นักพรตเจ้าสำราญ

่ว่าอย่างไรก็มิอาจอ

ผู้คนทั่วหล้า แม้แต่องค์เทพไท้บนสรว

หลีกเลี่ยงการอยู่

เป็นแม่นมั่นว่าห้า

้นก็หาใช่ว่าเหล

...ราตรีกาลเข้

ันๆ ปี...สร้างความหว

ว่าจะมีที่ส

ดเหี้ยมเช่นนี้ หากแต่นั่นเป็นความอคติเหมารวมเพราะปีศาจชั่วร้ายส่วนหนึ่งได้กระทำความเดือดร้อน

นั้น...มีนาม

ก่กล้าจนได้กลายร่างมาเป็นอมนุษย์ตั้งแต่เมื่อสองร้อยปีที่แล้ว เขาก็

มีเมตตากับตนว่า ‘ไม่ว่าอย่างไร เขาก็จะไม

ี่พำนักมารับแสงตะวัน เที่ยวหาใบไม้ใบหญ้ากินประทังชีวิต ระหว่างวันก็เท

ยบเพื่อบ

ีศาจที่รักในสันโ

ของลู่ลู่ก็คงจะพั

ังคงตื่นมาใ

ะเสียงดังตึงราวกับมีวัตถุขนาดใหญ่ถูกทิ้งลงมา

งเงาตะคุ่มด้านนอก ใบหูแหลมขยับไปมาสองถึงสามครั้งเพื่

ไร้ซึ่งกา

นเย็นเยียบ ค่อยๆ ก้าวเข้าไปใกล้จนกระทั่งได้เ

ุษย

ปีศาจ เขาก็ไม่ได้พบพานกับมนุษย์มาแล้วกว่าหลายร้อยปี การได้มาเจอมน

ิหนำซ้ำยังอยู่บนเทือกเขาสูงแห่งนี้ห

ผู้นี้จะเ

ุ่นมากกว่าเดิม ก่อนที่เขาจะพิจารณาอาภรณ

ว... มีสร้

ี้คงจะเป็นน