ความรักของแวมไพร์กับมนุษย์หุ่นอวบอั๋น ตายไปแล้วทะลุมิติมาเป็นเจ้าสาวมีอยู่จริง แถมได้เจ้าบ่าวตัวเย็นเสียด้วย จุดเริ่มต้นของเจ้าสาวคนที่100 เริ่ม
ณ ร้านก๋วยเตี๋ยวเจ๊ดำ เวลา 10.00 น.
ร้านก๋วยเตี๋ยวชื่อดังหน้าปากซอยเวลานี้คนไม่เยอะ ไม่เยอะเพราะคนเขากลับบ้านไปหมดแล้วครับ วันนี้ผมใส่ชุดเครื่องแบบมหาลัยเต็มยศแน่นตั้งแต่กระดุมคอถึงกระดุมพุง โต๊ะกลมๆที่ผมเหมาอยู่คนเดียวข้างๆวางกระเป๋าเดินทางใบใหญ่ไว้ ชามก๋วยเตี๋ยวสี่ห้าใบที่วางซ้อนกันเป็นฝีปากของผมที่จัดการเรียบ
ถ้าถามว่าผมจะไปไหน
ซู๊ด!
"ครับแม่ เดี๋ยวกินเสร็จก็ไปขึ้นรถแล้วครับ ครับๆสวัสดีครับ ติ๊ด" ผมชอบใช้น้ำเสียงเหมือนเด็กชายอายุ 5 ขวบคุยกับแม่ประจำเลยครับ
[`ของขวัญ' หนุ่มผิวสีกระดาษ ดวงตาแบบคนไทย จมูกแบบคนลาว ใต้ตาเหมือนมีซาลาเปาสองลูก หุ่นเต็มไม้เต็มมือแบบนักกีฬาแต่ที่สะสมไม่ใช่มวลกล้ามเนื้อ ทว่าเป็นไขมัน]
ผมกดวางสายยัดโทรศัพท์เข้ากระเป๋ากางเกงช้าๆ ก่อนจะเริ่มฉีกซองท็อปปิ้งกระเทียมเจียวลงในชามก๋วยเตี๋ยว แล้วซดเข้าปาก
ปึก
"แคกๆ"
ใครไม่รู้เดินมาชนหลังผมอย่างแรง อึก...ขัดคอ แน่นหน้าอก ไม่รู้ว่าเส้นก๋วยเตี๋ยวหรือกระเทียมที่มันไม่ยอมออกมา
"พ่อหนุ่มเป็นอะไรไหม ใครก็ได้มาช่วยทางนี้หน่อย มีคนอาหารติดคอ !"
เสียงโหวกเหวกโวยวายเริ่มดังขึ้น จากนั้นไม่รู้ว่าเสียงเก้าอี้หรือเสียงฝีเท้าใครปนกันไปหมด เพราะผมเริ่มตาลายสีเพี้ยนภาพเบลอ หูก็เริ่มอื้อดังวิ้งๆ ประสาทสัมผัสทั้งห้าชาไปแล้ว แถมสติก็ค่อยๆดับลง
.......
ณ ปราสาทโบราณ
ห้องนอน เวลา 18.00 น.
ที่นี่ที่ไหน ห้องนอนสีดำแดงตกแต่งโทนมืดแบบกรีกอย่างกับในหนัง ข้าวของเครื่องใช้ดูแพงและคลาสสิกมากๆ พอลืมตาขึ้นมาผมก็มาอยู่บนเตียงใครไม่รู้ กวาดตาดูแล้วก็คิดว่าฝันไปเสียอีก
"เจ้าเป็นใคร!"
หมับ
...บีบ...
