รือไง"เสียงผู้หญิงสาวดังขึ้นอยู่ข้างหูบอม

ดขีดเมื่อเห็นหน้าหญ

ดินทางอีกไกลไปอาบน้ำได้แล้ว”เสียงหญิงส

คร แล้วบอบอมมาอยู่ที่นี่ได

งให้มึงไปเรียนนะจะมาเพี้ยนวันนี้ไ

ไม่ใช่ลู

แล้วเหรอ หรือว่ามึงไม่อยากเรียนกู

ี่วอน

อเล่นงานแย่เลย "บอมบอมโมโห อยู่ดีดีจะใ

นเลวๆของมึงอีก ดูซิไปกินอะไรมาถึงเพี้ยนหนักขนาดนี้”หญิงสาวผู้เ

อคืนบอมบอมนอนฟังเพลงจนหลับไป ต

”หญิงสาวต

ี่รถ เขารอมึงจนรากหงอกแล้ว"หญิงสาวมองหน้าบอมบอมแล้วถอน

ิดเรื่องราวที่ผ่านมา บอมบอมจำได้ว่านอนฟังเพลงอยู่แล้วหลับไปที่บ้านของเ

ขาได้พังทลายทันที บอมบอมหวังจะใช้โทรศัพท์มือถือโทรหาคุณพ่อคุณแม่ให้มารับ บอมบอมกระวนกระวายจิตใจอย่างหนัก เขาจึงนั่งลงบนพื้นปูนเ

จ็บ มันคงจะเป็น

ที คิดไปไกลถึงโดนลักพาตัวมาเพื่อเรียกค่าไถ่ แต่

้นมาอีกแล้ว ยิ่งทำให้บอมบอมคิดไม่ออกไม่รู้จะปรึก

ดคำว่ามหาวิทยาลัย บอมบอมคิดได้ในทันทีทำตามหญิงสาวนั้

วไปถึงมหาลัยมันจะมืด”เสี

วยวายตลอดเวลา เป็นไบโพล่าหร

่อาบน้ำ และอีกเหตุผลหนึ่งหาห้องน้ำไม่เจอ บอมบอมคาดเคาว่าน่

ราะชุดที่เขาใส่เป็นชุดบอลเเก่าๆเขายังแปลกใจไม่หา

ู่ตรงไหน"บอม

งเพียงรอบเดียว ก็เห็นเสื้อผ้าหนึ่งชุดแขว

เกงยีนส์ก็ขากระบอกแถมขาดที่หัวเข่า

ใจอะไรมากนัก แต่สิ่งที่เขาสนใจคือกระเป๋าสตางค์ ที่อยู่ในกระเป๋ากางเกงด้านข้าง มีโซ่คล้องไว้ที่หูก

ด พอหยิบมาดูใกล้ๆ บอมบอมถึงกับตกใจ นั่นคือใบหน้าของเขา แต่ชื่อสมบัติ ดวงดี วันเกิดเดือนเกิดเดียวกัน แต่ปีเกิดต่าง

ก็ไม่เห็นมีอะไร บอมบอมมองหากระจกว่าอยู่ตรงไหน ทันทีที่

สื้อผ้า บอมบอมจึงนั่งกับพื้นเพื่อเปิดออกดู ให้คลายส

ิ ดวงดี จากโรงเรียนบ้านดงลายเสือ และรูปในวุฒิการศึกษาก็เป็นรูปของบอมบอม ปีที่จบการศึกษา พ.ศ.2537 นั่นไม่ใช่ของบอ

วัยหนุ่มสาวถ่ายรูปคู่กันแต่ยังดูใหม่มาก บอมบอมเดินเข้าไปดูใกล้ๆ แค่เห็น พ.ศ.2538 เขาถึงกับ

จะไปมหาลัยมั้ย พ่อมึงไ

้สติ เขาคิดได้ว่าอย่างไงต้องออกไปจ

อมบอมลาก

มพำ พร้อมกุมขมับด้วยความรู้สึกนับล้าน หลังจากนั้นเงยห

้าใบคอนเวิร์ส บอมบอมจึงรีบใส่เพราะเหม็น

จากห้อง เพื่อไปหาหญิงสาวที่เขาไม่รู้จ

คุณป้า”บอมบอ

อเห็นบอมบอมออกซะที เธอถึงกับโล่งใจที่เห็นลูกชา

ป็นบ้าอะไร"สมศรีแม่ของจ้อย เริ่มปวดห

มบอมคล้อยตาม

กความหวังไว้กับมึงนั่นแหล่ะ"สายตาสมศรีอ่อนโยนลง น้ำเสียงนุ่

บอมก็เริ่มนิ่งและซึ้งตาม แต่ก็ยังแป

วไอ้จ้อยพ่

ารณ์ที่แปลกประหลาดเกินคาดเดาได้ แต่บอมบอมก็รื่นไ

ะทันหัน ถึงกับรู้สึกดีที่ลูกชายพูดจาไพเราะน่าฟัง และอยากให้

งเป็นบ้านปูนชั้นเดียวที่ดูเก่าพอสมควร รอบๆบ้านก็เป็นสวนมะม่วง ถนนหนทางที่รถกะบะจอดอยู่ก็ยังเป็นลูกรังสีแดง บอมบอมครุ่นคิดว่าท

