Oh no! เกิดใหม่เป็นฮองเฮาที่ฝ่าบาทไม่รัก

แคว้นฉู่ ตำหนักคุนหนิง

“นางอสรพิษ เจ้ารู้ว่าข้าจะเข้าหอกับหยานเอ๋อร์พรุ่งนี้ เจ้าเลยวางยาข้าใช่หรือไม่”

ชายในชุดตัวสีขาวคำรามด้วยความโกรธ เขาจ้องมองผู้หญิงบนเตียงอย่างเกลียดชัง ดวงตาคมคายดุจคมดาบ หน้าตาเยือกเย็นดุจน้ำแข็ง สิ้นคำพูดเขาก็ฉีกเสื้อผ้าของผู้หญิงบนเตียงออกและทุ่มตัวใส่เธอ

เมื่อเห็นการกระทำของชายบนตัวเธอ น้ำตาของฉีหยุนเยว่ก็ไหลลงมาอย่างเงียบ ๆ

เธอแต่งงานกับเขา 1 ปีแล้ว แต่ในใจของเขามีเพียงหลินยู่หยานคนเดียว เขาไม่เคยแตะต้องเธอ เพราะเธอเป็นไส้ศึกของบิดาเธอ

“อา!” ความเจ็บปวดอย่างรุนแรงที่เข้ามาทำให้ฉีหยุนเยว่เหงื่อเย็นออกเต็มหน้าผาก เธอกัดริมฝีปากอยาฝืนทน มองดูใบหน้าที่เย็นชาด้านบนตัวเธอ หัวใจปวดร้าวราวกับโดนมีดแหลมคมบาดลึก

แต่เทียบกับความเกลียดชังที่เขามอบให้ ความเจ็บปวดทางร่างกายดูไร้ค่า เธอเสียใจจนเกินจะบรรยาย

ฉู่หยานฉวนจ้องมองฉีหยุนเยว่อย่างเย็นชา "เจ้าไม่ลังเลที่จะวางยาข้า เพียงเพื่อจะได้ครอบครองตัวข้าใช่หรือไม่ ได้ๆ คืนนี้ข้าจะให้เจ้าสมหวัง! แต่เห็นใบหน้าของเจ้าแล้วข้ากินเจ้าไม่ลงจริงๆ เพราะมันน่ารังเกียจเกินไป!"

ฉู่หยานฉวนพูดจบ เขาก็ใช้ผ้าเช็ดหน้าปิดหน้าของฉีหยุนเยว่ไว้

ได้ยินคำพูดเหล่านี้ ฉีหยุนเยว่หัวใจเจ็บปวดจนแทบหายใจไม่ออก

บิดาของเธอรู้ว่าเธอแอบรักฉู่หยานฉวนมานาน ดังนั้นเขาจึงไปขอไทเฮาให้เธอได้แต่งเป็นฮองเฮาของฉู่หยานฉวน

ทั้งๆ ที่รู้ว่าฉู่หยานฉวนไม่ได้รักเธอ แต่เธอก็ยังเต็มใจแต่งงานกับเขา

ในขณะนี้ ชายบนร่างกายของเธอโถมแรงเข้าใส่ เขาตั้งใจจะทำให้เธอทรมานสุดใจ ดวงตาดำสนิทของเขาเต็มไปด้วยเจตนาฆ่าอันน่าสะพรึงกลัว "ฉีหยุนเยว่ นางแพศยาน่ารังเกียจ ถ้าไม่ใช่เพราะข้าถูกวางยา ข้าจะไม่มีวันแตะต้องเจ้าแน่นอน จำไว้！”

ฉีหยุนเยว่เงยหน้ามองสามีที่คล่อมบนตัวเธอด้วยสายตาผิดหวัง เธอถามทั้งใจสั่นไหว “ในใจของ ฝ่าบาทไม่เคยรักหม่อมฉันแม้แต่สักนิดเลยใช่หรึอไม่เพคะ”

"ใช่ ในใจข้า เจ้าแย่ยิ่งกว่าโสเภณีข้างนอกเสียอีก!"

"อื้อ~~เจ็บ" ฉู่หยานฉวนสอดนิ้วเข้าไปในกุหลาบงามที่กลีบอูมของเธอ "อา~~อ้า~~ หม่อมฉันเจ็บมาก ฝ่าบาทเพคะ"

เธอพลันรู้สึกเจ็บเมื่อของแข็งแทงลึกเข้าไปโดนปากมดลูก

“ฮึ!ผู้หญิงหน้าด้านอย่างเจ้าก็รู้สึกเจ็บด้วยเหรอ ไม่น่าเชื่อ” เขาพูดอย่างไม่พอใจ สอดนิ้วเพิ่มในปากมดลูกของฉีหยุนเยว่อย่างรุนแรง

"อ๊า...อ๊ะ..หม่อมฉันไม่อยากทำแล้ว หยุดเดี๋ยวนี้เพคะ หม่อมฉันขอร้อง..." เธอรู้สึกเจ็บมากจริงๆ เพราะไม่เคยผ่านเรื่องแบบนี้มาก่อน

"ฮึ! กล้าดีนะที่สั่งให้ข้าหยุด มันไม่ทันแล้ว ข้าจะลงโทษเจ้า" ยาเสน่ห์ควบคุมสติของฉู่หยานฉวน เขาพยายามควบคุมตัวเองแต่ไม่สำเร็จ เขาก้มศีรษะลงและจับเนินอกของเธอดูดอย่างตะกละตะกลาม

“อ้า เจ็บ~ ไม่เอาแล้วเพคะ”

"หม่อมฉันเจ็บเพคะ หยุด~"

