ผิงผิง อายุ 35 ปี อาชีพ อ่านนิยายไปวันๆ นางเอกผมประบ่าผิวขาวหน้าสวยติดไปทางหวานเป็นคนว่างงานกินเงินประกันสังคม วันๆเอาแต่นอนอ่านนิยาย กินป๊อปคอร์น แม้จะออกไปนอกบ้านบ้างแต่เห็นคู่รักทีไรก็ไปแวะใส่เขาทุกที เทียนชุน เซียนคนล่าสุดที่มาพร้อมกระบี่คู่ใจนาม ตี้หยาง พระเอกนิยายตามท้องเรื่องหล่อคม ผมยาวสีดำคลับ พูดน้อย วันๆเอาแต่นั่งบำเพ็ญเพียรอยู่บนแดนเซียน สิ่งที่ชอบไม่มี สิ่งที่เกลียด คนพูดมาก ▄₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪▄ ตายคาทรีนไม่พอ ลืมตาอีกทีกระบี่พระเอกใบ้ก็จ่อคอเรียบร้อย ใครอยากเป็นเซียนก็เป็นไป ตัวร้ายจนๆคนนี้จะตั้งแก๊งอันธพาลให้ได้เลย ถ้ายังไม่ตายอะนะ ▀₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪▀ ▄₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪▄ Trigger Warning **นิยายจีนโบราณ โรแมนซ์ ตลก** ***สำหรับนักอ่านที่มีอายุ 18 ปีขึ้นไป โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน*** นิยายเรื่องนี้เป็นเรื่องที่แต่งขึ้นจากจินตนาการของผู้เขียน ไม่มีความเกี่ยวข้องกับบุคคล สถานที่ หรือเหตุการณ์จริงใดๆ นิยายเรื่องนี้มีเนื้อหาติดเรท 18+ คำหยาบคาย และฉากไม่เหมาะสม โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน. *พฤติกรรมบางอย่างไม่ควรลอกเลียนแบบ ▀₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪▀
╔.★.═════════╗
บทที่ ๑
╚═════════.★.╝
“ปวดหัวโว้ย! ถ้าเลือกได้ ฉันจะเป็นเจ้าสำนักสักแห่ง ให้คนมาบีบมานวดให้สาใจไปเลย”
เดี๋ยวนะ เหมือนนึกอะไรออก
ถ้าบีบไปบีบมามันไล้ลงเนินอก บีบคลึงลงไปถึง…‘เอว’ แบบในหนังสือที่เคยอ่านล่ะ ผู้หญิงในนิยายชอบจับของสงวนกันทุกเรื่อง ส่วนผู้ชาย…
อี๋ว แม่จะโดดเตะก้านคอเข้าให้ พวกศิษย์ทรพี!
“ถ้าเป็นเจ้าสำนักละก็ ต้องขี่กระบี่ไปตีกะชาวบ้านสินะ เจ้าสำนักสาวผิงผิง คริคริ”
นึกได้แค่นั้นก็หน้าถอดสี เอนตัวลงตะแคงข้างมือยังคั่นหนังสือไว้ วันนี้ก็เป็นอีกหนึ่งวันที่โคตรน่าเบื่อ
พอหัวว่างทีไร
คำว่า ‘ว่างงาน’ มันก็แปลงร่างเป็นค้อนเหล็กมาทุบหัวทุกที
“ให้ตาย คนอายุ 35 จะตกงานกันทุกคนเลยเหรอ เฮ้อ…ช่วยไม่ได้ เศรษฐกิจแบบนี้ใครอยากไปทำงานก็ไปเถอะ”
ที่นอนกินเงินประกันสังคมทุกวันนี้ไม่ได้ขี้เกียจนะ ก็แค่ทำตัวให้สมกับ อาชีพ ‘ว่าง’งาน เท่านั้นแหละ
“เฮ้อ” นอนยกหนังสือชูขึ้นสูงๆ “《ไข่มุกวิญญาณสวรรค์ของมี่มี่》ถ้าไม่ได้แกฉันคงเฉาตาย จะว่าไปก็ใกล้ถึงบทสุดท้ายแล้วนี่”
ดึงหนังสือมาแนบอกเมื่อในหัวผุดนึกอะไรบางอย่างได้ ก่อนจะลุกเอาที่คั่นหนังสือมาใส่กระดาษคั่นหน้าไว้ดีๆ หยิบกุญแจบ้านแล้วเดินออกไป
▀₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪▀
ฉันตาวาวเมื่อเห็นว่าสินค้าที่ต้องการยังมีขายอยู่บนชั้น
แจ่มแมว
“เวลาแบบนี้ก็ต้องป๊อปคอร์นสิ มันถึงจะฟิน”
ค่อยสบายใจหน่อย นึกว่าได้ของเต็มตะกร้าแต่จะขาดพระเอกชูโรงไปซะแล้ว
รู้ไหมว่าทำไม ป๊อปคอร์นต้องคู่กับโรงหนัง ก็เพราะถ้าฉากจบเราไม่ได้โซ้ยอะไรหวานๆกรึบๆเข้าปากแปลว่าหนังเรื่องนั้นมันยังไม่จบไงล่ะ
ฉันว่านิยายก็คือๆกัน
กึก!