"แค่กๆ"
อะไรเนี่ย ผมยังงงๆจู่ๆก็ถูกคนตัวสูงหุ่นนักกีฬาจับบีบคอกดกับผนังเตียงอย่างแรง ผู้ชายคนนี้หน้าตาก็ดูสะอาดสะอ้านแต่งตัวอย่างกับพ่อบ้าน แต่การกระทำมันมือสังหารชัดๆ
มาถึงไม่พูดไม่จาเห็นหน้าก็จะฆ่ากันเลย
เพี้ยะๆ
ผมตีมือคุณลุงคนนี้ประท้วงให้หยุดก่อนผมจะตายจริง แต่ยิ่งดิ้นแรงบีบที่คอก็ยิ่งรัดแน่นขึ้นเหมือนกระดูกจะหัก จนกระทั่งฮีโร่มาช่วยชีวิต ผู้ชายสองคนในชุดเมดวิ่งเข้ามา
"แย่แล้วขอรับ คุณชาญ พวกเราหากันจนทั่วก็ไม่เจอเลยขอรับ"
"นายท่านชำระร่างกายเวลา 6 โมงตรงเป๊ะของทุกวัน ตอนนี้ก็ 6 โมง 10 นาทีแล้ว เวลาไม่มีแล้วขอรับ ทำอย่างไรดี หากวันนี้เข้าห้องมาไม่เห็นเจ้าสาว คนบริสุทธิ์ 100 คนต้องสังเวยเลือดแน่ๆ"
พ่อบ้านปล่อยมือออกจากคอระหงส์ แน่นนอนผมร่วงตุบ ได้แต่หอบหายใจ ลูบคลำคอตัวเองเบาๆ นึกว่ากระดูกจะหักแล้ว
ไม่รอช้า พอตั้งสติได้ก็หนีสิครับ
...วิ่ง...
"จับตัวไว้"
"ขอรับคุณชาญ"
"ปล่อยผม"
ฮีโร่สองคนเมื่อครู่แปลงร่างเป็นโจรป่ามาจับผมล็อกไว้ คุณลุงพ่อบ้านสายตาพร้อมฆ่ามาก
อย่าเข้ามาใกล้นะครับ ผมผิดไปแล้ว
10 นาทีผ่านไป
"ปล่อยผม ทำอะไรเนี่ย"
ไม่อยากตายแต่ก็อายเป็นนะครับ หน้าผมไม่ได้หนาเท่าไขมันตรงแก้มเสียหน่อย ชุดเจ้าสาวสีแดงสด คลุมหน้าด้วยผ้าปิดหน้าเจ้าสาวสีแดง ทำไมมันมาอยู่บนร่างผู้ชายตัวอ้วนอย่างผมล่ะครับ
"เจ้าต้องเป็นเจ้าสาวในคืนนี้"
"ไม่!"
โชคเข้าข้าง ผมสะบัดมือข้างหนึ่งหลุด เลยเตรียมวิ่งหน้าตั้ง แต่ถูกคุณลุงพ่อบ้านดึงกลับมาเสียก่อน
ขวับ
"เจ้าคิดว่าจะหนีไปจากปราสาทใหญ่โตแห่งนี้ได้หรือ"
หยุดกึ๊ก
"..."
"หนีก็ตาย ถ้าไม่อยากให้คนอีกร้อยชีวิตต้องตายไปกับเจ้า ก็เลิกทำตัววุ่นวายได้แล้ว บุกเข้าห้องนอนท่านเจ้าเมือง คิดว่าข้าอยากจะไว้ชีวิตเจ้าหรือ"
ผมเพิ่งโทรศัพท์คุยกับพ่อแม่ก่อนที่จะเรียนจบว่า
'หลังเรียนจบเดือนหน้า ผมจะกลับไปอยู่บ้านกับพ่อแม่ปลูกผักทำอาหารใช้ชีวิตสงบที่บ้านเรานะครับ'
ชายหนุ่มตะโกนในใจ
จะมาตายตรงนี้ไม่ได้!
"ผมต้องทำอะ..."
