ค่ำคืนนั้น

ท่ามกลางสายฝนพรำในเวลาสี่ทุ่มครึ่งของคืนวันศุกร์

ด้านหน้าผับแอนด์เรสเตอรองค์แห่งหนึ่ง ปรากฏร่างอวบอัดออกไปทางเจ้าเนื้อของหญิงสาวผู้หนึ่งซึ่งยังอยู่ในชุดทำงานเรียบๆ เสื้อเชิ้ตสีขาว กระโปรงบานสีกรมท่า สวมคัทชูไม่สูงนัก สีหน้าของเธอมันช่างดูสิ้นหวังเหลือเกิน ดวงตาที่อยู่หลังแว่นหนาเตอะนั้นเปรอะเปื้อนไปด้วยคราบมาสคาร่าที่โดนน้ำตาชะล้าง

ก็เพราะเธอรู้สึกแบบนั้นจริง ๆ หมดเรี่ยวหมดแรง...

แพรวา คือชื่อของเธอ และวันนี้เป็นวันเกิดครบรอบยี่สิบสี่ปี ข่าวดีที่ถือเป็นของขวัญวันเกิดอย่างแรกเลยคือบริษัทขนาดกลางที่จำหน่ายสินค้าเกี่ยวกับตกแต่งบ้านและเฟอร์นิเจอร์ที่เธอเคยยื่นใบสมัคร และไปสอบสัมภาษณ์เอาไว้เมื่อวันก่อน ตกลงรับเธอเข้าทำงานในตำแหน่งเจ้าหน้าที่บริหารงานข้อมูล และให้ไปเริ่มงานได้ในสัปดาห์หน้า แทนโรงพิมพ์ ของคนรู้จักที่ต้องทำงานหนักควบไปเสียทุกตำแหน่งแถมยังจ่ายเงินเดือนน้อยเหลือเกิน เอาเปรียบทุกอย่างเท่าที่จะทำได้จนคนมีน้ำอดน้ำทนอย่างเธอยังทนไม่ไหว

ข่าวดีที่สองที่เธอคาดว่าจะได้รับคือ ปณิธาน หรือ ธาน แฟนหนุ่มที่คบหากันตั้งแต่เรียนปีหนึ่งในมหาวิทยาลัยนัดเจอเธอที่ผับแห่งนี้และบอกว่ามีเรื่องสำคัญจะคุยด้วย แพรวาแอบดีใจจนเนื้อเต้น แอบหวังเล็ก ๆ ว่าเขาอาจจะขอเธอแต่งงานเพราะปีนี้ทั้งคู่พูดคุยเรื่องนี้กันสองสามครั้ง

แพรวาเกิดมาในครอบครัวที่ไม่ได้สมบูรณ์แบบ พ่อเลิกกับแม่ตั้งแต่เธอยังอยู่ประถม และต่างมีครอบครัวใหม่กันทั้งคู่ เธออยู่กับย่าที่เลี้ยงแบบทิ้ง ๆ ขว้าง ๆ เพราะแกติดเล่นไพ่ แล้วแกก็หัวใจวายตายคาวงไพ่ ทิ้งให้แพรวาอยู่เพียงลำพัง แต่ดีที่เธอเป็นคนรักดี ขยันตั้งใจเรียน แม้ไม่มีทุนทรัพย์ที่จะเรียน แต่เมื่อจบมัธยมปลายแล้วเธอก็เข้าทำงานที่โรงพิมพ์แล้วทำงานส่งตัวเองเรียนจบปริญญาตรีคอมพิวเตอร์ธุรกิจของมหาวิทยาลัยเปิดแห่งหนึ่งจนจบได้รับปริญญาสมใจ

เธอจึงโหยหาความรักความอบอุ่นในครอบครัว หวังใจเหลือเกินว่าจะสร้างครอบครัวที่มีพ่อแม่ลูกอันอบอุ่น ไม่ให้แตกแยกเหมือนเช่นที่เธอเคยเจอมาก่อน

แต่แล้วความหวังกลับพังทลายไปต่อหน้าต่อตา เมื่อมาถึงแล้วคำหวานที่หวังจะได้ยินจากชายคนรักกลับกลายเป็นคำบอกเลิก

แล้วเขาจะบอกวันอื่นไม่ได้หรือไง ทำไมต้องเป็นวันเกิดเธอด้วยวะ !

