ดาวน์โหลดแอป ฮิต
หน้าแรก / โรแมนติก / เล่ห์ร้าวรัก
เล่ห์ร้าวรัก

เล่ห์ร้าวรัก

5.0
118 บท
23.9K ชม
อ่านเลย

เกี่ยวกับ

สารบัญ

“อีกหน่อยฉันจะพามินไปแต่งงานบนลอนดอนอาย” “หืม... นี่โอมกำลังฝันอยู่รึเปล่า” “ไม่ ๆ ฉันคิดอย่างนั้นจริง ๆ” “งั้นวันแต่งงาน โอมต้องเล่นเพลงโปรดของเราด้วยนะ มินจะรอฟัง” “ได้สิ... Kiss in the Rain เนอะ ฉันจะซ้อมตั้งแต่วันนี้เลยเป็นไง” ยังจำได้ว่าเขารับปากเป็นมั่นเป็นเหมาะ ว่าสักวันจะพาหล่อนมาที่นี่มายังสถานที่ที่เป็นเหมือนสัญญารักของเขากับหล่อน ความฝันของหล่อนอยู่ที่นี่... ความรักของเขาก็อยู่ที่นี่... ที่ ‘ลอนดอนอาย’ ดวงตาของ... ลอนดอน เมืองแห่งฝนผู้คนเหงาและเรื่องราวความรักที่มีความทรงจำของเขากับหล่อน ซึ่งครั้งหนึ่งเป็นคนที่รักกันสุดหัวใจ แต่ตอนนี้หล่อนจากเขาไปนานแสนนานแล้วและไม่เคยได้พบกันอีกเลย... +++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ เรื่องของอดีตคู่รักที่เคยคบหากันตั้งแต่สมัยมหาวิทยาลัย แต่มีอันต้องแยกจากไปเพราะเหตุการณ์บางอย่าง หลายปีต่อมา อธิปก หมดพันธะจึงกลับมาเพื่อทวงสัญญารักที่เขาเคยให้ไว้แต่กลับพบว่า สิมิลัน มีคนรักแล้ว เขาคนนั้นไม่ใช่ใครแต่คือ พฤกษ์ รุ่นพี่ที่นับถือและฝากให้ช่วยดูแล พฤกษ์เก็บจดหมายฉบับนั้นไว้และดูแลสิมิลันด้วยความรักทั้งหมดที่มีจนลืมนึกถึง รินลดา พี่สาวของสิมิลันที่เป็นเพื่อนสนิทและหลงรักเขาอยู่ สองคนกลับมาเจอกันในวันที่สิมิลันเข้าใจว่าเขาไม่โสด เธอจึงวิ่งหนีหัวใจตัวเอง แต่สุดท้ายทุกอย่างยิ่งเลวร้ายเพราะเมื่อพบแล้วว่าต่างก็ยังรักกันแต่มีเหตุให้อธิปกประสบอุบัติเหตุเป็นเจ้าชายนิทรา สิมิลันตัดสินใจไปลอนดอนโดยไม่รู้เลยว่ามีเลือดเนื้อเชื้อไขของเขาติดไปด้วย วันนั้นเองอธิปกก็ฟื้นขึ้นมาโดยไม่มีเธอในชีวิตอีก เขาเก็บความเสียใจไว้จนกระทั่งสองปีต่อมาทั้งสองจึงได้พบกันอีกครั้ง...

บทที่ 1 บทนำ

ลอนดอน ประเทศอังกฤษ

เมษายน 2562

“มอมมี้!”

เสียงใสคุ้นเคยดังขึ้นไม่ไกลทำให้หญิงสาวในชุดสเวตเตอร์สีเทาหม่นหยุดชะงัก เธอหันกลับไปตามเสียงเรียก ร่างผอมเพรียวผิวน้ำผึ้งเจ้าของดวงหน้านวลใสแต้มบลัชออนเนื้อแมตต์สีพีชอมส้มอ่อนปรากฏรอยยิ้มบนริมฝีปากสีนู้ดทันใด ครู่หนึ่งจึงคุกเข่าลงบนพื้นสะพานรอรับร่างป้อมกลมที่กำลังวิ่งถลาเข้ามา

“ค่อย ๆ ลูก ไม่เห็นต้องวิ่งเลย แม่ไม่ได้หายไปไหนสักหน่อย”

“มอมมี้ ๆ” เด็กน้อยว่าพลางโอบแขนอ้วนรอบคอมารดาก่อนจะกดจมูกหอมแก้มแล้วเอ่ยเสียงใส “หิว”

“แม่รู้จ้ะ นี่ก็ได้เวลาแล้วนี่ วันนี้เราจะกินอะไรกันดีเอ่ย”

“กินกอก”

“หืม... ไส้กรอกหรือ?”