“อี๋ว แหวะ”
โนๆๆ ฉันไม่ได้แหวะป๊อปคอร์น แต่ที่แหวะน่ะคือคู่ชายหญิงอินจันที่ใส่เสื้อคู่สีชมพูบานเย็นหวานแหววอย่างกับคลานตามกันมาอยู่ห่างไปอีกล็อก มือนี่พันกันจนไม่รู้ว่าจะรวมร่างกันตอนไหน
ไม่เกรงใจห้างสรรพสินค้าก็เกรงใจสายตากูบ้าง!
นี่ไงฉันถึงได้ไม่ค่อยออกจากบ้าน ถึงเหตุผลใหญ่ๆจะเป็นเพราะขี้เกียจมากกว่าก็เถอะ
ระหว่างขากลับ หางตามันก็เหลือบไปเห็นเงาดำๆในตรอกของคนคู่หนึ่ง เสียงบางอย่างมันก็แว่วมา
“อื้อ อ้ะ อ้ะ”
ರ_ರ
“อื้อ อ้ะ อ้ะๆ”
ರ╭╮ರ
“อ๊าง จะเสร็จแล้ว อ้ะ”
ಠಿヮಠ
เล่นหมากเก็บโดดชักเย่อกันมั้ง!!!!!
อื้ออ้า อื้ออ้าจนจะเสียวตามอยู่แล้วคุณเพ่
อะ ใครตามไม่ทันฟังทางนี้ เดี๋ยวจะปาฐกถาให้ฟัง เรื่องของเรื่องมันมีอยู่ว่า ฉันออกมาซื้อป๊อบคอร์นกับพวกของกินไปตุนในตู้เย็น แล้วทีนี้คนนะไม่ใช่ทินเดอร์จะได้ปัดทีเดียวถึงบ้านเลย แต่ไอ้ระหว่างทางกลับบ้าน ฉันดันตาดีเกินเหตุ เหลือบไปเห็นหนังสดเรทผู้ใหญ่เข้า ทั้งที่เขาก็ทำอยู่ในหลืบคงเป็นคู่รักที่ชอบความตื่นเต้นแต่ไม่ได้ตั้งใจจะโชว์จริง ก็เล่นเข้าไปในที่มืดขนาดนั้น
ส่วนฉันก็ไม่ได้อยากหยุดดู แต่มันเสียวท้องจนก้าวขาไม่ออก
ไอ้ที่ออกก็มีแต่…ปาก!
“อี๋ว แหวะ”
จ่ะ แล้วมันเป็นปัญหาตรงไหนเหรอ ตรงที่เงาของร่างใหญ่ด้านในเก็บเป้าเข้าไปในกางเกงแล้วมุ่งเดินมาต่อยฉันน่ะสิ!
“ขยับ ขยับสิวะ”
ขามันแข็งไม่ยอมก้าวอ่า ออกแรงสุดฤทธิ์ได้แค่กระดิกเอง ไม่ทันแล้ว!!
