หน้าแรก / โรแมนติก / ตรวนรักโซ่สวาท

ตรวนรักโซ่สวาท

Name: ตรวนรักโซ่สวาท
Rating: 5.0 (1 reviews)

ลิลเอง

5.0

โรแมนติก

35 บท

55.1K ชม

อ่านเลย

เธอจากเขามาด้วยหัวใจที่ร้าวฉาน พยายามจะลืมเขาแต่ก็ช่างทำได้ยากเย็น ยิ่งเมื่อรู้ว่าสิ่งที่ติดตัวเธอมาคือพยานรักที่เธอมีต่อเขา การลบเขาออกจากหัวใจ ลืมไปได้เลย <> ร่างอ้อนแอ้นยังสั่นระริกจากความสุขสม เมื่อชายหนุ่มนำพาตัวตนแข็งเครียดดำดิ่งล้ำลึกสู่ความร้อนผ่าวนุ่มนวล กัญชพรยิ่งกว่าประหลาดใจเมื่อรับรู้ถึงการเติมเต็ม นอกจากรู้สึกอึดอัดเหมือนร่างถูกเหยียดขยาย หล่อนไม่รู้สึกเจ็บปวดใดๆ เลย นวินวรรษสบตาบอกว่างงงันอย่างเข้าใจ “ไม่เป็นไรใช่มั้ย” เขาถาม ศีรษะบนวางบนที่นอนส่ายไปมาเบาๆ แทนคำตอบ ประกายจากตากลมโตที่กำลังสบตอบเขาค่อยๆ คลายจากความงงงันเป็นขัดเขินตามด้วยแววรัญจวนเมื่อเขาค่อยๆ ขยับ นวินวรรษสูดปาก เพราะถึงเขาจะเคลื่อนไหวได้เรียบลื่นแต่ความคับแน่นและร้อนผ่าวกำลังจะเผาไหม้เขาทั้งเป็น ยิ่งเมื่อร่างบางขยับตอบโต้ตามสัญชาตญาณร่างกายที่ต้องการปลดปล่อย ชายหนุ่มถึงครางไม่เป็นส่ำ กัญชพรไม่เข้าใจ อะไรที่นวินวรรษจะไม่ไหว แต่บางทีหล่อนอาจหูอื้อตาลายแถมเซลล์สมองยังถูกทำลายลงชั่วขณะจนไม่สามารถรับรู้ได้อย่างคนปกติ เลยไม่เข้าใจ แต่ทั้งๆ ที่ไม่เข้าใจ แต่เมื่อชายหนุ่มจับขาเรียวให้โอบสะโพกเขาไว้ ขาของหล่อนก็ออกแรงรัดสะโพกเพรียวแกร่งไว้สุดกำลัง และเมื่อเขาโน้มตัวลงจูบขณะกายกำยำยังกระแทกกระทั้นเขาหาก็จูบตอบเขาเต็มสัญชาตญาณเรียกร้อง แม้แต่มือบางงก็ไม่นิ่งเฉยพอๆ กับสะโพกกลมมนที่ยกร่อนรอรับการเติมเต็มในแต่ละจังหวะ หลังไหล่บึกบึนกลายเป็นที่ลับเล็บเพื่อลดความเสียวซ่านที่มีมากมายจนกลายเป็นความทรมาน

โคแก่กินหญ้าอ่อน

การตั้งครรภ์

บทที่ 1 ตอนที่ 1

กัญชพรเข้านอนแล้วแต่ยังไม่หลับ เมื่อได้ยินเสียงดังโครมครามที่ห้องโถงชั้นล่าง หล่อนตัดสินใจลงมาดูว่าเกิดอะไรขึ้น

ภาพที่เห็นคือร่างสูงใหญ่ของเจ้าของบ้านนั่งอยู่แปะบนพื้น ข้างๆ หมู่เก้าอี้รับรองแขกกลางห้องโถง

เสียงที่หล่อนได้ยินน่าจะเป็นเสียงเก้าอี้ที่เคยตั้งเอาไว้ แต่บัดนี้นอนตะแคงเค้เก้

“พี่วรรษ” หล่อนอุทาน “เป็นอะไรหรือเปล่าคะ?”

