ผมชื่อปรีชาเป็นศาสตราจารย์ที่ “เอาจริงเอาจัง”
คุณเชื่อเรื่องพรหมลิขิตไหม ?
สำหรับผมที่เป็นศาสตราจารย์ผู้เชี่ยวชาญด้านกฎหมายครอบครัว มีชีวิตมาสี่สิบสามปีไม่เคยเชื่อเรื่องนี้เพราะมันไร้เหตุผลจับต้องไม่ได้ ถ้าจะให้เชื่อต้องมีวิทยานิพนธ์ยืนยันสักสิบเล่มเป็นอย่างต่ำ
ดังนั้นการจะรักใครต้องค่อยๆ เรียนรู้ ยิ่งจะเลือกมาเป็นคู่ชีวิตต้องดูให้ดีจนแน่ใจไม่ใช่เจอหน้าแล้วตกหลุมรักเหมือนคนเมา ภรรยาของผมจึงเป็นเพื่อนร่วมงานในมหาวิทยาลัยเดียวกัน
เลขสามเป็นเลขนำโชคของผมมาเสมอแต่ดูเหมือนตอนนี้มันจะสร้างความปั่นป่วนให้มากกว่า
สามเดือนก่อน
“ดร. ปรีชามาถึงแล้วนะคะ อดใจรออีกแปบเดียวค่ะ” พิธีกรบอกผู้ฟังที่นั่งรอด้วยใจจดจ่อมาร่วมชั่วโมง แถวหน้ามีเด็กสาวคนหนึ่งตื่นเต้นกว่าใครเพราะในที่สุดก็จะได้พบขวัญใจแบบใกล้ชิดสักที
ศาสตราจารย์ปรีชา แสงโชติ คืออาจารย์และนักเขียน ชายหนุ่มมีผลงานหลายเล่มแต่ละเล่มได้รับการตอบรับดีเยี่ยมและครั้งนี้ก็เช่นกัน
สำหรับคนที่เรียนจบปริญญาเอก ผู้คนในสังคมมักจะเรียก ดร. นำหน้าชื่อเพื่อเป็นการให้เกียรติ
เมื่อเจ้าตัวมาถึงก็เริ่มแนะนำหนังสือเล่มล่าสุดที่เกี่ยวกับสถิติการหย่าร้างในวัยต่างๆ แม้เนื้อหาจะดูน่าเบื่อแต่ปรีชาก็ใช้สำนวนที่ง่ายต่อการเข้าใจ จึงไม่แปลกที่นักศึกษาวิชากฎหมายจะซื้อหนังสือของเขาไปอ่านเสริม
“เซ็นหน้าปกได้ไหมคะ” เด็กสาวถามเชิงขออนุญาตเมื่อหนังสือที่ยื่นให้โดนเปิดไปสองสามหน้า
“หน้าปกเลยเหรอ มันจะเลอะนะ” ปรีชาถาม
“ไม่เลอะค่ะ จะได้เห็นลายเซ็นอาจารย์ตลอด”
“ขอบคุณค่ะ หนูมีของเล็กๆ มาฝากด้วยค่ะ หนูให้ได้ไหมคะ”
“ได้ครับ อะไรเหรอ”
“นี่ค่ะ หนูถักเองทั้งหมดเลย ขอบคุณอีกครั้งนะคะ” สายรุ้งยื่นพวงกุญแจโครเชต์ที่ถักเป็นรุ้งเจ็ดสีให้ปรีชาแล้วขอตัวออกมาเพราะคนรอด้านหลังมีอีกเป็นร้อย
สามเดือนต่อมา
ปรีชารู้มาตลอดว่าโลกกลมตามที่นักวิทยาศาสตร์และตำราต่างๆ อ้างอิง สำนวนโลกกลมผมก็ไม่เชื่อพอๆ กับเรื่องพรหมลิขิตนั่นแหละแต่ดูเหมือนตอนนี้ผมจะโดนพรหมลิขิตท้าทายซะแล้ว
เด็กสาวที่ให้กุญแจสายรุ้งเมื่อสามเดือนก่อนตอนนี้เธอนั่งห่างไปแค่โต๊ะเดียวแถมกำลังอ่านหนังสือของผมด้วยและที่ทำให้อึ้งกว่าเดิมก็คือมันเป็นเล่มแรกที่เขียน ดูจากสภาพแล้วเธอคงได้จากร้านมือสองแน่ๆ เพราะผ่านมาเกือบสิบปีไม่น่าจะมีจำหน่ายตามร้านทั่วไป
