หญิงสาวถอนหายใจแรงและปัดผมยาวสีดำไปด้านหลัง ทั้งที่ข้างนอกก็ย่างเข้าฤดูใบไม้ร่วงแล้ว แต่อากาศในนี้ร้อนและเหม็นกลิ่นเหงื่อ พอบวกเรื่องนั้นกับบรรยากาศตึงเครียด มันก็ไม่ใช่สถานที่น่าอยู่นัก
ฝั่งตรงข้ามมีสมาชิกระดับสูงของคู่กรณีนั่งเรียงกันสลอน พวกเขาคือสมาชิกแคลนไม่น่าคบหานามว่าโรโฮ ซึ่งเป็นแคลนใหญ่ที่สุดของแถบนี้
เขาไม่ได้มาหาเรื่องเรา แต่เรานี่แหละไปหาเรื่องเขา...
“คืนตัวลิต้ามา” ชายผู้เป็นมือขวาของบอสแคลนอาซูร์ แคลนสังกัดของอริสากล่าวเสียงเข้ม เขาเป็นชายหนวดเฟิ้มร่างเบิ้มที่เด็กที่ไหนเห็นต้องวิ่งหนี สมัยเด็กเวลาไม่ได้ดั่งใจ อริสามักขู่เด็กที่เล่นด้วยว่าจะเรียกเขามา
“ไม่” มือซ้ายของอีกฝ่ายสวนเสียงต่ำ “ลิต้าเลือกจะทิ้งแคลนของพวกเจ้ามาหาพวกข้าเอง ทำไมพวกข้าต้องคืน?”
“เพราะลิต้ามีข้อตกลงกับเรา”
“ข้อตกลงอะไรกัน? เอาเอกสารมาให้ดูสิ” แคลนโรโฮฝ่ายศัตรูยังไม่ยอม
เรียกมาฟังคนตบตีแย่งโสเภณีรึ...? ไร้สาระสิ้นดี ทำไมฮันเตอร์ผ้าคลุมแดงอย่างข้าต้องมารับรู้อะไรแบบนี้? อริสาถอนหายใจยาว ดวงตาสีดำขลับประดับด้วยแพขนตางามลอบมองคุณยาย
บอสหรือหัวหน้าแคลนเป็นหญิงชราผู้สง่างาม ผมสีเงินเกล้ามวยตรงท้ายทอย ใบหน้ามีรอยเหี่ยวย่นของประสบการณ์ สวมชุดรัดกุมน่าเกรงขามสีดำสนิท เสื้อตัวนอกแทนที่จะสวมแขนเข้าไปกลับเอามาคลุมไหล่ดูโก้เก๋ บัดนี้นางนั่งหลังตรงกอดอก หลับตาฟังอยู่เงียบๆ กำลังรอเวลาออกโรง
“สรุปพวกเจ้าต้องการตัวลิต้าและผู้หญิงในสังกัดอีกหกคนคืน” ความสนใจของอริสากลับมาที่เรื่องตรงหน้าเมื่ออีกฝ่ายเริ่มเอ่ยสรุป “แต่พวกเจ้าก็รู้ว่าเราไม่ต้องการคืนและไม่อยากมีใครกลับไปหาเจ้า”
“ถ้าอย่างนั้นเราจะส่งตัวผู้หญิงห้าคนของพวกเจ้าคืน แลกกับลิต้าและผู้หญิงของเราอีกสี่คน พวกเจ้าเลือกเองได้ว่าจะส่งใครคืน” มือขวาหนวดเฟิ้มเสนอข้อตกลง ทว่ามือซ้ายของบอสโรโฮกลับทุบโต๊ะ
“เราจะไม่ทำข้อตกลง ลิต้าเบื่อพวกเจ้าและเลือกจะทำงานในถิ่นพวกเรา จบ!” เขาตะโกนเสียงดังเกินความจำเป็น ทั้งห้องเอื้อมมือคว้าด้ามอาวุธของตนเอง ทุกคนรอสัญญาณจากบอสของตนให้เริ่มห้ำหั่นอีกฝ่ายได้ ทว่าก็มีเด็กรับใช้กระหืดกระหอบเข้ามาแบบไม่อ่านบรรยากาศเลย
“จดหมายขอรับ!!!” เขาเดินต๊อกๆ ยื่นให้กับบอสแคลนโรโฮที่ขมวดคิ้วเป็นปมขณะอ่านเนื้อหา
ในสายตาอริสา เขาคนนี้คือบุคคลที่ไม่น่าคบหาอันดับหนึ่งของทวีป ชายผู้เอาแต่ใจกัดไม่ปล่อยนามว่า สกาย เกอติเรซ ซึ่งมักจะชอบเอาเรื่องไร้สาระมาเป็นประเด็นกับคุณยายและน้องสาวของเธอเสมอ หน้าตาของเขาก็ไม่จัดว่าน่าเกลียด เขามีสาวงามเข้ามาติดตรึม ด้วยรูปหน้าเรียวดุดันและดวงตาสีฟ้ารับกับเส้นผมสีทองอมเทา บวกกับรูปร่างสูงใหญ่บึกบึน เขาคือนิยามของสำนวน “หล่อเสียดายของ”
อริสาสาบานได้ว่าได้ยินเสียงชายหนุ่มวัยฉกรรจ์กัดฟันกรอดๆ
“หมายความว่ายังไง...”
