แนะนำตัวละคร เขา คือ ชอว์ ตอนนั้นเขาอายุ32 เขาจับตัวเธอมาเป็นตัวประกัน ในขณะที่เธออายุเพียง19 ด้วยสาเหตุเพราะเธอไม่คืนของของที่เขาตามหาอยู่ แต่ดูเหมือนเด็กอย่างเธอจะไม่รู้จักสถานะคำว่าตัวประกันเลย แม่นี่! ช่างกินอิ่มนอนสบายเกินไปแล้ว... เธอ คือ หนูอัญ ‘สิ่งมีชีวิตที่เกิดจากความเกลียดชังและไม่ตั้งใจ’ ในคืนหนึ่งที่เธอไปร่วมงานวันเกิดครบรอบสิบเก้าปีของเพื่อน เธอดันไปเห็นการฆาตกรรมเข้า...ก็แค่อยากจะหนีจากเมืองไทยไปสักพักให้เรื่องการตามหาพยานสงบเงียบลง แต่เธอดันหนีเสือปะจระเข้เสียได้ ห๊า!!! แต่แค่นั้นมันยังน้อยไปเมื่อเสือที่เธออุตส่าห์หนีมานั้่นดันกลายร่างเป็นจระเข้ไปอีกซะงั้น... คำโปรย ::: เสียงกระแทกยามเนินเนื้อจากคนทั้งสองปะทะกันดังอย่างต่อเนื่อง และไหนจะเสียงโหยหวลของผู้หญิงอีก หนูอัญต้องอดทนต่อความอยากรู้อยากเห็นของตัวเองอย่างมากของอีกคืนและอีกครั้ง เขาไม่เคยห้ามเธอเขาเต็มใจให้เธอได้เห็นได้ยินอยู่แล้ว แต่เธอมียางอายมากพอที่จะไม่ยอมเปิดตาขึ้นมามองจนกระทั่ง... ปัง! เสียงประตูถูกปิดลง และความสงบก็กลับคืนมาแล้วในค่ำคืนนี้ “ไม่ศึกษาไว้บ้าง เมื่อถึงเวลาของหนูอัญ ระวังนะฉันจะไม่ประทับใจ” เสียงกระซิบที่ชอว์เอ่ยออกมา เมื่อเขาดึงหูฟังออกมาจากหูของเธอ “กว่าจะถึงเวลานั้น คุณอาจจะเป็นเอดส์ตายไปเสียก่อนก็ได้” ชอว์ยกยิ้มมุมปาก “งั้นเราก็ตายด้วยโรคเดียวกัน”

บทที่ 1 สาเหตุของเรื่องยุ่งๆ […เมื่ออดีต] 1.4

ฟิ้วววววว อร้ายยยย “คุณแม่ขา ระวังค่ะ” แก้วตาดึงหญิงวัยกลางคนที่เธอเรียกว่าแม่ หลบตุ๊กตาไม้ขนาดเท่าฝ่ามือที่ลอยมาแต่ไกลได้ทันอย่างหวุดหวิด

“ไอ้อิฐ!”

“พวกแกแม่ลูกไสหัวออกไปจากบ้านฉันเดี๋ยวนี้!!”

“ไอ้อิฐ!” คุณอัฐ ชายวัยกลางคนเดินเข้าไปหาบุตรชายของตน เพี๊ยะ!!ฝ่ามือหนาฟาดใส่หน้าคนที่เขาตะโกนเรียกอย่างเหลืออดเหลือทน

“คุณพ่อ!” คนหน้าหัน ตะโกนกลับเสียงดัง

“ถ้าแกยังเห็นว่าฉันเป็นพ่อ ก็ควรจะเคารพความเป็นพ่อที่ฉันยังมีมันอยู่”

“ผมเคารพคุณพ่ออยู่แล้ว แต่ผมไม่ยอมให้ผู้หญิงชั้นต่ำมาอยู่ที่นี่”

“ไอ้อิฐ! แกเป็นลูกผู้ชายอยู่มั้ย”

หึหึหึ “ผมเป็นแน่ แต่ไม่ใช่กับพวกสัตว์ดูดเลือดสองตัวนี้” ควับ! อิฐพูดจบพร้อมจะจากไป แต่มือหนาของคนที่ได้ชื่อว่าพ่อคว้าไว้

“ไปขอโทษพวกเขาเดี๋ยวนี้ ไม่ใช่คำขอร้อง แต่เป็นคำสั่ง!!!”