"ออกไปให้หมด!" เสียงดุตวาดลั่น
ผู้มาใหม่เสียงคมเข้มเหมือนครูฝ่ายปกครอง ตวาดทีเดียวพลังอำนาจก็แผ่ออกมาอย่างน่ากลัว
"ขอรับนายท่าน"
แต่ก่อนที่พ่อบ้านกับลูกสมุนจะออกไป ผมแอบได้ยินสองบ่าวกระซิบถามกัน
"เจ้าสาวคนนี้จะเป็นคนสุดท้ายไหม"
"ข้าก็ไม่มั่นใจว่าเจ้าสาวคนนี้ต้องใช้เตาเผาหรือว่าต้องใช้ดินกลบ รอดูพรุ่งนี้แล้วกัน"
ถ้าจะกระซิบกันดังขนาดนี้...
และแล้วในห้องก็เหลือผมนั่งอยู่บนเตียงกับเจ้าบ่าวที่ยืนตรงประตูห่างไป5 เมตรสองคน
แล้วทำไมมันเงียบแบบนี้ละครับ
ผมเปิดผ้าปิดหน้าของตัวเองก็ได้ แต่แล้ววินาทีนั้นสัมผัสแน่นหนาเย็นยะเยือกราวกับน้ำแข็งก็รั้งหมับที่ข้อมือ ว่าที่เจ้าบ่าวหายตัวจากตรงประตูมาอยู่ตรงนี้ภายในพริบตา ไร้ซึ่งเสียงเดินและเสียงของสิ่งมีชีวิตใดๆ
'เขาไม่ใช่คน!'
“ฮวาหลวน ลูกต้องช่วยงานเย็บปักของตระกูล” “ไม่มีทางหรอกแม่”ของมีคมสำหรับผม มันคือไวอากร้าน่ะสิ!แต่ใครจะไปคิดว่า…“ขนาดเกิดใหม่ ยังโดนสั่งให้เย็บผ้าอีก!”“ไม่ทำ ตัดนิ้ว” แม่ทัพใหญ่แม้จะทำเสียงดุ
ไวน์ นักศึกษาปี 2 เดือนคณะผู้ปฏิญาณตนว่าจะโสดตลอดไป เจ้าของใบหน้าหล่อออกหวานนิดๆแบบเกาหลี คนที่วันๆอยู่กับการวิ่งไปแย่งคอมตัวแรงเพื่อดูหุ้นไม่ก็จมหัวอยู่ที่ร้านหมูกะทะ เรื่องโน่นนี่ไม่สนก็จริง แต่ใครอย่ามาปากหมาใส่แล้วกัน แปลงร่างเป็นพิตบูทันที เบียร์ เอกอินเตอร์บริหาร คุณชายตระกูลดังขี้รำคาญ ใบหน้าหล่อคมที่ใครๆก็บอกว่าควรขึ้นตำแหน่งเดือนมหาลัย คุณชายที่ขับรถหรู ใช้ของแบรนด์เนมทั้งตัว แต่ติดที่ปากเสีย ขี้เหวี่ยง ไม่คบค้าสมาคมกับใคร ขู่ได้แม้กระทั่งอธิการบดี ꧁{★… ★}꧂ ไอ้ผู้ชายปากหมานั่นใครวะ หยิ่งฉิบหาย พอแหย่เขาแล้วเขาไม่เล่นด้วย ไวน์เลยตามตอแยทุกวิถีทาง แต่เจ้าตัวก็ไม่ได้คิดอะไรนะ ด่าเขาปาวๆ บอกแค่จะเอาของมาคืน! เบียร์เห็นก็เลยแก้เผ็ด วุ่นวายดีนัก ตีหัวรวบเข้าบ้านเลยแล้วกัน “อย่าดื้อ หมอสั่ง” “หรือวะ หมอสั่งให้กูอยู่กับมึงนานขนาดนี้เลย?” ฟอด!!! คุณตำรวจ มีคนลวนลาม! “ไอ้เห้เบียร์!!” ꧁{★… ★}꧂ Trigger Warning ***สำหรับนักอ่านที่มีอายุ 18 ปีขึ้นไป โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน*** นิยายเรื่องนี้เป็นเรื่องที่แต่งขึ้นจากจินตนาการของผู้เขียน ไม่มีความเกี่ยวข้องกับบุคคล สถานที่ หรือเหตุการณ์จริงใดๆ นิยายเรื่องนี้มีเนื้อหาติดเรท 18+ คำหยาบคาย และฉากไม่เหมาะสม. โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน. *พฤติกรรมบางอย่างไม่ควรลอกเลียนแบบ
เหมยลี่ อายุ 25 ปี คุณหนูผู้ร่ำรวย สาวตากลมตัวเล็กผิวขาวมาดซีอีโอนุ่มนิ่ม เธอใช้เงินบัลดาลทุกอย่างตามใจ ไม่แคร์โลก ใครจะรู้ว่าภายใต้หน้ากากของซีอีโอสาวสุดเพอร์เฟค จะเต็มไปด้วยเรื่องราวของนิยายในหัว แถมมีอยู่เรื่องเดียวซะด้วย งานนี้งานการไม่ทำมันแล้ว มู่จิน พระเอกนิยายติงต๊อง ที่ฆ่าเมียตัวเองตายในคืนเข้าหอ ชายหนุ่มร่างใหญ่เจ้าของเรือนผมดำยาวและสันกรามทรงเสน่ห์ เขามีประวัติความเป็นมาหรือเรื่องราวของเขาเป็นมาอย่างไร ไม่มีผู้ใดรู้ได้ เขาเบื่อหน่ายโลกใบนี้เต็มทน ชีวิตคนสำหรับเขาก็เป็นเพียงเศษหญ้าเท่านั้น ꧁⊱ ⊰꧂ เพราะถูกรถชนตายตอนที่เพิ่งอ่านนิยายจบรอบที่ 99 ยังไม่ครบร้อย พอลืมตามาก็อยู่ในร่างตัวประกอบ ไม่ใช่นางเอกไม่พอยังต้องแต่งงานกับคนบ้า 'เหมยลี่' คนนี้เลยต้องพยายามฆ่าเจ้าบ่าวในห้องหอ ก่อนที่เธอจะถูกเขาฆ่าตามบทในนิยายอีกครั้ง แต่แล้ว ความพยายามของเธอก็ไร้ค่า เธอตายอีกครั้งแล้วไม่ได้กลับโลกเดิม แต่ย้อนกลับมาที่คืนเข้าหอ ทว่าทำไมรอบนี้คุณพระเอกเจ้าบ่าวมองเธอตาเยิ้มขนาดนั้นล่ะเนี่ย ꧁⊱ ⊰꧂ Trigger Warning ***สำหรับนักอ่านที่มีอายุ 18 ปีขึ้นไป โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน*** นิยายเรื่องนี้เป็นเรื่องที่แต่งขึ้นจากจินตนาการของผู้เขียน ไม่มีความเกี่ยวข้องกับบุคคล สถานที่ หรือเหตุการณ์จริงใดๆ นิยายเรื่องนี้มีเนื้อหาติดเรท 18+ คำหยาบคาย และฉากไม่เหมาะสม. โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน. *พฤติกรรมบางอย่างไม่ควรลอกเลียนแบบ*