ไม่มีเสียงตอบจากคนนั่งคอพับลำตัวเอนไปเอนมา

กัญชพรเข้าไปใกล้จึงรู้ว่าชายหนุ่มไม่ได้เป็นอะไร นอกจากเมา

นับแต่ประสบเคราะห์ร้ายเรื่อยมา เริ่มจากสูญเสียภรรยาและบุตรที่ไม่โอกาสได้ลืมตาดูโลกนวินวรรษไม่เคยหันเข้าหาเหล้า จึงนับว่าแปลกที่วันนี้กลับมาในสภาพเมามายจนน่าสงสัยว่าขับรถกลับถึงบ้านอย่างปลอดภัยได้อย่างไร

“ฉลองอะไรมาคะ”

เหมือนว่าเสียงของหญิงสาวจะแทรกเข้าถึงประสาทการรับรู้ที่ถูกกดทับด้วยฤทธิ์น้ำเมา ดวงตาปิดสนิทพยายามลืมกว้างเท่าที่จะทำได้

“กัญเหรอ”

เสียงถามอย่างคนลิ้นไก่สั้น

“ค่ะ กัญเอง”

“พี่เมา...”

ดวงตาที่เคยคมกล้าฉ่ำแดงมีน้ำเยิ้มทำให้ดูสะลึมสะลือ

“เห็นอยู่เหมือนกัน”

หล่อนส่ายหน้ากับสภาพเสื้อผ้ายับยุ่ง เสื้อนอกพาดไว้หมิ่นเหม่บนเก้าอี้ข้างตัว

“แย่!”

“พี่เมา...”

คนเมาบอกซ้ำ

“รู้แล้วค่ะ มาเถอะ กัญจะพาไปส่งที่ห้อง”

ร่างบางอรชรนั่งลงข้างๆ คนเมา จับแขนยาวล่ำสันข้างหนึ่งขึ้นพาดไหล่

“ห้องไหน”

“ห้องนอนพี่วรรษน่ะสิคะ”

กัญชพรย่นจมูกเมื่อได้กลิ่นเหล้าหึ่ง

“ลุกค่ะพี่วรรษ ทำตัวถ่วงแบบนี้กัญฉุดขึ้นไม่ไหวนะ”

“ลุก...เหรอ ทำยังไง”

ศีรษะที่เจ้าตัวพยายามจะยกตั้งชันขึ้นหักพับลงมาข้างหน้าทำท่าจะหลับในท่านั่งอยู่อย่างนั้น

“ฮื้อ!” กัญชพรทำเสียงขัดใจ แต่ไม่ละความพยายามที่จะนำคนเมาไปส่งที่ห้อง “ตั้งสติหน่อย เอาล่ะ เกาะไหล่กัญไว้ นั่นแหละ ทีนี้ก็ใช้เท้ายันพื้นค่ะ กัญจะนับหนึ่งถึงสามแล้วพี่วรรษก็ยันตัวขึ้น หนึ่ง...สอง..ซ้าม!”

การพาคนเมาแทบครองสติไม่อยู่ขึ้นบันได เป็นไปอย่างทุลักทุเล แต่จะปล่อยให้นอนบนโซฟาข้างล่างคงไม่เหมาะที่จะให้บริวารในบ้านมาพบนายในสภาพที่ไม่น่าดู

ในที่สุดความพยายามของกัญชพรก็ประสบความสำเร็จ

หลังจากจัดร่างสูงให้นอนบนเตียงถอดถุงเท้ารองเท้าให้เรียบร้อย หล่อนก็ผละออกมายืนมองร่างไร้สติพร้อมกับส่ายหน้า

บนตัวคนเมายังมีเสื้อผ้าครบชุด ขาดก็แต่เสื้อนอก ที่คอมีเนคไทห้อยร่องแร่ง จึงดึงออกวางพาดไว้บนโต๊ะเล็กข้างเตียง จากนั้นหยิบรีโมทเปิดเครื่องปรับอากาศ

พอหันกลับไปมองมนเตียงหลังจากปรับอุณหภูมิภายในห้องเรียบร้อยก็พบว่าคนที่ไร้สติสมประดีเมื่อสักครู่ดึงทึ้งเสื้อตัวเองทั้งหลับตา ทำเสียงฮื้อฮ้าขัดใจที่ถอดเสื้อออกไม่ได้ กัญชพรเข้าไปช่วยก่อนกระดุมเสื้อจะขาดทั้งแถบ แต่คนร้อนจนเหงื่อชุ่มเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์ดูเหมือจะไม่ทันใจ ปัดมือหล่อนออก แล้วกระชากเสื้อออกจากตัวเสียเอง

