ม่ายมาธวี

แผ่นหลังเนียนลออกับแรงสะอื้นจนร่างบางสั่นไหวหากไร้เสียงร้องไห้นั้น ทำให้ปวีณเกิดความลังเลจนได้ หลังจากตัดใจผละห่างคนบนเตียงลุกมาเก็บเสื้อผ้าที่กระจัดกระจายอยู่ที่พื้นขึ้นมาใส่ เพราะสายเรียกเข้าโทรศัพท์จากทางบ้าน

"เมย์จะกลับเลยไหม เดี๋ยวผมไปส่ง"

แม้อยากจะอยู่ปลอบ อยากจะขอโทษเพียงใด โดยเฉพาะเมื่อสายตาปะทะเข้ากับคราบเลือดสีแดงเด่นชัดบนผ้าปูที่นอนสีขาวสะอาดตา หากภาพที่แฟนสาวรับเงินมาจากมือมารดาก็เหมือนจะเหนี่ยวรั้งทุกอย่างเอาไว้ คงเหลือไว้แต่ความเย็นชา แข็งกระด้างเท่านั้นในตอนนี้ที่ชายหนุ่มมีให้กับสาวคนรัก

"ที่บ้านโทร.มาบอกว่าคุณแม่ไม่สบาย ผมจะต้องรีบไปดูท่าน ถ้าเมย์ไม่กลับผมไปแล้วนะ"

ปวีณขู่กลายๆ แต่คำตอบที่ได้รับกลับมาจากคนนอนหันหลังให้ก็ยังคงเป็นความเงียบเหมือนเดิม สุดท้ายก็เป็นปวีณที่เป็นฝ่ายทนไม่ได้เสียเอง เพราะถึงจะโกรธสักแค่ไหน แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าจะหมดรัก

"เดี๋ยวเราจะคุยกันเรื่องนี้อีกที...ไม่ว่าจะยังไง ผมก็จะไม่ยอมให้เมย์ทิ้งผมเด็ดขาด"

ปวีณจบคำพูดพร้อมจุมพิตอ่อนโยนบนขมับกับกลุ่มผมนุ่มสลวย แล้วก็ตัดใจลงจากเตียง ชะงักเล็กน้อยเมื่อสะดุดกับแบงก์สีเทาหลายสิบใบที่กระจัดกระจายอยู่บนพื้นจากฝีมือของตัวเอง

สายตาคมกริบหันกลับไปมองคนบนเตียงอีกจนได้ ก่อนจะเมินหน้าหนี แล้วก็ก้าวขาออกมาจากห้องด้วยหัวใจรวดร้าว โดยไม่ได้รู้เลยว่า สิ่งที่ตนกำลังรู้สึกอยู่ในตอนนี้ มันเทียบไม่ได้เลยกับความรู้สึกของคนที่เพิ่งสูญเสียหนึ่งในสิ่งสำคัญที่สุดในชีวิตของลูกผู้หญิงไปจากน้ำมือของคนที่ตนรัก..

เพราะความโกรธ

'หนึ่งแสนบาทสำหรับค่าจ้างให้เธอเลิกกับลูกชายของฉัน...ปล่อยเขาไปซะ เขาควรจะได้เจอคนที่ดี ที่เหมาะสมกับเขามากกว่าเธอแล้วถ้าเธอยังเกาะติดเขาอยู่แบบนี้ เขาจะไม่ยอมไปเรียนต่อที่เมืองนอก...ถ้าเธอรักเขาจริง เธอก็ไม่ควรจะเห็นแก่ตัวรั้งเขาเอาไว้กับเธอ'

หลังจากคบกันมาปีกว่า เธอไม่อยากจะคิดว่านี่คือเหตุผลที่เขาไม่ยอมพาเธอไปรู้จักกับที่บ้านเสียที จนกระทั่งแม่ของเขามาปรากฏตัวที่ทำงาน ซึ่งเธอพึ่งจะเริ่มงานได้ไม่ถึงเดือนหลังจากเรียนจบ แล้วมันก็เป็นช่วงเวลาที่ประจวบเหมาะกันเป็นอย่างยิ่ง ราวกับฝ่ายนั้นทราบว่าเธอกำลังเดือดร้อนและต้องการเงิน หลังจากเช้ามืดเมื่อวานมารดาล้มหัวฟาดพื้นในห้องน้ำเส้นเลือดในสมองแตกและต้องรับการผ่าตัดด่วน

ชีวิตของมารดาทำให้เธอลังเลไม่นานกับข้อเสนอของฝ่ายนั้น เพราะเงินเก็บของมารดาที่เหลือจากการส่งเธอเรียนก็มีอยู่ไม่มาก นาทีนั้นเธอจึงตัดสินใจเลือกชีวิตของมารดาแทนรักษาหัวใจของตัวเอง

และนี่ก็คงจะเป็นผลตอบแทนของคนทรยศเช่นเธอ...

