ป่วนรักคุณสามีกำมะลอ

กริ๊ง กริ๊ง

“คุณลุงอยู่ไหมคะ กิ่งเอาผลไม้มาฝาก” หญิงสาวร่างบางในชุดเอี๊ยมสียีนถักเปียสองข้างยาวลงมาถึงช่วงกลางหลังยืนถือตะกร้าผลไม้ไว้ในมือ รออย่างใจจดใจจ่อว่าใครจะเป็นคนมาเปิดประตู

กิ่ง หญิงสาวน่ารักสดใส มองโลกในแง่ดี และกล้าคิดกล้าทำ ทุกคนที่ได้รู้จักเธอต่างก็เอ็นดูหญิงสาวแสนสดใสคนนี้

บ้านของกิ่งอยู่ข้างๆ คฤหาสน์ไตรพิภพ แม้ข้างบ้านเธอจะเป็นคฤหาสน์หลังโตแต่บ้านของเธอนั้นก็เป็นเพียงบ้านสองชั้นธรรมดา

เธออาศัยอยู่กับแม่เพียงสองคน ครอบครัวของเธอไม่ได้ร่ำรวยเพียงแค่พออยู่พอกินเท่านั้น รายได้ส่วนใหญ่มาจากการปลูกผักและผลไม้ขาย ตลอดเวลาแม่พิมพ์แก้วทำงานหนักมาโดยตลอดเพื่อส่งเสียเธอเรียนให้จบ จนถึงตอนนี้ที่เธอเรียนจบและได้เข้าทำงานกับบริษัทแห่งหนึ่งแล้วจึงพอมีรายได้มาจุนเจือครอบครัวมากขึ้น แม่จึงไม่เหนื่อยเหมือนที่ผ่านมา

แกร๊ก

“ป้าเนียนสวัสดีค่ะ” ไม่นานเสียงเปิดประตูก็ดังขึ้น กิ่งยิ้มแหยๆ เมื่อคนที่เธออยากให้เดินออกมาเปิดประตูมากที่สุดกลายเป็นป้าเนียนคนเก่าคนแก่แห่งบ้านไตรพิภพ มือเรียวยกขึ้นไหว้ทำความเคารพเหมือนเช่นทุกครั้งที่มาเยี่ยมเยือน สมัยเด็กๆ เธอมาเล่นที่บ้านหลังนี้บ่อยๆ จึงคุ้นเคยกับที่นี่เป็นอย่างดี

“สวัสดีจ้ะ” สาววัยกลางคนพูดขึ้นพร้อมยิ้มให้หญิงสาวที่เธอเห็นมาตั้งแต่เล็กด้วยความเอ็นดู

ร่างบางที่กำลังจะถามหาคนตัวโตที่ตนเฝ้าคะนึงหาถึงกับต้องหยุดการกระทำไว้เมื่อป้าเนียนพูดขึ้น

“คุณลุงอยู่ในบ้าน กิ่งเข้าไปหาท่านได้เลยนะ”

“ค่ะ” เธอทำเพียงพยักหน้ารับเบาๆ ก่อนจะวิ่งเข้าไปในตัวบ้านอย่างตื่นเต้น

ภายในคฤหาสน์หลังใหญ่ที่ถูกตกแต่งด้วยสิ่งของมีค่าราคาหลายสิบล้านอย่างสวยงาม ชายวัยกลางคนนั่งหลับตาท่าทางตึงเครียดนอนพิงโซฟานุ่มตรงหน้าอย่างโดดเดี่ยว

“คุณลุง...” หญิงสาวมองคนที่เธอเคารพสุดหัวใจด้วยความเป็นห่วง ‘ทำไมคุณลุงถึงดูเครียดจัง มีอะไรหรือเปล่านะ’

“อ้าว...มาแล้วเหรอหนูกิ่ง”

ท่านไพศาล หัวหน้าครอบครัวไตรพิภพ อดีตนักธุรกิจดาวรุ่งที่ตอนนี้วางมือให้ลูกชายดูแลกิจการต่อด้วยอายุที่มากแล้ว