ผู้ชายหน้ามีรอยแผลเป็นจากของมีคมใส่ยีนตัวใหญ่ เนื้อตัวเปรอะเปื้อนไปด้วยเหงื่อกำลังยืนอยู่ตรงหน้า
ถ้ารอดวันนี้ไปได้ ลูกจะถวายป๊อบคอร์นสองห่อใหญ่ๆเลย
“สะ สวัสดี”
ขอโทษสิโว้ย จะสวัสดีหาป๊อบคอร์นอะไรหา!
ฉันเอ่ยปากได้แค่นั้นก็โดนกระชากเสื้อคอกลมปลิวติดมือเข้ามาในตรอกแคบๆ ทั้งสกปรกทั้งเหม็น ไม่รู้ว่ากลิ่นน้ำคาวหรือกลิ่นเน่าอะไรกันแน่
ฉันมองซ้ายมองหาหาทางหนีทีไร แต่ขาก็ยังสั่นระริกไม่ยอมขยับตามใจ จนตอนนี้รู้สึกอยากจะอ้วกจริงๆแล้ว
“ไงมึง นังนี่นี่!” เหวี่ยงเข้ากำแพงแล้วจิกหัวขึ้นมา “มึงเจ๋งนักหรือ เจ๋งนักใช่ไหมวะ”
มันกัดฟันเจ็บใจ แต่ในทันใดนั้นฉันกลับเจ็บปวด ไม่รู้ว่ามือหรือเท้า แต่น่าจะทั้งสองที่กำลังทะเลาะกับร่างกายฉัน สายธารจากดวงตาไหลลงไม่หยุดและห้ามไม่ได้ ร่างกายที่เต็มไปด้วยห้อเลือดและรอยฟกช้ำ บ้างก็เลือดซิบจนไม่สามารถทรงตัวได้อีกต่อไป
มีเพียงพื้นดินแฉะๆที่รองรับแก้มและร่างทั้งร่างเอาไว้
สายตาฉันมองเหม่อไปที่ถุงป๊อบคอร์นที่มันยังตกอยู่ที่ปากทาง
ทันใดนั้นก็ไม่รู้ว่าเป็นรองเท้าผ้าใบของใครที่เหยียบมันจนแตกเละ มีขนมบางส่วนกระเด็นออกมาหน่อยหนึ่ง รู้สึกว่ามัน…เหมือนกับฉันเลย
ความเจ็บปวดยังคงถูกป้อนเพิ่มเข้ามาอีกระยะ ฉันหลับตาไม่อยากจดจำใบหน้าของคนที่กระทำแม้จะมืดจนมองหน้าเขาไม่เห็นอยู่แล้ว
ขณะที่สติกำลังลังเลว่าจะอยู่หรือจะไป
ทั้งที่ง่วงงุนตั้งแต่โดนแรกๆแล้ว แต่ความเจ็บปวดก็ยังทำให้หลับไม่ได้ จนลากยาวมากว่าสามสิบนาที สติที่มีถึงบอกว่าอีกฝ่ายจากไปแล้ว
[แจ้งเตือน! คุณได้รับพรตามคำขอ คำขอที่ 339 สัมฤทธิผล]
เสียงเหมือนระบบเอไอของอะไรสักอย่างแต่นุ่มนวลและทำให้สบายใจกว่าดังก้องในหัว
เจ็บจะแย่
คำขอบ้าบออะไร
อ่อ ที่ขอกินป๊อบคอร์นอ่านนิยายตอนสุดท้ายน่ะเหรอ ตอนนี้ไม่ต้องแล้วล่ะ
ในที่สุดความเจ็บปวดทั้งหมดก็หายไปเหมือนกำลังได้รับของขวัญเป็นการพักผ่อนอันยาวนาน ถ้าจะพูดให้ถูกคือไม่มีประสาทสัมผัสหรือการรับรู้ใดๆเหลืออยู่เลย
“ก็ดีแล้วล่ะ”
“เจ้าพูดอะไร มาทำอะไรที่นี่ บอกข้ามา”
“ซีส์!”
ทำไมขยับตัวได้ แถมเจ็บอีกแล้วล่ะ แต่เหมือนจะเจ็บแค่ที่คอแหะ เหมือนโดนอะไรบาด
!!!
