หลังเธอทะลุมิติมา ท่านชายหนิงหลงก็ดูแลเธออย่างดี ทว่านั่นเพราะเธอหน้าเหมือนคนรักที่จากไปของเขาหรือเปล่า?
ฉันไม่แน่ใจว่าเกิดอะไรขึ้นถึงมาตกอยู่ในสถานการณ์แบบนี้
ฉันนอนทับอยู่บนตัวชายร่างใหญ่คนหนึ่ง แผ่นอกกว้างรองรับฉันไว้ จมูกของพวกเราห่างกันไม่ถึงเซน ใกล้กันชนิดที่ว่าถ้าขยับตัว ริมฝีปากเราอาจสัมผัสกัน ดวงตาสีแดงของเขาเบิกกว้างจ้องฉันด้วยความตกใจ ไม่รู้ว่าเสียงที่ได้ยินตอนนี้คือเสียงเต้นของหัวใจฉันหรือเขากันแน่
ผู้ชายคนนี้มีผมยาว หน้าคมตามแบบชาวเอเชียตะวันออก แถมยังสวมชุดเหมือนพระเอกซีรีส์จีนย้อนยุคที่เคยดู
ฉันไม่รู้จะประมวลสิ่งที่เกิดขึ้นตรงหน้าเช่นไรดี ผู้ชายคนนี้มาจากไหน? ฉันอยู่ที่ไหน? เกิดอะไรขึ้น?
หลังวินาทีที่ผ่านไปเหมือนชั่วนิรันดร ในที่สุดริมฝีปากหนาได้รูปเอ่ยว่า
“...รั่วหลาน...?”
เสียงเขาทุ้มนุ่มน่าฟัง คำที่พูดออกมาฟังเหมือนชื่อคน แต่ไม่ใช่ชื่อฉัน พอจะเปิดปากจะถามก็ปรากฏว่า...
“...แอะ...”
มีแต่ลมออกมาจากลำคอ
ฉันพยายามพูดอีกครั้ง แต่มีเพียงเสียงแห้งๆ เหมือนเวลาเป่าลมผ่านหลอดดูดน้ำ ฉันลุกพรวดและกุมลำคอตัวเอง พยายามเปล่งเสียงเท่าไหร่ก็ไม่มีเสียงออกมาเลย
ร่างกายนี้ยังเป็นร่างกายของตัวเอง... ฉันไม่ได้ทะลุมิติมาอยู่ในร่างคนอื่น ขนาดเสื้อผ้ายังเป็นชุดนักเรียนกระโปรงน้ำเงินที่สวมอยู่ ทุกอย่างยังอยู่ดี แต่ทำไมฉันถึงพูดไม่ได้?
“อะ...อา...”
“เจ้าเป็นอะไรไป?” เขาถาม มือใหญ่แตะไหล่ฉันที่ยังพยายามเปล่งเสียงสุดชีวิต “พูดไม่ได้หรือ?”
ฉันพยักหน้าน้ำตารื้น
“...ขอโทษ...ข้าขอโทษ...”
เขาจะขอโทษทำไม? ฉันนึกสงสัยแต่ไม่ได้คิดมากอะไร
พอมาคิดดูแล้ว ที่เขาขอโทษมันแปลกจริงๆ ทำไมเขาถึงขอโทษแทนที่จะถามต่อว่าฉันเป็นใครชื่ออะไร พอสื่อสารวิธีอื่นได้รึเปล่า
แต่ตอนนั้นฉันตกใจเกินกว่าที่จะคิดอะไร และเขาก็รับฉันเข้าไปอยู่ในความดูแล...