“จะเป็นการดีมากหากท่านจะบอกพวกเราว่าท่านเพิ่งอ่านอะไรไป สกาย เกอติเรซ” คุณยายที่เงียบมาทั้งการประชุมเปิดปากพูด ส่งคลื่นเย็นยะเยือกแล่นตามสันหลังทุกคนในที่นั้น
“นังลิต้ากับพวก บอกว่าได้ขอพวกสุนัขของรัฐจัดตั้งเขตพิเศษ... ที่พวกมันจะบริหารกันเองและจ่ายค่าคุ้มกันให้เราทั้งสองแคลน...” จดหมายสั้นๆ ถูกขยำเป็นก้อน “ใครกัน...พวกโสเภณีบ้านนอกไม่มีทางทำอะไรแบบนี้ได้! พวกแกใช่ไหม?! ยอมรับมาซะดีๆ...โดยเฉพาะแก...”
สายตาของฝั่งตรงข้ามทุกคู่มองมาที่อริสา ไม่สิ... พวกเขากำลังมองคนที่นั่งยิ้มแป้น ไม่รู้ร้อนรู้หนาวที่อยู่ข้างกายอริสาต่างหาก...
เอาแล้วไหมล่ะ...ไปก่อเรื่องไว้อีกแล้ว...!
“นังอลิสา...!!!”
เจ้าของชื่อยังมีรอยยิ้มเรียบๆ ประดับบนใบหน้า เจ้าของใบหน้าจิ้มลิ้มและเรือนผมนุ่มฟูสีเกาลัดหัวเราะเสียงหวาน ไม่รู้สึกถึงบรรยากาศกดดันที่ชายฉกรรจ์อาวุธครบมือกว่ายี่สิบคนแผ่มาทางเธอแม้แต่น้อย
“ได้ส่วนแบ่งตั้งแคลนละยี่สิบห้าเปอร์เซ็นต์โดยไม่ต้องทำอะไร สบายไม่ใช่เหรอคะ?” เธอเอียงคอ ริมฝีปากสีชมพูอ่อนหยักยิ้มไร้เดียงสา ทว่าดวงตาสีไพลินกลับหรี่ลงเล็กน้อย “เผลอๆ อาจจะดีกว่าขูดเอาแปดสิบเปอร์เซ็นต์แต่ต้องมานั่งจัดการ ดูแลความปลอดภัย แถมทะเลาะแย่งตัวสาวๆ แบบนี้อีก เห็นแล้วเหนื่อยแทนเลยค่ะ”
“แก...ถอนข้อตกลงนั่นเดี๋ยวนี้! เรายังไม่ได้ให้การรับรองสักหน่อย!”
“ถ้าอย่างนั้นก็รับรองตอนนี้เลยสิคะ” สาวน้อยยกกลไกง่ายๆ ขึ้นมา มีปุ่มสีแดงกับสายเชื่อมไปยังใต้ดิน “แต่ว่า... พอดีว่าข้าอยากให้เรื่องจบภายในวันนี้ ไหนๆ ฝ่ายบริหารของทางนั้นก็มากันครบ ถ้าไม่รังเกียจก็ช่วยตกลงกันให้เสร็จเลยนะคะ แต่ถ้าปฏิเสธข้าอาจต้องใช้มาตรการหว่านล้อมที่รุนแรงกว่าเดิมเล็กน้อย”
“จะบ้าหรือไง?!” อริสากระซิบคนที่ชื่อต่างกันแค่ตัวอักษรเดียว “เราจะตายกันหมดนะ...!”
