ถ้าย้อนเวลากลับไปได้ ผมจะบอกว่าผมรักเธอ ผมจะไม่ทำร้ายจิตใจจนเธอต้องหนีไปทั้งที่ท้องลูกของเราอยู่
ถ้าย้อนเวลากลับไปได้ ผมจะบอกว่าผมรักเธอ ผมจะไม่ทำร้ายจิตใจจนเธอต้องหนีไปทั้งที่ท้องลูกของเราอยู่
ห้องคลอด......
"อุแว๊ อุแว๊/ อุแว๊ อุแว๊"
"ยินดีด้วยนะคะคุณได้ลูกแฝดเป็นชายหนึ่งหญิงหนึ่ง เด็กสุขภาพแข็งแรงดีค่ะ"
"ลูก" ฉันมองดูลูกน้อยทั้งสองคนที่พยาบาลอุ้มมาให้ฉันดูใกล้ๆ ตัวแกขาวแก้มยุ้ยมากเลยค่ะน่ารักที่สุด นี่คือลูกของฉันจริงๆ ใช่ไหม ลูกที่ฉันอุ้มท้องมาเพียงลำพัง9เดือนกว่า
"แม่สัญญาว่าจะเลี้ยงหนูให้ดีที่สุด"
น้ำตาฉันไหลออกเองเลยค่ะทันทีที่ได้เห็นหน้า บรรยายไม่ถูกเงยจริงๆ มันทั้งดีใจตื้นตันใจที่ได้เจอหน้าพวกแกครั้งแรก แต่อีกใจหนึ่งก็รู้สึกเศร้าที่พวกแกเกิดมามีแค่แม่เท่านั้น ส่วนพ่อของลูก.......
8เดือนก่อน.........
ตาหวาน...
"พี่จะไปไหนอีกพี่คีย์นี่มันจะห้าทุ่มแล้วนะ"
"ไปกินเหล้า"
"หวานไม่ให้ไป"
"อย่าทำตัวงี่เง่าได้ป่ะ"
"ก็หวานไม่อยากอยู่คนเดียว"
"อยู่คนเดียวไม่ได้ก็กลับไปอยู่บ้านดิมาอยู่ที่นี่กับพี่ทำไม"
"หวานเป็นเมียพี่นะหวานต้องอยู่ที่นี่กับพี่ดิ"
"ถ้าจะอยู่ที่นี่ก็อย่าทำตัวน่าเบื่อน่ารำคาญ"
"ทำไมพี่เปลี่ยนไป เมื่อก่อนพี่ไม่เคยพูดจาแบบนี้กับหวานเลยนะ"
"อยู่ด้วยกันทุกวันมันก็น่าเบื่อป่าววะห๊ะ"
"แต่หวานไม่เคยเบื่อ เพราะหวานรักพี่"
"แต่พี่เบื่อ เบื่อ เบื่อๆๆๆๆ "
"เพราะพี่ไม่รักหวานแล้วไง ใช่มั้ย พี่มีคนอื่นใช่มั้ยพี่บอกหวานมาสิ บอกมา!!!! "
"เออใช่แล้วทำไม!!! และอีกอย่างพี่ไม่เคยบอกว่าพี่รักหวาน!! " เขาตะคอกใส่ฉันดังมากจนน่าตกใจ
"พี่คีย์ ฮือออออ ไม่จริงใช่มั้ย พีโกหกใช่มั้ย พี่ต้องรักหวานสิ และพี่ก็ไม่มีใครด้วย พี่แค่พูดโกหก" ฉันเข้าไปสวมกอดเขาไว้แน่นและไม่อยากจะเชื่อคำตอบที่ฉันถามเขา ฉันแค่ถามเพราะความน้อยใจที่เขาเปลี่ยนไปแค่นั้น แต่คำตอบที่ได้มันทำให้ฉันไม่อยากจะเชื่อ
''พี่ว่าเราเลิกกันเหอะหวาน"
"ไม่...หวานไม่เลิก"
"แต่พี่เบื่อเข้าใจมั้ย"
"ทำไมพี่ใจร้ายแบบนี้ ฮืออออ "
"พี่บอกแล้วไงว่าพี่เบื่อพี่รำคาญ!!! "
