คุณหมอทำไมร้าย

“นอนกับฉัน แล้วฉันจะยอมช่วยลูกสาวของเธอ”

นี่คือข้อเสนอของนายแพทย์นนท์ปวิธ อริณวัฒน์ ศัลยแพทย์หัวใจชื่อดังของเมืองไทย เขาคือเทพเจ้าแห่งการผ่าตัดหัวใจ เพราะคนไข้ทุกคนที่ผ่านมีดผ่าตัดของเขาจะประสบความสำเร็จทุกราย

ทุกคนต่างชื่นชมในฝีมือและความมีน้ำใจของคุณหมอหนุ่มหล่อคนนี้มาก เขาคือเทพบุตร คือเทวดาสำหรับคนไข้และญาติๆ แต่ในมุมมืดของเขามีเพียงแค่หล่อนคนเดียวที่ได้เห็น

แน่ล่ะ...

เขาสร้างมุมมืดเอาไว้เพื่อทำร้ายหล่อนแค่เพียงคนเดียวเท่านั้น

“ตกลงค่ะ”

รอยยิ้มหยันเกลื่อนใบหน้าหล่อเหลาของนายแพทย์นนท์ปวิธ ขณะที่เคลื่อนเรือนร่างสูงโปร่งหกฟุตสามนิ้วเข้ามาหยุดใกล้ๆ

“งั้นก็คืนนี้เลย”

“ตาว... ขอเวลา...”

“ลูกสาวของเธอ มีเวลาเหลือเยอะสินะ”

“เอ่อ...”

“ฉันต้องการเอาเธอคืนนี้...”

แล้วเท้าใหญ่ก็ขยับเข้ามาใกล้ขึ้นอีก จนตอนนี้ร่างกายอยู่ห่างกันแค่เพียงฟุตเดียวเท่านั้น

กลิ่นหอมเฉพาะตัวของเขาโชยฟุ้งเข้ามาในจมูก ทำให้รจิตราตัวสั่นเทา

หล่อนช้อนตาขึ้นมองคนตัวสูง ซึ่งเขาก็ลดสายตามองลงมามองพอดี

ดวงตาสองดวงสบประสานกัน โลกทั้งใบหยุดหมุน ความทรงจำเมื่อห้าปีก่อนย้อนกลับเข้ามาราวกับสายน้ำไหลหลาก

ความทรงจำที่หล่อนไม่เคยลืม... และใช้มันหล่อเลี้ยงหัวใจมากว่าห้าปี

แต่เขา...

สำหรับนนท์ปวิธ... จากแววตาของเขา มันทำให้หล่อนพอเดาได้ว่า เขาไม่เหลือความรู้สึกอ่อนหวานในอดีตอยู่อีกแล้ว

เพราะในดวงตาของเขาตอนนี้มีแต่กองเพลิงที่กำลังลุกโหมรุนแรงเท่านั้น

“อาจารย์คะ... คือว่า... ตาวต้องกลับไปดูน้องมะนาว...”

“นั่นไม่ใช่ปัญหาของฉัน”

เขาสวนกลับมาอย่างไร้หัวใจ

“อ้อ แล้วอย่าเรียกฉันว่าอาจารย์อีก เพราะฉันไม่เคยมีลูกศิษย์แบบเธอ รจิตรา”

เขาเกลียดหล่อน... เกลียดหล่อนแล้วจริงๆ ด้วย

น้ำตาที่พยายามกลั้นเอาไว้ ตอนนี้ไหลล้นออกมานอกดวงตาจนได้

แม้จะพยายามยกมือขึ้นป้ายทิ้ง แต่เขาก็เห็นความอ่อนแอของหล่อนเต็มสองตา

“หึ น้ำตาของเธอใช้ไม่ได้ผลกับฉันหรอก”

เขายิ้มเยาะ และหมุนตัวจะเดินผ่านไป

แต่หล่อนยอมให้เขาจากไปแบบนี้ไม่ได้ น้องมะนาวต้องผ่าตัดหัวใจ และมีเพียงแค่เขาคนเดียวเท่านั้นที่ทำได้

“อย่าเพิ่งไปค่ะอาจารย์หมอ... เอ่อ... คุณนนท์”

หล่อนรีบวิ่งไปขวางหน้าคนตัวสูงเอาไว้ และก็ยกมือขึ้นไหว้วิงวอน

“ได้โปรด... กรุณาเถอะค่ะ...”