“มาๆ...มานั่งก่อนลูก” ชายวัยกลางคนลืมตาขึ้นมาอย่างเหนื่อยล้า ก่อนจะพยักหน้าให้หลานรักมานั่งใกล้ๆ

“คุณลุงคะ กิ่งเอาผลไม้ที่คุณลุงชอบมาฝากด้วยน้าาาา”

“คุณลุงดูสิยังฉ่ำๆ อยู่เลย” กิ่งยกตะกร้าหวายที่เต็มไปด้วยผลไม้หลากสีขึ้นมา ก่อนจะระบายยิ้มอย่างสดใสให้คนตรงหน้าเพื่อหวังจะคลายบรรยากาศตึงเครียดนี้ได้

“ขอบใจนะลูก” มือแกร่งยื่นมารับตะกร้าผลไม้ก่อนจะระบายยิ้มตอบหลานสาว

“ไม่เจอกันนานเลยนะกิ่ง” ท่านไพศาลนั่งพินิจมองใบหน้าจิ้มลิ้มของหญิงสาวตรงหน้าอย่างเอ็นดู ตายิ้มเป็นสระอิ ริมฝีปากบางยิ้มกว้างโชว์ฟันขาวที่เรียงตัวอย่างเป็นระเบียบ

“ค่ะ ตอนนี้กิ่งเรียนจบแล้วก็จะกลับมาอยู่บ้านค่ะ” ตั้งแต่ขึ้นมหาวิทยาลัยก็เป็นเวลากว่าห้าปี ด้วยความสะดวกและอะไรหลายๆ อย่างเธอจึงเลือกที่จะอยู่หอ นานๆ ทีจึงจะกลับมาเยี่ยมแม่ที่บ้านบ้าง แต่ช่วงปีหลังๆ มานี้เธอยุ่งจนไม่มีเวลากลับมาก็เป็นแม่ที่ไปหาเธอเอง กิ่งจึงไม่ได้มาเยี่ยมลุงไพศาลนานมากแล้ว

“ดีจังเลยลูก”

“เอ่อ...ว่าแต่พี่ไตรไม่อยู่หรือคะ” กิ่งมองไปรอบตัวก่อนจะถามหาคนที่เธออยากเจอมาตลอด ตลอดเวลาห้าปีที่ห่างหายกันไป

เมื่อพูดถึงลูกชายตัวดีท่านไพศาลก็หน้าเครียดขึ้นมาอีกครา ก่อนจะถอนหายใจเบาๆ พร้อมส่ายหน้าเป็นคำตอบว่าชายหนุ่มที่เธอถามถึงไม่อยู่

“คุณลุงมีเรื่องเครียดอะไรหรือเปล่าคะ เล่าให้กิ่งฟังได้นะ” กิ่งมองท่าทางของคนตรงหน้าอย่างกังวล ‘เธอไม่เคยเห็นคุณลุงเครียดขนาดนี้มาก่อนเลย’

ท่านไพศาลหลับตาลงก่อนจะลืมตาขึ้นมาจ้องมองใบหน้าของหลานสาวอย่างจริงจัง

“ถ้าลุงจะขออะไรหนูกิ่งสักอย่างได้ไหมลูก” ราวกับคิดมาดีแล้วคุณท่านของบ้านจึงตัดสินใจถามบางอย่างออกไป

“ขออะไรคะ” เธอยังจำได้ดี วันที่เธอและแม่โดนตามทวงหนี้เหมือนหมูเหมือนหมาข้างถนนก็ได้คุณลุงนี่แหละที่ช่วยเหลือเอาไว้ หากมีอะไรที่หญิงสาวพอจะตอบแทนท่านได้เธอก็ยินดี