"ไม่เลิกนะคะ หวานสัญญาว่าหวานจะปรับปรุงตัว ไม่ทำตัวงี่เง่าอีกนะพี่คีย์ พี่อย่าเลิกกับหวานนะ หวานอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีพี่ ฮือออออ"
เขาผลักฉันให้ออกห่างจากตัวเขาก่อนจะเดินไปหยิบกุญแจรถแล้วก็เปิดประตูออกไปจากห้อง
ฉันทรุดตัวลงกับพื้นนั่งร้องไห้อยู่แบบนั้น ฉันไม่ได้อยากทำตัวงี่เง่าแบบนี้ แต่ไม่รู้ทำไมถึงเป็นนี้ ฉันแค่อยากอยู่กับเขาตลอดเวลาไม่อยากให้เขาไปไหน
***********
เรื่องราวของฉันกับเขามันเริ่มต้นมาจากที่ฉันและเขาเราอยู่บ้านติดกันเรารู้จักกันมาตั้งแต่เด็กๆ ฉันอยู่บ้านกับแม่แค่สองคนส่วนพ่อเลิกกับแม่ไปนานแล้วตั้งแต่ฉันยังเล็กพอพ่อกับแม่แยกทางกันพ่อก็ย้ายไปทำงานอยู่ต่างประเทศ ส่วนพี่คีย์ก็อยู่กับพ่อกับแม่ แต่พอเข้ามหาลัยพี่คีย์ก็ไม่อยู่บ้านเขาย้ายไปอยู่คอนโดใกล้มหาลัยที่เขาเรียน ส่วนฉันกำลังจะจบมอหกและคิดว่าจะสอบเข้ามหาลัยเดียวกันกับเขา
ฉันแอบชอบเขามาตั้งแต่เด็กแล้วค่ะ ส่วนเขาไม่ได้คิดอะไรแต่ด้วยความที่ฉันตามตื้อเขาไปหาเขาที่บ้านเวลาเขากลับบ้าน ไปหาเขาที่คอนโดเวลาป้าคริสทำของโปรดของเขาฉันก็จะอาสาเอาไปให้พี่คีย์เอง เรื่องที่ฉันชอบพี่คีย์แม่ฉันกับพ่อแม่พี่คีย์รู้ดีค่ะ ท่านก็ไม่ว่าอะไร
จนวันนึงฉันไปหาเขาที่คอนโดเพราะเมื่อวานเป็นวันเกิดของเขาแต่เขาไปฉลองกับเพื่อนวันนี้ฉันเลยอยากไปเซอไพรส์ซะหน่อยเลยซื้อเค้กวันเกิดไปให้ ฉันกดออดหน้าห้องพี่คีย์อยู่นานก็ไม่มีวี่แววว่าเขาประตูให้ ฉันคิดว่าเขาไม่อยู่ห้องเลยจะกลับ แต่จู่ๆ ฉันก็ได้ยินเสียงประตูห้องเขาเปิดออก ฉันหันกลับไปดู เป็นพี่คีย์ที่เดินออกมาในสภาพหัวยุ่งๆ ชุดก็ยังคงเป็นชุดนักศึกษา ดูจากสภาพชุดนี้คงตั้งแต่เมื่อวาน
"หวาน มาทำไม"
"เมื่อวานวันเกิดพี่ไงวันนี้หวานเลยเอาเค้กมาให้อยากจะมาฉลองกับพี่ย้อนหลัง"
"ขอบใจแต่ไม่ต้อง กลับไปได้ละพี่อยากนอน"
"ทำไมล่ะก็หวานมาแล้วพี่คีย์เป่าเค้กที่หวานซื้อมาหน่อยสิ นะ นะ "
"พี่อยากนอนไม่ว่างมาเป่าเค้กไร้สาระแบบนี้หรอกนะ" เขาพูดจบก็หันหลังเพื่อจะกลับไปนอนแต่ฉันยังดื้อดึงเดินตามเขาเข้ามาแล้วก็ปิดประตูให้เรียบร้อย
"แต่หวานอุส่าห์ซื้อมันมาเพื่อฉลองกับพี่นะ"
"ถามจริงเหอะเมื่อไหร่จะเลิกตามตื้อพี่ซะที"
"พีก็รู้ว่าหวานรักพี่"