“อาจารย์ !” สายรุ้งเงยหน้าจากหนังสือเล่มโปรดก็สบตากับคนเขียนพอดี
“สวัสดีค่ะอาจารย์” ฉันยกมือไหว้เมื่อเขามานั่งฝั่งตรงข้าม
“ผมอยากแน่ใจว่าเป็นหนังสือตัวเองเลยขอมาดูใกล้ๆ”
“หนังสืออาจารย์ค่ะ หนูซื้อจากร้านมือสอง เล่มนี้กว่าจะหาได้ตั้งเกือบปี”
“เป็นไง เข้าใจยากไหมแล้วทำไมเราถึงชอบอ่านหนังสือวิชาการพวกนี้ล่ะ เรียนกฎหมายเหรอ”
“เปล่าค่ะหนูชอบอาจารย์ คือ หนูหมายความว่าชอบหนังสือที่อาจารย์เขียนค่ะ ได้ความรู้เยอะมาก จริงๆ หนูอ่านหนังสือทุกแนวอยู่แล้วค่ะ”
“ดีจังที่เด็กสมัยนี้ยังรักการอ่านอยู่”
“อาจารย์ไม่มีสอนเหรอคะวันนี้”
“กำลังจะกลับไปสอนนี่แหละ”
“เอ่อ … ก่อนไปหนูรบกวนขอลายเซ็นได้ไหมคะ”
“ครั้งก่อนก็ได้ไปแล้วนี่ ที่ให้เซ็นหน้าปก”
“อาจารย์จำหนูได้ด้วยเหรอคะ” สายรุ้งถามด้วยความตื่นเต้น
“จำได้เพราะพวงกุญแจสีรุ้ง น่ารักดี ถักเองหมดเลยเหรอ”
“ใช่ค่ะ ถักเอง ประกอบเป็นพวงเอง ทำมือทั้งหมดเลยค่ะ”
“ทำขายได้เลยนะเนี่ย” ปรีชายังจำพวงกุญแจแสนน่ารักพวงนั้นได้ขึ้นใจ
“ไม่หรอกค่ะ หนูทำให้คนพิเศษเท่านั้น”
“ขอบคุณที่ให้ผมเป็นคนพิเศษนะ แล้วเล่มนี้เซ็นที่เดิมไหม”
“ที่เดิมค่ะ คราวนี้เขียนชื่อหนูด้วยได้ไหมคะ”
“ได้สิ เราชื่ออะไรล่ะ”
“สายรุ้งค่ะ”
ผมเขียนชื่อเธอแล้วก็ขอบคุณที่ติดตามผลงานจากนั้นก็ลงลายเซ็นตัวเอง
พอเดินออกจากร้านกาแฟ ทั้งที่ฟ้าแสนจะหม่นหมองแต่ปรีชากลับเห็นสีรุ้งเต็มไปหมด
“เชิญจ้ะ ตามสบายนะ” กอบสุขบอกด้วยเสียงสั่นๆ เพราะดำรงไม่ได้มาคนเดียวแต่พาเพื่อนมาอีกสองคน “คุณกอบจำเรื่องที่เคยบอกผมได้ไหมครับ” ดำรงถาม “จำได้จ้ะ เรื่องนั้นใช่ไหม” “คุณกอบต้องพูดให้ชัดเจนนะครับ กระซิบบอกผมคนเดียวก็ได้เพราะทุกอย่างจะเกิดขึ้นเพียงทางเดียวเท่านั้นคือคุณกอบยินยอม” “ฉันอยาก xxx” กอบสุขสูดลมหายใจเข้าปอดแล้วเชิดหน้าบอกอย่างมั่นใจ เธอต้องการมันและไม่ใช่เรื่องผิดบาปใดๆ ที่ผู้หญิงอยากทำแบบนี้ หากมันไม่เดือดร้อนใคร ทำไมจะทำไม่ได้ เพื่อนๆ ของดำรงไม่รีรอเมื่อคนชวนมาพยักหน้าเป็นเชิงอนุญาต
