หนี้เสน่หานางบำเรอที่รัก

บทนำ

‘นางบำเรอ’ คำนี้คือตราบาปในชีวิตของเธอ

เพราะความโชคร้าย อลิชาเลยกลายเป็น...สาวขายบริการ

ความสัมพันธ์ครั้งนั้นมี ‘ของฝาก’ ติดท้องมาด้วย

ญาติกลุ่มสุดท้ายที่เลี้ยงดูเธอแทนบุพการีที่เสียชีวิต ป้ายรอยราคีนั้นด้วยการ ‘ขาย’ เธอ

อลิชาหนีหัวซุกหัวซุนจากขุมนรกที่เคยคิดว่าคือสถานที่ปลอดภัย

เธอโผบินออกจากรัง ไม่ต่างอะไรกับนกปีกหัก

ความเสียใจทำร้ายจนแทบหมดหวัง แต่แล้ววันหนึ่ง

เธอก็กลับมีกำลังใจขึ้น ‘ของฝาก’ มีชีวิตกระตุ้นให้เธอลุกขึ้นสู้

ความเป็นแม่ทำให้อลิชากัดฟันสู้ ความสำเร็จคืบคลานเข้ามาในชีวิต พร้อมเค้าลางหายนะ!!

ผู้ชายคนเดิม คนที่ใช้ ‘เงิน’ ซื้อตัวเธอ เขากลับมาและเขาจำเธอได้ อลิชาจะทำยังไงดีกับความลับที่เก็บไว้ เธอคิดจะหนี แต่ดูเหมือนสถานการณ์ไม่เป็นใจ

บางครั้งพระเจ้าก็โหดร้ายกับมนุษย์ตัวเล็กๆ เสียเหลือเกิน ทั้งที่มนุษย์บนพื้นโลกก็ไร้ซึ่งกำลังที่จะต่อต้านอำนาจที่เหล่าพระเป็นเจ้ามี หรือบางทีมันอาจเป็นบาปที่คนอย่างเราต้องแบกรับไว้ก็เป็นได้... เป็นบทลงโทษที่มนุษย์ทุกผู้ทุกคนต้องชดใช้

อลิชาคงเป็นอีกคนที่มีกรรมหนัก ชีวิตของเธอแทบจะหาความสบายไม่ได้เลยสักครั้งในชีวิต...เกิดมาพร้อมกับความทุกข์ระทม ต้องดิ้นรนเลือดตาแทบกระเด็นตั้งแต่เด็กๆ บิดา-มารดา ลาลับไปตั้งแต่ยังจำความไม่ได้ เธออาศัยใบบุญพี่สาวบิดา...นางไม่ได้อยากเลี้ยงดูเธอสักเท่าไรหรอก ติดที่ว่าทรัพย์สมบัติติดตัวมาของอลิชามีไม่น้อย คนโลภมากอย่างนางฉลวยหรือจะปล่อยผ่าน เพียงแค่โอบอุ้มเด็กไม่รู้ประสาคนหนึ่งไว้ในครอบครองเท่านั้นเอง...สมบัติน้องชายหรือจะไปไหน

ดังนั้นอลิชาจึงเติบโตขึ้นมาในรั้วบ้านของญาติแสนดี...แต่ก็ไม่ต่างอะไรกับคนรับใช้นัก... เมื่อต้องทำงานงกๆ แลกกับอาหารในแต่ละมื้อ โชคดีอยู่อย่าง...สามีของป้า สมภพ ที่อลิชาเคารพเรียกด้วยสรรพนาม ‘ลุง’ เขาพอจะมีความเมตตาอยู่บ้าง เด็กไร้ที่พึ่งอย่างเธอเลยได้เล่าเรียนเขียนอ่านเหมือนเด็กคนอื่นๆ

