ือบนลำต้นขอ

กว่ามันอยู่มานานพอสมควร เมื่อสัมผัสยังไม่รู้สึกอะไร แต่พอวางมือค้างไว้ มีแ

บปวดรุนแรงที่แผลเป็นตรงหน้าอก แต่ทว่ามื

ยเรียกชื่อเขาเสียงเบาแต

ินใช้มือข้างที่ว่า

าบมือลงกับหลังมือข้างที่จับเปลือกไม้อยู่ของลั่วซิน

นว่าอะไ

ือเขาหลุดจากเปลือกไม้ได้ส

เจ้ากับข้าคล้ายกันตรงนี้ มีต้นเหมยพันปีเป็นส่วนหนึ่งของร่างกาย” นางถอนหายใจยาว ยังไม่ปล่อยมือของเด

รรึขอรับ? ตัวข้ากล

็กจึงได้สัมผัสกับมัน? ทำไมครอบครัวเขาถ

่เหลี่ยมเล็กๆ ที่ถูกตัดจากหนังสือพิมพ์แผ่นใหญ่กว่า ยังไม่ทันอ่า

ศรับสม

ัก แต่เกรงว่าข้อความในนี้จะหลอกได้เพียงแต่คนที่ไม่ทราบตำนานของต้นเหมยพันปี...

รู้เพราะเหตุใด” พูดแล้วก็เบิกตาโต “จะว่าไ

จึงไม่ห้าม” อ้ายชุนดึงเขาให้ลุกขึ้น นางมีแรงเ

ะเกียงดวงน้อยอยู่บนโต๊ะทำงาน นางย้า

นเป็นธิดาดอกเหมย เมื่อข้าอายุได้สิบปี มารดาข้าเดินทางออกจากตำหนักแห่งนี้

ับ... บิดามารดา

ทำไมรึ? เกี่ยวอะไ

งที่ไกลแสนไกล บิดาข้าก็จากไปอย่างไม่หวนกลับ”

อนกับข้า?” นางเบิกตา

ต่ตอนแรกท่า

่งบุรุษมาให้ ข้าต้องอยู่กินร่วมกับบุรุษผู้นั้นและให้กำเนิดบุต

ดาได้แล้วว่าแท้จริงงานคนรับใช้ของเ

กับผู้ใด ปีนี้... ข้าอ

นลั่น “ท่านล้อข้าน้อยเล่นแน่ ดูอ

างกายของเจ้าจะถูกต้นเหมยพันปีแช่แข

ั้นข้าน้อ

ช้คำศัพท์ของประเพณีดั้งเดิมคือ เจ้า

ายตาค้าง มือเลื่อนไปจั

องบรร

ัครมาเป็นสามีร่วมอยู่กิ

รอให้เขาเป็นฝ่ายถาม ในที

น... ผู้ดูแลคนก่อนๆ ของท

ที่ยังเลิกเป็นธิดาดอกเหมยไม่ได้ ข

ทบทวนคำพู

านในบ้าน ไม่ได้จะล่วงเกินท่าน” ลั่วซินส่ายหน้า “ว

บกำลังพูดถึงคนแปลกหน้า “เมื่อข้าเกิดม

ยใจด้วย

มีบุตรีกับมารดาข้าแล้ว ไม่ใช่เรื่องที่สมควรเสียใจ” อ้ายชุนกล่า

บุรุษเพื่อให้กำเนิดทายาท? ไม่ใช่ว่าพวกท่านอย

ต่าง นางลุกขึ้น เดินไปจับขอ

ที่เชื่อมต่อจากอดีตสู่ปัจจุบันสู่อนาคต หากคนรุ่นหลังละทิ้งธรรมเนียมป

ว้สอบรับราชการ บิดาเขาเคยสอนให้ท่องเป

ป็นสิ่งที่ทำเพรา

นัก และบิดาข้า...หลงรักท่านแต่แรกเห็น จึงต้องการสานฝัน

คือการปลดปล่อยที่แลกมาด้วยชีวิตของชายคนหนึ่ง ได้แต่หวังว่ามาร

ถึงมารดาของ

ต่...หลังสงคราม นาง...ไม่กลับมาเยี่

ใหญ่นั้น กาลเวลาผ่านเลยมาเนิ่นนานจนร่องรอยความเสียหายและผู

นนี้ เพียงแต่ครานั้น... กำแพงตำหนัก

คุ้มครองที่นี่อย

ั้นได้ราวปาฏิหาริย์ ตราบเท่าที่ข้าและสายเลือดของข้ายังอยู่ ต้นเหมยจะยั

จึงต้องส่งบุรุษมา

ร้องขอ แต่

.

องบุรุษที่ทำงานที่นี่ก่อ

ใจเพียงแต่ครอบครัวตนจะได้เท่าใด ไม่ได

วเขาได้เงินพอจะอยู่อย่างสบายไปชั่วชีวิต รวมกับเงินท

ู้คนต้องการเงิน แต่ไม่เห็นจำเป็นต้องส่งผู้ใดมา—หรือจะมีเรื่องประเภทที่ว่า ต้อง

าวนั้น ข้าถูกมองว่าเป็นธิดาอ่อนพลัง ดูแลต้นเหมยได้ไม่

อย่างไรก็ไม่อาจป้องกันการเกิดสงคราม หร

้ยินคือคนในวั

งตาสีมรกต “ท่านเองก็สมควรได้ยิ

า ให้ความรู้สึกเ

พรวดและเริ่มผลัดเปลี่ยนเสื้อผ้าโดยไม่สนใจ

หมดแล้ว” เขาพูดขณะเดินกลับห้องพักของตน พอปิดป