♡ แรกๆ ก็เอ็นดู หลังๆ ก็อยากให้ดูเอ็น ♡ บางส่วนจากนิยาย: กิตตินอนมองเอมิลี่แต่งตัวอย่างเพลิดเพลินแล้วความคิดซุกซนก็เพิ่มขึ้นเรื่อยๆ ไม่อยากให้เธอใส่เสื้อผ้าเลยให้ตายสิ อยากถอดเสื้อจัง อยากถอดกางเกงด้วย ชุดชั้นในก็ไม่ต้องใส่หรอกบดบังของสวยๆ ทำไม “แล้วพี่โก้ไม่แต่งตัวเหรอคะ” “แต่ง … แต่งครับ รอเดี๋ยวเดียวนะ” กิตติต้องหยุดความคิดฟุ้งซ่านลงก่อน “พี่โก้ไม่อยากไปใช่ไหมคะ” เอมิลี่เดินกลับไปหาคนที่ยังไม่ลงจากเตียง “อยากครับ ไปสิไปกันเลย พี่แต่งตัวอึดใจเดียวก็เสร็จแล้ว” “ไม่จริงหรอกค่ะ ทำอยู่ตั้งนานกว่าพี่โก้จะเสร็จ” คำเตือน: มีการสูญเสีย มีเหตุการณ์สะเทือนใจ
เมื่อนางย้อนยุคกลายเป็นพระชายาคังที่ถูกขังอยู่ในโรงขังคนบ้า เพิ่งมาถึงฉินเซิงก็กำจัดคนสองคนที่ต้องการทำร้ายนาง นางบุกเข้าไปในงานแต่งงานของคู่รักชั่วชาสองคนนั้นในชุดแดง นางหยิ่งผยองและยั่วยุ ทำให้ชายชั่วโกรธจนกัดฟันแน่นแต่กลับทำอะไรไม่ได้ และหญิงร้ายนั้นก็เกลียดชังอย่างมากทว่าเอาคืนไม่ได้ ท่านอ๋องจิ้นได้เห็นสถานการณ์ทั้งหมดนี้ เขาโค้งงอริมฝีปาก สตรีนางนี้ช่างแตกต่างจากคนอื่นจริงๆ ถูกใจเหลือเกิน เขาจะเอาชนะใจนางและให้ชีวิตที่ดีแกนาง
ผมต้องทำงานนอกเวลาทุกวันเพื่อหารายได้ประคองชีวิตและจ่ายค่าเรียนมหาวิทยาลัยด้วยตัวเอง เนื่องจากฐานะครอบครัวยากจนและไม่สามารถส่งเสียผมเข้ามหาวิทยาลัยได้ และตอนเรียนที่มหาวิทยาลัย ผมก็ได้พบกับเธอ-สาวแสนสวยที่หนุ่มๆ ทุกคนในชั้นเรียนต่างก็ใฝ่ฝันถึง ไม่เว้นแม้แต่ผมเอง แต่ผมก็รู้ตัวดีว่าตัวเองไม่คู่ควรกับเธอ ถึงอย่างนั้นก็ตาม ผมก็รวบรวมความกล้าสารภาพกับเธอจนได้ สุดท้ายผมนึกไม่ถึงว่าเธอจะยอมตกลงเป็นแฟนกับผม เธอบอกกับผมว่าอยากได้ของขวัญเป็นไอโฟนรุ่นล่าสุด ผมก็ไปรับงานซักเสื้อผ้าให้เพื่อนร่วมชั้นเรียนเพื่อพยายามเก็บเงินซื้อให้เธอจนได้ และในที่สุดหนึ่งเดือนต่อมา ผมก็ซื้อมาได้จริง ๆ แต่ขณะที่ผมกำลังห่อของขวัญเพื่อนำไปมอบให้เธอ ก็พบว่าเธอกำลังมีอะไรกับหัวหน้าทีมฟุตบอลในห้องล็อกเกอร์ เธอเหมือนเปลี่ยนเป็นอีกคนหนึ่งซึ่งผมไม่เคยรู้จักเลย เธอหัวเราะเยาะความโง่เขลาของผม เหยียดหยามศักดิ์ศรีของผม ปล่อยให้เขาซึ่งตอนนี้ได้กลายเป็นแฟนใหม่ของเธอไปแล้ว ทุบตีผม ผมนอนเจ็บอยู่บนพื้นอย่างสิ้นหวัง ต่อมา จู่ ๆ ผมก็ได้รับโทรศัพท์จากพ่อ ตั้งแต่วันนั้น ชีวิตของผมก็ได้เปลี่ยนแปลงไปอย่างกับหนัามือเป็นหลังมือ ใครจะไปรู้ว่า ผมเป็นลูกชายของมหาเศรษฐี
