด่ง ริมฝีปากได้รูป ดวงตาคมกริบช่างทรงเสน่ห์ ยามมองมามันทำให้เธอใจสั่นสะท้านทุกครั้ง

เธอไม่อยากอยู่ที่นี่ เพราะชายที่ชื่อกวีวัธน์ สาวเท้าเดินกลับมา ช่วยสาวใช้เก็บข้าวของ ใจหวังแค่เพียง โชคชะตาจะไม่นำพาให้ได้พบหน้ากับเขาทุกวัน