‘น้ำใจเล็กๆ น้อยๆ หวังว่าจะไม่น้อยจนเกินไปสำหรับ 'ผู้ชายขายกล้วย’ อย่างคุณ ขอบคุณค่ำคืนดีๆ ที่น่าจดจำ’ ‘เปลวตะวัน’ ฉุนจัดเมื่อตื่นมาในเช้าวันใหม่หลังผ่านค่ำคืนอัน เร่าร้อนกับแม่สาวไวไฟความเร็วเกิน 5G แล้วพบธนบัตรสีเทา ปึกหนึ่ง พร้อมจดหมายน้อยระบุข้อความถึงเขาชัดเจน!! "ห้าหมื่น! กล้าดียังไงมาตีค่าราคาฉันด้วยเศษเงินแค่นี้” คนอย่างเขาเสียเงินไม่ว่า แต่เสียหน้าไม่ได้! หยามกันขนาดนี้ ต่อให้ต้องควานหาจนไกลสุดขอบฟ้า ต้องจ่ายเงินมหาศาล เขาก็จะตามล่าเธอมาลงทัณฑ์ให้ได้ นั่นคือคำประกาศก้องของ ‘หมอเปลวตะวัน’ ผู้แสนหล่อเหลา เบื้องหน้าเขาคือสูตินรีแพทย์ผู้แสนสุภาพและอ่อนโยนในสายตาคนทั่วไป แต่เบื้องลึกเขามีอีกด้าน ตัวตนที่ไม่มีใครคาดคิด เขาแสนร้าย เร่าร้อน และดุดัน! เธออยากมีลูก แต่ไม่อยากมีสามีผูกมัด ‘หนุมโฮสต์’ ทรงเสน่ห์ ในค่ำคืนนั้นจึงตอบโจทย์ 'พราวชมพู' ไม่คิดว่าการตัดสินใจเลือกคำตอบข้อนี้จะนำความยุ่งยากมาให้มากขนาดนี้ เธอตาถั่วหรือสวรรค์ชังความคิดรั่วๆ ของเธอจึงแกล้งสาปส่งให้ดวงตาเธอฝ้าฟางเข้าใจไปว่าเขาคือ ผู้ชายขายกล้วย' ในคำนิยามของเธอที่นัดหมายเอาไว้ ซ้ำร้ายยังส่งเขามาตามรังควานจนหาความสงบสุขไม่ได้ เธออยากได้แค่ลูก ไม่อยากได้ผัว ใครอยากได้แม่ยกให้ฟรีๆเลยเอ้า!
“บ้าชิบ! ผู้หญิงบ้ากล้าดียังไงถึงได้ทำกับฉันแบบนี้”
เสียงสบถด้วยความโกรธดังลั่นห้องพร้อมๆกับธนบัตรสีเทาหลายสิบใบปลิวว่อนเต็มห้องตามอาการเหวี่ยงสุดแรงตามติดด้วยเสียงแก้วแตกกระจายจากแรงโทสะของคนร่างสูงใหญ่
เพล้ง!