"นางเป็นบุตรีผู้สูงศักดิ์ของฮูหยินเอกของจวนเสนาบดี นางมีหน้าตาโดดเด่น ทั้งอ่อนโอนและมีน้ำใจไมตรีต่อผู้อื่น แต่... นางทำดีต่อป้าของนาง นางกลับฆ่าแม่ของนางตาย นางรักเอ็นดูน้องสาวของนาง แต่น้องสาวกลับแย่งสามีของนางไป นางคอยสนับสนุนและดูแลสามีของนางอย่างสุดหัวใจ แต่สามีกลับทำให้นางตายทั้งกลม...ตระกูลฝ่ายมารดาของนางก็ถูกประหารชีวิตทั้งตระกูลด้วย นางตายตาไม่หลับและสาบานว่าหากมีชาติหน้า นางจะไม่เมตาตาต่อใครอีก ใครก็ตาม กล้ามาทำร้ายข้า ข้าจะล้างแค้นด้วยชีวิตทั้งตระกูลของพวกเจ้า เมื่อเกิดใหม่อีกครั้ง นางอายุได้สิบสี่ปี นางสาบานว่าจะต้องเปลี่ยนชะตากรรมและแก้แค้นชาติก่อน ป้านางใจ้ร้าย นางจะใจร้ายกลับยิ่งกว่านาง นางคิดจะได้ครองตำแหน่งฮูหยินงั้นเหรอ บอกเลยไม่มีทาง! ส่วนน้องสาวชอบผู้ชายชั่ว ๆ นักไม่ใช่หรือ ได้!ข้าจะยกให้เลย ส่วนชายชั่วนั่น ข้าจะทำให้เจ้าไม่สามารถมีทายาทได้อีกตลอดทั้งชาติ!แต่ข้าจะแก้แค้น เหตุใดเจ้าต้องมาช่วยข้าด้วย?"
เซิ่งหนานหยินเกิดใหม่แล้ว ชาติที่แล้ว เธอถูกชายชั่วหักหลัง ถูกชายเสแสร้งใส่ร้าย โดนครอบครัวสามีเล่นงาน จนทำให้เธอล้มละลายและเป็นบ้าไป ในท้ายที่สุด เธอเสียชีวิตอย่างน่าสลดใจด้วยอุบัติเหตุทางรถยนต์เมื่อเธอตั้งครรภ์ได้ 9 เดือน แต่คนร้ายกลับทำเงินได้มากมาย และใช้ชีวิตทั้งครอบครัวอย่างมีความสุข เกิดใหม่ครั้งนี้ เซิ่งหนานหยินคิดตกอล้ว อะไรที่ว่าพระคุณช่วยชีวิต คนรักในใจอะไรกัน ล้วนไม่ต้องไปสน เธอจะจัดการชายชั่วหญิงร้าย สร้างชื่อเสียงให้กับตระกูลเก่าของตนเองขึ้นมาใหม่อีกครั้งและนำตระกูลเซิ่งไปสู่จุดสูงสุดของชีวิต สิ่งที่แตกต่างออกไปก็คือ คนที่หยิ่งมาตลอดในชาติที่แล้ว กลับเป็นฝ่ายริเริ่มมาหาเธอ "เซิ่งหนานหยิน การแต่งงานครั้งแรกผมไม่ทัน การแต่งงานครั้งที่สองก็ต้องถึงคิวผมแล้วสินะ"
เธอก็รู้อยู่เต็มอกว่าเขาไม่เคยสนใจ แต่ก็ยังดึงดันอยากจะอยู่ใกล้ ต่อให้เธอเป็นเมียแต่งเขาก็คงไม่มีวันเปลี่ยนใจ เพราะเหตุนี้เธอจึงตัดสินใจจากไปในคืนแต่งงาน "จากนี้ไปเราไม่มีอะไรติดค้างกันอีก" 🥀
หลังจากแต่งงานได้ 2 ปี ในที่สุดเจียงเนี่ยนอันก็ตั้งครรภ์สักที ความดีอกดีใจของเธอแต่กลับแลกกับคำขอหย่าของสามี หลังจากการสมคบคิด เธอนอนในกองเลือด และต้องการขอร้องเขาให้ช่วยเด็กเอาไว้ แต่กลับไม่สามารถติดต่อกับอีกฝ่ายได้ ด้วยความสิ้นหวังเธอจึงออกจากประเทศไป ต่อมาในงานแต่งงานของเจียงเหนียนอัน คุณกู้เสียการควบคุมและคุกเข่าลง ดวงตาของเขาแดงก่ำ "มีลูกของฉัน แล้วเธออยากจะแต่งงานกับใครกัน?"