“อือฮึ”

เด็กน้อยทำเสียงออกลมในลำคอเผยความต้องการแล้วโบกมือปุ้มป้อมขึ้นฟ้าสิมิลันหันไปมองหญิงรูปร่างอวบวิ่งกระหืดกระหอบเข้ามา หญิงสาวจึงอุ้มลูกน้อยขึ้นมาแนบอกรอฟังอีกฝ่ายรายงาน

“ขอโทษจริง ๆ ค่ะ น้องอาร์มไวมาก พี่ตามแทบไม่ทันเลยค่ะ”

“ไม่เป็นไรจ้ะ แกคงเห็นว่ามินรออยู่”

“เห็นตั้งแต่ขึ้นสะพานมาแล้วค่ะ แต่คุณกำลังมองไปทางลอนดอนอายอยู่ก็เลยไม่ทันเห็นน้อง”

สิมิลันพยักหน้ารับก่อนจะเอ่ยเสียงเรียบ “วันนี้พี่กลับก่อนได้เลยนะคะ เดี๋ยวมินจะพาลูกเดินเล่นแถวนี้สักแป๊บ”

“แต่คุณเค้าจะว่า...”

“ไม่ว่าหรอกจ้ะ เดี๋ยวมินบอกให้เอง”

“ได้ค่ะคุณแมนนี่” พี่เลี้ยงเด็กน้อยรับคำก่อนจะหันหลังเดินกลับไปทางเดิม

สิมิลันมองตามร่างอวบของออร์แพร์วัยแก่กว่ากันสามปีเดินลับตาก่อนจะก้มดูนาฬิกาข้อมือด้วยสีหน้ากังวลพลางครุ่นคิดถึงคนที่นัดกันไว้

หรือเขาจะลืมว่าวันนี้เป็นวันอะไร...

หล่อนเผลอใจลอยจนเด็กน้อยกระตุกข้อมือจึงสะดุ้งสุดตัวทรุดนั่งตรงกันข้ามแล้วลูบศีรษะทุยด้วยความรักใคร่ก่อนถามด้วยความห่วงใย

“หิวรึยังจ๊ะ”

“หิวค้าบ แต่...” เด็กน้อยว่าจบมองหาใครบางคนแต่ไม่เห็นแม้เงาจึงหันกลับมาหามารดาด้วยสีหน้าผิดหวัง หน้ากลมเล็กง้ำงอหนำซ้ำยังพองลมเต็มแก้ม

“แด๊ดดี้คงติดธุระแน่เลยจ้ะ”

“ใจร้าย”

“ว่าแด๊ดดี้ได้ไงคะลูก”

“แด๊ดดี้ใจร้าย” เด็กน้อยยังคงไม่หยุดโอดครวญ สิมิลันกลั้นยิ้มหยิกแก้มนุ่มของลูกน้อยเบา ๆ

“แด๊ดดี้ไม่ว่าง เราก็ไปกันสองคนก็ได้นี่นา หรือว่าอาร์มไม่อยากไปกินข้าวกับมอมมี้คะ”

“อาร์มอยาก...” เด็กน้อยพูดพลางทำตาแดงเหมือนจะร้องไห้

สิมิลันได้แต่ส่ายหน้าระอาก่อนจะยื่นแก้มให้ “งั้นหอมก่อน เดี๋ยวมอมมี้จะพาไปกินของอร่อย”

“ค้าบ!”

สองแม่ลูกจัดแจงหอมแก้มกันไปมาเสร็จ ผู้เป็นแม่จึงล้วงกระเป๋าเสื้อสเว็ตเตอร์สีเทาหม่นหยิบไวท์ช็อกโกแลตลูกกลมในขวดโหลแก้วขนาดเล็กออกมาหนึ่งลูกแล้วทำทีเสกเป่ามนตร์คาถาก่อนจะยื่นส่งให้

“เอ้า! ของโปรดของหนู แต่ให้กินลูกเดียวนะคะ”

“เย้! โกแลต!” ร้องตะโกนลั่นแล้วหอมฟอดเข้าให้ “อาร์มชอบ”

เด็กน้อยรับห่อสีแดงขนาดเล็กกว่าไข่นกกระทามาแกะเปลือกอย่างรีบร้อนก่อนจะใช้ลิ้นเลียแวบหนึ่งแล้วส่งยิ้มตาเป็นประกายให้มารดาด้วยสีหน้าเปี่ยมสุข

“หย่อยจัง”

“อร่อยก็กินเลยลูก มอมมี้ให้ลูกเดียวแล้วเราค่อยไปกินข้าวกัน”

“ค้าบ!”

