“ลูกศัตรูอย่างเธอที่โซฟานี่ก็พอมั้ง! เพราะว่าเตียงนั่นฉันเก็บเอาไว้ให้ เมีย ในอนาคตของฉัน!” เขาเน้นย้ำถึงคำว่า เมีย อย่างชัดถ้อยชัดคำ ก่อนจะโยนคนที่เอาแต่นิ่งเงียบลงโซฟาอย่างไม่ออมมือนัก “โอ้ย! บุญเจ็บค่ะ…”
“ลูกศัตรูอย่างเธอที่โซฟานี่ก็พอมั้ง! เพราะว่าเตียงนั่นฉันเก็บเอาไว้ให้ เมีย ในอนาคตของฉัน!” เขาเน้นย้ำถึงคำว่า เมีย อย่างชัดถ้อยชัดคำ ก่อนจะโยนคนที่เอาแต่นิ่งเงียบลงโซฟาอย่างไม่ออมมือนัก “โอ้ย! บุญเจ็บค่ะ…”
“คุณบุญสิตามาขอพบอีกแล้วครับนาย” คำบอกกล่าวนั้นแม้จะเรียกรอยยิ้มแก่คนที่เฝ้ารอเวลานี้มาตลอดหลายวันได้ในทันทีที่ได้ยิน แต่ถึงอย่างนั้นก็ไม่ได้ช่วยทำให้ ‘เขา’ ตอบอะไรกลับไป กระทั่งคนสนิทตัดสินใจเอ่ยขึ้นอีกครั้ง และหวังว่าครั้งนี้จะได้รับคำตอบจากผู้เป็นนายเพื่อที่ว่าเขา จะได้นำมันไปบอกต่อกับคนที่รออยู่ข้างล่างนั้นอีกที
“นายครับ…”
”บอกให้เธอกลับไป! วันนี้ฉันไม่มีอารมณ์พบใคร” คำตอบเด็ดขาดที่ใครก็รู้กันดีว่าหากได้เอ่ยมันออกมาแล้วนั้น จะไม่มีใครหรืออะไรมาเปลี่ยนใจได้ทำให้คนฟังรู้สึกหนักใจไม่น้อย ด้วยเพราะคนที่กำลังนั่งรอผู้เป็นนายของเขาอย่างกระวนกระวายใจอยู่ด้านล่างของบ้านนั้นคิดถูกเรื่องที่ว่าเจ้านายของเขาไม่มีทางยอมลงไปเจอเธอง่ายๆ เมื่อคิดถูก ‘แขก’ ของเจ้านายจึงไหว้วานฝากถ้อยคำบางอย่างมาด้วย
“คุณบุญเธอยืนกรานว่าจะรอจนกว่านายจะยอมลงไปพบให้ได้ครับ” และแน่นอนว่าเมื่อจบคำพูดนั้น ดวงตาดุดันของอีกคนก็เปลี่ยนเป็นเข้มจัดแทบจะทันที ก่อนที่รอยยิ้มหยักจะเผยขึ้นจนเขารู้สึกเสียวสันหลัง เพราะรู้ดีว่าเมื่อใดก็ตามที่รอยยิ้มนี้เผยขึ้น สิ่งที่จะตามหลังมาติดๆ นั้น แทบไม่ต่างอะไรจากคลื่นยักษ์ใต้น้ำเลยสักนิด!
“นั่นเป็นปัญหาของแกที่จะทำยังไงให้หล่อนไสหัวกลับไป! หรือถ้าทำไม่ได้ แกคงรู้ใช่ไหมว่าควรทำยังไงต่อ!” คนถูกสั่งพยักหน้ารับอย่างจำนน ก่อนจะยอมตัดใจถอยออกมาจากห้องอย่างไม่มีทางเลือก
เขาพยายามอย่างสุดความสามารถแล้วจริงๆ
“เป็นยังไงบ้างคะคุณบรรจง พี่…คุณดินเขายอมลงมาพบบุญรึเปล่าคะ” คำถามที่เต็มไปด้วยความหวังของคนที่รออยู่ทำให้บรรจงรู้สึกผิดไม่น้อยที่เขาไม่สามารถทำให้เจ้านายยอมลงมาพบเธอตามที่ขอได้ แต่จะให้ทำยังไงในเมื่อเขามันก็แค่ลูกจ้างกินเงินเดือนคนหนึ่ง ไอ้ครั้นจะให้ไปบีบบังคับเจ้านายนั้นลืมไปได้เลย เขาไม่มีสิทธิ์ถึงขนาดนั้น
ถึงต่อให้มีเขาก็ไม่กล้าทำ
ด้วยกลัวว่าตัวเองอาจอยู่ไม่ถึงวันที่ลูกโต!