เตียวเฉิน ก่อนตายเป็นอย่างไรไม่รู้ แต่ในโลกใหม่ เขาเป็นพระรองมาดแมนแม้ตัวจะไม่มีกล้ามแซงหน้าพระเอก ในเมื่อเกิดมาหล่อ รวย หน้าตาการศึกษาดี แต่ข้างในวิญญาณไม่มีความรู้สักกะติ๊ด เขาจึงพยายามใช้สมองอันน้อยนิดหาหนทางรอด ด้วยการ มุดโพลงหมาลอดออกไปเป็นขอทานเสียเลย มู่จิน พระเอกของโลกใบนี้ นักธุรกิจและผู้มีอำนาจที่สุดในเมือง ชายหุ่นกล้ามที่ชอบใส่สูทผูกไทป์ แล้วหมกตัวอยู่แต่ในบ้าน สีหน้าของเขาเยือกเย็นตลอดเวลา อะไรๆในโลกก็น่ารำคาญไปหมด ยกเว้นวันที่เห็นตัวอะไรปีนเข้าบ้าน ꧁{★… ★}꧂ เกิดใหม่ก็ต้องดิ้นรนหนีออกจากบ้าน พอนึกไปแล้ว เข้าร่างพระรองมาได้ไม่กี่เดือน แต่เดี๋ยก็ถึงเวลาที่พระเอกนายเอกเขาก็จะเจอกันแล้ว ผมก็ชิงหนีออกไปเป็นขอทานก่อนน่ะสิ เรื่องอะไรจะอยู่รอแบดเอ็น เอ๊ะ ผู้ชายที่เปลื่อยกายนั่นหน้าคุ้นๆ ทำไมบ้านที่ผมปีนกำแพงเข้าไปมันดันเป็นบ้านพระเอกล่ะ ซวยแล้ว งั้นตีเนียนไม่รู้ไม่ชี้ก่อนแล้วกัน ทั้งที่ตั้งใจจะอยู่ที่นี่อีกนิดเดียวแท้ๆ พวกคนใช้เองก็บูลลี่กันอยู่ได้ ผมมั่นใจว่าพระเอกต้องโยนผมออกไปในไม่ช้า เขาน่ะระแวงผมเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว แต่... แปลกๆ นะ ขอทานแล้วได้เสื้อผ้า อาหาร เพชรพลอย ที่แปลกกว่าคือ พอผมอาละวาทพังบ้าน เกิดอะไรขึ้นรู้ไหม เจ้าของบ้านซื้อเฟอร์ใหม่มาให้พังเพิ่มน่ะสิ วันๆหัวจะปวด เขาจับผมมัดตั้งเป็นสิ่งศักดิ์สิทธิ์ในห้องทำงาน แล้วก็เอาแต่นั่งครุ่นคิดว่าพรุ่งนี้จะเอาอะไรมาให้ตอนผมขอทานดี ผมนี่ขมวดคิ้วเลย ꧁{★… ★}꧂
เมื่อคู่แห่งโชคชะตา4ขวบ อัลฟ่าพัมธุ์แท้คนสุดท้าย ผู้เพรียบพร้อมด้วยเงินและอำนาจ วันหนึ่งลูกน้องก็พังประตูเข้ามาบอกว่า เจอคู่โชคชะตาเขาแล้ว ทว่า จะป้ำลูกยังไง ก็เนื้อคู่เขาใส่ชุดอนุบาลหมีน้อยกอดตุ๊กตา
อาหลีพยายามหาหลัวในฝันผ่านตู้ปลากัด ใครที่เดินผ่านปลากัดแล้วจ้องตาเขาตอน9โมงตรงคนนั้นคือ เนื้อคู่ ...เจ้าของร้านเอือมจนขี้เกียจไล่ มาบ่อยแค่ไหนถามใจเธอดู แต่โชคชะตาก็เล่นตลกเมื่อเนื้อคู่ไม่ชอบป้าบ!
