คนเถื่อนสุดสวาท

เหมือนฝันค่อยๆ ปรือตาขึ้นอย่างมึนงง เธอมองกระท่อมเก่าๆ อย่างงุนงง เธอมาอยู่ที่นี่ได้ยังไงกันนะ

โครม!!!

เสียงเปิดประตูกระท่อมโครมใหญ่ทำให้เธอสะดุ้งสุดตัว เบิกตากว้างมองคนแปลกหน้าที่เดินดุ่มๆ เข้ามาอย่างตกใจ

“กรี๊ด!” เธอกรีดร้องสุดเสียงเมื่อเขาย่างสามขุมเข้ามาหาร่างสูงเกือบร้อยเก้าสิบเซนติเมตร หนวดเครารกรุงรังน่ากลัวอย่างที่สุด

เขากระชากแขนเธอขึ้นจากพื้นแคร่ไม้ไผ่ มองเธอไม่วางตา เธอยกมือขึ้นไหว้เขาปรกๆ หวาดกลัวเขาจับใจ

“อย่าทำอะไรฉันเลยนะ”

“กลัวเหรอ เวลาทำคนอื่นไม่เห็นกลัว” เขากระชากเธอให้เดินออกมาจากกระท่อม เหมือนฝันมองทะเลเบื้องหน้า และรอบกายอย่างตกใจ

เธอมาอยู่ที่นี่ได้ยังไงนะ?

ถามตัวเองและพยายามนึก เธอเดินทางกลับมาจากต่างประเทศแล้วจู่ๆ มาโผล่ที่นี่ได้ยังไงกัน

“นายเป็นใคร แล้วฉันมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง”

“เป็นคนบ้า ฆ่าคนไม่เลือก!” เขาตะคอกใส่ เธอสะดุ้งสุดตัว ทำท่าหนีเขา แต่เขากระชากเข้าไปหา

“คนบ้าเหรอ?” เธอเบิกตากว้าง

“ใช่”

“ล้อเล่นใช่ไหม จับมาเรียกค่าไถ่หรือเปล่า บ้านฉันรวยนะ จะให้พ่อแม่ส่งเงินมาให้ คะ... แค่โทร. ไปบอก ป่านนี้พ่อแม่ฉันคงเป็นห่วง” เธอกลับมาจากต่างประเทศก่อนกำหนดเพราะอยากเซอร์ไพรส์ ไม่ได้บอกคนที่บ้านเลย ป่านนี้คงไม่มีใครรู้ว่าเธอหายตัวไป

“พูดจริง ฉันทั้งบ้าทั้งหื่นกาม” เขายื่นหน้าเข้ามาหา เหมือนฝันเบี่ยงหน้าหลบ ตัวสั่นระริก แต่ก็ยังทำเป็นใจดีสู้เสือ

“ไม่หรอก ไม่มีคนบ้าที่ไหนยอมรับว่าตัวเองบ้า”

“ฉันกินยาระงับประสาทก็เลยสติดี แต่ถ้าลืมกินยาก็เคยฆ่าคนตายมาแล้ว”

“จะ... จริงเหรอ”

“แล้วแต่จะคิด” เขาลากเธอให้เดินตาม

“จะพาไปไหน ปล่อยนะ”

“ตามมาก็แล้วกันน่า” เขาลากเธอเข้าป่า ที่นี่เป็นเกาะ เธอมองรอบกายแล้วหน้าเสีย จะหนีออกไปได้ต้องมีเรือ มันไม่มีเรือสักลำ

“คิดหนีใช่ไหม ฉันแนะนำให้เอาไหม”

“คะ?” เธอหันมองหน้าเขา สีหน้าแตกตื่น

“ว่ายน้ำหนีออกไปสิ รับรองว่าถ้าไม่โดนฉลามกิน เธอรอดแน่”

“บ้าเหรอ ใครจะว่ายน้ำออกไปแบบนั้น” เธอแหวใส่

“โอ๊ย!” เขาผลักเธอกองลงกับพื้น หญิงสาวกุมสะโพกลูบป้อยๆ

“เจ็บนะ”

“ก็ทำให้เจ็บไง เวลาทำคนอื่นไม่รู้จักคิด เห็นนั่นไหม” เขาชี้ไปรอบตัวเธอ เหมือนฝันมองตามก่อนทำหน้างง