“ผมขอโทษครับคุณบุญ” คำตอบนั้นเรียกความผิดหวังแก่คนที่สู่อุตส่าห์เฝ้ารอที่จะพบ ‘เจ้าหนี้’ รายใหญ่ของครอบครัวทันทีเมื่อได้ยิน
“คุณบรรจงได้บอกเขารึเปล่าคะว่าบุญจะรอเขาอยู่ตรงนี้จนกว่าเขาจะยอมลงมาพบบุญ” กระนั้นเธอก็ไม่คิดยอมแพ้ เป็นตายร้ายดีอย่างไรวันนี้ก็ต้องพบกับเขาให้ได้ ต่อให้ต้องรอต่อไปทั้งวันก็ช่าง
“บอกครับ แต่ถ้าคุณบุญทำแบบนั้นจริงๆ ผมอาจถูกไล่ออก” คำพูดนั้นไม่เพียงแต่ทำให้คนฟังตกใจ แม้แต่เจ้าของคำพูดเองก็เริ่มชักหวั่นๆ บ้างแล้วเหมือนกันว่าการที่เขาให้ความช่วยเหลือหญิงสาวตรงหน้าคนนี้ มันจะทำให้ชีวิตของเขาต้องพบกับความลำบากในไม่ช้า
เขามันใจร้าย!
บุญสิตาร้องประท้วงขึ้นกับตัวเองภายในใจ นึกอยากจะเกลียดคนใจร้ายข้างบนนั้นแต่ก็ทำไม่ลง ด้วยรู้ดีว่าเรื่องราวทั้งหมดมันเริ่มต้นมาจากใคร ใครที่เปลี่ยนเขาให้ต้องกลายมาเป็นอีกคนที่เธอแทบไม่รู้จัก
“บุญขอโทษค่ะ แต่ว่าบุญมีความจำเป็นที่ต้องพบเขาให้ได้ คุณบรรจงช่วย…”
“ต่อให้พระเจ้าลงมาจุติที่นี่ก็ไม่มีใครหน้าไหนช่วยเธอได้ทั้งนั้น!” ทว่าก่อนที่จะได้ทันขอร้องอะไรออกไปเสียงเข้มขัดที่แสนคุ้นหูของใครบางคนกลับดังขึ้นขัดเข้าซะก่อน มันทำให้เธอยิ้มได้เมื่อเห็นว่าเจ้าของเสียงเมื่อครู่นั้น เป็นคนเดียวกับคนที่ปล่อยให้เธอนั่งรอมาทั้งวัน
“แกจะไปไหนก็ไปไอ้จง!” คณิน รมณีย์เอ่ยขึ้นกับคนสนิทก่อนจะปรายตามองแม่ตัวดีที่ดูเหมือนวันนี้หล่อนจะมีความกล้ามากกว่าทุกครั้งที่เจอกัน ทว่าเขานั้นกลับไม่รู้สึกแปลกใจกับท่าทีของหล่อนเลยสักนิดเพราะรู้ดีแก่ใจว่าอะไรคือต้นเหตุของความกล้าเหล่านี้ของหล่อน
“ทำแบบนี้ทำไมคะ ไหนว่าเราตกลงกันว่า…”
“สามวัน! เท่าที่จำได้ฉันกับเธอตกลงกันแค่นั้น ฉันต่อเวลาในการใช้หนี้ให้กับครอบครัวของเธอมามากพอแล้วบุญสิตา! แล้วเธอยังจะมีหน้ามาเรียกร้องเอาอะไรอีก หรือคิดว่าการที่เธออุตส่าห์เอาตัวเข้าแลกมันจะเปลี่ยนอะไรได้” คำถามนั้นกัดกินใจคนฟังจนน้ำตาตก เพราะเขาทำให้รู้ว่าสิ่งที่เธอเสียไปสำหรับเขามันไม่ได้มีค่าอะไรเลย ต่างจากเธอที่ต้องสูญเสีย หมดสิ้นทุกสิ่งด้วยน้ำมือเขาซ้ำแล้วซ้ำเล่า
ความสาวที่เสียให้เขาไปไม่มีความหมายสักนิด ไม่มีเลยจริงๆ