ทันทีที่ลืมตาขึ้นมาก็ต้องตาโตเท่าไข่ห่าน เมื่อตัวเองกำลังคุกเข่าที่พื้นเย็นๆในตรอกเล็ก ข้างคอมีคนที่ยืนอยู่ยกปลายกระบี่มาจ่อกัน
อะไร ยังไง มันเกิดอะไรขึ้น ฉันตายไปแล้วนี่
หรือยังไม่ตาย แล้วหมอนี่เป็นคะ…เอ๊ะ
ชุดสีขาวทองที่ไม่มีวันเปื้อน ดวงตาสีดำประกายคราม เส้นผมดำสลวยราวกับหญิงสาวทว่าใบหน้ากลับเอ่ยได้ว่าเป็นชายล่มเมืองเสียมากกว่า แถมที่เอวยังห้อยป้ายหยกที่เขียนว่า ‘เทียน’
ชัดเลย ถึงจะยังงงๆ จับต้นชนปลายไม่ถูก แต่คนตรงหน้าคือ ‘เทียนชุน’ พระเอกในนิยายเรื่อง 《ไข่มุกวิญญาณสวรรค์ของมี่มี่》แน่นอน!
ธิดา สาวมืดมนอายุ 20 ปี นักศึกษาโบราณคดี เพราะความจนเป็นเหตุ เจ้าของฮู้ดกับแว่นตาหนาเตอะที่ไม่เคยมีใครเห็นหัวเลยมีงานอดิเรกเป็นการนับเงินของตัวเองซ้ำๆราวกับมันจะเพิ่มขึ้น แด่ถึงชีวิตมันจะไม่มีอะไรดี หล่อนก็ไม่เคยคิดจะเป็นจักรพรรดินีทราช จางเฟิง หัวหน้านางกำนัลอายุ 22 ปี ผู้ดูมีลับคมคมใน สาวใช้คนสนิทขององค์จักรพรรดินีที่เอาแต่ร้องขอความตายอย่างไม่เกรงกลัว หญิงสาวผู้มี…ซิกแพคเป็นมัดๆ? ▄₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪▄ เมื่อก้างปลาติดคอตายจนต้องมาอยู่ในร่างจักรพรรดินีทรราช ธิดาก็หาทุกวิถีทางเพื่อจะรอดจากตอนจบสุดอนาถที่ต้องถูกเหล่านางบำเรอชำเราตุยคาเตียง ทว่า คุณพี่คะ ทำไมนางรับใช้คนสนิทถึงได้มีลูกกระเดือกโตตีหัวหนูได้ขนาดนั้นล่ะคะ ▀₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪▀
ผมต้องทำงานนอกเวลาทุกวันเพื่อหารายได้ประคองชีวิตและจ่ายค่าเรียนมหาวิทยาลัยด้วยตัวเอง เนื่องจากฐานะครอบครัวยากจนและไม่สามารถส่งเสียผมเข้ามหาวิทยาลัยได้ และตอนเรียนที่มหาวิทยาลัย ผมก็ได้พบกับเธอ-สาวแสนสวยที่หนุ่มๆ ทุกคนในชั้นเรียนต่างก็ใฝ่ฝันถึง ไม่เว้นแม้แต่ผมเอง แต่ผมก็รู้ตัวดีว่าตัวเองไม่คู่ควรกับเธอ ถึงอย่างนั้นก็ตาม ผมก็รวบรวมความกล้าสารภาพกับเธอจนได้ สุดท้ายผมนึกไม่ถึงว่าเธอจะยอมตกลงเป็นแฟนกับผม เธอบอกกับผมว่าอยากได้ของขวัญเป็นไอโฟนรุ่นล่าสุด ผมก็ไปรับงานซักเสื้อผ้าให้เพื่อนร่วมชั้นเรียนเพื่อพยายามเก็บเงินซื้อให้เธอจนได้ และในที่สุดหนึ่งเดือนต่อมา ผมก็ซื้อมาได้จริง ๆ แต่ขณะที่ผมกำลังห่อของขวัญเพื่อนำไปมอบให้เธอ ก็พบว่าเธอกำลังมีอะไรกับหัวหน้าทีมฟุตบอลในห้องล็อกเกอร์ เธอเหมือนเปลี่ยนเป็นอีกคนหนึ่งซึ่งผมไม่เคยรู้จักเลย เธอหัวเราะเยาะความโง่เขลาของผม เหยียดหยามศักดิ์ศรีของผม ปล่อยให้เขาซึ่งตอนนี้ได้กลายเป็นแฟนใหม่ของเธอไปแล้ว ทุบตีผม ผมนอนเจ็บอยู่บนพื้นอย่างสิ้นหวัง ต่อมา จู่ ๆ ผมก็ได้รับโทรศัพท์จากพ่อ ตั้งแต่วันนั้น ชีวิตของผมก็ได้เปลี่ยนแปลงไปอย่างกับหนัามือเป็นหลังมือ ใครจะไปรู้ว่า ผมเป็นลูกชายของมหาเศรษฐี