“ผมไม่ทำ คุณพ่อจะตบหน้าผมอีกก็ได้ครับ ผมยินดี หรือพ่อจะเอาเลือดผมออกก็ได้ครับผมยินดี แต่ผมขออย่างเดียวถ้าคุณพ่อทำไปแล้ว สัตว์สองตัวนี้ต้องออกจากบ้านหลังนี้ไป” คุณอัฐนิ่งงัน

เหตุวิวาทระหว่างสองพ่อลูกเกิดขึ้นแทบทุกวัน ตั้งแต่ที่อิฐรู้เรื่องที่พ่อของตนไปติดพันแม่ม้ายลูกติด เวลาที่ผ่านไปไม่ได้ทำให้เรื่องราวดีขึ้น ในทางตรงข้ามทุกอย่างเลวร้ายลงไปเรื่อยๆ พ่อลูกคิดเห็นไม่ลงรอย รอยร้าวขยายกว้างขึ้นจนยากที่จะกลับมาสมานเข้ากันเหมือนเดิม

คุณอัฐถือว่าตนเป็นพ่อ เป็นหัวหน้าครอบครัว เขาต้องมีอำนาจตัดสินใจ เขาครองตนเป็นม้ายมาสองปี ความเหงาบังเกิดขึ้นซึ่งนับวันจะมากขึ้นเรื่อยๆ แต่เมื่อเขาได้มาเจอกับเธอกอแก้ว เธอเป็นแม่ค้าจริงๆอย่างที่ลูกเขาว่า แต่อัฐไม่ใช่คนที่จะดูถูกคนที่ฐานะต่ำต้อยกว่า กอแก้วผู้หญิงม้ายลูกติดเข้าอกเข้าใจหัวใจคนเป็นม้ายเหมือนกัน เมื่อเขาได้รู้จักกับเธอความเหงาก็ถูกกำจัดไปจนหมดสิ้น เขาไม่ได้จดทะเบียนสมรสใหม่กับกอแก้ว แต่อ้อนวอนให้เธอมาอยู่ด้วยกัน มาเป็นเพื่อนในยามแก่เฒ่าไปด้วยกัน และในเมื่อเธอมีบุตรสาวที่กำลังศึกษาอยู่หนึ่งคน กอแก้วจึงตอบตกลงเพื่อที่บุตรสาวของตนจะได้มีอนาคตการศึกษาที่ดี เพราะเธอรู้ตัวว่าปัญญาตัวเธอเอง คงไม่สามารถส่งแก้วตาเรียนสูงๆได้ ขอเสนอของเขาในข้อนี้จึงทำให้สองแม่ลูกยอมย้ายเข้ามาเป็นสมาชิกครอบครัววัฒนาที่มีกันแค่สองคนพ่อลูก

“ก็ได้ แกอยากทำอะไรก็เชิญ แต่พวกเขาจะไม่ไปไหน และฉันขอเตือนถ้าแกทำร้ายร่างกายพวกเขาแม้แต่ปลายผม ฉันจะแจ้งความจับแกข้อหาทำร้ายร่างกายอย่างมีเจตนา”

“คุณพ่อ!”

“เออ ฉันนี่แหละพ่อของแก นับจากนี้ไปแกอยู่ในที่ของแกไป อยากทำอะไรก็เชิญ แต่อย่าบังอาจข้ามเขตไปยังพื้นที่ของพวกเขาเด็ดขาด!!” ประกาศิตจากประมุขของบ้านวัฒนาประกาศกร้าว ทำให้ทุกคนต่างเงียบงัน ไปด้วยหลากหลายอารมณ์

แก้วตายิ้มเยาะใส่อิฐอย่างไม่ปิดบัง เธอสะใจยิ่งนัก พวกเขาได้เจอกันมาบ้างแล้วเมื่อหลายเดือนก่อน ผู้ชายคนนี้เลวมาก มากเสียจนเธออดสงสัยไม่ได้ว่าเกิดมาเป็นลูกชายคุณอัฐที่ใจดีแบบนี้ได้อย่างไรกัน

ฮาฮาฮา เสียงหัวเราะที่มีความสุขดังมากจากห้องอาหาร อิฐเดินเข้าไปแอบลอบมอง ครอบครัวหรรษา...สัตว์ดูดเลือดสองตัวกับพ่อเขาบนโต๊ะอาหาร ความรังเกียจและแรงริษยาปรากฎในแววตาของอิฐขึ้นมาทันที

ฟิ้ววววว ว้ายยยยย!!!! เพล้งงงงงงง ไม่ใช่อุบัติเหตุ เมื่อกล่องทิชชู่ลอยมาจากทิศไหนไม่รู้ คนที่นั่งร่วมโต๊ะไม่ทันเห็นแต่เมื่อมันมาปรากฎตรงหน้ากลางโต๊ะอาหารที่ทำให้อาหารหลายจานกระเด็นเลอะเทอะใส่คนที่นั่งอยู่ ทำให้เกิดเหตุการณ์น่าตกอกตกใจให้พวกเขาไม่น้อย

“แม่ค่ะ” แก้วตาร้องออกมาเมื่อเธอลืมตาไม่ได้ คงจะโดนน้ำแกงกระเด็นใส่ให้เข้าแล้ว

“ตายแล้วลูกแม่!” กอแก้วร้องและปรี่เข้าหาบุตรสาวอย่างรวดเร็ว

“ไอ้อิฐ!” คนที่ถูกเรียกยิ้มเยาะและเดินจากไปด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้มกระจ่างใสบ่งบอกว่ามีความสุขกับสิ่งที่ได้ทำไป

