ดาวน์โหลดแอป ฮิต
หน้าแรก / นิยายวาย / นักพรตเจ้าสำราญ
นักพรตเจ้าสำราญ

นักพรตเจ้าสำราญ

5.0
12 บท
286 ชม
อ่านเลย

เกี่ยวกับ

สารบัญ

แม้ขึ้นชื่อว่าเป็นปีศาจ ทว่าปีศาจกวางอย่าง ‘ลู่ลู่’ กลับหาได้พิสมัยการระรานมนุษย์สักเท่าไรนัก สะอาดบริสุทธิ์เสียจนแทบจะลุแก่ตบะแล้ว ทว่า... ชีวิตของเขาก็หาได้สงบสุขอีกต่อไปเมื่อนักพรตปราบปีศาจอย่าง ‘เยี่ยนเฉิน’ หนีตายจากการถูกล่าเพราะดันไปต้มตุ๋นชาวบ้านวิ่งทะเล่อทะล่ามาสลบอยู่หน้าถ้ำ ถึงจะเป็นปีศาจแต่ก็หาได้ไร้น้ำใจนัก มอบไมตรีช่วยเหลืออย่างไม่เกี่ยงงอน หากแต่เยี่ยนเฉินกลับตอบแทนบุญคุณด้วยการทำให้ชีวิตของลู่ลู่แปดเปื้อนด้วยมลทิน บีบบังคับให้ปีศาจกวางน้อยรวมหัวในแผนต้มตุ๋นชาวบ้านเพื่อเอาคืน! นักพรตจอมกะล่อนผงาด ใช้ชีวิตอย่างสำราญ ขณะที่ปีศาจน้อยถูกจิกหัวใช้ให้ไประรานชาวบ้านไม่เว้นวัน อะไรไม่ว่า เยี่ยนฉินยังขยันลูบหางเล็กๆ ของเขาเสียเหลือเกิน ไม่รู้หรือไงว่าตรงนั้นน่ะ...มะ...มัน... ...ทำให้ตัวร้อนผะผ่าวนะ! ต้องมีสักวันที่พลั้งเผลอไปมากกว่านี้แน่ สวรรค์! ลู่ลู่ผู้นี้จะหลั่งน้ำตาเป็นสายโลหิตแล้ว!

บทที่ 1 นักพรต

มนุษย์และปีศาจ...ไม่ว่าอย่างไรก็มิอาจอยู่ร่วมกันอย่างผาสุก

สิ่งนั้นเป็นที่ประจักษ์แจ้งแก่ใจของผู้คนทั่วหล้า แม้แต่องค์เทพไท้บนสรวงสวรรค์ก็ตระหนักรู้ข้อเท็จจริงนี้ดี

หากทว่า...ก็มิอาจหลีกเลี่ยงการอยู่ร่วมกันบนผืนดินได้

แม้ว่าจะมีข้อสัญญาเป็นแม่นมั่นว่าห้ามปีศาจทำภยันตรายใดๆ

แก่มนุษย์ กระนั้นก็หาใช่ว่าเหล่าปีศาจจะเชื่อฟัง

ทิวาวันเข่นฆ่า...ราตรีกาลเข้ารุกรานไม่ละเว้น

เป็นเช่นนี้สืบไปนับพันๆ ปี...สร้างความหวาดกลัวจนแล้วจนเล่า...

โดยหารู้ไม่ว่าจะมีที่สิ้นสุดเมื่อไร

ไม่เป็นที่น่าแปลกใจเลยถ้าหากว่าเหล่ามนุษย์จะพากันหวาดกลัวและจงเกลียดจงชังเหล่าอมนุษย์จิตใจโหดเหี้ยมเช่นนี้ หากแต่นั่นเป็นความอคติเหมารวมเพราะปีศาจชั่วร้ายส่วนหนึ่งได้กระทำความเดือดร้อนเอาไว้ หารู้ไม่ว่าในป่าลึกเข้าไปบนยอดเขาสูงนั้น ยังมีเหล่าปีศาจที่รักความสงบ ไม่ระรานผู้ใดอยู่