เว่ยจื้อโหยวลืมตาตื่นขึ้นมาอีกครั้งพบว่าตนอยู่ในยุคสมัยที่ไม่คุ้นเคยสิ่งรอบกายดูโบราณล้าหลัง โลกโบราณที่ไม่มีในประวัติศาสตร์โลก ยังไม่ทันได้เตรียมใจก็ถูกส่งให้ไปแต่งงานกับชายยากจนที่ท้ายหมู่บ้าน สาเหตุที่เว่ยจื้อโหย่วถูกส่งมาให้แต่งงานกับชายที่ขึ้นชื่อว่ายากจนที่สุดในหมู่บ้านนั้น เพราะนางเกิดไปต้องตาต้องใจเศรษฐีผู้มักมากในกามเข้า เพื่อหาทางหลีกเลี่ยงไม่ให้ถูกบ้านใหญ่ขายไปเป็นอนุภรรยาของเศรษฐีเฒ่า พ่อแม่ของนางจึงยอมแตกหักจากบ้านใหญ่และท่านย่าที่เห็นแก่ตัวและลำเอียงเป็นที่สุด ด้วยเหตุนี้พ่อแม่ของนางจึงตัดสินใจยกนางให้กับอวิ๋นเซียว ชายหนุ่มที่แสนยากจนข้นแค้น ที่เพิ่งเสียบิดามารดาไป อีกทั้งยังทิ้งน้องชายน้องสาวเอาไว้ให้เขาเลี้ยงดู นอกจากนี้ยังมีป้าสะใภ้มหาภัยที่คอยแต่จะมารังแกเอารัดเอาเปรียบสามพี่น้อง สิ่งที่ย่ำแย่ที่สุดไม่ใช่ป้าสะใภ้มหาภัย แต่ มันคืออะไรแต่งงานนางไม่ว่ายังไม่ทันได้เข้าหอสามีหมาดๆ ก็ถูกเกณฑ์ไปเป็นทหารในสงครามระหว่างแคว้น มันไม่มีอะไรเลวร้ายไปมากว่านี้อีกแล้วสำหรับ เว่ยจื้อโหยว หากสามีทางนิตินัยของนางตายในสนามรบ ก็ไม่เท่ากับว่านางเป็นหม้ายสามีตายทั้งที่ยังบริสุทธิ์หรอกหรือ แถมยังต้องเลี้ยงดูน้องชายน้องสาวของอดีตสามีอีก สวรรค์เหตุใดถึงได้ส่งนางมาเกิดใหม่ในที่แบบนี้
เซิ่งหนานหยินเกิดใหม่แล้ว ชาติที่แล้ว เธอถูกชายชั่วหักหลัง ถูกชายเสแสร้งใส่ร้าย โดนครอบครัวสามีเล่นงาน จนทำให้เธอล้มละลายและเป็นบ้าไป ในท้ายที่สุด เธอเสียชีวิตอย่างน่าสลดใจด้วยอุบัติเหตุทางรถยนต์เมื่อเธอตั้งครรภ์ได้ 9 เดือน แต่คนร้ายกลับทำเงินได้มากมาย และใช้ชีวิตทั้งครอบครัวอย่างมีความสุข เกิดใหม่ครั้งนี้ เซิ่งหนานหยินคิดตกอล้ว อะไรที่ว่าพระคุณช่วยชีวิต คนรักในใจอะไรกัน ล้วนไม่ต้องไปสน เธอจะจัดการชายชั่วหญิงร้าย สร้างชื่อเสียงให้กับตระกูลเก่าของตนเองขึ้นมาใหม่อีกครั้งและนำตระกูลเซิ่งไปสู่จุดสูงสุดของชีวิต สิ่งที่แตกต่างออกไปก็คือ คนที่หยิ่งมาตลอดในชาติที่แล้ว กลับเป็นฝ่ายริเริ่มมาหาเธอ "เซิ่งหนานหยิน การแต่งงานครั้งแรกผมไม่ทัน การแต่งงานครั้งที่สองก็ต้องถึงคิวผมแล้วสินะ"
