เมญา – คาวี
สองปีที่แล้วคาวีเผลอมีความสัมพันธ์กับเมญา พนักงานสาวในงานเลี้ยงของบริษัท และเธอมาบอกว่าท้องกับเขา แต่คาวีไม่ต้องการรับผิดชอบ เขาเสนอเงินให้เธอไปทำแท้งสามล้านบาท เมญารับเงินและหายไปจากบริษัท หากแต่หลังจากนั้นคาวีกลับไม่เคยลืมเธอได้เลย เขาพบกับเธออีกครั้ง เมญาเปิดร้านขนมและได้เห็นหน้าหนูน้อยซึ่งเธอเรียก ลูกหม่อน วินาทีนั้นเองเขารับรู้ได้ว่าเด็กหญิงตัวน้อยอายุขวบกว่าเป็นลูกของเขา เขาอยากได้เธอและลูกกลับคืนมา ปฏิบัติการง้อเมียของจอมวางแผนจึงเริ่มขึ้น
บทที่ 1
หวนกลับมาอีกครั้ง
“สวัสดีค่ะ...ไม่ทราบว่าจะรับขนมอะไรดีคะ”
เสียงทักทายนั้นทำให้ร่างสูงใหญ่ในชุดสูทที่ก้าวเข้ามาในร้านขนมอยู่ในซอยเล็ก ๆ ใจกลางเมืองหยุดชะงัก เขาหยุดยืนและจ้องมองหญิงสาวในชุดกระโปรงสีพาสเทลสวมทับด้วยผ้ากันเปื้อนลายดอกไม้ที่กำลังก้มหน้าจัดขนมในตู้
“สวัสดีค่ะ...คุณ...” เสียงหวานขาดหายไปในลำคอเมื่อเงยหน้าขึ้นมาและเห็นว่าใครยืนอยู่ที่ด้านหน้าตู้ขนม เมญาชะงักนิ่ง แววตาคู่นั้นสะท้อนความแปลกประหลาดใจ ตระหนก คาดไม่ถึงก่อนได้ยินเสียงห้าวลึกดังขึ้นว่า
“สวัสดี...เมญา”
“สวัสดีค่ะ...คุณ...คาวี”
เสียงนั้นเบามากจนเป็นกระซิบ เมญาวางงานในมือลงและยืดหลังยืนตรง เธอรู้สึกราวกับว่าเวลาหยุดนิ่งลงอีกครั้งหลังทุกอย่างหมุนวนเข้ามาในชีวิตและผ่านไปอย่างรวดเร็วยิ่งกว่าพายุจักรวาลทั้งที่มันเกิดขึ้นมานานกว่าสองปี
ภาพของบุรุษใบหน้าคร้ามเข้ม เรือนร่างสูงใหญ่แข็งแกร่งสมชายชาตรีแม้อยู่ในชุดภูมิฐานของนักธุรกิจซึ่งไม่ว่ากี่ปีเธอก็จำได้ไม่เคยลืมว่า
คาวี สุริยวัตร คือผู้บริหารหนุ่มไฟแรงของบริษัทมัลติมีเดียที่มีชื่อเสียงโด่งดังในระดับภาคพื้นเอเชีย ทั้งเก่งกาจ เด็ดขาด หล่อเหลา หากนั่นก็แค่ความทรงจำเมื่อครั้งที่เธอเคยทำงานเป็นพนักงานตำแหน่งเล็ก ๆ ในบริษัทของเขาเมื่อสองปีที่แล้ว
ก่อนเกิดเรื่องไม่คาดคิดที่เป็นทั้งฝันที่เป็นจริงและกลายเป็นฝันร้ายชั่วข้ามคืนในเวลาต่อมา และก่อนที่ความคิดของหญิงสาวเตลิดไปไกลเธอก็รีบดึงสติกลับคืนเพื่อทำสีหน้าเป็นปกติและพุดกับเขาว่า
“คุณคาวีสบายดีนะคะ”
“ผมสบายดี...แล้วคุณล่ะ มาเปิดร้านขนมที่นี่นานหรือยัง”
“ก็เพิ่งเปิดมาได้ครึ่งปีแล้วล่ะค่ะ ไม่ทราบว่าจะรับขนมอะไรดีคะ แต่ที่นี่ไม่มีเบเกอรี่นะคะ มีแต่ขนมไทย ขนมปังปิ้งสังขยา”
“คุณยังจำได้อีกเหรอว่าผมชอบขนมปังปิ้งสังขยา”
เขากล่าวและสบนัยน์ตาเป็นประกายสีน้ำตาลวาววามของเมญาที่นิ่งอึ้งไปทั้งที่ไม่ตั้งใจดึงความทรงจำครั้งเก่ากลับคืนมา มีอะไรหลายอย่างเกี่ยวกับคาวีที่เธอยังจดจำได้ไม่ลืม
ทั้งที่อยากลืมเพราะเขาเองก็คงไม่เคยจดจำอะไรเกี่ยวกับตัวเธอได้ ช่างน่าอายเหลือเกิน หญิงสาวตัดสินใจเดินออกมาที่หน้าบาร์วางขนมและตอบว่า
“ฉันจำอะไรไม่ได้หรอกค่ะ แค่นำเสนอขนมที่มีในร้านตอนนี้เท่านั้น ถ้าจะรับอะไรก็บอกได้นะคะ ฉันจะจัดใส่ถุงให้”
“คุณดูไม่เปลี่ยนไปเท่าไหร่เลยนะ”
เขาพูดราวกับไม่ได้ใส่ใจคำพูดของเมญาที่พยายามให้เขาสนใจของในร้านเล็ก ๆ ที่มีขนมไทยจัดใส่ถาดไว้อย่างสวยงาม หญิงสาวแค่นยิ้มและตอบว่า
“ทุกอย่างเปลี่ยนไปแล้วค่ะ ฉันเป็นแม่ค้า ไม่ใช่พนักงานบริษัทอย่างแต่ก่อน”
“ในร้านนี้มีเก้าอี้ให้นั่งกินไหม”
“ต้องขอโทษด้วยนะคะ ฉันเปิดเป็นร้านขนม ยังไม่มีชากาแฟกับที่นั่งไว้คอยบริการลูกค้า”
“ผมเห็นป้ายหน้าร้านปิดสี่โมงเย็น ปิดตามเวลาทำงานเลยอย่างนั้นหรือ”
เขาซักไซ้แต่หญิงสาวไม่ทันตอบก็ได้ยินเสียงหนึ่งดังขึ้นมา เป็นเสียงเล็ก ๆ ที่คาวีเองก็ประหลาดใจเมื่อได้ยิน เขาเห็นเมญารีบเดินกลับเข้าไปที่หลังบาร์ขนม
มันเป็นเสียงเด็ก ใช่...เขาฟังไม่ผิด...มันเป็นเสียงเด็กเล็ก ๆ ดังอ้อแอ้ คาวีจึงถือวิสาสะก้าวเข้าไปหลังบาร์ขนมและต้องผงะงันเมื่อเห็นหญิงสาวกำลังคุกเข่าลงและโอบอุ้มเด็กหญิงในชุดสีชมพูหวานพาดบ่าและลูบหลังเบาๆ เด็กน้อยตาใสแป๋วอายุราวขวบกว่าเอามือทั้งสองขยี้ตาและส่งเสียงเหมือนจะร้องไห้