ปณิธานบอกว่าเธอกับเขาไปกันไม่ได้ และเขาพบคนใหม่ที่เข้าใจเขามากกว่า ซึ่งนั่นก็คือเพื่อนร่วมงานคนใหม่ในบริษัทที่เขาทำงานอยู่นั่นเอง และยัยคนนั้นพึ่งเข้ามาทำงานยังไม่ถึงเดือนด้วยซ้ำ ที่สำคัญปณิธานพาหล่อนมาด้วย

ถ้าจะทำกันถึงขนาดนี้ก็เอาตีนมาเหยียบหน้าเธอเลยดีกว่า !

ดูก็รู้ว่าเขาทั้งรักทั้งหลงยัยนั่นมากเหลือเกิน ก็แหงสิ มันทั้งผอมทั้งแต่งตัวเซ็กซี่นี่นา แถมยังกล้าแสดงออกเหลือเกิน หล่อนกอดปณิธานแล้วเอานมเบียด กอดกันจนแทบจะหลอมรวมเป็นเนื้อเดียวกันอยู่แล้ว ซึ่งสิ่งนั้นแพรวาไม่เคยให้

เพราะชีวิตของเธอเติบโตท่ามกลางความแหว่งวิ่น ผิดหรือที่อยากจะดำเนินชีวิตให้มันดี ให้มันสมบูรณ์แบบเท่าที่จะทำได้ เธอไม่อยากชิงสุกก่อนห่ามแบบแม่กับพ่อ มีครอบครัว มีลูกทั้งที่ยังไม่พร้อมแล้วก็กระเจิดกระเจิงกันไปคนละทิศ ชั่วชีวิตของแพรวาแม้จะรายล้อมไปด้วยตัวอย่างที่ไม่ดี แต่เธอกลับรักดี เป็นเด็กเรียบร้อย ตั้งใจเรียน เป็นกุลสตรีรักนวลสงวนตัวอยู่เสมอ

แต่สิ่งที่เธอเป็นนั้นกลับทำให้ชายคนรักไม่พอใจ ไม่เห็นค่า แล้วทิ้งเธอไปหาผู้หญิงที่พึ่งพบเจอแล้วอ้าขาให้ ไอ้เวรตะไล !

“ ขอโทษนะแพร แต่เราคงไปกันต่อไม่ได้ แพรกลับบ้านเองไหวไหม ธานไม่ไปส่งนะ ” นั่นคือคำสุดท้ายของชายที่เธอยกหัวใจให้ตั้งหลายปี

แพรวาไม่ใช่คนอ่อนแอแต่ก็ไม่ได้เข้มแข็งจนไม่รู้สึกรู้สาอะไรกับเรื่องนี้ ตรงกันข้ามมันเจ็บปวดจนแทบหมดเรี่ยวแรง เธอเดินสะโหลสะเหลออกมาจากที่นั่นอย่างพร่าเบลอ น้ำตากลบหน่วยตา สติสตังไม่เต็มร้อย

เอี๊ยด !

เสียงเหยียบเบรกดังสนั่นก่อนจะมีเสียงด่าตามมา

“ เฮ้ย ! อีอ้วน เดินไม่ดูตาม้าตาเรือ อยากตายหรือไง ทีหลังเอาซีดีห้อยตูดไว้ด้วยนะจะได้เห็นชัด ๆ ”

ใช่ นายคนนั้นบูลลี่เธอ ว่าเธออ้วนเป็นช้าง เป็นหมู หรืออะไรก็แล้วแต่ที่ผู้คนจะสรรหามาว่าเธอ แต่วันนี้เธอไม่มีกะจิตกะใจจะโต้เถียงใด ๆ ทั้งสิ้น

หมดเรี่ยวแรงจริงๆ...

“ ขอโทษค่ะ ” เธอกล่าวคำขอโทษเบา ๆ ก่อนที่รถคันนั้นจะออกตัวไปอย่างแรง เหยียบน้ำที่ขังอยู่บนพื้นให้กระเซ็นมาใส่ตัวเธอ