“ฉันไม่ใช่พระ ไม่มีอะไรจะโปรดเธอ สิ่งเดียวที่ฉันต้องการก็คือเอาเธอ”

ท้ายประโยคของเขาแผ่วเบา แต่มันกลับดังก้องในหูของหล่อนยิ่งกว่าคำไหนเสียอีก

หล่อนไม่มีทางเลือกอื่นแล้วสินะ...

“ตะ... เอ่อ... ตกลงค่ะ”

หล่อนเห็นรอยยิ้มหยันที่มุมปากหยักสวยของนายแพทย์นนท์ปวิธ ก่อนที่เขาจะโน้มศีรษะลงมาใกล้ๆ และพูดเหยียดหยาม

“เธอนี่ถนัดเรื่องเอาตัวเข้าแลกจังนะ”

หล่อนทำได้แค่ก้มหน้าลง ก้มหนาลงมองปลายเท้าของตัวเองด้วยความอัปยศอดสู น้ำตาไหลออกมาอีกครั้ง และก็ต้องยกมือขึ้นป้ายมันทิ้งอีกครั้งเช่นเดิม

“เอาล่ะ เมื่อเธอตกลง เราก็จะไปเอากันเลย”

“...”

“แถวนี้น่าจะมีโรงแรมม่านรูดอยู่บ้าง”

แล้วเขาก็ก้าวเดินจากไป มุ่งหน้าตรงไปยังรถยนต์หรูสีดำที่จอดอยู่ไม่ไกลนัก

รจิตรายังคงยืนอยู่ที่เดิม รู้สึกเหมือนกำลังถูกหลุมดำดูดดึงลงไปภายในไม่มีผิด

จนกระทั่งเขาหมุนตัวกลับมามอง

“จะยกเลิกก็ได้นะ ฉันจะได้กลับบ้าน”

“มะ... ไม่ยกเลิกค่ะ”

หล่อนกัดฟันข่มความอับอาย ความเจ็บปวด ความอดสู และทุกความอัปยศก้าวเท้าเดินตามเขาไปทันที

ทุกย่างก้าวเต็มไปด้วยความปวดร้าวแสนสาหัส

แผ่นหลังของนนท์ปวิธยังกว้างเหมือนเดิม เหมือนตอนที่หล่อนเคยเห็นเมื่อห้าปีก่อน ตอนที่เข้ามาเป็นนักศึกษาแพทย์ใหม่ๆ

หยุดคิดถึงเรื่องในอดีตเถอะ ความหวานชื่นพวกนั้นมันสูญสลายไปหมดแล้ว ตอนนี้เหลือแต่ความเกลียดชังที่นายแพทย์นนท์ปวิธขว้างใส่หน้าเท่านั้น

หญิงสาวคิดอย่างเจ็บปวด ขณะเดินไปหยุดที่รถยนต์คันใหญ่

“ขึ้นรถสิ ฉันมีเวลาเอาเธอแค่สี่สิบนาที”

เขาคงตั้งใจพูดให้หล่อนอับอายสินะ

มือเล็กเย็นเฉียบยื่นไปจับประตูรถ และเปิดมันออกในที่สุด

“ขึ้นมาสิ หรือว่าจะไม่ไป”

เขาเร่งอีกครั้งด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด เมื่อเห็นหล่อนเอาแต่ยืนเซ่อไม่ยอมขึ้นรถ

“ค่ะ”

ไม่สามารถเปลี่ยนใจได้แล้วสินะ กับการขายศักดิ์ศรีของตัวเองให้กับอดีตผู้ชายที่ตัวเองแอบรักอย่างนายแพทย์นนท์ปวิธ