"แต่พี่ไม่ได้คิดอะไรกับหวานไง"
"แล้วทำไมไม่ลองคิดล่ะ หวานมีอะไรที่พี่ไม่ชอบเหรอ หวานไม่สวยเหรอพี่ถึงไม่สนใจ พี่ลองมองสิ หวานก็สวยไม่แพ้ผู้หญิงที่พี่เคยคบเลยนะ ตอนนี้หวานรู้ว่าพี่เลิกกับแฟนแล้วด้วย เป็นหวานบ้างได้มั้ยที่ได้อยู่ข้างๆ พี่"
ฉันเดินเข้ามาใกล้และยืนอยู่ตรงหน้าของเขา ฉันเอื้อมมือไปจับที่แก้มของเขาทั้งสองข้าง มองไปที่ตาของเขาที่กำลังจ้องมองมาที่ฉัน
และ...ฉันก็ทำในสิ่งที่อยากจะทำกับเขามานานจะว่าฉันแรดก็ได้นะคะ ฉันเขย่งเท้าเพื่อให้ความสูงของเราเสมอกันและฉันก็จูบปากเขา เป็นครั้งแรกที่ฉันได้ใกล้ชิดเขาขนาดนี้ เป็นครั้งแรกในชีวิตที่จูบผู้ชาย เขานิ่งไปไม่ตอบรับสัมผัสของฉันเลยแม้แต่น้อย ฉันเริ่มใจเสีย เริ่มละอายใจที่ทำขนาดนี้แล้วเขายังไม่มีทีท่าอะไรเลยสักนิด น้ำตาฉันเริ่มไหลออกมามันพูดไม่ออกบอกไม่ถูกเลยจริงๆ ว่าต้องทำตัวยังไงหลังจากที่ฉันถอนจูบจากเขา
ฉันหลับตาลงก่อนที่จะค่อยๆ ถอยริมฝีปากของตัวเองออกมาอย่างช้าๆ
"หวานขอโทษนะต่อไปหวานจะไม่มีวุ่นวายกับพี่อีก"
ฉันก้มหน้าพูดออกไปทั้งที่ไม่รู้ตัวเองจะทำได้อย่างที่พูดหรือเปล่า
ขณะที่ฉันกำลังจะหันหลังกลับ จู่ๆ เขาก็กระชากตัวฉันให้เข้าไปชิดติดกายและก้มลงมาจูบฉันอย่างรุนแรงและเร่าร้อน
"อื้มมมม" ฉันรับสัมผัสของเขาอย่างยินยอมพร้อมใจ เรายืนจูบกันตรงนั้นสักพัก เขาก็ถอนริมฝีปากและพูดกับฉัน
"อยากเป็นผู้หญิงของพี่จริงๆ ใช่มั้ยตาหวาน"
ฉันพยักหน้าเป็นคำตอบ
"แล้วรู้มั้ยว่าผู้หญิงของพี่ต้องทำอะไรบ้างนอกจากยืนจูบกันแบบนี้"
ฉันก็พยักหน้าเป็นครั้งที่สอง ฉันรู้สิว่าเป็นแฟนกันต้องทำอะไรบ้าง ฉันไม่ได้ใสซื่อจนไม่รู้เรื่องอะไรแบบนั้น เพื่อนที่โรงเรียนก็คุยกันออกบ่อยเวลามีแฟน และแฟนทำอะไรกับพวกเธอบ้าง ตอนนั้นฉันแค่นั่งฟังเท่านั้นเพราะไม่เคยมีประสบการณ์ไม่เคยมีแฟน มีแต่คนที่แอบชอบนั่นก็คือเขานั่นเอง
