รินลณี ดวงใจนี้ที่ปรารถนา

เขาเลี้ยงต้อยเธอด้วยสายตามานานปี

สิบปีเต็มๆ แล้วเขาจะปล่อยให้เธอจากไปง่ายๆ แบบนี้หรือ...ไม่ได้เด็ดขาด!

"โรม..โรม"

"ครับคุณอา...เมื่อกี้คุณอาเรียกผมหรือครับ"

"ก็ใช่น่ะสิ...โรมเป็นอะไรหรือเปล่า หรือว่าปวดหัว ไม่สบายหรือเปล่า"

เพราะอยู่หนุ่มรุ่นลูกก็สะบัดหัวไปมา แถมยังทำท่าครุ่นคิดอยู่ตลอดเวลาอีกต่าง

"เปล่าครับ...ผมสบายดี...เอ่อ แล้วจะเดินทางวันนี้เลยหรือครับ"

ชายหนุ่มถามให้แน่ใจ ทั้งที่ไม่รู้ว่าจะหาทางออกให้กับหัวใจยังไง

ครอบครัวของเธอกำลังจะย้ายไปอยู่ที่เมืองจีนเพราะหน้าที่การงานของคนเป็นหัวหน้าครอบครัว

"ใช่"

"เรื่องบ้าน อาฝากโรมช่วยดูให้หน่อยนะ...อ้อ! แล้วก็ฝากน้องด้วย"

"ฝากน้อง?"

"ก็ลิลลี่ไง อาไม่ได้บอกหรือว่าลิลลี่ไม่ได้ไปด้วย"

"คุณอาว่ายังไงนะครับ"

แม้จะได้ยินชัดเจน แต่พอดีใจมากๆ ก็อยากจะมั่นใจว่าที่ได้ยินนั้น เขาไม่ได้เข้าข้างหัวใจตัวเอง...เธอไม่ได้ไปด้วย...สาวน้อยของเขาไม่ได้ไปด้วย เขาได้ยินแบบนี้

"สงสัยอาจะลืมบอกจริงๆ...คืออาไปกับอาผู้หญิงสองคน ส่วนรายนั้นเขาอยากจะอยู่เรียนให้จบก่อน เพราะเรียนเทอมสุดท้ายแล้ว เขาก็เลยไม่ได้ไปด้วย...ยังไงอาฝากโรมดูน้องด้วยนะ ถึงเขาจะดูแลตัวเองได้ดีมาตลอด แต่ว่าเป็นผู้หญิงอยู่ตัวคนเดียว ยังไงอาก็อดเป็นห่วงไม่ได้"

"คุณอาไม่ต้องเป็นห่วงเลยครับ เดี๋ยวผมดูแลน้องเอง"

รชตไม่แม้แต่จะเสียเวลาคิดสำหรับคำตอบที่ให้ไป

มันยิ่งกว่ายกภูเขาออกจากอกสำหรับชายหนุ่ม เพราะที่คิด ที่กลุ้ม ที่หนักใจ กลัวจะเสียสาวน้อยของตัวเองไปตั้งแต่ยังไม่ได้บอกความในใจให้เธอทราบว่าเขาคิดยังไงกับเธอ...

ความรู้สึกเหล่านั้นมันโบยบินจากไปในพริบตา เมื่อโอกาสที่คิดว่าถูกปิดตายเปิดออกโดยไม่คาดฝัน หลังจากอยู่กับคำว่า 'แอบรัก' มาตั้งแต่อายุยี่สิบสองปี

สิบปีเลยทีเดียวที่เฝ้าเก็บงำความรู้สึกเอาไว้โดยไม่ได้บอกให้เธอทราบ ซึ่งเขาก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมถึงไม่กล้าเปิดปากบอกเธอออกไป

ครั้งแรกที่รู้ใจตัวเองว่าตกหลุมรักแม่ดอกลิลลี่แสนหวานบ้านติดกัน...

ตอนนั้นเธอเพิ่งจะอายุสิบสองปี มันก็พอจะมีเหตุผลว่าเธอยังเด็กเกินไปสำหรับเรื่องความรัก เขาก็เลยได้แต่เฝ้ารักและเฝ้ามองฝ่ายเดียวมาตลอด

แต่ว่าตอนนี้เธอก็อายุยี่สิบสองปีแล้ว กำลังจะเรียนจบ เป็นผู้ใหญ่แล้ว แล้วทำไมเขายังไม่ยอมเปิดปากสารภาพความในใจให้เธอรู้...