จากที่ตั้งใจว่าจะหนีหายไปจากชีวิตของเขาเงียบๆ หลังรับเงินมาจากแม่ของเขา...

พามารดาไปอยู่ที่ไหนสักแห่งในต่างจังหวัด หลังมารดาหายป่วย กาลกลับไม่เป็นอย่างที่ตั้งใจเอาไว้เมื่อเขามาเจอเข้าเสียก่อน

'อยากได้เงินทำไมไม่บอกผม...เมย์ไปรับเงินคุณแม่มาทำไม'

เป็นครั้งแรกจริงๆ ที่เธอเห็นเขาโกรธจัดขนาดนี้ แต่จะโทษเขาก็ไม่ได้ เพราะถ้าเธอเป็นเขา เธอก็คงจะรู้สึกไม่ต่างจากเขาเหมือนกัน เธอก็เลยไม่เถียงเขาสักคำ ไม่ว่าเขาจะตะโกนใส่หน้าว่ายังไงบ้าง

'ผมให้เมย์มากกว่าแสนอีกถ้าเมย์อยู่กับผม เมย์ไม่ฉลาดเลยนะที่ทำแบบนี้...ตีค่าความรักของเราแค่แสนเดียว เมย์ทำได้ยังไง หรือว่าที่ผ่านมาผมไม่เคยมีความหมายกับเมย์เลย เมย์ถึงตัดผมออกไปจากชีวิตได้ง่ายๆ แบบนี้'

ไม่ว่าเขาจะว่า จะวอนขอเหตุผลยังไง เธอก็ไม่มีคำตอบให้กับเขา เพราะว่าเธอรับปากกับมารดาของเขาไปแล้ว หลังจากรับเงินมา และมันก็ทำให้เขาโกรธมากจนเรื่องลงเอยแบบนี้

มันก็สมควรแล้วล่ะกับที่เธอทำลายความรัก ความไว้ใจของเขา...

ทำร้ายหัวใจของคนที่รัก

ขอโทษด้วยนะวิน แล้วเมย์ก็อโหสิฯ ให้คุณ เราจะได้ไม่มีอะไรติดค้างกันอีก...

ขอให้คุณโชคดี เจอคนที่เหมาะสมกับคุณอย่างที่คุณแม่ของคุณต้องการ

ลาก่อนวิน

"ขอโทษนะครับ ผู้หญิงที่เดินไปเมื่อสักครู่ไม่ทราบว่าชื่อมาธวีหรือเปล่า"

"ใช่ค่ะ"

เพราะคนเข้ามาถามเป็นลูกค้าของทางโรงพยาบาลและเดินเข้าออกที่โรงพยาบาลมาได้ร่วมสองอาทิตย์แล้ว คำตอบก็เลยออกมาโดยไม่มีอิดออด

"แล้วเธอมาทำอะไรที่นี่ครับ"

คุณประกิจถามต่อทันที ให้รายละเอียดเพิ่มอีกเล็กน้อย

"พอดีเธอเป็นเพื่อนกับลูกชายของผมน่ะครับ แต่ก็ไม่ได้เจอกันนานแล้ว"

"เธอมาฝากครรภ์ค่ะ"

"ฝากครรภ์หรือครับ"

"ค่ะ"

"...ขอบคุณครับ"

พอได้คำตอบ ร่างสูงสง่าก็เดินไปขึ้นลิฟต์ เพื่อไปเยี่ยมภรรยาที่มาเข้ารับการรักษาโรคข้อเท้าอักเสบที่โรงพยาบาลแห่งนี้

"เป็นยังไงบ้างวันนี้"

"ค่อยยังชั่วขึ้นบ้างแล้วล่ะค่ะ แต่ว่าตอนเช้าก็ยังปวดอยู่เหมือนเดิม"

"มันต้องใช้เวลานั่นแหละ เดี๋ยวก็หาย ใจเย็นๆ"

สามีปลอบเหมือนกับทุกวัน แล้วก็ตัดสินใจเล่าเรื่องที่ได้รู้มาให้ภรรยาฟัง