แจ้งก่อนอ่าน.....เรื่องนี้มีคำหยาบคายและมีการกระทำที่รุนแรงในบางEPเพราะฉะนั้นใครโลกสวยหรือไม่ชอบนิยายแนวนี้โปรดเลื่อนผ่านXX เขาเอื้อมมือไปที่หัวเตียงแล้วหยิบซองสี่เหลี่ยมเล็กๆ ที่ฉันคุ้นตาออกมาเพราะฉันเคยเก็บเศษซากของมันมาก่อน มันคือถุงยางอนามัย "คุณธามคะ อย่า!!!" ฉันกำลังจะบอกกับเขาว่าอย่าทำเพราะฉันรู้ว่าเขากำลังจะทำอะไรแต่เขากลับเข้าใจไปอีกอย่าง "ทำไม หรืออยากเอาสดกับกู อย่าหวังเลยว่ากูจะยอมสดกับคนอย่างมึง" สวบ!!!! ปึ่ก!!!!! "ไม่ กรี๊ดดดดดดด" ฉันกรีดร้องออกมาอย่างสุดเสียงเมื่อเขาสอดใส่ท่อนเอ็นเข้าไปจนสุดทางฉันเจ็บแปลบไปทั้งร่างกาย จนน้ำตาไหลออกมาด้วยความเจ็บปวด "เชี่ย!!! มึง ไม่เคยเหรอวะ" คุณธามก้มมองดูจุดเชื่อมต่อแล้วอุทานออกมา
เรื่องนี้เป็นเรื่องของพี่บอมคนดีเพื่อนสนิทอัยวาคุณแม่ของน้องเอิงซึ่งมีคุณพ่ออย่างพี่ภูที่หวงลูกสาวยิ่งกว่าอะไร มาลุ้นความรักต่างวัยของคู่นี้กันนะคะใครชอบแนวโคแก่กินหญ้าอ่อนห้ามพลาดเด็ดขาด ภูผาอัยวาอยู่ในเรื่อง กลลวงร้ายซ่อนรัก นะคะ
"เรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนฉันจะไม่รับผิดชอบอะไรทั้งนั้น" "ค่ะ" ฉันฝืนความรู้สึกแล้วตอบออกไป ฉันไม่คิดว่าพี่ภูจะรับผิดชอบอะไรอยู่แล้วคำพูดของเขาเมื่อคืนฉันยังจำขึ้นใจ "และฉันก็หวังว่าเธอจะไม่เอาเรื่องที่เกิดขึ้นไปฟ้องแม่ฉันอีกว่าฉันรังแกเธอ" "ค่ะ" "สรุปก็คือเธอห้ามเอาเรื่องนี้ไปบอกใครเด็ดขาดเพราะไม่อย่างนั้นฉันจะเอาเรื่องที่เธอเคยโกหกไปบอกพ่อเธอรวมถึงย่าเธอด้วยว่าเธอโกหกสร้างเรื่องหาว่าฉันล่วงเกินเธอทั้งที่ตอนนั้นฉันไม่ได้ทำ เธอคิดเอาก็แล้วกันว่าย่าเธอจะผิดหวังแค่ไหนที่หลานสาวสุดที่รักของท่านสร้างเรื่องโกหกหน้าด้านๆ เพื่อจับผู้ชาย" ฉันก้มหน้าแล้วน้ำตาก็ไหลออกมาอีกครั้ง "เข้าใจที่พูดใช่ไหม" "อื้มมม" ฉันตอบเขาได้แค่นั้นเพราะพูดอะไรไม่ออกกลัวเขาจะรู้ว่าตอนนี้ฉันกำลังร้องไห้อยู่ "แต่ความผิดของเธอยังไม่หมดฉันยังไม่พอใจเพราะฉะนั้นเธอต้องมาที่นี่ทุกครั้งที่ฉันต้องการ แต่ถ้าเธอดื้อไม่ยอมมาฉันจะไปลากตัวเธอถึงบ้านไม่เชื่อก็คอยดู" "พี่ติดใจอัยก็บอกว่าเถอะไม่ต้องเอาเรื่องผิดไม่ผิดมาเป็นข้ออ้างหรอก" ฉันโต้กลับเพราะฉันไม่อยากให้พี่ภูคิดว่าฉันกลัวเขา "เธอพูดว่าไงนะฉันเนี่ยนะติดใจเธอ เหอะพูดผิดพูดใหม่ได้นะ"
