5 มีแขก

ขึ้นชื่อว่าสามีกำลังขืนใจเธออยู่บนเตียงใหญ่อย่างไร้ความปรานี โดยที่เธอไม่สามารถหลุดพ้นไปจากเขาได้ แม้ว่ามันจะผ่านมาเนิ่นนาน แต่เธอก็ยังคงไม่ลืมเลือนและยัง

ด้วยความคุกรุ่น ยิ่งใกล้ถึงวันที่เธอต้องย้ายบ้านพลัดพรากจากอกพ่อแม่ไปอยู่ชายคาเดียวกันกับสามีผู้ชายท

รีดาเรียกลูกสาวครั้นมีนาเดินเข้ามา

ยิ้มร่าเริง หย่อนตัวนั่งลงบนเก้าอี้ ในขณะท

คาทสึกับคุณจีน่

ะตักเข้าปากด้วยความรู้สึกที่ใจมันหวิว ๆ คล้ายกับว่าความโดดเดี่ยวกำลังจะย่างกายเข้ามาเยือ

ไรหรือเ

์หน้า” ริมฝีปากอวบอิ่มคลี่ยิ้มให้ผู้เป็นแม่เล็กน้อย พลา

่วนที่บริษัทในไทยน่

ึงชื่อสามี ก้อนสะอื้นพลันแล่นขึ้นมาจุกคอเอาเสียดื้อ ๆ ดวงตากลมโตพร่ามัวเพราะหยาดน้ำตาคลอหน่วย ก่อนจะไหลกลิ้ง

้มตัวกอดปลอบลูกสาวทางด้านหลังด้วยความรู้สึกสง

ทั้งวันนี้ยังเป็นอีกวันที่เธอกินน้ำตาตัวเองผสมกับอาหารเช้า เมื่อสามวันก่อนก็ทีหนึ่ง หลังจากรับ

่วโมงต

ports ca

จันทร์หน้านะครับ” เสียงทรงอำนาจของประธานบริษัทอย่างคาทสึสรุปข้อมติ หลังจากหาร

พียงคนเดียวที่เอาแต่เลื่อนหน้าจอโทรศัพท์เล่น โดยไม่ได้สนใจเรื่อ

ต็มความสูง มือหนาเก็บโทรศัพท์ใส่ในกระเป๋ากางเกงสแล็กส์

หน อยู่ทานข้าวพร้

่อกล่าวขึ้นตามหลัง เขาเพียงชำเลืองหางตามองอย่างไม่ใส่ใจอะไรมากก่อนจะเดินออกไปจากห้องประ

งศีรษะทำความเคารพผู้เป็นนาย ยามที

ามแข่

รั

นน ค

องฮัททสึดังขึ้น มือหนาจึงล้วงหยิบขึ้นมา ปรากฏเบอร์แปลกบนหน้าจอสี่เหลี

จากปลายสายกรอกเข้ามาทันทีที่ยกโทรศัพท์แนบใบหู ฮัททสึยกโทรศัพท์ออก

เบอร์กู

ันก็ไม่ใช่เรื่อ

แก้มอย่างไม่สบอารมณ์กับประโยคยียวนของ

ยว” คาชิถาม ครั้นสังเกตเห็นสีหน้าถมึงทึง

นมานาน มักจะไม่ลงรอยกัน ขัดแย้งหาเรื่องกันประจำหากได้พบหน้า สาเหตุมาจากการคัดเลือกตัวแทนนักแข่งรถไปแข่งชิงแชมป์โลก และผลออกมาคีตะพ่ายแพ้ให้กับฮัททสึ ตอนนั้นคีตะรู้สึกเสี

รื่องแข่งรถอีกสองอาทิต

้นรถสปอร์ตคันหรูสีฟ้าของตัวเอง ขับออกไปจากบริษัท โ

นอินเตอ

้งง

งขึ้น อาจารย์หน้าชั้นเรียนเร่งสั่งการบ้านภาษาอัง

นิทเอี้ยวหน้าไปถามมีนาที่กำลังเก็บอุปก

านหนังสือก่อนใครเพื่อนแล้วนะ ยิ่งใกล้สอบปลายภาคแล้วด้วย”

้า ๆ ไม่ค่อยมีชีวิตชีวาอย่างแต่ก่อน

ยวฉันโทรขออนุ

ถามเพื่อนชายคนสนิทอีกคนที่นั่งเล

้ละสายตาไปจากหน้าจอโทรศัพท์

เล่นโทรศัพท

งยหน้าขึ้นมาตอบประชด

าประชดประชันดิวเป็นประจำราวกับว่าเป็นคู่กัดกันมาตั้งแต่ชาติปางก่อน จนกลายเป็

ๆ เท่านั้น โดยไม่ได้ขัดแย้งอะไร พลางยัด

ีกนะไอ้ไท” ดิวแหวใส่ด้ว

ราะหนิ” ไทไหว

้าเข้าใจ ส่วนไทเลิกหน้าขึ้นตอบรับ ก่อนจะพากันเดินออกจาก

ห็นสีหน้าของมีนาบึ้งตึงหลังจากยกโทรศัพท

อ

ุผลปะ?”

้ำเสียงอ่อย ๆ ใบหน้าหวานฉายแว

้ แล้วแกเป็นอะไรหรือ

มรู้สึกของเธอเต็มไปด้วยความหวาดกลัวกับเรื่องราวที่เคยประสบพบเจอ ฉายเข้

่าก็

ายตาทั้งคู่จับจ้องมองไปยังมีนาฉายแววเป็นห่วงเป็นใย

พื่อนชาย ทว่าไทกลับยกนิ้วกลางให้ โดยไม่เอี้ยวหน้ากลับมา เห็นอย

.

่อแกมารับเหมื

ดูเหม่อลอย ขณะหัวใจดวงน้อยก็เอาแต่เต้น

วพากันออกมายืนรอผู้ปกค

าเจอกันพรุ่ง

เพื่อนสาว ก่อนที่รถยนต์คั