“ถ้าคุณยึดที่ดินกับบ้านบุญกับน้องจะไปอยู่ที่ไหนคะ” บ้านที่ตอนนี้เป็นเพียงสิ่งเดียวที่เหลืออยู่ และเธอจะทำทุกทางเพื่อรักษามันไว้ด้วยชีวิต ไม่ว่าเขาจะใช้วิธีสกปรกแค่ไหนเธอจะโต้กลับสุดแรงเช่นกัน
“นั่นดูเหมือนจะเป็นปัญหาของพวกเธอ ไม่ใช่ฉัน!” คำตอบนั้นให้ความรู้สึกเหมือนถูกตบหน้าก็ไม่ผิด มันทำให้เธอไม่อยากจะเชื่อจริงๆ ว่าคนใจร้ายตรงหน้าคนนี้ จะเป็นคนเดียวกับพี่ดินที่แสนใจดีเมื่อสี่ปีก่อน
มันคือสี่ปีที่เธอมีความสุขที่สุดจนนึกอยากจะหยุดเวลานั้นไว้ ก่อนที่ทุกๆ อย่างจะเปลี่ยนไปเมื่อพ่อของเธอทำเรื่องที่ไม่น่าให้อภัยกับครอบครัวของเขา แม้เธอเองจะเคยอ้อนวอนขอร้องให้ท่านหยุดแต่ก็ไม่เกิดผล สุดท้ายสองครอบครัวที่เคยไปมาหาสู่กันก็กลายเป็นศัตรูกัน
และที่แย่กว่านั้น…
ยังปิดฉากสถานะคู่หมั้นระหว่างเธอกับเขาให้จบลงพร้อมๆ กัน
“พี่นุยังรักลินอยู่ไหม...” คำถามที่ไม่เคยคิดเคยฝันเลยว่าเธอจะต้องเป็นคนถามมันกับเขาดังขึ้น มันคือคำถามที่เธอไม่เคยอยากได้คำตอบ เพราะกลัวว่าถ้ามันเกิดไม่ตรงใจขึ้นมาเธอคงเจ็บปวดเจียนตายน่าดู แต่เธอทนไม่ไหวอีกแล้ว ทนอยู่กับความรู้สึกบ้าๆ พวกนี้ไม่ไหวแล้ว “ลิน ใจเย็นๆ แล้วฟังพี่ก่อน…” ปรเมศวร์เองก็เริ่มได้สติหลังจากได้เห็นแววตาที่อัดแน่นไปด้วยความปวดร้าวของอีกคนเข้า มันทำให้เขาคิดได้ว่าเรื่องที่เกิดขึ้นต้นเหตุมันมาจากตรงไหน และก็เป็นเหมือนทุกครั้ง เขาเองที่ผิด ผิดที่พาช่อลดามาที่นี่
“เทียนไม่หวังสูงขนาดนั้นหรอกค่ะ ที่พูดเพราะเป็นห่วงเท่านั้น” พลอยบุหลันตอบเสียงแผ่วก่อนจะพาตัวเองเดินหนีกลับมาที่ห้อง เพราะไม่อยากอยู่ให้เกะกะสายตา หรือสร้างความรำคาญให้กับเขาอีก หญิงสาวนั่งลงบนเตียงก่อนจะเริ่มต้นสวดมนต์เหมือนทุกคืน ไม่นานก็ทิ้งตัวลงนอน และไม่ลืมที่จะยกมือขึ้นลูบหน้าท้องตัวเองเบาๆ “ฝันดีนะคะตัวเล็กของแม่…”
“กล้าดียังไงเที่ยวไปให้ท่าไอ้สารวัตรนั่น!” ชรัสตอบคำถามอย่างตรงไปตรงมา สิ่งที่หล่อนทำลงไปในวันนี้มันหักหน้าเขาเป็นอย่างมาก เขาไม่ชอบให้เธอทำเรื่องพวกนี้ขณะที่ยังเป็นเมียเขาอยู่! “อินทำอย่างนั้นตอนไหนอย่างนั้นเหรอคะ”
“ทะ…ทำไมคุณไม่แต่งตัวให้เรียบร้อยล่ะคะ” คนได้ยินไม่ได้นึกตำหนิอะไรคนช่างถาม เขายิ้มก่อนจะเอ่ยตอบไปตามความจริง “จะต้องใส่ให้เสียเวลาทำไมล่ะครับ เพราะอีกเดี๋ยว…ก็ต้องถอดออกอยู่ดี” คำตอบที่มาพร้อมจูบหนักๆ ที่แก้มขวาทำเอาคนที่ยังเตรียมใจรับกับสิ่งเหล่านี้ไม่ไหว ย่นคอหลบหนีความซาบซ่านพัลวัน “คะ…คุณลูซคะ คะ…ว่าภัส…”