“แต่งงานกับเจ้าไตรได้ไหม” แววตาจริงจังแปรเปลี่ยนเป็นคาดหวัง

“ทำไมหรือคะ” หญิงสาวตาเบิกโพลงด้วยความตกใจ ก่อนจะถามถึงเหตุผล แม้การแต่งงานกับพี่ไตรจะเป็นสิ่งที่เธอเฝ้าหวังมานานแล้ว แต่สิ่งที่คุณลุงกำลังขอร้องเธอก็ทำให้อดสงสัยไม่ได้

“คือ...” ท่านไพศาลอ้ำอึ้งก่อนจะเล่าเรื่องที่เขาหนักใจอยู่ให้หลานรักฟัง

“ก็ไอ้เจ้าไตรน่ะสิ ตั้งแต่เลิกกับณิชาไปมันก็มีข่าวกับผู้ชายไม่เว้นแต่ละวัน” พูดไปก็เลือดขึ้นหน้า เขาไม่รู้จะสรรหาคำอะไรมาด่าลูกชายแล้ว บริษัทก็แทบจะล้มละลายเพราะผู้ถือหุ้นในบริษัทต่างไม่ไว้ใจในการบริหารของท่านประธานที่มีข่าวฉาวไปทั่ว

“ฮะ!...อะไรนะคะ” กิ่งยกมือปิดปากด้วยความตกใจ ‘พี่ไตรกับผู้ชาย!’ เธอไม่ได้รังเกียจการคบหากันระหว่างผู้ชายกับผู้ชาย เพียงแต่เธอไม่นึกว่าพี่ชายแสนอบอุ่นของเธอจะเปลี่ยนไปมากขนาดนี้ เมื่อสองปีที่แล้วเธอยังเห็นเขาคบกับพี่ณิชาอย่างหวานชื่นอยู่เลย ทำไมจู่ๆ ถึงไปคบกับผู้ชายได้นะ

“อืม เจ้าไตรมันดูท่าจะชอบผู้ชายด้วยกัน ลุงเลยกังวล”

“คุณลุงคะ ตอนนี้สังคมมันเปิดกว้างแล้วนะคะ”

“ลุงรู้ แต่ลุงแค่อยากให้เจ้าไตรมันมีทายาทมาสืบทอดตระกูล” นี่เป็นอีกเหตุผลที่เขาอยากให้ไตรแต่งงานกับผู้หญิง ด้วยกลัวว่าหากเขาไม่อยู่แล้วตอนเจ้าไตรมันแก่จะไม่มีใครดูแล

“หนูกิ่งช่วยลุงได้ไหม ลองดูก่อน ถ้าไตรมันกลับมาชอบผู้หญิงจริงๆ ลุงก็ดีใจ แต่ถ้ามันยังยืนยันว่าชอบผู้ชายลุงก็จะยอมรับให้ได้” เขาไม่ได้จะกีดกันความรักของลูกชาย เพียงแค่อยากจะลองดูสักครั้ง ถ้ามันเปลี่ยนไม่ได้เขาก็จะยอมรับ

“คุณลุงจะให้กิ่งช่วยทำให้พี่ไตรกลับมาชอบผู้หญิงหรือคะ” กิ่งทำหน้าสงสัย ‘อย่างเธออะนะจะไปทำอะไรได้’

“อืม แต่ลุงมีข้อแลกเปลี่ยนนะ ถ้าหนูกิ่งทำให้ไตรหันมาชอบผู้หญิงได้ ลุงยกเจ้าไตรให้หนูเลย” ท่านไพศาลยกข้อแลกเปลี่ยนที่เขารู้ดีว่าหญิงสาวไม่มีทางปฏิเสธแน่ขึ้นมา

“แต่กิ่งกับพี่ไตรไม่เหมาะกันหรอกนะคะ” ใช่แล้ว เธอแอบชอบรุ่นพี่ข้างบ้านคนนี้มานาน เธอคอยดูเขาอยู่ห่างๆ เสมอด้วยรู้ดีว่าเราสองคนไม่คู่ควรกัน ส่วนพี่ไตรเองก็เช่นกัน เขาคอยปกป้องและดูแลน้องน้อยอย่างเธอเสมอ อย่างนี้จะไม่ให้เธอชอบเขาได้อย่างไร