เด็กน้อยรับปากรับคำ พยักหน้าจนผมม้าเส้นเล็กกระจาย มือป้อม ๆ หยิบชิ้นช็อกโกแลตกำลังจะใส่ปาก ทันใดเสียงหวูดเรือก็ดังแหวกอากาศท่ามกลางบรรยากาศโพล้เพล้ยามฟ้าหลังฝนมา

เด็กชายถึงกับสะดุ้งปล่อยก้อนกลมร่วงลงพื้น มันกลิ้งหลุน ๆ ไปตามทางลาดเด็กน้อยร้องไห้จ้าชี้มือชี้ไม้ สิมิลันมองตามไวท์ช็อกโกแลตกลิ้งไปชนขอบเหล็กก่อนจะกระดอนลอดราวสะพานตกลงไปเบื้องล่างพอดีกับเรือสำราญลำใหญ่กำลังแล่นผ่าน พอดี

สิมิลันถึงกับตะลึงเมื่อเห็นเสี้ยวหน้าด้านข้างของคนที่ยืนอยู่ตรงกาบเรือเยื้องจากด้านหลัง ช่างเหมือนเหลือเกิน ...

หรือหล่อนตาฝาด...

หรือเพราะวงล้อหมุนวนที่มองเห็นในระยะไกลอย่างลอนดอนอายทำให้นึกถึงใครคนหนึ่ง

เป็นไปไม่ได้! หล่อนแค่คิดไปเองเพราะพรหมคงไม่ได้ลิขิตและโลกคงไม่กลมขนาดนั้น แต่ยิ่งมองกลับยิ่งคิดถึงจนไม่รู้ตัวว่าเผลอแสดงความรู้สึกส่วนลึกในใจออกมาอย่างไม่อาจอดกลั้นได้ จนกระทั่งมือป้อม ๆ ยื่นมาปาดน้ำตาหล่อนจึงรู้ตัว

“อะ... อาร์มลูก”

“อย่าร้อง”

เด็กน้อยสีหน้าเหยเกได้แต่เรียบเรียงประโยคสั้น ๆ แล้วหอมแก้มมารดาพลางไล้นิ้วมือเล็กที่ร่องแก้มแผ่วเบา

“ไม่ร้องจ้ะ มอมมี้ไมได้ร้อง”

หญิงสาวพูดจบก็กอดร่างกลมแนบแน่นแล้วยิ้มออกมาก่อนจะลุกยืนแล้วช้อนอุ้มร่างเล็กขึ้นมากอดแนบอก ทันใดก็ปรากฏร่างใหญ่ในชุดโอเวอร์โค้ดสีเทาเข้มวิ่งกระหืดกระหอบเข้ามาก่อนจะมาหยุดลงตรงหน้า

“ขอโทษนะมิน... พี่มาช้าไปหน่อย”

“แด๊ดดี้!” อาร์มร้องลั่นดีดขาแทนการขอลง

“หิวแล้วใช่ไหมอาร์ม”

“ค้าบ” เด็กน้อยรับคำทั้งสีหน้าและน้ำเสียงบ่งบอกความยินดี

สิมิลันยิ้มจาง ๆ ให้คนมาทีหลังก่อนวางร่างเล็กลง พอเป็นอิสระเด็กน้อยก็กระโจนเข้าหาอ้อมแขนแข็งแรงแล้วร่างป้อมก็ลอยหวือขึ้นสู่อ้อมอกอีกฝ่ายทันที

“แด๊ดดี้มาช้าเห็นทีมอมมี้ต้องโกรธแน่ ๆ เลย”

“ไม่หรอกค่ะ แค่พี่นนท์มาทันไปกินวันเกิดอาร์มก็ดีใจมากแล้ว” สิมิลันแบ่งรับแบ่งสู้ ขัดเขินสายตาชายหนุ่มที่แฝงความหมายส่งมา

“พี่จะไม่มาได้ยังไง ในเมื่อพี่เป็นแด๊ดดี้ของอาร์มนี่จ๊ะ”

“ขอบคุณที่พี่นนท์เมตตาแกนะคะ” สิมิลันเสียงแผ่ว จ้องมองภาพความสนิทสนมของบุตรชายกับชายหนุ่มร่างสูงใหญ่พลันเกิดอาการสะเทิ้นสะท้าน

หล่อนไม่ควรคิดถึงใครคนนั้นอีก...

