ๆ ความรู้สึกที่เคยเป็นเพียงแค่ความเคารพและความเอื้อเฟื้อเผื่อแผ่ ได้กลายเป็นความผูกพันที่ลึกซึ้งขึ้นทีล

งชุมชนในหมู่บ้าน ผู้คนต่างก็ให้ความรักและความเคารพเธอเหมือนกับสมาชิกในครอบครัวเดียวกัน ทุก ๆ วันนลินญาจะได้พบกั

ัย ความรักนี้ไม่ได้เกิดจากการปรุงแต่งหรือการแสวงหา แต่เป็นความรักที

วหรือการสร้างบ้านใหม่สำหรับครอบครัวในหมู่บ้านที่ยากจน ทั้งสองจะช่วยเหลือกันโดยไม่ต้องพูดมาก ความรักของพวกเขาแสด

้ำท่วมพัดพัง นลินญาขอไปช่วยด้วย ทั้งที่การทำงานเช่นนั้นหนักและเหนื่อยล้า แต่เธอไ

เขาเปื้อนไปด้วยเหงื่อแต่ดวงตายังคงฉายความมุ่งมั่น นลินญารู้สึกได้ว่าความรักของเธอที่มีต่อท่านขุนศรีไม่ได้เป

พียงแค่การนำน้ำเย็นมาให้เมื่อท่านขุนศรีกลับจากงานหนัก หรือการท่านขุนศรีช่วยนลินญาหาบน้ำจากบ่อ

มทันที เขานำสมุนไพรและยาที่หายากมาให้พร้อมกับดูแลเธอตลอดคืน คอยกำกับให้บ่าวรับใช้เช็ดตัวและป้อนยาให้ นลินญาที่นอนป่วยอยู่รู้

มมือไปจับมือของเธอเบา ๆ "แม่หญิงนลินญา ข้าไม่เคยห่วงใครมากเท่านี

เธอรู้แล้วว่าเธอไม่สามารถปฏิเสธความรู้สึกที่เติบโตขึ้นในใจได้อี

ที่มือของนลินญาอย่างอ่อนโยน เป็นการแสดงควา

ท่านขุนศรีอิศราและนลินญาต่างก็เก็บความรู้สึกนั้นไว้ภายในใจ จนกระทั่งคืนหน

นแคร่ไม้ไผ่ที่ตั้งอยู่ริมทุ่ง ขณะที่ดวงจันทร์ส่องแสงสว่างเหนือท้องฟ้า ทุ

น้าคมของท่านขุนศรีอิศรา “ที่นี่ช่างงดงามเหลือเกิน ฉันรู้ส

งดงามที่สุดที่ข้าได้เห็น ไม่ใช่เพียงแค่ทุ่งนาหรือแสงจันทร

ที่เต้นแรงเมื่อได้ยินเช

างจากที่นี่ แต่ข้ารู้สึกว่าชะตากรรมได้นำพาเรามาพบกัน ไม่ว่าท่านจะตัดสินใจอย่างไรในอนา

นเร้นได้อีกต่อไป เธอรู้สึกถึงความรักที่งอกงามขึ้นในใจของเธอเอง ความรักที่ไม่ได้เกิดจากเ

เดียวกัน ฉันรู้สึกว่าท่านคือส่วนหนึ่งของฉันแล้ว และ

ำบรรยาย เขาค่อย ๆ ก้มลงและจุมพิตที่มือของนลินญาอีกครั้ง ราวกับ

องกันและกัน แต่มันเป็นความรักที่เติบโตจากความเคารพและความเข้าใจซึ่งกันและกัน ความรักนี้ไม่เพ

ละความสุขที่แผ่ซ่านไปทั่ว แม้จะไม่มีคำพูดมากมาย แต่การอยู่เคียงข้างกันท่ามกลางความเงียบสงบของทุ่

แต่ชีวิตก็ไม่ได้ง่ายดายเสมอไป ความรักของทั้งสองยังต้องเผ

งหมู่บ้านอื่นได้เข้ามาขอเฝ้าท่านขุนศรีเเละพูดคุยด้วยความเคร่งเครียด “ท่านขุนขอรับ ข้

“ข้าจะรีบกลับไปยังราชสำนักเพื่อนำข่าวนี้แจ้งต่

ู้ว่าหน้าที่ของท่านขุนศรีคือการปกป้องอาณาจักร

ูดด้วยเสียงที่เบาและแฝงไปด้วยความกังวลขณะท

นลินญา ไม่ต้องกังวล ข้าสัญญาว่าจะกลับมาหาท่านโดยเร็วที่สุด ข้า

านขุนศรีอิศรามีหน้าที่ที่สำคัญต่ออาณาจักร และเธอไม่

องนลินญาเบา ๆ “ข้าจะคิดถึงท่านในทุกลมหายใจ

ลืม ท่านขุนศรีปล่อยมือจากนลินญาอย่างแผ่วเบาก่อนจะหันหลังเดินออกไปจากหมู่บ้าน นลินญามองตามแผ่นหลังของเข

เดิม แต่ลึก ๆ ในใจเธอรู้สึกว่ามีบางสิ่งบางอย่างที่ขาดหายไป ทุกเช้าเมื

มกันในช่วงเวลาที่มีความสุข แต่ยังเป็นการอดทนและรอคอยเมื่อชีวิตต้องเผชิญกับอุ

บา ๆ เมื่อเธอเปิดประตูออกไป ก็พบว่าท่านขุนศรีอิศรายืนอยู่ตรงนั้น ใบหน้าของเขาม

้วยเสียงสั่นเครือ ราวกับว่าความกลัวและความห

าวเข้ามาใกล้และ

้าได้รักษาสัญญา และข้าจะ

ำตาแห่งความดีใจไหลอาบแก้ม แต่ในหัวใจของเธอมีเพียงคว

วกเขาได้เติบโตขึ้นเป็นความรักที่มั่นคงและไม่หวั่นไหวต่อสิ่งใด ๆ ความรักนี้ไม่ไ

ใต้ต้นไม้ใหญ่ที่พวกเขามักจะมาพูดคุยกัน ท่านขุนศรีเอื้อมมือไ

แต่ข้าก็รู้ว่าความรักของเราจะแข็งแกร่งขึ้นจากทุกสิ่งที่เร

กเช่นเดียวกันค่ะ ท่านขุน ฉันเชื่อว่าไม่ว่าเราจะ

น้าผากของนลินญา เป็นจุมพิตที่แฝงไปด้วยความรัก ควา

่องประกาย ความรักที่งอกงามขึ้นนี้ไม่ได้เป็นเพียงแค่ความรักในปัจจุบัน

งรากลึกในดินที่อุดมสมบูรณ์ ไม่ว่าจะต้องเผชิญกับลมพายุหรือแสงแด