อย ขึ้นรถได้แล้ว

คร

ูดเพราะเชียวนะ”สมชา

็นพ่อเป็นแม่ ทั้งที่ความจริงแล้วพ่อแม่ของบอมบอมเป็นน

คน ที่พึ่งรู้จักกันแค่วันเดียว ในขณะเดียวกันบอมบอมเห็นสมศรีหญิงสาวที่อ้างเป็นแม่ ยืนอยู่หน้าประตู

ถวิ่งผ่านวัดเขาก็มองไปข้างในเห็นติดป้ายประกาศ งานวัดประจำปีเริ่มตั้งแต่ 10-16 พฤษา

ป้ายบอกทางเขียนลูกศรไว้ จึงเกิดความสงสัยว่าชายผู้นี้จะ

ไปไหน”บอมบอมเริ่มมีสติจึงตีเนียนเ

ชรบูรณ์น่ะซิ"สมชายเริ่

ูรณ์”บอมบอมสงส

่อนเลวๆของมึง ดูซิวันนี้มึงเป็นอะไรของมึง เมาค้างอะไรบ

บอมเห็นสมชายมีอารมณ์โกรธ เขาจึง

พลินตา เลยทำให้เกิดความรู้สึกง่วงนอน เขาจึ

นได้แล้ว" บอมบอมลืมตาขึ้

ย บอมบอมจึงหันไปมองป้ายชื่อมหาวิทยาลัย พอเห็นปุ๊บเขาทั้งตกใจและประหล

ี่เหรอ"บอมบอมมีสี

่ได้เรียนที่นี่แล

พิพัฒนเมธ

ยน แล้วสมองอย่างมึงน่ะ จะสอบเข้าได้หรือเปล่าย

านในความคิดเพราะสิ่งที่เห็นที

ี่๋ยวพ่อจะเดินไปส่ง”สมช

เขียนว่าหอพักชาย1เขามองอยู่นานพอสมควร ด

ึ่ง พอเห็นบอมบอมไม่ลงมาซักที เ

ถ เขาจึงได้สติรีบถือกระเป๋าลงมาจ

ปอยู่กับชายหญิงที่อ้างว่าเป็นพ่อแม่ก็ยังดี เพราะบอมบอมสัมผัสได้ถึงควา

่วนโทรเลขก็ได้ ปิดเทอมเดี๋ยวพ่อจะมารับกลับบ้านนะ"

ยู่ยุคนี้ได้อย่างไร และข้อสำคัญเขาไม่อยากอยู่ในหอพักชายที่มีผู้ช

ม็ง แต่ไม่กล้าว่าหรื

มรับคำพร้อมรั

นนี้อยู่แล้ว ซึ่งก็สร้างความประหลาดใจแก่สมชายไม่น้อย เพราะถ้าเ

้ยพ่อ "บอมบอมรู้สึกสามพันน้อยไป เพราะปกติใช้เด

ายเริ่มใกล้

และอีกอย่างเขาคิดว่าสามพันนี้ น่าจะพอขึ้นรถกลับกร

ทรเลขไปบอกนะ เดี่ยวพ่

ันใหญ่ แต่เขาก็ไ

ยก็หันหลังกลับเดินไปที่รถ ก่อนที่จะเข้าไปในรถสมชายหันมามองบอมบอมด้วยสายตาที่

ลามา เพราะเป็นธนบัตรรุ่นเก่าที่เลิกใช้ไปแล้ว แต่ก็เผื่อใจไว้หน่อยหนึ่งที

รุ่นพี่หอพัก

นเข้าไปหารุ่น

สร็จค่าหอ

จ่ายไว้ ตอนรายงานตัวคราวที่แล้ว ซึ่งบอมอบมก็ไม่รู้หรอว่า จ้อยเก็บใบเสร็จไว

อถูกต้อง จึงให้บอมบอ

ามพ

งๆที่น่าจะเอาไว้ประชุม พอเดินขึ้นชั้นสองถึงจะเป็นห้องนอน แต่ดูเหมือนบอมบอมจะไม่ได้นอนชั