“ห้าหมื่น! เธอตีราคาค่าตัวฉันแค่นี้เนี่ยนะแม่ผู้หญิงอวดดี”
เขาสบถด่ากราดขณะขยำกระดาษใบน้อยที่ระบุข้อความเจาะจง ถึงตัวเขาด้วยความรู้สึกโกรธจนบอกไม่ถูก
คนอย่างเขามีแต่จ่ายเพื่อซื้อความสุขกับผู้หญิง สนุกสุขสมแล้วก็ จบกัน ไม่มีวนกลับมากินของเก่าให้เสียอารมณ์
แต่แม่สาวไวไฟความเร็วยิ่งกว่าห้าจีที่ไม่ประสีประสาคนนั้นเป็นใครถึงเอาเงินมาฟาดหัวเขาแบบนี้
เขาต่างหากควรเป็นคนตีจากพร้อมเปย์เงินให้แทนคำขอบคุณกับความสุขสมที่เขาตักตวงจนอิ่มเอมเมื่อคืนนี้ ไม่ใช่ตื่นมาเพื่อเจอเงินปึกหนึ่งพร้อมจดหมายน้อยบ้าๆนี่
“ฮัลโหล! ไปพบฉันที่เพนท์เฮ้าส์ด่วน ฉันมีงานให้แกทำ”
คนหัวเสียกรอกเสียงออกคำสั่งคำรามก้องไปตามสายหลังจากโทรหาลูกน้องคนสนิทที่เรียกใช้กันจนรู้นิสัยใจคอ
น้ำเสียงและแววตาของเขายามนี้ดุดันเป็นคนละคนกันกับหมอเปลวตะวัน สูตินรีแพทย์ผู้แสนสุภาพอ่อนโยนขวัญใจคนไข้สาวน้อยสาวใหญ่ที่ขยันสรรหาโรคให้ตัวเองและดาหน้าเข้ามาขอรักษากับเขาจนคิวแน่นขนัดไปหมด
ใช่! เบื้องหน้าเขาคือหมอหนุ่มผู้แสนดี แต่อีกด้านที่ไม่มีใครคาดคิดเขาคือเพลย์บอยร้อยสังเวียนผู้เจนจัดในชั้นเชิงรัก
บนเตียงนอนเขาคือผู้ชายที่เร่าร้อนดุดัน
เรือนร่างหนั่นแน่นและความเป็นชายของเขาเปี่ยมไปด้วยเสน่ห์ แห่งเพศ ชวนให้คลั่งไคล้หลงใหล
แต่ถึงกระนั้นเขาก็มีกฎเหล็กของเขาเอง
คนใกล้ตัวคือสิ่งต้องห้าม
ความสาวบริสุทธิ์คือสิ่งที่เขาไม่พึงแตะต้อง
คนที่จะขึ้นเตียงกับเขาได้คือคนที่เขาเลือกและผู้หญิงเหล่านั้นจะสัมผัสกับความเร่าร้อนชวนลุ่มหลงได้เพียงครั้งเดียวเท่านั้น คนอย่างเขาไม่เคยลากใครขึ้นเตียงเป็นครั้งที่สอง
ผิดกับเจ้าหล่อนคนนี้!
เปลวตะวันยอมรับว่าเขาแหกในทุกกฎเกณฑ์
เยื่อพรหมจรรย์ของผู้หญิงคือของต้องห้ามแต่ว่าเขาก็ชำแรกกระแทกกระทั้นจัดการมันจนขาดสะบั้นเมื่อค่ำคืนนี้
เกราะป้องกันคือสิ่งสำคัญแต่เขาก็เหวี่ยงทิ้งแล้วกระโจนเข้าสู่สนามเหมือนคนไร้สติ
เขายอมรับอย่างไม่อายว่าเจ้าหล่อนเย้ายวนชวนให้น่าค้นหาเสียจนเขาไม่สนใจเรื่องอื่นใด แม้แต่เรื่องสำคัญสำหรับความสัมพันธ์ฉาบฉวยที่ไม่พึงเกิดขึ้น เขาก็ดึงดันไหลตามน้ำไปกับเจ้าหล่อนอย่างไม่ใส่ใจ
‘ผมขอถามอีกครั้ง คุณมั่นใจแค่ไหนที่จะให้ผมปล่อยเจ้ายักษ์ร้ายนี่พ่นพิษใส่ในถ้ำคุณ’
‘ฉันบอกแล้วว่าฉันมั่นใจพันเปอร์เซ็นต์แล้วไม่ต้องย้ำถามอีกนะคะ ฉันคิดและตัดสินใจแล้ว ไม่อย่างนั้นฉันไม่มีวันขึ้นเตียงกับคุณแน่’
