พล

นหูอีกด้วย ไพลินเอียงคอมองอย่างงุนงง เพราะเธอม

ล้แล้วประคองร่างที่สั่นเทาของเธอไว้

โปร

เหมือนเห็นภาพตัวเองตอนยังเป็นเด็กเล็ก ๆ ป

ล้ ใกล้มากจนเธอรับรู้ถึงความสูง

เสยเส้นผมที่เปียกน้ำขึ้น “ทำไมเพลิ

ินริมถนนอย่างนี้ เธอต้องอยู่กรุงเทพฯ ไม่

อคนในครอบครัวตอนนี้ เธอจะพูดกับคนอื่นอย่างไรว

ม่ออก เธออยากหนีไปตั้งสติที่ไหนสักแห่ง รู้ตัวอีกที

บางอย่างแน่ ๆ เขาจึงตัดสินใจแทน “ถ้าอย่างนั้นไปที่ไ

้นไม้รอบตัวเอนลู่ เสียงฟ้าร้องลั่นทำให้หญิงสาวเผลอหวีดร้องอ

ะซิบแล้วประคองเธอไปที่รถ เปิดประตูแ

้ เสียงกริ๊กทำให้ร่างเล็กสะดุ้ง รู้สึกถึงลมหายใจอุ่น ๆ ปะทะอยู่ใกล้ใบหน้า ทำให้เธอเผ

จอกันกี่

่อนออกไปอย่างระมัดระวัง แต่กระนั้นยังเหลือสายต

คนนี้แค่เจ็ดแปดขวบที่แสนซุกซนชอบมุดรั้ว

ัดสินใจเรียนด้านเกษตรเพื่อพลิกฟื้นที่ดินกว่าห้าสิบไร่ แน่นอนว่าด้วยวัยแค่สิบแปดนั้นมันหนักหนาเกินไปสำหรั

แยกทางกันและส่งเด็กน้อยกลับมาอยู่ในความดูแลของตาและยาย แต่ไพลินไม่เคยทำตัวเป็นเด็กมีปัญหาหรือเรียกร้องความสนใจ เธอใช้ชีวิตในแต่ละวันอย่างเรียบง่าย มีคุณตาขับรถกระบะเก่า ๆ ไปส่งที่โรงเรียนทุกวัน บางวันรถสตาร์ทไม่ติด เธอถือกระเป๋านักเรียนวิ่งมาหาเขาให้พาไปส่ง

บลงและรถจอดสนิทพอดี เธอจ้องมองบ้านหลังใหญ่อย่างประหลาดใจ เหมือนไม่

ทางของหญิงสา

เข็มขัดนิรภัยให้ เธอรู้ว่าเขาไม่ตั้งใจแต่ใบหน้าใกล้กันทำให้เธอรู้สึกแปลก ๆ เธอมองเข

นไร่ล้วนเป็นแรงงานข้ามชาติทำให้เธอมักถูกดุที่แอบมุดรั้วมาที่ไร่แห่งนี้ เพราะทุกคนเป็นห่วงเธอ แต่เธอในต

ม่สบายเอา” น้ำเสียงของชายหนุ่มบ่งบอกถึง

่ายหน้าอย่างงง ๆ “

นชินกับคำว่า ‘เพลิน’ มากกว่า แต่ก็ใช่

ไม่ใช่เด็กน้อยตัวเล็ก ๆ แสนซุก

่า” น้ำเสียงของเขาดูสงบลงอ

ิดขึ้นยังไม่ได้เล่าให้ใครฟัง มั

ดบท ไม่อยากคาดคั้นกดด

้แต่เข้าบ้านกันก่อนเถอะ ตัวเ

อพยายามที่จะเดินให้ตรงที่สุดเท่าที่จะทำได้ แต่ทว่าแขนขาของเธอช่างไม่เป็นใจเ

ระหนก รีบช้อนร่างเบาหวิวไว้ได้

รับใจ เข้ามาเห็นก็อ้าปากกว้างด้วยความตกใจแต่ยังไ

ออนันต

พ่อเ

ดื่มด่ำกับความสงบรอบข้าง ใบหูแนบแผ่นอกได้ยิ

ไปและต้องการพักผ่อนหลังจากที่ต้

มาอีกครั้ง ทุกอย่