มเข้าไป แต่รุ่นพี่นั้นไม่เข้าไปด้วย เพรา

ุ่นพี่เรียกให้เข้ามาเพราะเห

อบๆห้องด้วยสายตา ซึ่งในห้องนี้มีห้าเตี

ปหารุ่นพี่พร้อมยก

่”บอมบอมยิ้มให

ม่ได้คิดอะไรมาก แต่สิ่งที่ติดใจคือหน้าตาที่ข

"กิตยิ้มให้บอม

งษ์"คนนี้ไม

ล่ะชื่ออะไร

้ในทันที ถ้าบอกบอมบอมนี่น่าจะเรื่องยาวเลยตัดทิ

่อบอมบอมเหรอ"พง

นี้เปลื่ยนเป็นบอมอย่างเดียวครับ”บอ

กันแล้วอมยิ้ม อดขำไม่ได้

ๆพี่กิตที่นั่งอยู่นั่น

ไปข้างๆเตียงของก

ืออ่อยเก่งเร

าเสื้อผ้าออกมาแขวนที่ตู้ ในขณะนั้นก็มีรุ่นน้องเ

สันติ ชื่อ

่อ สุชาติ

ข้างล่างปล่อยให้ทั้งสามพูดคุยกัน และนัดเว

ณะอะไระเหรอบ

กบอมเฉ

ียกบอมบอม เราก็ว่าน่ารัก

าเรียนคณะอะไร เขาจึงร

ะไรหรอ”

เทคโนลยีอุตส

รียนได้มั้ยล่ะเนี่ย เขาจบสายศิลป์ภาษามา บอมบอมจึ

นเราเรียนบริหาธุรกิจน่ะ แล้วนายล่ะชาติ "สันต

กษา"ชาต

เพราะชาติก็คุยน้อย ส่วนบอมบอมก็ไม่รู้จะคุ

่งทุ่ม ทุกคนต่างมาพร้อมเพี

ห้องห้า บอมบอมกับเพื่อนๆ และ พี่ๆมานั่งรอประธานห

คล นามดี ชื

ักก็บอกกฏระเบียบต่างๆให้น

้องๆจะแนะนำตัวกันก่อนพร้อมจั

ะแนะนำตัวแบบธรรมดาไม่ได้

ื่อมงคล ขนหน้าแข้งยาว ส่วนพี่รองประธานชื่อ จรัญ ก็แนะนำว่า

พร้อมกันนั้นนำกะละมังใบเล็กสีเขียว ใส่กระดาษสมุดชิ้นเล็กๆม้

ุ่นน้องชั้นสองห้

ชื่อกร เรียนคณะเทคโนโลยีอุต

น มาอยู่หอ บอมบอมเลยคิดไปว่าพรุ่งนี้เช้า

ี่รหัสหลังจากนั้นพี่รหัสออกม

ัวจนครบ ก็ต่อด้วยชั้นสาม จ

เรียงกันออกไป คนที่จะต้

อง ชื่อเล่นสันต์ เรียนคณะบริห

นำตัวเสร็จ

ชื่อเล่นชาติ เรียนคณะวิทยาศา

้องใหม่ของหอพักชาย

ูสอนสร้างความมั่นใจ กล้าแสดงออกซึ่งประสบความสำเร็จกั

่นบอมครับ เรียนคณะเทคโนโลยีอุ

อม”พงษ์รุ่นพี่ที่ห้องตะ

ตาหันมา

บอมเ

นี้แล้วบอมบอมจำ

พี่ชื่อเตาเตานะ”

”จรัญรองประธานพูดติดตลกแถม

นะไม่ต้องจับเพราะเหลืออันเดียว พี่รหัสของน้องบอมบอมคื

ืนบอมบอมถึงกับหยุดนิ่งไปชั่วขณะ แต่ความทรงจำในอนาคตไม่ได้หายไปไหน เพราะอาเอกเคยบอกว

มาแล้ว”ประธานเตา

อมยกมือไหว้แล้วยิ้มให้พี

มบอมนะครับ”เอกพยักหน้ารับไหว้ และยิ้

ปัญหาอะไร บอกพี่เ

ึงไหน น้องเขาเป็นผู้ชายนะไม่ใช่ผู้ห

ว้ย อย่ามายุ่ง”กิตตะ

้ว พี่กิตของน้องเริ่มหวงแล้ว”ป

ขาไม่คาดคิดคาดฝันว่าจะมาเจอ อาเอกในวัยไล่ๆกับเขาในช่วงเวล

้ามาได้แล้ว”พงษ์รุ่นพี่ที่

่าบอกพี่เอกได้นะครับ”เอกถามด

องพี่เอกบอมบอมเลยพอ

จบบอมบอมจึงเดินเข้าไ

้องเพลงของพี่เอก ที่จะร้องเพลงให้น้องๆฟัง โดยเฉพ

โปรด มานั่งที่เก้าอี้พร้อมร้

้อง เพลงคนแรก ขอ

่หุบ ซึ่งเนื้ิอเพ