ทว่าอีกฝ่ายยังนั่งนิ่ง นิ้วค้างบนปุ่มสีแดงจนกระทั่งมือซ้ายของบอสโรโฮผ่อนลมหายใจ กดไหล่บอสของตนอย่างสกายให้นั่งลงตั้งสติก่อน ไม่อย่างนั้นชายหนุ่มคงตรงเข้าไปบีบคออลิสาแน่
“...จะรู้ได้ยังไงว่ามีระเบิดอยู่ที่นี่จริงๆ?” อีกฝ่ายยังไม่ยอมง่ายๆ “เจ้าคงไม่เอาบอสของตัวเองมาเสี่ยงหรอก”
“อืม งั้นลองคิดดูนะคะ...” อลิสาเอียงคอ “ดูเหมือนว่าพวกเราจะนั่งอยู่คนละฟากของห้อง และที่นั่งก็ถูกกำหนดมาตั้งแต่ก่อนเริ่มประชุม เพราะฉะนั้นถ้าข้าอยากจะวางระเบิด ย้ำว่าถ้าข้าวางระเบิดไว้จริงๆ...”
“แก!!!” สกายลุกพรวด อลิสาเองก็ลุกขึ้นเร็วจนเก้าอี้กระเด็นไปข้างหลัง
“ยอมคุยกันดีๆ ไหมคะ?” เด็กสาวหน้าหวานยื่นคำขาด รอยยิ้มระรื่นผิดกับแรงกดดันที่แผ่จากร่างเล็ก “เห็นว่าแคลนอาซูร์ของพวกข้าเป็นแคลนเล็กไร้กำลังคน เลยวางกำลังติดอาวุธครบมือของทางนั้นล้อมทางหนีของพวกเราไว้เผื่อการเจรจาไม่เห็นผลอย่างที่คาด? คิดว่าพวกข้าไม่รู้ตัวเหรอคะ? การทำให้ทั้งสองฝ่ายแบกรับความเสี่ยงเท่ากันแบบนี้ยุติธรรมดีแล้วค่ะ หรือทุกท่านไม่เห็นด้วย?”
“ฝังระเบิดไว้ใต้พวกเรา...พวกรักษาความปลอดภัยไร้น้ำยาหรือไง?!” บอสฝั่งนั้นยังตะโกนโหวกเหวกต่อไม่หยุด อริสายิ่งคิดว่าหล่อเสียของยิ่งกว่าเดิม ไม่สิ หน้าตาเหยเกแบบนั้นขนาดเด็กส่งของที่ผ่านหน้าบ้านบ่อยๆ ยังดูมีรสนิยมมากกว่า ถ้าบนโลกเหลือผู้ชายแค่สองคนคือไอ้สกายกับเด็กส่งของ เธอขอเลือกแต่งงานกับเด็กส่งของยังจะดีกว่า
“เสียดายจริง ถ้าคุยกันไม่รู้เรื่องคงต้องใช้มาตรการสุดท้าย ทุกคนเตรียมหลบนะคะ นับสาม...สอง...”
/0/9296/coverbig.jpg?v=06574dc477f738ab27f187e2eed3c1ef)
ไปดูความคิดเห็นเพิ่มเติมที่แอป
/0/9885/coverbig.jpg?v=85caa43218ab4866b04d16bbecfc5322)
/0/9348/coverbig.jpg?v=f569c25ddfa8498490afda333b4e2bcd)
/0/8902/coverbig.jpg?v=29e5fdfd927a438d8457ddbb40c3e40d)
/0/19858/coverbig.jpg?v=a093a36d3bd11f63086b0e650fad3353)
/0/22538/coverbig.jpg?v=9fe5225b94bba34262f45bf47e96bfdb)
/0/21899/coverbig.jpg?v=5c058ed8df9712dd6fc5057b15db0fb0)
/0/3249/coverbig.jpg?v=122f20ecb715c0f2ed39f6ce71286a7e)
/0/8457/coverbig.jpg?v=865d6864c140464d54fe6a251571c8ae)
/0/22569/coverbig.jpg?v=f71cef031c8fc0a7c480812ae7664bb2)
APP STORE
GOOGLE PLAY