“ทำไมจะไม่เหมาะล่ะ นะหนูกิ่ง ลุงขอร้องสักครั้ง ทำเพื่อลุงได้ไหม” ชายวัยกลางคนยื่นมือที่เหี่ยวย่นตามกาลเวลาไปประกบมือหญิงสาวอย่างขอร้อง เขาไม่รู้จะหาผู้หญิงคนไหนมาช่วยแล้วเพราะเขาไว้ใจและเอ็นดูหนูกิ่งจริงๆ เขารู้ว่าหญิงสาวต้องทำได้

“...”

“ลุงจะจัดงานแต่งงานให้หนูกับเจ้าไตรด้วยนะ” ท่านไพศาลยังคงยื่นข้อเสนอมาโน้มน้าวใจเธอ

“แล้วทำไมต้องให้กิ่งแต่งงานกับพี่ไตรด้วยคะ” แค่เธอช่วยเปลี่ยนพี่ไตรก็น่าจะพอแล้วนะ

“คือว่า...ลุงจะให้หนูกิ่งย้ายมาอยู่ห้องเดียวกับเจ้าไตรมัน ลุงกลัวว่าคนอื่นจะมองไม่ดี และอีกอย่างลุงจะได้แก้ข่าวเสียๆ ให้มันด้วย”

กิ่งที่ได้ยินดังนั้นก็ได้แต่ตกตะลึง ‘นี่เธอถึงขั้นต้องอยู่ห้องเดียวกับพี่ไตรเลยหรือ แล้วจะเกิดอะไรขึ้นไหมเนี่ย เธอไม่เคยอยู่ใกล้กับผู้ชายมากขนาดนี้เลยนะ’

“ได้ไหมลูก แต่งงานเสร็จก็ย้ายมาอยู่กับลุง”

“เอ่อ...” หญิงสาวลังเลเล็กน้อย นึกอยากทำตามสิ่งที่หัวใจเรียกร้องแต่สมองก็ห้ามไว้ด้วยคิดว่าไม่เหมาะสม

“ลุงรู้นะว่าหนูคิดยังไงกับเจ้าไตร ใช้โอกาสนี้เลยสิลูก ลองดูไม่เสียหายนะ” คนมากประสบการณ์ยักคิ้วให้กิ่งอย่างรู้ทัน ทำเอาหญิงสาวอึกอักเมื่อมีคนรู้ความลับของเธอเข้า

“งะ...งั้น...ตกลงค่ะ” เธอตัดสินใจ ‘โอกาสเพียงครั้งเดียว ลองดูก็ได้’

ท่านไพศาลระบายยิ้มออกมาอย่างโล่งอกก่อนจะหันไปขอบคุณหญิงสาวยกใหญ่

“ขอบคุณมากนะลูก ลุงหายห่วงแล้ว”

“งั้นเดี๋ยวลุงคุยกับไตรให้ส่วนหนูกิ่งก็ลองไปคุยกับแม่พิมพ์ดูก่อนนะ”

“ไว้เจ้าไตรมันตกลงแล้วลุงจะไปสู่ขอตามประเพณี” แม้กิ่งจะไม่ใช่ญาติแต่เขาก็เอ็นดูเหมือนหลานแท้ๆ จึงอยากทำให้ทุกอย่างเป็นไปตามประเพณี ไม่ให้ใครเอาไปนินทาได้

“ค่ะ งั้นกิ่งขอตัวก่อนนะคะ กิ่งจะไปคุยกับแม่ให้” กิ่งขอตัวออกมาจากคฤหาสน์อย่างเก็บอาการ ก่อนจะเดินกลับบ้านของเธอ

บ้านกิ่ง

“แม่จ๋าา” เสียงเรียกดังเข้ามาตั้งแต่หน้าบ้าน ก่อนจะปรากฏร่างเล็กที่รีบวิ่งเข้าไปสวมกอดคนเป็นแม่อย่างรวดเร็ว