"เพลง ฮึก ฮึกเพลง" น้ำเสียงสะอื้นด้วยความเจ็บปวดเมื่อเห็นคนที่ตัวเองรักอยู่ในสภาพนี้ "พะ พี่ไทม์เหรอคะ" มือบางลูบไปที่ใบหน้าของชายหนุ่มอย่างสะเปะสะปะ "พี่เองครับ ฮือออ เพลงพี่ขอโทษพี่ขอโทษพี่มันเหี้ยพี่มันเลวเพลงให้อภัยพี่ได้มั้ย" เขาจับมือคนรักแล้วนำมาแนบแก้มที่เต็มไปด้วยคราบน้ำตา "พี่รู้ได้ยังไงว่าเพลงอยู่ที่นี่" "พี่รู้ได้ยังไงไม่สำคัญ แต่พี่จะพาเพลงไปรักษาต่างประเทศที่นั่นหมอเก่งมากเพลงต้องหาย"
"เธอชอบเพื่อนฉันเหรอวะ เหอะดูสารรูปตัวเองซะก่อนเหอะยัยอ้วนก่อนจะมาบอกรักใครไอ้คิมมันหล่อขนาดนั้นเธอคิดว่ามันจะมาชอบผู้หญิงที่ทั้งอ้วนทั้งขี้เหร่แบบเธองั้นเหรอห๊ะ อย่างเธอมันไม่มองให้เปลืองลูกกะตาหรอกตัดใจจากมันซะเถอะ" "แต่...ฉันชอบคิมจริงๆนะ" "อย่างเธอถ้าอยากให้ไอ้คิมชอบมันก็พอมีวิธีอยู่นะอยากรู้มั้ยฉันจะบอก" "บอกมาสิ" "ข้อหนึ่งเธอคงต้องไปตายแล้วเกิดใหม่" "ห๊ะนายว่าอะไรนะ!!!" "ฟังฉันยังพูดไม่จบ ฉันยังมีข้อสองให้เธอเลือกนั่นก็คือเธอต้องไปศัลยกรรมให้มันดูดีกว่านี้ไม่แน่ไอ้คิมมันอาจจะหันมาสนใจเธอก็ได้ แต่..ฉันว่าเบ้าหน้าอย่างเธอคงไปไม่รอดทำไปก็แค่นั้นเปลืองเงินเปลืองแรงหมอเปล่าๆ เพราะฉะนั้นเธอตัดใจจากมันซะ" เรื่องนี้เป็นเรื่องราวของชมจันทร์พยาบาลสาวสวยกับอาร์ตเพื่อนสนิทของคิมหันต์จากเรื่อง ชังรักเมียรับใช้ นะคะ
"ลิล ลิลจำพี่ได้มั้ย" "พี่ พี่เหรอ" "ครับพี่เอง พี่คิมไงสามีของลิล" "สามี สามี" แววตาว่างเปล่าจ้องผมไม่วางตาก่อนจะแปรเปลี่ยนเป็นความหวาดกลัว "ไม่ ไม่ กรี๊ดดดด ไม่ออกไป ฮืออออ ออกไป ฮืออออ"
เซียวหลิ่นตาบอดจากอุบัติเหตุทางรถยนต์ ลูกสาวคนรวยทุกคนต่างหลีกเลี่ยงเขา มีแต่สวี่โยวหรานยอมแต่งงานกับเขาโดยไม่ลังเล สามปีต่อมา เซียวหลิ่นกลับมามองเห็นได้อีกครั้ง จากนั้รเขา็ยื่นข้อตกลงการหย่าเพื่อยุติการแต่งงานนี้ เขากล่าวอย่างเย็นชาว่า "ฉันพลาดกับชิงชิงมานนานมากพอแล้ว ฉันไม่อยากให้เธอต้องรอนานกว่านี้!" สวี่โยวหรานลงนามในข้อตกลงการหย่าโดยไม่ลังเล ทุกคนต่างก็หัวเราะเยาะเธอตลอด - หัวเราะเยาะว่าที่เธอแต่งเข้าตระกูลเซียวถือว่าเกาะผู้มีอิทธิพลเข้า จากนั้นก็มาหัวเราะเยาะเธอที่ถูกทอดทิ้ง เป็นหญิงที่ไร้ค่า แต่ทุกคนกลับไม่รู้ว่า เธอคือหมออัศจรรย์ที่รักษาดวงตาของเซียวหลิ่นให้หายดี เป็นผู้ออกแบบเครื่องประดับมูลค่าหลักร้อยล้าน ผู้เป็นมือหนึ่งแห่งหุ้นที่ครองตลาดหุ้น และแม้แต่แฮกเกอร์ระดับแนวหน้าและลูกสาวแท้ๆ ของผู้มีอิทธิพล อดีตสามีมาขอร้องขอคืนดี ซีอีโอผู้เผด็จการก็โยนเซียวหลิ่นออกไปนอกประตูอย่างเย็นชา "ดูดีๆ นี่ภรรยาของผม"