เมื่อนางย้อนยุคกลายเป็นพระชายาคังที่ถูกขังอยู่ในโรงขังคนบ้า เพิ่งมาถึงฉินเซิงก็กำจัดคนสองคนที่ต้องการทำร้ายนาง นางบุกเข้าไปในงานแต่งงานของคู่รักชั่วชาสองคนนั้นในชุดแดง นางหยิ่งผยองและยั่วยุ ทำให้ชายชั่วโกรธจนกัดฟันแน่นแต่กลับทำอะไรไม่ได้ และหญิงร้ายนั้นก็เกลียดชังอย่างมากทว่าเอาคืนไม่ได้ ท่านอ๋องจิ้นได้เห็นสถานการณ์ทั้งหมดนี้ เขาโค้งงอริมฝีปาก สตรีนางนี้ช่างแตกต่างจากคนอื่นจริงๆ ถูกใจเหลือเกิน เขาจะเอาชนะใจนางและให้ชีวิตที่ดีแกนาง
ในวันครบรอบแต่งงาน เหวินซือถูกเมียน้อยของสามีวางยาและไปมีอะไรกับคนแปลกหน้า เธอสูญเสียความบริสุทธิ์ไป แต่เมียน้อยคนนั้นกลับตั้งท้องลูกของสามี ภายใต้ความกดดันต่างๆ เหวินซื่อสูญรู้สึกสิ้นหวังและตัดสินใจหย่า แต่สามีของเธอกลับไม่แยแสโดยคิดว่าเธอกำลังเล่นลูกไม้อยู่ หลังจากการหย่ากัน เหวินซือกลายเป็นจิตรกรที่มีชื่อเสียงและมีผู้ชายนับไม่ถ้วนที่ตามจีบเธอ อดีตสามีไม่ยอมและขอคืนดีไปถึงที่ จากนั้นก็ว่า เธออยู่ในอ้อมแขนของคนใหญคนโตคนหนึ่ง และชายคนนั้นก็พูดอย่างสงบว่า "ดูให้ดี นี่คือพี่สะใภ้ของนาย"
"นางเป็นบุตรีผู้สูงศักดิ์ของฮูหยินเอกของจวนเสนาบดี นางมีหน้าตาโดดเด่น ทั้งอ่อนโอนและมีน้ำใจไมตรีต่อผู้อื่น แต่... นางทำดีต่อป้าของนาง นางกลับฆ่าแม่ของนางตาย นางรักเอ็นดูน้องสาวของนาง แต่น้องสาวกลับแย่งสามีของนางไป นางคอยสนับสนุนและดูแลสามีของนางอย่างสุดหัวใจ แต่สามีกลับทำให้นางตายทั้งกลม...ตระกูลฝ่ายมารดาของนางก็ถูกประหารชีวิตทั้งตระกูลด้วย นางตายตาไม่หลับและสาบานว่าหากมีชาติหน้า นางจะไม่เมตาตาต่อใครอีก ใครก็ตาม กล้ามาทำร้ายข้า ข้าจะล้างแค้นด้วยชีวิตทั้งตระกูลของพวกเจ้า เมื่อเกิดใหม่อีกครั้ง นางอายุได้สิบสี่ปี นางสาบานว่าจะต้องเปลี่ยนชะตากรรมและแก้แค้นชาติก่อน ป้านางใจ้ร้าย นางจะใจร้ายกลับยิ่งกว่านาง นางคิดจะได้ครองตำแหน่งฮูหยินงั้นเหรอ บอกเลยไม่มีทาง! ส่วนน้องสาวชอบผู้ชายชั่ว ๆ นักไม่ใช่หรือ ได้!ข้าจะยกให้เลย ส่วนชายชั่วนั่น ข้าจะทำให้เจ้าไม่สามารถมีทายาทได้อีกตลอดทั้งชาติ!แต่ข้าจะแก้แค้น เหตุใดเจ้าต้องมาช่วยข้าด้วย?"
