ชื่อเล่น เคนโซ(เคน)
ชื่อจริง นาย คิณภพ ณรงค์เดช อายุ19ปี
เด็กสถาบันนักเรียนช่างกลปีสุดท้าย
หัวโจกประจำสถาบันที่มีหน้าตาหล่อเหลามีผู้หญิงรุ่นพี่รุ่นน้องรายล้อมรอบๆตัวแต่เขาก็มองพวกเธอเป็นแค่ของเล่นคั้นเวลาเท่านั้น
เจ้าชู้ตัวพ่อ
“พี่สาว….ไม่สนใจที่จะมีแฟนเป็นรุ่นน้องบ้างเหรอครับ^_^”
“ถึงผมจะไม่รวย…แต่ผมหล่อไงครับ…ถึงแรด
ได้^_^”
“เรียกพี่สาวไม่ถนัด…ขอเรียกเมียแทนได้หรือเปล่าครับ?”
ชื่อเล่น ขวัญเอย
ชื่อจริง นางสาว กมลวรรณ ลิ้มเกียร์ อายุ22ปี
คุณหนูผู้สวยสง่า สถานะทางบ้านค่อนข้างรวย
แต่เธอกลับต้องหันหลังให้บ้านหลังใหญ่ที่เคยอบอุ่นที่เธอเคยอาศัยอยู่ตั้งแต่เด็กเพียงเพราะแม่ของเธอลุ่มหลงสามีเด็ก
นักศึกษาคณะบริหารธุรกิจปีสาม
มหาลัยQA
“ฉันไม่ชอบผู้ชายที่อายุน้อยกว่า…!!”
แนะนำเรื่อง
"พี่สาว…ไม่สนใจจะคบผู้ชายที่อายุน้อยกว่าเป็นกิ๊กเหรอครับ…”
“เขาว่ากินเด็ก…จะเพิ่มความสวยขึ้นเหมือนสาวพันปีเลยนะครับ^_^”
“หึ…ฉันไม่ชอบผู้ชายอายุน้อยกว่า…”
“เพราะมันงี่เง่า…และง้องแง้งเข้าใจป่ะ..”
“ฉันชอบผู้ชายที่มีความเป็นผู้นำ…”
“และดูแลฉันได้…”
“ว้า…ถ้าอย่างงั้น…ผมคงไม่มีสิทธิ์…”
นางเอกเรื่องนี้ของเรา นางไม่ชอบผู้ชายเด็กกว่านะคะ
และพระเอกของเราก็น่ารักคิกขุๆมากๆค่ะ
ตอนที่1
คฤหาสน์ ลิ้มเกียรติ
ขวัญเอย กมลวรรณ….
09:00น.
พรึบ
“น้ำส้มคั้นสดๆค่ะ…คุณหนูเอย^_^”เสียงนุ่มละมุนอย่างใจดีพร้อมกับแก้วน้ำส้มคั้นสีส้มสดเข้มสวยถูกวางลงบนที่รองแก้วตรงหน้าฉัน ทำให้ฉันละสายตาหน้าจอไอแพดสิบนิ้วขึ้นไปมองหน้าป้าแพรป้าแม่บ้านประจำบ้านฉันด้วยแววตาสดใส
“ขอบคุณนะคะป้าแพร^_^”ฉันเอ่ยขอบคุณป้าแพรไปและยื่นมือไปหยิบแก้วน้ำส้มขึ้นมาดื่ม
“อร่อยไหมคะ?”ป้าแพรเอ่ยถามฉันในขณะที่ฉันดื่มน้ำส้มไปอึกใหญ่แล้ว สีหน้าของท่านมองมาที่ฉันด้วยสีหน้าลุ้นๆกับคำตอบของฉันที่กำลังจะตอบท่าน
“อร่อยมากค่ะ^_^”ฉันตอบท่านไปพร้อมกับวางแก้วน้ำส้มกลับไปที่เดิมและหันมาให้ความสนใจหน้าจอไอแพดของฉันต่อ เพื่อจะทำงานในไอแพดของฉันเพื่อรอพี่คีรีแฟนของฉันมารับฉันไปมหาลัยน่ะ^_^
“คุณหนูต้องการอะไรเพิ่มอีกไหมคะ?”
“อ้อ…ไม่แล้วค่ะหนูอิ่มมากเลย^_^”
“ขอบคุณป้าแพรนะคะ^_^”
“ค่ะ…งั้นป้าขอตัวไปดูในครัวก่อนนะคะ^_^”
“ค่ะ..ตามสบายค่ะ^_^”ฉันยิ้มหวานเป็นเชิงอนุญาตให้ป้าแพร
“เอ่อ…ป้าแพรคะ?”ฉันรีบท้วงป้าแพรไว้ก่อนอย่างคนที่เพิ่งนึกขึ้นได้ ป้าแพรที่กำลังจะออกเดินไปจากตรงนี้ต้องหยุดชะงักฝีเท้าลงและหันกลับมามองหน้าฉัน
“คะ?คุณหนูจะรับอะไรเพิ่มเหรอคะ?”ป้าแพรเอ่ยถามฉันด้วยสายตาอ่อนโยนอย่างใจดี ฉันก็ยิ้มบางๆให้ท่าน
“คุณแม่…ตื่นรึยังคะ?”ฉันเอ่ยถามป้าแพรไปอย่างสงสัยเพราะสองสามวันมานี้ฉันไม่เจอหน้าคุณแม่ของฉันเลย
“เอ่อ..คือ…”ป้าแพรทำหน้าอ้ำๆอึ้งๆด้วยสีหน้าเป็นกังวลอย่างเห็นได้ชัด