ามารถอยู่ที่นี่ต่อได้อีก หากยังปล่อยให้ลูกตากฝนเช่นนี้เจียเหม่ยอาจล้

าที่พักพิ

ห้จวนสกุลจ้าวที่เคยเป็นเรือนพักอา

ินไปเต็มไปด้วยความเหนื่อยล้า แต่เจียหรูไม่มีทางเลือก นางคิดถึงที่พักแ

ใดกล้าเข้าใกล้เพราะเชื่อว่ามีวิญญาณสิงสถิตอยู่หลายตน แต่ทว่าหลิวเจียหรูไม่มี

...อีกนิดเดี

าคร่ำคร่าตั้งตระหง่านอยู่ท่ามกลางต้นไม้สูงใหญ่ หลังคาผุพังและมีเถาวัลย์เลื

นตลบอบอวลไปทั่ว แต่มันยังดีกว่าการต้องอยู่กลางสายฝน นางรีบเดินไปที่มุมหน

..อดทนหน่

ยขยับตัวเล็กน้อยก่อนจะค่อย ๆ สงบลง ห

อดทิ้งแล

องเจียเหม่ยอย่างเบามือ ส่วนอีกข้างหนึ่งก็กำชายเสื้อของตนแน่น จ้าวฮุ

ได้รับชะตากรรมเช่นนี้ แต่ถึงแม้นางจะอ่อนแอแ

าเหม่ยให้เติบโตขึ้นมาให้ได้อย่

่ง มีเพียงเสียงสายลมพัดผ่านช่องไม้ผุพัง

ปียกชื้น แม้ความหนาวจะกัดกินร่างนาง แต่นางยังคงอดทน นางรู

ก!

่างของนางอย่างช้า ๆ เจียหรูยังไม่ได้กินอะไรมาหลายชั่วยาม

จียหรูค่อย ๆ ปลดเสื้อชั้นใน เปิดอกให้ลูกดูดนม แม้ร่างกายขอ

แม่จะหิว แต่เจ

องนางและเจียเหม่ย ภาพของสตรีที่กำลังให้นมบุตรท่ามกลางความทุกข์ย

มโซ เส้นผมรุงรัง ใบหน้าดำสกปรกจากคราบโคลนและฝุ่น เขาคือ ขอ

ิงที่นั่งอยู่ตรงมุมห้อง ใบหน้าอ่อนเยาว์ ผิ

ื้น แต่ยามที่นางปลดเสื้อให้นมลูก นั่นกลับเป็นภาพที

ใครกัน เหตุใดถึง

ามารถขู่เข็ญนาง อาจจะได้อาหารหรือของมีค่า แต่เมื

้ นางอาจให้ข้าไ

ลื่อนตัวออกจากเงามืด แล้วก้าวเข้า

ร๊

งเตือนให้เตรียมระวังตัว นางเงยหน้าขึ้นดวงตาเต็มไปด้ว

ใค

งียบ ๆ เมื่อถูกจับได้ก็ชะงักไปเพียงครู่

หรอกแม่นาง ข

้าเป็น

สตรีแต่เข้ามาอยู่ในที่เปลี่ยวลำพังเช่นนี้ ไม่กลัวว่า

!