เสิ่นชิงกลายเป็นลูกสาวของชาวนาจากคุณหนูที่ร่ำรวยของตระกูลเสิ่นในชั่วข้ามคืน ลูกสาวตัวจริงใส่ร้ายเธอ คู่หมั้นของเธอทำให้เธออับอาย และพ่อแม่บุญธรรมของเธอก็ไล่เธอออกจากบ้าน... ทุกคนต่างรอที่จะหัวเราะเยาะเธอ ทว่าเธอกลับกลายเป็นทายาทของตระกูลเศรษฐีในเมืองอย่างกะทันหัน นอกจาดนี้ เธอยังมีตัวตนหลากหลาย เช่น หัวหน้าแฮ็กเกอร์ระดับนานาชาติ นักออกแบบเครื่องประดับชั้นนำ นักเขียนผู้ยิ่งใหญ่ที่ลึกลับ และอัจฉริยะด้านการแพทย์! พ่อแม่บุญธรรมเสียใจกับการตัดสินใจของตนและบังคับให้เธอแบ่งทรัพย์สินครึ่งหนึ่งให้เพราะพวกเขาเลี้ยงดูเธอมา เมื่อเสิ่นชิงหยิบกล้องออกมาแล้วบันทึกท่าทางอันน่าเกลียดของพวกเขา อดีตคู่หมั้นรู้สึกเสียใจและพยายามจะคืนดีกับเธอ เสิ่นชิงหัวเราะเยาะ "เขาคู่ควรงั้นเหรอ" จากนั้นก็ไล่เขาออกจากเมือง ในที่สุด ผู้มีอำนาจแห่งเมืองก็พูดอ้อนวอนเบาๆ "ไม่จำเป็นต้องแต่งเข้าตระกูลผม เดี๋ยวผมไปหาเอง"
คุณท่านเสียว คุณชายยอดเยี่ยมที่โด่งดังในเมือง B ได้แต่งงาน แต่มีข่าวลือว่าเจ้าสาวมีรูปร่างหน้าตาที่น่าเกลียดและมีฐานะต่ำต้อย สามปีมานี้ เขาปฏิบัติกับเธออย่างเย็นชาและทำเหมือนเป็นคนแปลกหน้า เจียงซิงซิงอดทนกับความเย็นชาอย่างเงียบ ๆ เธอยังคงรักเขาอย่างสุดหัวใจ เสียสละความนับถือตนเองและยอมละทิ้งตัวตนของเธอเอง จนกระทั่งวันหนึ่ง สุดที่รักของเขากลับประเทศ เขได้สารภาพว่าเขาแต่งงานกับเธอเพียงเพื่อช่วยชีวิตคนรักในใจของเขาเท่านั้น เจียงซิงซิงเสียใจและผิดหวังมาก เธอจึงเซ็นเอกสารหย่าและจากไปด้วยความเศร้าใจ สามปีต่อมา เจียงซิงซิงผู้สวยงามจนน่าทึ่งกลับมาอีกครั้ง ได้กลายมาเป็นศัลยแพทย์ที่ดีที่สุดและเป็นยอดฝีมือด้านเปียโน อดีตสามีรู้สึกเสียใจ และกอดเธอแน่นท่ามกลางสายฝน เสียงของเขาสั่นเครือ "ที่รัก คุณเป็นของผม..."