“อะไรอีกล่ะกิ่ง มีเรื่องจะอ้อนแม่หรือ” พิมพ์แก้วอมยิ้มอย่างรู้ทัน เวลาลูกสาวเธอมีอะไรจะขอร้องก็มักจะมาอ้อนเธอเสมอ

“แม่ กิ่งจะแต่งงานกับพี่ไตรนะ” หญิงสาวกล่าวออกมาอย่างไม่มีการเกริ่นนำ

พิมพ์แก้วได้ยินดังนั้นจึงบิดเนื้อหญิงสาวด้วยความมันเขี้ยวอยากเตือนสติ

“โอ๊ยๆ แม่ เจ็บนะ”

“ฝันกลางวันหรือกิ่ง เรากับเขาต่างกันขนาดไหน ไม่มีวันที่คนอย่างไตรจะมาแต่งงานกับลูกหรอก”

“อ้าว จริงๆ นะแม่ ลุงไพศาลเขาขอให้กิ่งแต่งงานกับพี่ไตร กิ่งไม่ได้โกหกนะสาบานได้” กิ่งยกมือขึ้นสาบานเมื่อเห็นว่าคุณพิมพ์แก้วจะยกมือขึ้นมาบิดเนื้อเธออีกรอบ

“ทำไมคุณไพศาลถึงต้องขอให้ลูกแต่งงานกับไตรด้วย”

“เพราะกิ่งสวยไงคะแม่ ฮ่าๆๆ” หญิงสาวกล่าวหยอกคนเป็นแม่เล่นก่อนจะหัวเราะออกมายกใหญ่

“พอเลยๆ หยุดยอตัวเองได้แล้ว” คนเป็นแม่ได้แต่กุมขมับ โบกมือให้ลูกสาวตัวดีเลิกยอตัวเอง ‘ไม่รู้ติดนิสัยนี้มาจากใคร ถ้าบอกว่าแม่สวยค่อยเข้ากับความเป็นจริงหน่อย’

“งั้นกิ่งแต่งงานกับพี่ไตรได้ใช่ไหม” ถ้าแม่ไม่ว่าอะไรงั้นแปลว่าแม่ตกลงแล้วใช่ไหม

“อืม ถ้าท่านไพศาลเขาขอจริงๆ แม่ก็อนุญาต”

“แต่ระวังใจตัวเองให้ดีนะ ระวังเขาจะหักอกเอา” เธอไม่ได้ห่วงอะไรเจ้ากิ่งหรอก เพราะรู้ว่ากิ่งมันแอบชอบไตรมาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้ว หากงานแต่งงานครั้งนี้ทำให้ลูกสาวเธอมีความสุขเธอก็ยอม

แต่ก็แอบกลัวว่าลูกของเธอจะเจ็บช้ำจากความผิดหวังเพราะดูแล้วโอกาสที่ไตรจะหันมาชอบกิ่งนั้นมีน้อยเหลือเกิน

“แล้วนี่แต่งเมื่อไร”

“กิ่งก็ไม่รู้อะ เดี๋ยวลุงไพศาลน่าจะบอกอีกที เอ้อ! แล้วก็กิ่งจะย้ายไปอยู่ที่บ้านนั้นนะ” หญิงสาวตัดสินใจเล่าข้อตกลงต่างๆ ให้แม่ของเธอฟังทุกคำพูดไม่มีปิดบัง ‘ให้แม่เธอรู้จากปากเธอเนี่ยแหละ ดีกว่าไปรู้จากปากคนอื่น’

“แต่แม่ไม่ต้องห่วงนะ กิ่งดูแลตัวเองได้” ร่างบางเล่าจบก็ทำท่าทางออดอ้อนก่อนจะหันไปหอมคนเป็นแม่ฟอดใหญ่

“จ้ะ” พิมพ์แก้วยิ้ม ถึงเวลาที่ลูกของเธอต้องลองติดปีกบินเองแล้วสินะ