"อ๊า หยุดทำร้ายหม่อมฉันฝ่าบาทเพคะ"

แต่ไม่ว่าฉีหยุนเยว่จะขอร้องอย่างไร ฉู่หยานฉวนก็ทำเหมือนจะไม่ได้ยินมันและบรรเลงเพลงสวาทอย่างรุนแรง

เธอได้แต่เก็บความจุกเจ็บไว้ในอกของตัวเองแต่น้ำตาของนางก็ห้ามไม่ได้ มันกำลังไหลล้นดวงตาสวยออกทางหางตา

ฉู่หยานฉวนไม่สนใจความรู้สึกฉีหยุนเยว่เลยสักนิด

ลิ้นของเขาเลียเนินอกรัวเร็วขึ้น ปลายลิ้นเคลื่อนไหวมายังกุหลาบสีชมพูเลียไปมา ทำให้เธอมอมเมาและหมดสติจนไม่สามารถควบคุมร่างกายของตัวเองได้ เธอกอดเอวของเขาแน่นและแอ่นหน้าอกรับสัมผัส ให้เขาเลียและดูดตามอำเภอใจ

"อ้า หม่อมฉัน...หม่อมฉันร้อนเพคะ"

“อ่า หม่อมฉันไม่ไหวแล้วฝ่าบาทเพคะ”

"ฝ่าบาทเพคะ เข้ามาเถอะเพคะ อ๊า อ๊า"

สองขาของเธอยังถ่างอ้าอยู่รอการกระแทกแรงๆ จากเขา เธอกอดไหล่กว้างอันเต็มเปี่ยมไปด้วยกล้ามเนื้อแน่นๆของเขาเอาไว้แล้วขยับก้นกระดกขึ้นลงอย่างรุนแรง

เขายัดท่อนเอ็นใหญ่เข้าไปในช่องทางคับแคบสีชมพูอย่างเร็วแรงติดกันหลาย ๆ ครั้ง ความเสียวกระสันทำให้สองคนที่บนเตียงมีความสุขราวกับขึ้นสวรรค์

“อ๊า อ๊า อ๊ะ อ๊างง ~”

“อ๊า..แน่นมาก ซี๊ด ~”

“อ๊า... แรงอีก...ซี๊ดดด...”

“จะถึงแล้ว อ๊า... อา... จะแตกแล้ว... อา... อ๊า...”

พั่บ! พั่บ! พั่บ!

จังหวะเคลื่อนไหวของฉู่หยานฉวนดำเนินไปอย่างดุดัน และหลงลืมไปแล้วว่าใต้ร่างของเขาคือผู้หญิงที่ตัวเองแสนเกลียด ลืมสิ้นว่าตัวเองเกลียดนาง

"อื้อ เจ้าตอดรัดข้าแน่นมาก อ่า เสียว”

"อ่า อ๊า หม่อมฉันมีความสุขมากฝ่าบาทเพคะ"

"ฉีหยุนเยว่ เธอมันแม่มดใช่หรือไม่ อ่า ซี๊ด อื้อ”

พั่บ! พั่บ! พั่บ!

สุดท้ายเธอแตกระเบิดออกมาอย่างร้อนแรง และน้ำสวาทของเขาพุ่งออกมาจากแก่นกายร้อน

หลังจากยาเสน่ห์หมดฤทธิ์ ผู้หญิงคนนี้ก็ไม่มีประโยชน์สำหรับเขา

เขารีบสวมเสื้อผ้าโดยไม่สนใจผู้หญิงบนเตียงที่รอยฟกช้ำเต็มตัว

เขามองผู้หญิงบนเตียงด้วยความรังเกียจ เดินออกไปอย่างไม่ลังเล และสั่งขันทีว่า "เตรียมน้ำไว้ ข้าจะอาบน้ำ ข้าไม่อยากให้ตัวสกปรก!"

เมื่อได้ยินคำพูดเสียดแทงเหล่านี้ ร่างกายของฉีหยุนเยว่ก็สั่นเทิ้ม หัวใจของเธอเจ็บปวดทรมาน

คำพูดของฉู่หยานฉวนราวกับคมดาบแทงทะลุเข้าหัวใจของฉีหยุนเยว่อย่างแรง เธอเพิ่งรู้ตอนนี้ว่าเขาเกลียดเธอแค่ไหน

เมื่อก่อนเขาละเลยเธอ แต่เธอก็ยังมีความเพ้อฝันกับเขา เธอคิดว่าเธอดีต่อเขา เขาก็จะเห็นความดีของเธอ และจะไม่เกลียดเธอเช่นเคยในวันหนึ่ง

โดยไม่คาดคิดว่า ในใจเขาจำได้แค่เพียงเรื่องไม่ดีของเธอเท่านั้น

เธอมองดูเลือดบนเตียงและร่างกายส่วนล่างที่ตอนนี้ดูไม่ได้ คิดถึงความรังเกียจที่เขามองมาและสายตาดูถูกของทุกคน เธอ...รู้สึกว่าตัวเองกำลังไร้ค่า น่าสมเพช!

ร่างบางลุกขึ้นจากเตียง เดินช้าๆ ไปยังตู้เสื้อผ้า เอาชุดแต่งงานสีแดงสดที่ใส่ตอนแต่งงานออกมาสวม และแต่งหน้าสวยที่สุดในชีวิต

กลางดึก ประตูของฉีหยุนเยว่ถูกลมแรงพัดจนเปิดออก

แอ๊ด แอ๊ด แอ๊ด...

"อ่า ฮองเฮาแขวนคอ"

"ฮองเฮาฆ่าตัวตาย"

"ฮองเฮาตายแล้ว..."