กัญชพรถอยออกมายืนมองตาโต เมื่อร่างสูงลุกยืนโงนเงนข้างเตียงลงมือปลดเข็มขัดกางเกง รูดซิป ก่อนรูดกางเกงลงไปกองที่ข้อเท้าทั้งชั้นนอกชั้นในคราเดียว

กัญชพรอุทานออกคำหนึ่งด้วยความตกใจ แต่ยังมีสติรีบหันหลังให้ก่อนจะทันเห็นชายเปลือยเต็มตา

มีเสียงหายใจหอบๆ ตามด้วยเสียงล้มตัวลงบนเตียง กัญชพรยังรออยู่ครู่ใหญ่จึงค่อยหันไปมอง ยกมือข้างหนึ่งปิดตาไว้ครึ่งๆ สายตามองต่ำพบเท้าแข็งแรงวางยันพื้น กางเกงชั้นนอกชั้นในยังคล้องที่ปลายขา

กัญชพรไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องเข้าไปช่วยปลดออก

หล่อนยกเท้าทีละข้างดึงกางเกงที่เจ้าตัวถอดคาไว้ออก นำไปใส่ลงตะกร้าผ้าซักแล้วกลับมายกขายาวระพื้นขึ้นวางบนเตียง ตลอดเวลานี้กัญชพรจำกัดสายตาไม่ให้มองสูงเกินหน้าแข้ง กระทั่งหยิบผ้านวมโยนโปะลงบนร่างไร้สติทั้งหลับตาปี๋ แน่ใจว่าผืนผ้าช่วยปกปิดจุดสำคัญของชายหนุ่มแล้วนั่นแหละ จึงกล้ามองร่างนอนเหยียดยาวเต็มตาพร้อมกับผ่อนลมหายใจที่กลั้นเอาไว้ออกมา

หญิงสาวกำลังจะเดินออกเพื่อกลับห้องตัวเอง หลังจากยืนมองใบหน้าคมสันแดงก่ำตาทั้งคู่ปิดสนิทมองเห็นแผงขนตายาวงอนเป็นแผงทาบทับบริเวณโหนกแก้มด้วยสายตาอ่อนซึ้งอยู่หลายนาที เมื่อได้ยินเสียงร้องอู้อี้มาจากบนเตียง

หล่อนหันกลับ พบว่าร่างที่นอนนิ่งเมื่อสักครู่มีอาการทุทนทุรายของคนตกอยู่ในฝันร้าย

แขนล่ำสันที่หล่อนจับวางไว้บนผ้านวมชูขึ้นขวักไขว่ ปากพร่ำเพ้อฟังไม่ได้ศัพท์อยู่ครู่หนึ่งก่อนจับใจความได้ในลักษณะปนมากับเสียงร่ำไห้

“แพม...แพมจ๋า อย่าไป! อย่าทิ้งผม อยู่กับผัวก่อน…แพม...แพม อย่าทิ้งผม กลับมา...”

เสียงคร่ำครวญปนสะอึกสะอื้นทำให้กัญชพรละล้าละลัง ไม่รู้ว่าจะทำประการใดดี ขณะเดียวกันหัวใจของหล่อนเหมือนถูกขยี้ด้วยมือที่มองไม่เห็น ต่อการแสดงออกถึงความอาลัยรักภรรยาที่ตายจากแม้ขณะไร้สติสัมปชัญญะ บ่งบอกความรักความอาลัยที่มีต่อภรรยายอดรัก ที่คงจะไม่มีวันจืดจางไปจากใจชายหนุ่ม

หล่อนสงสารเขา แต่ก็เศร้าใจตัวเองไปพร้อมกันที่ปล่อยใจรักคนที่จะไม่มีวันรักตอบ

“แพม...แพม! กลับมาก่อนโธ่...อย่าทิ้งผมไป แพม...แพมจ๋า ยอดรัก!”

