เมียจองจำ

“สวัสดีค่ะ...ที่นี่ใช่บ้านของคุณหัสดินทร์ เทพพิริยะหรือเปล่าคะ?”

เสียงที่ดังขึ้นด้านหลังทำให้เด็กสาววัยสิบแปดใบหน้าหมดจดในเสื้อคอบัวนุ่งผ้าซิ่นที่กำลังก้มเก็บดอกไม้หน้าบ้านไม้สักหลังใหญ่หยุดชะงักและเงยหน้าขึ้นมองหญิงสาวรูปร่างบอบบางอายุประมาณยี่สิบสองในชุดกระโปรงผ้าฝ้ายสีเรียบอย่างพินิจพิเคราะห์ก่อนตอบว่า

“ใช่...ที่นี่บ้านพ่อเลี้ยงหัสดินทร์ มีธุระอะไรหรือเปล่า”

“ฉันชื่อมุกดา มีธุระต้องการพบคุณหัสดินทร์ ไม่ทราบว่าตอนนี้เขาอยู่หรือเปล่า”

“พ่อเลี้ยงอยู่ข้างใน...ว่าแต่...มีธุระอะไรสำคัญหรือเปล่า ปกติคนที่มาหาต้องนัดพ่อเลี้ยงล่วงหน้า เธอได้นัดไว้ไหม”

“ไม่ค่ะ...ฉันไม่ได้นัดไว้ แต่มีธุระด่วนมากต้องการพบเขา”

“เหรอ...งั้นตามมาสิ”

เด็กสาวทำทีสะบัดหน้าตาเหมือนรำคาญในที แถมน้ำเสียงและคำพูดก็ห้วนสั้นไม่ไพเราะเอาเสียเลย แต่มุกดาก็จำต้องเดินตามเด็กสาวคนนั้นเข้าไปในบ้าน นี่ถ้าหากไม่ใช่ธุระสำคัญของ นที พี่ชายต่างแม่ที่วอนขอให้เธอมาทำธุระให้ถึง เทพพิริยะ ปางไม้ใหญ่ของจังหวัดแพร่ก็คงไม่ต้องเจออะไรแบบนี้

มุกดาเป็นลูกสาวแม่บ้านของ นนทวัฒน์ เจ้าสัวใหญ่บิดาของนที เพลย์บอยลูกชายมหาเศรษฐีซึ่งเธอนับถือว่าเขาเปรียบเสมือนพี่ชายคนหนึ่ง เพราะแม้ว่าเธอเป็นเพียงลูกสาวแม่บ้านของเจ้าสัวแต่นทีก็ไม่เคยแสดงการแบ่งชนชั้น พูดง่าย ๆ ว่าแม้เธอเป็นเพียงลูกคนใช้แต่ก็ได้รับความเอื้ออาทรเสมอมา และด้วยเหตุผลที่นทีเป็นลูกชายเพียงคนเดียวทำให้เธอได้รับความเอ็นดูจากท่านเจ้าสัวผู้เป็นบิดาของเขา ทั้งช่วยส่งเสียให้เธอเรียนจนจบมหาวิทยาลัย แม้แต่นทีเองก็ไม่เคยแสดงความรังเกียจเด็กสาว ลูกของแม่บ้านแต่อย่างใด เขาดีต่อเธอทุกอย่างและไม่เคยแสดงท่าทีรังเกียจ ทุกคนถือเป็นผู้มีพระคุณต่อชีวิตของมุกดา ไม่เว้นแต่ภรรยาของเจ้าสัวใหญ่ที่ก็ให้ความเอ็นดูเธอกับมารดาเช่นกัน

หลังเรียนจบเธอเลือกทำงานในบริษัทเล็ก ๆ และไม่เคยต้องการให้เจ้าสัวกับลูกชายของเขาช่วยเรื่องการเงินต่อไปอีก เธอคิดเสมอว่าพระคุณที่พวกเขาส่งสียให้เรียนจบมีงานทำก็มากล้นเหลือ แม้เธอจะได้ทำงานเงินเดือนไม่มากแต่ก็พอจุนเจือครอบครัวที่เหลือแต่แม่เพียงคนเดียว มุกดาแยกตัวเองออกไปเช่าห้องนานหลายเดือนแล้ว กระทั่งคืนหนึ่งที่นทีโทรมาหาและขอร้องให้เธอช่วยเป็นธุระแทนเขาโดยบอกเพียงว่าเป็นเรื่องสำคัญมาก มุกดารับปากโดยไม่อิดออดและคิดว่าทุกอย่างที่นทีร้องขอถือเป็นการได้ตอบแทนบุญคุณพ่อของเขาอย่างเต็มใจ

“ใครมาน่ะม่อน...บอกแล้วยังไงว่าถ้าไม่มีความจำเป็นฉันไม่ให้ใครเข้ามารบกวนตอนนี้”

เสียงห้าวดุดันที่ดังขึ้นทำให้ทั้งสองต้องหยุดชะงักเมื่อเข้าไปในห้องทำงานโอ่โถง ร่างสูงใหญ่ในชุดลำลองสีดำก้าวออกมาจากมุมหนึ่งของห้องก่อนเด็กสาวจะบอกว่า

“ต้องขอโทษด้วยจ้ะ มีคนต้องการมาพบพ่อเลี้ยง เขายืนยันขอพบพ่อเลี้ยงบอกว่ามีธุระด่วน...นี่ไงพ่อเลี้ยงหัสดินทร์ที่เธออยากพบ”

“สวัสดีค่ะคุณหัสดินทร์”

มุกดายกมือไหว้บุรุษร่างสูงสง่า ใบหน้าคมคายไว้หนวดเคราดูน่าเกรงขาม เขาจ้องหน้าเธอพร้อมทั้งหรี่นัยน์ตากระทั่งมุกดากล่าวต่อไปว่า

“ดิฉันชื่อมุกดา เป็นน้องสาวของพี่นทีค่ะ”

“น้องสาวของนที”

อีกฝ่ายทวนคำนั้นและหันไปบอกเด็กสาวที่ยืนอยู่ข้างๆ มุกดา

“ม่อน...ออกไปก่อน ฉันมีธุระจะคุยกับคุณมุกดา”

ม่อนพยักหน้ารับแต่แววตาแสดงความฉงนออกมาทว่าก็ไม่พูดอะไรนอกจากถอยออกไปแต่โดยดี ในห้องนั้นจึงยังเหลือเพียงหญิงสาวร่างเล็กบอบบางที่ยืนประจันหน้ากับร่างสูงใหญ่ หัสดินทร์มองเธอตั้งแต่หัวจรดเท้า พินิจมองหญิงสาวใบหน้าสวยหวานหมดจดใต้กรอบเรือนผมดำขลับที่มุ่นเป็นมวยและการแต่งกายเรียบร้อย เขาจ้องเธอชนิดไม่เกรงใจและสายตาคมปลาบคู่นั้นทำให้มุกดารู้สึกแปลก ๆ

ส่วนมุกดาก็เช่นกัน แม้ไม่กล้าสบตาเขาตรง ๆ แต่เธอก็เห็นว่า หัสดินทร์ เทพพิริยะ เป็นชายหนุ่มอายุน่าจะประมาณสามสิบต้นๆ และผิดไปจากที่เธอเคยจินตนาการไว้ว่าเขาเป็นชายวัยกลางคน รูปร่างคงอวบท้วม