กูลจงออกไปแล้ว จงไป๋ก็รีบไล่คนท
งเท้าของจงยวี่อย่างไม่ละสายตา และไม่อยากจากไป หวังว่าประเดี๋ยวหากเขาฆ่าพ
ากจนลืมชื่