ะหากไม่ไหวจริงๆ มารดาก็คงไม่ว่า ครอบครัวเธอไม่ได้อดอย

กากคนร่ำรวย ครอบครัวฉัตรสุวรรณกำลังประสบภาวะสภาพคล่อ

ัวขึ้นมาแนบหู พลางส่งเสียงแข็งๆ ตอ

อกแล้ว ทำไมหล่อนยังเงียบยะ!” เสียงแหวดังสวน

กใบหู บ่นพึมพำเบาๆ “อีคุณนายสายหย

ง ฉลวยพูดเสียงหวา

พอดีเลยค่ะ เพิ่งจะกินข้าว

น เดือนนี้ฉันไม่ผ่อนผันให้แล้วน

ขาด แต่เบื้องหลังแล้ว สายหยุดทำธุรกิจบนหลังคน ปล่อยกู้ดอกแพงมหา

เป็นระวิง “ขาดไปห้าพัน เอาไงดีล่ะ” เพิ่งควักกระเป๋าจ่ายให้อลินดาไป เงินที่ต้องจ่ายดอกสายหยุดจึงไม่พอ ฉลวยขมวดคิ้วจนหน้าย่น คิด

เดือนออกของอลิชาพอดี มุมปากสีซีดเหยียด

ังบ้าน ห้องพักที่สร้างให้อลิชาพัก

อก

ะประตูไม้เน

” เสียงหวา

พร้อมกับถอยหลังมาย

ะ?” หญิงสาวรีบดันประตูเปิด เ

รแก แต่เงินเดือนแกออกแ

องสีขาวยับเล็กน้อย ถูกล้วงออกมาจากซ

นะ...อย่าลืมล่ะ ข้าวแดงแกงร้อนท

ธนบัตรใหม่เอี่

ูลค่าสตางค์ในมือตนเองน้อยลงกว่าเดิม

น ยื่นธนบัตรในมือเ

ค่าเรียนน่ะค่ะ เลยให้

รียนเพื่ออนาคตตัวเอง หากวันหน้าเ

่วนที่ต้องจ่ายให้ฉัน...ต้องเท่าเดิม ไม่อย่างนั้นก

อนอยากยุส่งให้อลิชาหอบผ้าไปอยู่ที่อื่นเสียเหลือเกิน กับแค่ที่หลับที่นอน อาหารเ

ยกร้อง อลิชากัดฟันยื่นให้ ก่อนจะก้ม

อขึ้นมา ฉันคงอับเปหิหล่อนออกไปอยู่ข้างนอกนั่น ถ้าไม่ติดว่าเป็นลูกส

ินจากไปเมื่อได

กดความเจ็บช้ำไว้ในใจ เมื่อตนเอง...เป

ล้วกันอลิส

หรับอาหารมื้อกลางวัน...เมื่อหยิ

อง เดินลากขาไปทำงานด้วยค