ถ้าจะบอกว่าเกรงใจพ่อแม่ของเธอ มันก็ฟังไม่ค่อยเข้าท่าสักเท่าไหร่ เพราะพ่อแม่ของเธอก็ให้ความรักและเอ็นดูกับเขามาตลอดเนื่องจากทั้งสองคนเป็นเพื่อนรุ่นน้องของบิดามารดา และเคยเช่า อพาร์ทเม้นต์อยู่ด้วยกันสมัยเรียนอยู่ที่อิตาลี พอกลับมาเมืองไทยก็ยังมาซื้อบ้านในหมู่บ้านเดียวกันและอยู่ติดกันอีก สองครอบครัวก็เลยสนิทสนมกันเป็นพิเศษ แม้ว่าตอนนี้พ่อกับแม่ของเขาจะจากไปแล้วก็ตาม

แล้วเขารออะไรล่ะ

เพราะใช่ว่าพ่อแม่ของเธอไม่อยู่แล้วเขาจะกล้ารวบหัวรวบหางเอาเธอมาเป็นของเขาซะเมื่อไหร่ หรือถ้าเขาทำแบบนั้นจริงๆ แม่ดอกลิลลี่สีขาวบริสุทธิ์ของเขาก็คงจะกลายร่างเป็นดอกอุตพิดในทันที ซึ่งชีวิตต่อจากนั้นของเขาจะเหลือความหอมหวานหรือเปล่าเขาก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน

"โรมบอกแบบนี้อาก็ค่อยสบายใจหน่อย...ขอบใจมากนะ"

"ไม่เป็นไรครับ...เอ่อ แล้วคุณอาจะไปแอร์พอร์ตยังไงครับ...ให้ผมไปส่งไหมครับ"

"ว่าจะเรียกแท็กซี่...โรมไม่มีนัดหรือวันนี้"

"ไม่มีครับ...งั้นเดี๋ยวผมไปส่งคุณอาเองนะครับ"

"ไม่รบกวนนะ"

"ไม่รบกวนเลยครับ เพราะผมจะต้องไปบ้านยายลีอยู่แล้ว...รายนั้นเขาก็จะเดินทางคืนนี้ครับ"

น้องสาวคนเดียวของเขา แต่งงานกับแฟนหนุ่มของเธอ ที่คบหาดูใจกันมาตั้งแต่สมัยเรียนเมื่อสองปีที่แล้ว...

เมื่อวาน ลีลาวดีโทร.มาอ้อนขอฝากลูกสาววัยหนึ่งขวบไว้กับเขา เพราะสามีจะต้องไปดูงานที่ต่างประเทศ เจ้าตัวก็เลยอยากจะตามไปด้วย และด้วยความที่เคยแต่ตามใจกันมาตลอด คำตอบรับจึงออกมาแทนการปฏิเสธ ทั้งที่ไม่แน่ใจว่าตัวเองจะมาสามารถดูแลหลานสาววัยหนึ่งขวบได้ดีหรือเปล่า ครั้นจะหวังเพิ่งยายอุ่น ซึ่งอายุปาเข้าไปเกือบเจ็ดสิบปีแล้ว ก็ไม่รู้จะเพิ่งได้สักแค่ไหน เพราะคนเก่าคนแก่ของมารดาก็มีสารพัดโรครุมเร้าทั้งเบาหวาน ความดัน

"อ้าว! เหรอ...แล้วหนูลีจะไปไหนล่ะ"

"ญี่ปุ่นครับ พอดีนทีต้องไปดูงานที่นั่นหนึ่งเดือน ลีก็เลยจะไปด้วย"

"พาลิลลี่ไปด้วยหรือ"

เพราะเอ็นดูลูกสาวของเขาเป็นพิเศษ พอมีลูกสาว ลีลาวดีก็เลยตั้งชื่อเล่นให้ลูกสาวว่าลิลลี่ตามลูกสาวของเขา ซึ่งก็คล้องจองกับชื่อของคนเป็นแม่ด้วย

"ไม่ได้เอาไปครับ เขาจะฝากผมไว้ เพราะเห็นว่าตอนนี้อุณหภูมิที่โน่นติดลบ ก็เลยไม่อยากพาไปด้วย กลัวจะไม่สบายน่ะครับ"

"แล้วโรมจะไหวเหรอ ไหนจะงานอีก...แล้วเราก็ใช่ว่าจะเคยเลี้ยงเด็ก"