ผ่านมาเกือบ20ปีที่อยู่ใต้ร่มเงา ‘ฉัตรสุวรรณ’ อลิชาเรียนจบชั้นมัธยมปลายด้วยคะแนนดีเยี่ยม แต่เธอกลับไม่ได้ศึกษาต่อ ฉลวยอ้างหน้าด้านๆ เธอไม่มีปัญญาส่งอลิชาเล่าเรียน เมื่อค่าใช้จ่ายนั้นมากเกินกว่านางจะแบกรับไหว...แต่กับบุตรสาวหัวทึบเพียงคนเดียวของนาง อลินดา กลับได้เรียนในสถาบันเอกชนที่ค่าใช้จ่ายแพงหูดับ เพราะผลการเรียนของเธอ เหล่าสถาบันภาครัฐไม่รับไว้ เกรดร่อแร่เสียจนจวนเจียนจะไม่จบตั้งแต่ชั้นมัธยมปลาย...

แม้จะน้อยใจในวาสนาของตนเอง อลิชาก็ต้องก้มหน้าทน เธอเรียกร้องสิทธิให้ตนเองไม่ได้ เพราะเท่าที่ทั้งสองท่านเมตตาให้ที่ซุกหัวนอนก็เกินกว่าที่เธอจะทดแทน...ชีวิตที่ต้องดิ้นรนของคนสู้ชีวิตอย่างอลิชาจึงเริ่มต้นขึ้น ด้วยการเป็นพนักงานเสิร์ฟในร้านอาหารใกล้บ้าน...ลูกค้าค่อนข้างแน่นเพราะอยู่ใกล้ตลาด เหนื่อยสายตัวแทบขาด แต่ค่าจ้างส่วนใหญ่ กลายเป็นค่าใช้จ่ายของอลินดา...หญิงสุดอาภัพได้แต่ฝัน สักวันเธอคงได้เรียนต่ออย่างที่ตนเองปรารถนา...

“อลิส! อีอลิส” เสียงตะโกนเรียกชื่อเธอดังโหวกเหวกอยู่หน้าห้อง หญิงสาวร่างเล็กบอบบางงัวเงียตื่นจากห้วงฝัน มือเรียวหยาบกร้านยกขึ้นเสยผมสีน้ำตาลอ่อนยับยุ่งให้เข้าที่เข้าทาง ก่อนจะโผเผเดินไปเปิดประตูและขานรับ “ขาป้า...จะใช้อะไรอลิสเหรอคะ?”

ฉลวยเบ้ปากมองสภาพแสนโทรมของหลานสาวด้วยสายตาดูถูก ร่างเล็กบางผอมแห้ง เหมือนมีแต่กระดูกมากกว่ามีเนื้อมีหนัง

“สายโด่งป่านนี้ไม่คิดจะลุกมาทำอะไรให้ฉันกินหรือไงยะ!!?”

เสียงแหลมปรี๊ดเพราะกำลังหิวจัด กรรโชกข่ม

“ขอโทษค่ะ เดี๋ยวอลิสออกไปเตรียมไว้ให้”

หญิงสาวก้มหน้ารับคำสั่ง เธอปิดงับประตูพร้อมกับที่คนสั่งเดินสะบัดก้นไปอีกทาง...

ลมหายใจถูกพ่นออกมาแรงๆ มือเรียวผอมบางคว้าผ้าเช็ดตัวผืนเก่าพาดไว้บนบ่า แล้วจึงเดินเข้าไปทำธุระส่วนตัวในห้องน้ำเล็กๆ ภายในห้องนอน

“คุณนายไปลากมาจากที่นอนอีกล่ะสิ” ติ๋มร้องทัก นางกำลังสาละวนกับงานในครัวอย่างขะมักเขม้น

อลิชายิ้มกร่อยๆ ส่งให้ เธอคว้าหม้อใบขนาดพอเหมาะมือจัดแจงตักข้าวสารใส่ลงไป ทำตามด้วยกระบวนวิธีปรุงอาหาร เพื่อทำอาหารมื้อเช้าให้คนบนตึกได้รับประทาน...

“คุณนายนี่ก็แปลกคน ติ๋มจะทำให้เอง...ก็ไม่ยอม ต้องไปลากหนูอลิสมาทำให้กิน...”