“อะไร”

“โง่” เธอเม้มปากเมื่อโดนด่าว่าโง่

“เศษไม้พวกนี้เธอเก็บและมัดแบกกลับกระท่อมด้วย”

“เอาไปทำไม”

“มีสมองหรือเปล่า”

“ถามดีๆ” เธออุบอิบบ่น เขาทำท่าจะก้าวเข้าหา เธอรีบหันรีหันขวาง รวบไม้ฟืนมากองๆ เอาไว้อย่างลนลาน คนบ้าอำนาจยืนกอดอกมองไม่วางตา

“โอ๊ย!” เหมือนฝันร้องเสียงหลงเพราะมัดแล้วเชือกหลุด มือโดนไม้แหลมๆ เจ็บจนเลือดซิบ

“คุณหนูอย่างเธอคงไม่เคยลำบากสินะ ดีเหมือนกัน ฉันจะเพิ่มงานให้เธอทำเยอะๆ เลย”

“นี่นาย จู่ๆ มาใช้แรงงานฉัน บอกมาหน่อยว่าฉันไปทำอะไรให้นาย” เหมือนฝันลุกขึ้นจ้องเขา ก่อนจะถอยหนีเมื่อสบตาวาวโรจน์ดุดันคู่นั้น

“เดี๋ยวก็รู้เอง แบกไม้ฟืนกลับมาด้วย”

“บ้าเหรอ ฉันเป็นผู้หญิงนะ จะให้แบกไม้ฟืนกลับนี่นะ!” เธอถามอย่างตกใจ มองร่างสูงที่กอดอกมองเธออย่างวางอำนาจ

“ไม่ทำก็ได้นะ แต่คืนนี้เธอนอนนอกกระท่อมแล้วกัน” เขาพูดเสร็จแล้วเดินดุ่มๆ กลับกระท่อม เธอมองตามก่อนหันไปยกไม้ฟืนกองใหญ่มาถือเอาไว้

“โอ๊ย!” มันหนักมาก เธอพยายามเดินตามสะดุดจนล้มไม่เป็นท่า

“โง่ชะมัด”

“คนบ้าป่าเถื่อน” เกลียดเขาจับใจ แล้วทำไมเธอถึงมาอยู่ที่นี่ได้นะ บ้าบอที่สุด

เขาดึงเธอกลับกระท่อม ใช้มืออีกข้างหิ้วเชือกที่ผูกกับเถาวัลย์พาไม้ฟืนกลับบ้าน

เธออ้าปากค้าง เขาหิ้วสบายๆ ไม่หนักสักนิด แล้วใช้แรงงานเธอทำไมนี่!

“บอกได้ไหม จับฉันมาทำไม นายอาจจะจับมาผิดตัวก็ได้”

“เธอชื่อนามสกุลอะไรล่ะ” เขาเอ่ยถาม

“เหมือนฝัน ประเสริฐสิริ” เธอรีบบอกเขาอย่างกระตือรือร้น คิดว่าจะ ทำให้เขาตกใจ เพราะเธออาจจะถูกเขาจับมาผิดตัวหรือเข้าใจผิดอะไรสักอย่าง

“ก็ถูกแล้วนี่”

“ถูกแล้วคืออะไร”

“เธอเคยเป็นแฟนกับน้องชายฉันไงเหมือนฝัน จำชยุตได้ไหมล่ะ”

“ชยุตไหน” เธอทำหน้างง เขากระแทกไม้ฟืนลงบนพื้น หันมามองเธอด้วยสายตาวาวโรจน์ คนถูกมองกลืนน้ำลายลงคอฝืดเคือง มองเขาอย่างตกใจ

“หรือมั่วผู้ชายหลายคนจนจำไม่ได้”

“บ้าเหรอ ฉันอยู่เมืองนอก”

“เธอทิ้งน้องชายฉันก่อนไปอยู่เมืองนอก อยู่โน้นเจอไซซ์ฝรั่ง ป่านนี้หลวมโพรกแล้วมั้ง” เขาก้มมองอย่างหยาบคาย คนถูกมองหน้าร้อนเห่อแดงจัด