เสิ่นชิงกลายเป็นลูกสาวของชาวนาจากคุณหนูที่ร่ำรวยของตระกูลเสิ่นในชั่วข้ามคืน ลูกสาวตัวจริงใส่ร้ายเธอ คู่หมั้นของเธอทำให้เธออับอาย และพ่อแม่บุญธรรมของเธอก็ไล่เธอออกจากบ้าน... ทุกคนต่างรอที่จะหัวเราะเยาะเธอ ทว่าเธอกลับกลายเป็นทายาทของตระกูลเศรษฐีในเมืองอย่างกะทันหัน นอกจาดนี้ เธอยังมีตัวตนหลากหลาย เช่น หัวหน้าแฮ็กเกอร์ระดับนานาชาติ นักออกแบบเครื่องประดับชั้นนำ นักเขียนผู้ยิ่งใหญ่ที่ลึกลับ และอัจฉริยะด้านการแพทย์! พ่อแม่บุญธรรมเสียใจกับการตัดสินใจของตนและบังคับให้เธอแบ่งทรัพย์สินครึ่งหนึ่งให้เพราะพวกเขาเลี้ยงดูเธอมา เมื่อเสิ่นชิงหยิบกล้องออกมาแล้วบันทึกท่าทางอันน่าเกลียดของพวกเขา อดีตคู่หมั้นรู้สึกเสียใจและพยายามจะคืนดีกับเธอ เสิ่นชิงหัวเราะเยาะ "เขาคู่ควรงั้นเหรอ" จากนั้นก็ไล่เขาออกจากเมือง ในที่สุด ผู้มีอำนาจแห่งเมืองก็พูดอ้อนวอนเบาๆ "ไม่จำเป็นต้องแต่งเข้าตระกูลผม เดี๋ยวผมไปหาเอง"
หลังจากแต่งงานกันมาสองปี สามีของเธอไม่เคยเหยียบเข้าไปในบ้านและมองดู 'ภรรยาขี้เหร่' ของเขาเลย แถมเขาก็มีเรื่องอื้อฉาวกับดาราหน้าใหม่หลายคนทุกวัน ซูเหว่ยทนไม่ไหวอีกต่อไป เธอตัดสินใจปล่อยเขาไป ต่อไปก็ต่างคนต่างไปเลย แต่เมื่อเธอเสนอเรื่องหย่า... ฟู่เหยียนอันพบว่านักออกแบบในบริษัทนั้นสะดุดตาเป็นพิเศษ เขาค่อยๆ ทำความรู้จักกับเธอเรื่อยๆ จนกระทั่งวันหนึ่งเขาค้นพบตัวตนที่แท้จริงของเธอเข้า เขาเสียใจแล้ว
เธอก็รู้อยู่เต็มอกว่าเขาไม่เคยสนใจ แต่ก็ยังดึงดันอยากจะอยู่ใกล้ ต่อให้เธอเป็นเมียแต่งเขาก็คงไม่มีวันเปลี่ยนใจ เพราะเหตุนี้เธอจึงตัดสินใจจากไปในคืนแต่งงาน "จากนี้ไปเราไม่มีอะไรติดค้างกันอีก" 🥀
หลังจากแต่งงานกันสามปี เจียงหยุนถังพยายามสุดความสามารถเพื่อช่วยชีวิตสามีที่ได้รับบาดเจ็บสาหัสจากอุบัติเหตุทางรถยนต์ โดยไม่คาดคิด ว่าเขาได้ละทิ้งเธอเหมือนกับขยะ รับรักแรกของเขากลับประเทศและตามใจเธอทุกอย่าง เจียงหยุนถังที่ท้อใจตัดสินใจหย่า และทุกคนต่างก็หัวเราะเยาะเธอที่กลายเป็นภรรยาที่ถูกทอดทิ้งจากตระกูลเศรษฐี อย่างไรก็ตาม เธอกลับเปลี่ยนแปลงตัวเองอย่างกะทันหันเป็นหมอเทวดาที่พบเจอยาก "Lillian"แชมป์แข่งรถที่มีฐานแฟนคลับจำนวนมาก และยังเป็นนักออกแบบสถาปัตยกรรมระดับโลกอีกด้วย ชายร้ายหญิงชั่วคู่นั้นเยาะเย้ยเธอว่า เธอจะไม่มีวันหาคู่รักได้ใ แต่ไม่คาดคิดว่าลุงของอดีตสามีของเธอ ซึ่งเป็นผู้บัญชาการทหารสูงสุดทำกแงทัพกลับมาเพียงเพื่อขอแต่งงานกับเธอ