“แม่ขา แสบตาจังเลยค่ะ” กอแก้วรีบพาบุตรสาวไปล้างตาด้วยน้ำสะอาดอย่างรวดเร็ว แต่ก็ไม่ดีขึ้นอัฐจึงสั่งให้คนรถเอารถออกพาแก้วตาไป โรงพยาบาลในทันที และเหตุการณ์ครั้งนั้นทำให้แก้วตาต้องมีผ้าปิดตากลายเป็นโจรสลัดอยู่หลายวัน

“เสียดายชะมัด ตาน่าจะบอดไปเลย” อิฐเอ่ยเย้ยหยันในอีกสัปดาห์ต่อมา เมื่อเผอิญต้องเดินสวนกับแก้วตา

“หน้าตัวเมีย” เสียงตอบกลับทำให้ขายาวหยุดชะงักทันที

“เมื่อกี้พูดอะไร” อิฐกลับหลังหันเดินมาดักหน้าแก้วตาที่ห่างไปสองสามก้าวแล้ว

“หน้า ตัว เมีย” อิฐกัดฟัน จ้องมองแก้วตาอย่างเอาเรื่อง เมื่อเธอกล้าเน้นย้ำด่าเขาทีละคำด้วยน้ำเสียงชัดถ้อยชัดคำ

“แก หมายถึงใคร” แก้วตายิ้มเยาะ

“นอกจากจะหน้าตัวเมียแล้ว ยังโง่ด้วย”

“นังปลิงดูดเลือด” แก้วตาแม้จะรังเกียจคำพูดของผู้ชายคนนี้มาก แต่ถ้าเธอโกรธเขาก็จะย่ามใจ เธอจึงแสดงสีหน้ามีความสุขฉายออกไป เพราะเธอไม่มีอะไรที่ต้องเสียหรือต้องไปแลกกับเขา ก็ตอนนี้แค่เธอไม่ก่อปัญหาเธอก็มีกินมีใช้อย่างสบายรวมถึงแม่ก็ไม่ต้องเหนื่อยยากลำบากไปอีกนานแสนนาน แก้วตายิ้มแก้มแทบปริเป็นการตอบกลับไป เธอเหนื่อยยากมาเยอะ แค่นี้จิ๊บจ้อยมาก

อิฐยืนกำหมัดแน่น เขาอยากจะชกหน้าแม่นี้นัก เธอลอยหน้าลอยตาใส่เขา เขารังเกียจความหน้าด้านหน้าทนของแม่ลูกคู่นี้ ที่เข้ามาเสวยสุขในบ้านที่พ่อกับแม่เขาลำบากลำบนสร้างขึ้นมา เขาเสียใจยิ่งนักเมื่อทุกอย่างมันลงตัวและดีขึ้นแม่เขาก็ดันมาตายไป หลังจากสิ่งที่ท่านได้สร้างมาอย่างยากลำบากเจริญรุ่งเรือง ท่านมีชีวิตบนความสบายได้แค่นิดเดียวเท่านั้น แล้วมันถูกต้องแล้วเหรอที่พ่อจะเอาเงินทองทรัพย์สินที่แม่เขาเหนื่อยยากลำบากมาทั้งชีวิตมาปรนเปรอสองแม่ลูกนี้

อิฐรู้สึกคับแค้นใจอย่างมาก ยิ่งเขาทำอะไรไม่ได้มากกว่าแค่ด่าทอ และดูเหมือนคำด่าทอก็ไร้ประโยชน์ที่จะให้สองแม่ลูกนี้สำนึก เขาก็ยิ่งหงุดหงิด

อุ้ย! แก้วตาร้องออกมาด้วยความตกใจ เมื่อเธอกำลังจะเดินเข้าห้องนอนของตน แต่เธอก็ถูกดันจากใครที่ไม่ใช่ใครอื่น

“นี่! เข้ามาในห้องฉันทำไม!!!” แก้วตาตวาดเสียงดัง และพยายามที่จะดึงแขนของตัวเองออกมาจากการเกาะกุมที่ใช้แรงมากเกินความจำเป็นของเขาออก ในขณะที่เขากำลังปิดประตูและล็อคอย่างเสร็จสรรพ

“บ้านฉัน จะไปที่ไหนก็ได้”

“ไอ้บ้า! ปล่อยฉันนะ” แก้วตาแสดงให้อิฐเห็นว่าเธอขยะแขยงเขาเหลือเกิน

ฮาฮาฮา “กลัวเหรอ ดีแล้ว ที่เธอต้องกลัว” แก้วตาเม้มปากแน่น ข้อมือเธอแดงและเจ็บมากขึ้นเรื่อยๆ

อ่านต่อ