ฉู่ว่านยู ผู้สืบเชื้อสายมาจากตระกูลแพทย์แผนโบราณ มีทักษะทางการแพทย์ที่ยอดเยี่ยม ยาที่เธอทำนั้นทุกคนต่างอยากได้ สามารถรักษาได้ทุกโรค แต่กลับไม่คาดคิดว่าจะย้อนยุค กลายเป็นผู้หญิงที่ขี้เหร่ที่สุดในใต้หล้า และยังเอาชนะใจท่านอ๋องด้วย การเริ่มต้นไม่ค่อยดีก็ไม่เป็นไร มาดูกันว่าเธอจะพลิกผันยังไง การแย่งการแต่งงานงั้นเหรอ? เธอทำให้น้องต้องรับบทเรียน แย่งสินเิมดลับมา ให้ชายั่วหญิงร้ายคู่นี้อยู่ด้วยกันตลอดไป ขี้ขลาดเหรอ? เธอจัดการพ่อร้าย สั่งสอนผู้หญิงเสแสร้ง! ขี้เหร่เหรอ? เธอรักษาพิษในตัว และกลายเป็นคนงามอันน่าทึ่ง! ลูกสาวขี้เหร่ของจวนอัครมหาเสนาบดี กลายเป็นผู้สูงส่ง แม้แต่ผู้โหดเหี้ยมบางคนยังหวั่นไหวกับเธอ เมื่อสุดที่รักจะจัดการผู้ใด เขามักจะช่วยเสมอ... แต่น่าเสียดายสุดที่รักคนนั้นไม่มีเขาอยู่ในใจ ฉู่ว่านยู "ออกไป หย่าเลย ผู้ชายมีแต่เป็นภาระของข้าเท่านั้น" เสี่ยวลี่จิงรู้สึกน้อยใจ "ไม่ได้ ข้าให้ครั้งแรกกับเจ้าแล้ว เจ้าต้องรับผิดชอบข้า"
จากอดีตนักล่าซอมบี้ในวันสิ้นโลกต้องผันตัวเป็นสาวน้อยชาวไร่สุดแกร่งที่ต้องช่วยแม่และน้องสาวให้รอดพ้นจากญาติพี่น้องมหาภัยและความยากจน เปิดธุรกิจร่ำรวยใหญ่โตเอาให้เหลือกินเหลือใช้ไปทั้งชาติ!
เพราะความใจดีทำให้เธอตกอยู่ในอันตราย หลังจากที่ยื่นมือเข้าไปช่วยนายน้อยแห่งตระกูลยากูซ่า
เตชินเคยเป็นลูกคนใช้ในบ้านของจันทร์เจ้า เธอดูถูกเขาสารพัด เมื่อโตขึ้นเขาออกจากบ้านของจันทร์เจ้าสร้างฐานะขึ้นมาจนร่ำรวย และวันหนึ่งเรื่องกลับพลิกเมื่อบ้านของจันทร์เจ้าล้มละลาย เขาอยากแก้แค้นเธอจึงยื่นข้อเสนอให้เธอเป็นนางบำเรอและมาทำงานให้เขาในฐานะเลขาคนหนึ่ง เธอถูกเขาดูถูกสารพัดทั้งยังย่ำยีเธอบนเตียงทุกคืนวัน แต่แล้ววันหนึ่งเขาก็คิดแต่งงานกับผู้หญิงคนอื่น โดยยังหวังให้จันทร์เจ้าเป็นนางบำเรอ แต่จันทร์เจ้าตกหลุมรักเขาแล้ว เธอไม่สามารถทนเห็นเขาอยู่กับคนอื่นได้ เธอจึงคิดหนี!
© 2018-now MeghaBook
บนสุด