มือไขว่คว้าหาหญิงผู้เป็นยอดดวงใจ น้ำตาที่ไม่เคยไหลรินให้ใครเห็นหยาดเป็นทางเมื่อรับรู้ถึงความสิ้นหวัง เสียงสะอื้นรุนแรงเหมือนจะดังออกมาจากอก ทั้งน่ากลัวและชวนสะเทือนใจ

กัญชพรรู้ว่าหล่อนควรรีบผละไป แต่ความรักความสงสารที่ได้เก็บงำไว้ในใจมาเนิ่นนานที่ตนรู้อยู่คนเดียว ทำให้หล่อนกลับคุกเข่าลงข้างๆ ร่างที่กำลังหอบโยนจากการสะอื้นไห้

หล่อนดึงแขนล่ำสันที่เจ้าตัวเพิ่งปล่อยตกลงปิดใบหน้าออก พูดปลอบเหมือนปลอบเด็ก

“พี่วรรษขา อย่าร้อง ถึงพี่แพมจะไม่อยู่ พี่วรรษก็ยังมีกัญนะคะ”

ไม่รู้ว่าได้ยินคำพูดปลอบโยนของหล่อนหรืออย่างไร แขนตกปิดหน้าจึงค่อยๆ เลื่อนออก เสียงสะอื้นแรงลึกซาลง เว้นระยะห่างออกไปเรื่อยๆ

“หลับเสียคนดีของกัญ”

มือบางยื่นไปปัดปอยผมบนหน้าผากกว้างให้พ้นดวงตาล้อมรอบขนตาดกดำยาวงอนจับกันเป็นกระจุกเพราะเปียกน้ำตา ที่เจ้าตัวหลั่งออกมาอย่างไม่รู้ตัวที่ลืมขึ้นในลักษณะครึ่งหลับครึ่งตื่น

กัญชพรขัดเขินเมื่อสบนัยน์ตาคมสีเข้มในระยะประชิด

อ่านต่อ

หนังสือที่คุณอาจชอบ

ทัณฑ์สวาทเมียบำเรอ

เทียนธีรา

5.0

เมื่อเด็กที่อยู่ในอุปการคุณของผู้เป็นบิดาทำท่าว่าจะเลื่อนตำแหน่งขึ้นมาเป็นแม่เลี้ยงของเขา ภาคิม วัชรอาชา ผู้ชายที่แสนจะหยิ่งยโสจึงยอมไม่ได้ สู้ให้บิดามีนางบำเรอเป็นร้อยเหมือนกับนางในฮาเร็มของสุลต่านยังจะดีเสียกว่าให้เด็กไม่มีหัวนอนปลายเท้าอย่างนั้นมาร่วมสกุล เขาสลัดคู่ควงทุกคนทิ้งแทบจะทันทีแล้วหันมามุ่งมั่นกับการกำจัดว่าที่แม่เลี้ยงและจัดการลงทัณฑ์ผู้หญิงไม่เจียมตัวให้รู้สำนึกว่าอย่างมากเธอก็เป็นได้แค่ ‘นางบำเรอ’ เท่านั้น วิโรษณา ดุษยา เพื่อตอบแทนบุญคุณของผู้มีพระคุณ สาวน้อยไร้เดียงสาจึงต้องยอมตกเป็น ‘เมียบำเรอ’ ของผู้ชายกักขฬะไร้หัวใจโดยไม่ยอมปริปากบ่น และไม่แม้แต่จะเรียกร้องความสมเพชใดๆ จากเขา เพราะรู้ว่าในสายตาของซาตานร้าย ผู้หญิงข้างถนนอย่างเธอมีค่าไม่ต่างอะไรกับขยะชิ้นหนึ่งเท่านั้น “คุณภาคิม ได้โปรดอย่าทำกับปุ้มแบบนี้” “ฉันมีสิทธิ์ลงโทษเธอตามวิธีของฉันวิโรษณา” เสียงเขาแหบกระเส่า วิโรษณาดิ้นอย่างกระสับกระส่าย ทำไมเขาไม่ลงโทษเธอด้วยการเฆี่ยนตี หรือให้อดข้าวอดน้ำ ขังไม่ให้เห็นเดือนเห็นตะวันก็ได้ เขาไม่รู้หรือไงว่าทำแบบนี้ร่างกายของเธอปั่นป่วนและกำลังจะแตกเป็นเสี่ยงๆ ด้วยความทรมานอันแสนวาบหวาม ลิ้นร้อนดั่งไฟนาบจุมพิตทั่วทุกอณูเนื้อของดอกไม้แสนฉ่ำหวาน ก่อนจะแทรกลิ้นชื้นเข้าไปรุกรานความอ่อนนุ่มที่นิ้วเรียวของเขาได้สัมผัสมาแล้วก่อนหน้านี้ สาวน้อยพยายามตั้งสติไม่ปล่อยการกระทำไปตามอารมณ์เร่าร้อนที่กำลังรู้สึกอยู่ แต่ลิ้นอุ่นจัดของคนแสนชำนาญก็แทรกลึกเข้าไปในความอ่อนนุ่มกลางกายด้วยจังหวะอันร้ายกาจอย่างไม่หยุดหย่อน ใบหน้าสวยแดงซ่านด้วยอารมณ์ร้อนแรง มือเล็กจิกลงบนที่นอนและขยุ้มจนยับย่นเพื่อระบายความซ่านสยิวที่กำลังโรมรันกายสาวอย่างหน่วงหนัก ร่างบางกระตุกไหว คิ้วสวยขมวดนิ่วด้วยอารมณ์สะท้านซ่าน หลงใหลไปกับสัมผัสของเขาจนเผลอยกสะโพกขยับไปมาเบาๆ ปลายลิ้นหนาลากถูไถขึ้นลงตามกลีบกุหลาบแสนสวยที่เปียกชุ่มไปด้วยความฉ่ำหวาน สองขาเรียวสั่นระริกๆ เมื่อชายหนุ่มเริ่มออกแรงกดปลายลิ้นแตะต้องแรงขึ้น

