นั้นนักบวชหนุ่มก็มิอาจว่างเว้นจากการบำเพ็ญเพียรได้ หลังจากออกปากไล่ระคนสั่งให้บรรดามือปราบปีศาจที่คอย

่งครัดกับตัวเอง ไม่ให้ออกนอกลู่นอกทาง หาใช่ว่าเป็นเพราะอยากต

ุรานารีหาได้ขาด ใช้ชีวิตเจนโลกยิ่งนักเมื่อเทียบกับอายุที่เพิ่งแตะสามสิบของตน กระนั้นในยามนี้หาได้สำคัญแล้ว เ

กิดบาดแผลในใจก็ทำให้เขาอดคิดขึ้นมาไม่ได้ในบางครั้ง ในเมื่อการบำเพ็ญเพียรคือวิธีที่ช่วยได้ เขาจึงไม่สนใจสิ่งอื่

ุดออกจากสมาธิด้วยแวบแรกคิดว่าคงเป็นเสียงแมวหรือนกที่มาก่อเสียงรบกวน หากแต่อีกอึดใจต่

้องสูญเสียซึ่งสติ กระนั้นเขาก็ยังหลับตาสนิท ไม่ขยับเขยื้อนใดๆ กระทั่งกลิ่นนั้นลอยอบอวลเข้าใกล้มาก

การสิ

ยุดยืนอยู่เบื้องหน้า ดวงตายังคงไม่ลืมขึ้น ข

พียรต่อสิ” น้ำเสียงนั้นละม้ายคล้

ะไม่รู้ล่ะว่าหากไม่ทำอะไรสัก

บุรุษเพศเหลือคณา ต่างจากมนุษย์เพศหญิงที่ไร้ซึ่ง

ระสงค์สิ่งใด อาตมาก็ไม่มีให้ท

เมื่อเห็นว่าถึงตอนนี้

ข้า แล้วไต้ซือรู้หรือไ

ละถึงจะไม่ตอบ อีกฝ่ายก็ให้คำตอบแน่ เพราะเมื่อได้รับความเงียบงัน เสียงฝีเท้าพลันดังขึ้นอีกครั้ง ตา

งลงบนต

พียรเลยน่า ลืมตาขึ้นมองข้าเ

นคือการยั่วยวน ไม่มีการยั่วยวนใดที่ไร้ซึ่งคว

ม่อยากสบายต

ข ป่ายปัดไปตามแผงอกเขา ก่อนสอดเข้ามาในสาบเสื้อ ครั้นไออุ่นจากกาย

อาตมาจะถือว่าเรื่อ

อกไปโดยไม่อธิบายว่าหากนา

ากเพลิดเพ

นี้มากมาย เจ้าคงไม่อยากสิ้น

ขาไม่เลิกรา ก่อนประจักษ์ได้ว่านางช่าง...งดงามเห

ด เครื่องหน้าพริ้มเพราน่าทะนุถน

ระหม่า คล้ายกับว่านางหาได้เคยทำเช่นนี้มาก่อน อะไรไม่ว่า ความอุ่นจากฝ่ามือของนาง บัดนี้กลายเป็นเย็นเ