ปีศาจหนึ่งในนั้น...มีนามว่า ‘ลู่ลู่’

ปีศาจกวางเผือกที่รักความสงบยิ่งกว่าสิ่งอื่นใด ตั้งแต่ที่บำเพ็ญตบะแก่กล้าจนได้กลายร่างมาเป็นอมนุษย์ตั้งแต่เมื่อสองร้อยปีที่แล้ว เขาก็หาได้เคยย่างกรายออกจากดินแดนแห่งนี้ไปให้มนุษย์พบเห็นเลยแม้แต่น้อย

ด้วยตระหนักในคำพูดของเหล่าเทพเซียนที่เคยมีเมตตากับตนว่า ‘ไม่ว่าอย่างไร เขาก็จะไม่ก่อความเดือดร้อนให้เหล่ามนุษย์เป็นอันขาด’

ดังนั้นวันทั้งวันจึงผ่านไปด้วยความเรียบง่าย อรุณรุ่งออกจากถ้ำที่เป็นที่พำนักมารับแสงตะวัน เที่ยวหาใบไม้ใบหญ้ากินประทังชีวิต ระหว่างวันก็เทียวไปพบปะสหาย ยามโพล้เพล้ก็กลับเข้าถ้ำ เมื่อถึงฤดูเหมันต์ถึงจะเก็บตัว

เงียบเชียบเพื่อบำเพ็ญตบะ

เรียกได้ว่าเป็นปีศาจที่รักในสันโดษเลยก็ว่าได้...

กระนั้นความสันโดษของลู่ลู่ก็คงจะพังทลายลงในวันนี้...

เช้านี้เขายังคงตื่นมาในเวลาเดิม...

...ไม่สิ ต้องบอกว่าก่อนเวลาเดิมสักหน่อย เพราะเสียงดังตึงราวกับมีวัตถุขนาดใหญ่ถูกทิ้งลงมาบริเวณหน้าถ้ำนั้นทำให้ปีศาจหนุ่มตื่นจากนิทรา

เขาหยัดกายขึ้นจากกองหญ้าแห้ง ทอดดวงตาสีแดงฉานมองไปยังเงาตะคุ่มด้านนอก ใบหูแหลมขยับไปมาสองถึงสามครั้งเพื่อรอฟังเสียงจากก้อนอะไรบางอย่างที่แน่นิ่งอยู่ตรงนั้น

หากแต่...ไร้ซึ่งการเคลื่อนไหว

ดังนั้นเขาถึงตัดสินใจหย่อนปลายเท้าลงบนพื้นหินเย็นเยียบ ค่อยๆ ก้าวเข้าไปใกล้จนกระทั่งได้เห็นร่างของอาคันตุกะที่ไม่ได้รับเชิญเต็มสองตา

“มนุษย์?”

เรียวคิ้วสวยขมวดมุ่น ตั้งแต่ที่บรรลุแก่ตบะจนกลายร่างจากกวางมาเป็นปีศาจ เขาก็ไม่ได้พบพานกับมนุษย์มาแล้วกว่าหลายร้อยปี การได้มาเจอมนุษย์ในครั้งนี้ นับว่าเป็นเรื่องที่ชวนให้เขาต้องประหลาดใจอยู่ไม่น้อย

ไม่ประหลาดใจก็หาได้ไม่ ก็ในป่าลึก มิหนำซ้ำยังอยู่บนเทือกเขาสูงแห่งนี้หาได้มีมนุษย์มาเยี่ยมเยือนนานแล้วนี่นา

หรือว่าคนผู้นี้จะเป็นเซียน?

คิดแล้วเรียวคิ้วสวยของลู่ลู่ก็ยิ่งขมวดมุ่นมากกว่าเดิม ก่อนที่เขาจะพิจารณาอาภรณ์ที่อีกฝ่ายสวมใส่ทั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า

อาภรณ์สีขาว... มีสร้อยประคำ...

ลักษณะเช่นนี้คงจะเป็นนักพรตกระมัง?

อ่านต่อ
img ไปดูความคิดเห็นเพิ่มเติมที่แอป
ดาวน์โหลดแอป
icon APP STORE
icon GOOGLE PLAY