กู๊ดบาย นายสุดที่รัก

Glad Rarus

5.0

หลังจากอุบัติเหตุทางรถยนต์ เจียงหว่านฉือตื่นขึ้นมาด้วยความเจ็บปวด ทีแรกเธอยังคิดว่าสามีของเธอที่แต่งงานกันมาเป็นเวลาสามปีนั้นมาที่นี่เพื่อดูอาการของเธอ แต่ไม่คิดเลยว่า ชายคนนั้นกลับเดินไปที่ห้องผู้ป่วยข้างๆ เพื่อดูแลผู้หญิงอีกคนหนึ่ง และเพื่อผู้หญิงคนนั้นแล้ว เขายังต้องการส่งเธอเข้าคุกด้วย "2500 ล้าน เพื่อแลกกับการตบผู้หญิงของคุณหนึ่งฉาด"เจียงหว่านฉือมองไปที่เขาอย่างเย็นชา "เราหย่ากันเถอะ"" เธอรับใช้เขาอย่างอดทนมาเป็นเวลาตั้งสามปี ตอนนี้ เธอขอไม่ทำเรื่องโง่ ๆ แบบนั้นอีกต่อไปแล้ว เธอจะกลับไปสืบทอดมรดกมหาศาลของตระกูล

ที่แท้เป็นคุณหนูตัวจริง

Nadia Lada

5.0

เสิ่นชิงกลายเป็นลูกสาวของชาวนาจากคุณหนูที่ร่ำรวยของตระกูลเสิ่นในชั่วข้ามคืน ลูกสาวตัวจริงใส่ร้ายเธอ คู่หมั้นของเธอทำให้เธออับอาย และพ่อแม่บุญธรรมของเธอก็ไล่เธอออกจากบ้าน... ทุกคนต่างรอที่จะหัวเราะเยาะเธอ ทว่าเธอกลับกลายเป็นทายาทของตระกูลเศรษฐีในเมืองอย่างกะทันหัน นอกจาดนี้ เธอยังมีตัวตนหลากหลาย เช่น หัวหน้าแฮ็กเกอร์ระดับนานาชาติ นักออกแบบเครื่องประดับชั้นนำ นักเขียนผู้ยิ่งใหญ่ที่ลึกลับ และอัจฉริยะด้านการแพทย์! พ่อแม่บุญธรรมเสียใจกับการตัดสินใจของตนและบังคับให้เธอแบ่งทรัพย์สินครึ่งหนึ่งให้เพราะพวกเขาเลี้ยงดูเธอมา เมื่อเสิ่นชิงหยิบกล้องออกมาแล้วบันทึกท่าทางอันน่าเกลียดของพวกเขา อดีตคู่หมั้นรู้สึกเสียใจและพยายามจะคืนดีกับเธอ เสิ่นชิงหัวเราะเยาะ "เขาคู่ควรงั้นเหรอ" จากนั้นก็ไล่เขาออกจากเมือง ในที่สุด ผู้มีอำนาจแห่งเมืองก็พูดอ้อนวอนเบาๆ "ไม่จำเป็นต้องแต่งเข้าตระกูลผม เดี๋ยวผมไปหาเอง"