นาทีนี้ตอนนี้นี่คือครอบครัว คือสองคนที่หล่อนรัก...

“งั้นไปกันดีกว่า อาร์มอยากกินอะไรครับลูก”

“กินกอก” เด็กน้อยตอบยืนยันความตั้งใจเดิม

“โอเค... งั้นไปกัน วันทูทรี โก!” ชานนท์ว่าพลางชี้มือไปด้านหน้า เด็กน้อยปรบมือชอบอกชอบใจก่อนร้องลั่น

“ทูทรีโกโก!”

สิมิลันมองตามทั้งสองก่อนจะรวบรวมสติที่กำลังเตลิดเพียงเพราะเห็นแผ่นหลังใครคนหนึ่งที่คุ้นตาในเรือเมื่อครู่ ก่อนที่ชานนท์จะหันกลับมาส่งรอยยิ้มใจดีมาให้ทั้งยังกระชับร่างกลมป้อมด้วยแขนข้างหนึ่ง อีกมือโอบประคองมอบไออุ่นให้หล่อนก่อนจะพากันเดินไปตามทางที่มุ่งสู่สวนจูบิลี่ไม่ไกลจากโรงแรมมากนัก...

ร่างสูงใหญ่ในชุดสูทสีดำสนิทสวมทับด้วยโอเวอร์โค้ทสีน้ำตาลตัวหนายืนอยู่บนกาบเรือที่เพิ่งแล่นผ่านสะพานฮังเกอร์ฟอร์ดไป ชายหนุ่มแหงนหน้าภาพสามพ่อแม่ลูกที่เห็นแผ่นหลังไกลออกไปด้วยความชื่นชม

ครู่หนึ่งวงล้อขนาดใหญ่ของลอนดอนอายที่ตั้งอยู่ริมฝั่งแม่น้ำเทมส์จึงปรากฏแก่

สายตา เขารู้สึกสะท้อนใจขึ้นมาทันใดที่ภาพความทรงจำในอดีตหวนคืนกลับมายามที่เรือแล่นเข้าใกล้จนลอนดอนอายผ่านเข้ามาในครรลองสายตา ใกล้มากจนความทรงจำแสนหวานแล่นผ่านมาในห้วงคิดคำนึงอีกครั้ง

“อีกหน่อยฉันจะพามินไปแต่งงานบนลอนดอนอาย”

“หืม... นี่โอมกำลังฝันอยู่รึเปล่า”

“ไม่ ๆ ฉันคิดอย่างนั้นจริง ๆ”

“งั้นวันแต่งงาน โอมต้องเล่นเพลงโปรดของเราด้วยนะ มินจะรอฟัง”

“ได้สิ... Kiss in the Rain เนอะ ฉันจะซ้อมตั้งแต่วันนี้เลยเป็นไง”

ยังจำได้ว่าเขารับปากเป็นมั่นเป็นเหมาะ ว่าสักวันจะพาหล่อนมาที่นี่มายังสถานที่ที่เป็นเหมือนสัญญารักของเขากับหล่อน

ความฝันของหล่อนอยู่ที่นี่...

ความรักของเขาก็อยู่ที่นี่...

ที่ ‘ลอนดอนอาย’ ดวงตาของ... ลอนดอน

เมืองแห่งฝนผู้คนเหงาและเรื่องราวความรักที่มีความทรงจำของเขากับหล่อน ซึ่งครั้งหนึ่งเป็นคนที่รักกันสุดหัวใจ แต่ตอนนี้หล่อนจากเขาไปนานแสนนานแล้วและไม่เคยได้พบกันอีกเลย...

อ่านต่อ
img ไปดูความคิดเห็นเพิ่มเติมที่แอป
ออกใหม่ล่าสุด: บทที่ 118 ตอนพิเศษ 1 5 จบบริบูรณ์   03-01 16:03
img
ดาวน์โหลดแอป
icon APP STORE
icon GOOGLE PLAY