ใช่เขาผิดเอง ถึงได้ยอมรับผิดชอ

น เรื่องที่เกิดขึ้นมันเป็นความรับผิดชอบของลุงกับป้าด

่ว่

ๆ นรี ลุงจำเป็นต้องจัดการเรื

ร เธอแค่ไม่อยากถูกเขาดูถูกเย้ยหยัน ว่าเธอนั้นจนตรอกไม

ันนะนรี ป้าไม่อยากให้ลูกชายป้า ไร้ความรับผิด

ิมฝีปากแน่น “

กย้ายกันไปน

บเดินไม่ไหว เปิดประตูเพื่อก้าวเข้าห้องระบายลมหายใจเฮือกใหญ่ เหมือนโลกกำลังถล่

ีกไม่นานมันเจือจางแต่สัมผัสมันชัดเจน น้ำตาไหลอาบแก้ม มันไม่ควรเป็นแบบนี้เลย จัดการธุระเสร็จก้าวออกมาจากห

านต์ร้องถามในทันที ยกม

ล่ “ก็เด

ฉันล็อกป

ยิ้มเจ้าเล่ห์ นรีกานต์เม้

ล้วนะ ออกไปจ

บ้านหลังนี้มั

ด้นอนทั้งคืน ร่างกายก็ยังไม่หายดี

้องการอะไร!” หญิ

กระตุกยิ

ก้าวเข้ามาหา ร่างบางเดินถอยหลัง มองรอ

ักขังไม่ให้คนสวยหลีกหนีไปไหน เธอรีบกระชับผ

งฉันซะนรีกานต์!”

งกัดแน่น ไ

หม!” เธอย้อนเสียงสั่น

ลย ฉันยังไม่ได้รังแกเธอเล

ที่ไม่อาจมิดชิดได้ เธอตั้งใจย่อกายลงเพื่อไม่ให้อีกคนมองเห็น แต่กลับทำไม่ได้อย่างใจคิด

่มขอบ เพราะอับอายเหลือเกิน “คุณควรให้เ

เรือนร่างเย้ายวนเขาเคยสัมผัสมันเป็นค

่าไม่มีชั่วโมงที่ผ่านมา เราเป็น

มันก็แค่ผิดพลาด เพรา

วตามแรงโทสะของอีกฝ่าย ยอดบัวกำลังชูชันราวกับต้องการให้เขาดื่มด่ำกับมัน คราแ

เขาดูดดื่มยอดบัวงาม “ยะ...อย

กไม่นานเราก็จะแต่งงานกันแ

เธอไม่อยากเป็นของเขาให้

ุเรศ หยาบคาย ฉันไม่ใช่ผู้หญิ

าใช่ฉันจะแต่งง

้องการ แค่อย่ามายุ่งกันก็พ

มือบางแม้ยกผลักไสแต่ไม่อาจสู้แรง มือหนารวบข้อมือสองข้างไว้เหนือศีรษะ อีกข้างที่ว่างล