‘คุณมั่นใจเสียจนผมเริ่มหวั่นแล้วสิ หึๆ’
ถึงปากจะย้ำถามเจ้าหล่อน แต่นั่นคือการย้ำถามตัวเองไปพร้อมๆกัน แต่ในเมื่อหมูกำลังจะหาม ปลากำลังจะลอดไซใครจะถอยกลับได้
‘คุณมั่นใจเถอะฉันไม่แล่นไปตามหาตัวคุณเรียกร้องให้คุณรับผิดชอบอะไรๆแน่ๆฉันรับผิดชอบตัวเองได้ดีพอที่จะไม่ร้องขอจากใคร’
‘ก็ดี! อย่ามาร้องให้รับทีหลังก็แล้วกัน หึๆ’
เจ้าหล่อนมั่นหน้าขนาดนั้นเขาจะยอมเสียเชิงชายได้อย่างไร
ในเมื่อเจ้าหล่อนเรียกร้องเขาเลยสนองให้อย่างถึงอกถึงใจ แต่ไม่รู้ถึงใจใครกันแน่
เธอเร่าร้อน เขาลุ่มหลง
เธอออดอ้อน เขาเฝ้าป้อนปรนเปรอไม่หยุดหย่อน
ความสาวสดของเจ้าหล่อนถูกอกถูกใจเขาเสียจนไม่ได้หลับได้นอน ท้ายสุดก็ผล็อยหลับไปด้วยกันเมื่อย่างเข้าสู่ช่วงเช้าวันใหม่
เขาและเธอก่ายกอดพากันหลับใหลลงด้วยความอิ่มเอมและอ่อนเพลีย
ตื่นมาอีกที...แทนที่จะได้พานพบเรือนร่างนุ่มนิ่มที่เติมเต็มความสุขด้วยกันมาตลอดคืน เขากลับพบธนบัตรสีเทาปึกนี้กับกระดาษใบเล็กที่เจ้าหล่อนจงใจส่งมอบให้เขา
‘น้ำใจเล็กๆน้อยๆ หวังว่าจะไม่น้อยจนเกินไปสำหรับผู้ชายขายกล้วยอย่างคุณ ขอบคุณค่ำคืนดีๆที่น่าจดจำ’
“สาบานได้เลย! ต่อให้เธออยู่สุดหล้าฟ้าเขียวฉันจะลากเธอกลับมาชดใช้ความผิดที่คิดดูหมิ่นฉันแบบนี้หึๆ” เปลวตะวันคาดโทษแล้วจัดการอาบน้ำแต่งกายเพื่อตรงไปยังเพนท์เฮ้าส์ตามนัดหมาย
ถ้อยคำและห้วงเวลาแห่งค่ำคืนหฤหรรษ์ของเขาและเธอผุดพรายขึ้นมาเป็นฉากๆ มันชัดเจนในความทรงจำตอกย้ำให้เขายิ่งโกรธเกรี้ยวอย่างถึงที่สุด
ใช่! ในค่ำคืนอันเร่าร้อนนั้น เขามั่นใจ เขาคือคนต้อนหล่อนขึ้นเตียง ปลุกปั่นจนหล่อนร่ำร้องเร่งเร้า ตอกย้ำถามถึงความมั่นใจในความก๋ากั่น และรสสวาทที่เขาได้ลิ้มรสแบบไม่เคยพานพบคือคำตอบ
‘คุณมั่นใจนะว่าจะให้ผมทำแบบนั้นจริงๆ’
‘แน่นอน’
‘แล้วจะมาร้องไห้เสียใจทีหลังไม่ได้นะ’
‘คนอย่างฉันไม่มีคำว่าเสียใจกับสิ่งที่ฉันคิดและตัดสินใจดีแล้ว’
‘ได้! ถ้าอย่างนั้นผมจะสนองให้จุใจคุณไปเลยหึๆ’
น้ำเสียงทุ้มนุ่มลึกนั้นแหบห้าวสั่นพร่าเพราะคนตั้งคำถามกำลังปั่นป่วนด้วยความซาบซ่าน แรงกำหนัดซึ่งพุ่งพล่านเล่นงานเขาจนแทบจะยับยั้งใจไม่ไหว
และเมื่อได้คำตอบเด็ดเดี่ยวไม่ลังเลใจ เจ้าของเรือนร่างกำยำก็จับส่วนหัวของเจ้าอนาคอนด้ายักษ์มุดเข้าสู่ช่องทางคับแคบซึ่งมุ่งตรงสู่โพรงถ้ำต้นกำเนิดธารน้ำฉ่ำชุ่มทันที