เจ็บแต่ไม่ยอมปล่อยมือ

Dionysus Kagan

5.0

ในสายตาของเขา เธอเป็นคนขี้โกหก ในสายตาของเธอ เขาเป็นคนไร้หัวใจ เดิมทีถังหว่านคิดว่าเธอคือคนพิเศษหลังจากอยู่กับเสิ่นติงหลานมาสองปี แต่สุดท้ายก็พบว่าตัวเองเป็นแค่ของเล่นที่สามารถทิ้งได้อย่างตามใจเมื่อไม่มีค่าอีกต่อไป จนกระทั่งถังหว่านเห็นว่าเสิ่นติงหลานพาคนรักของเขาไปตรวจครรภ์ เธอจึงยอมแพ้แล้ว เธอหยุดติดตามเขาอีก แต่จู่ๆ เขากลับไม่ยอมปล่อยเธอไป "ถ้าคุณไม่เชื่อฉัน ทำไมคุณไม่ปล่อยฉันไปล่ะ?" ชายผู้เคยหยิ่งยะโสขนาดนั้น ตอนนี้ก้มหัวลงและขอร้องว่า "หวานหว่าน ฉันผิดไปแล้ว โปรดอย่าทิ้งฉันไป"

คุณสามีเป็นผู้พิการ

Devocean

4.9

"คุณต้องการเจ้าสาว ส่วนฉันก็ต้องการเจ้าบ่าว ทำไมเราไม่แต่งงานกันล่ะ?" ภายใต้เสียงเยาะเย้ยของทุกคน ถังเลี่ยน ซึ่งถูกคู่หมั้นของเธอทอดทิ้งในพิธีแต่งงาน กลับแต่งงานกับเจ้าบ่าวพิการข้างบ้านที่ถูกรังเกียจ ถังเลี่ยนคิดว่าอวิ๋นเซินเป็นชายหนุ่มที่น่าสงสาร และเธอสาบานว่าจะให้ความรักใคร่แก่เขาและตามใจเขาหลังแต่งงาน ใครจะรู้ว่าเขาแกล้งเป็นแบบนั้น... ก่อนแต่งงาน อวิ๋นเซินว่า "เธอต้องสนใจเงินของผมถึงยอมแต่งงานกับผม ผมจะหย่ากับเธอหลังจากที่ผมใช้ประโยชน์เธอเสร็จ" หลังแต่งงาน อวิ๋นเซินว่า "ภรรยาของผมต้องการหย่าทุกวัน แต่ผมไม่อยากหย่า ทำอย่างไรดีล่ะ"

ข้ามเวลามาสู้ชีวิต

l3oonm@

3.5

รลิน หมอศัลยแพทย์ทั่วไป เธออายุ 27 แต่ความสามารถของเธอนั้นเป็นที่ยอมรับโดยประจักษ์ เธอยังชำนาญด้านแพทย์แผนจีน เรื่องพิษ คนทั่วไปทั้งในโรงพยาบาลและนอกโรงพยาบาลที่รู้จักเธอ รับรู้แค่เธอเป็นหมอลินที่ทั้งสวยและเก่ง แต่ตัวตนที่แท้จริงของเธอนั้น เธอคือนักฆ่าขององค์กรใต้ดิน เธอต้องเรียนรู้และเข้าให้ถึงทุกอาชีพตามที่องค์กรสอน เมื่อได้ภารกิจต้องเข้าให้ถึงทุกบทบาท

ตรวนรักโซ่สวาท

สารบัญ

บทที่ 1 ตอนที่ 1

หนังสืออื่นๆ ของ ลิลเอง

ปรารถนาเมียในเงา

สัมผัสรักลวงใจ

เล่ห์รักร่ายริษยา

กลลวงอสูรซ่อนใจ

อุบัติรักใต้เงาอสูร

กับดักเสน่หาอาญาอสูร

หนังสือที่คุณอาจชอบ

ทัณฑ์สวาทเมียบำเรอ

กู๊ดบาย นายสุดที่รัก

ที่แท้เป็นคุณหนูตัวจริง

เจ็บแต่ไม่ยอมปล่อยมือ

คุณสามีเป็นผู้พิการ

ข้ามเวลามาสู้ชีวิต

แหล่งข้อมูล

ลิงค์นำเสนอ

กฎหมาย