“ฉันตั้งใจจะบอกเรื่องลูกในวันที่แกวิ่งหน้าตาตื่นมาบอกฉันว่าคุณป่านตอบตกลงจะแต่งงานกับแก!” ความจริงที่ได้รู้กลับกลายเป็นธเนศเสียเองที่พูดอะไรไม่ออก เขายังจำภาพของเอื้องทรายที่กอดเขาร้องไห้ปานจะขาดใจในวันนั้นที่ว่าได้ดี แต่เพราะมัวหลงดีใจมากไปเลยไม่รู้ตัวเลยสักนิดว่าเธอไม่ได้ร้องไห้เพราะดีใจที่เขาสมหวังกับอดีตคนรัก แต่มันคือความเสียใจ...ความเสียใจที่เขาไม่เคยรู้มาก่อนเลยจนกระทั่งวันนี้ที่ต้องมารับฟังมันจากปากของเธอเอง ความโกรธก่อนหน้าค่อยๆ หายไปอย่างช้าๆ ก่อนที่มันจะแปรเปลี่ยนเป็นความเสียใจในที่สุด
“ผมไม่หย่า! ต่อให้คุณจะเกลียดผมไปจนวันตายยังไงผมก็ไม่หย่า” “ทำไมล่ะคะ คุณจะเก็บฉันเอาไว้ทำไมในเมื่อคุณไม่สามารถทำให้ฉันมีความสุขได้เลยสักวันเดียว! เป็นฉันเองที่ต้องทนอยู่กับคนใจร้ายที่ไม่เคยมีฉันอยู่ในสายตา ตลอดหนึ่งปีที่ผ่านมาคุณรู้บ้างไหมคะวาฉันต้องเจ็บปวดทรมานมากแค่ไหนที่ต้องฝืนทนอยู่กับคนไม่มีหัวใจอย่างคุณ อ๊ะ!!” คำต่อว่าที่รุนแรงทำให้ตรีภพเป็นฝ่ายที่ทนไม่ไหวอีกต่อไป มือทั้งสองกระชากใบหน้าหวานเข้ามาใกล้ก่อนจะกระแทกริมฝีปากเข้าหาอย่างรุนแรงแม้ว่าอีกฝ่ายจะดิ้นรนขัดขืนแต่ก็ทำเช่นนั้นได้ไม่นานเท่าไหร่ สุดท้ายเธอก็ต้องพ่ายแพ้ให้กับเขาอยู่ดี รสสัมผัสที่รุนแรงหยาบกระด้างค่อยๆ แผ่วเบาลงตามลำดับแต่พอได้เห็นหยดน้ำตาใสที่ไหลรินออกมาจากแก้มเนียนทุกๆ สิ่งถึงได้หยุดลงพร้อมๆ กับใบหน้าคมคายที่ผละตัวออกห่าง... “ผมขอโทษ ขอโทษที่ใจร้ายกับคุณมาตลอด แต่ขอโอกาสให้ผมอีกสักครั้งได้ไหม ผมจะไม่มีวันทำให้คุณต้องเสียใจอีก”
ทุกคนรู้ดีว่า บุตรีคนโตที่ไม่เป็นที่โปรดปรานในจวนโหวอันติ้งแห่งเมืองหลวง ทำให้แม่แท้ๆ ของตนต้องเสียชีวิต เป็นคนที่ถูกมองว่าเป็นตัวโชคร้าย ก่อนแต่งงานก็ทำให้แม่เลี้ยงฝันร้ายอยู่หลายวัน ออกเดินทางไปทำบุญนอกเมืองก็ถูกโจรจับตัวไป แต่ใครจะคิดว่าโชคร้ายกลับกลายเป็นโชคดี นางเปลี่ยนนิสัยไปอย่างสิ้นเชิง ไม่ยอมให้ใครมารังแกอีกต่อไปที่แท้ซูชิงซวู่ ผู้สุดยอดสายลับที่ทะลุมิติมาเผชิญกับพ่อที่เย็นชา แม่เลี้ยงที่ชั่วร้าย คู่หมั้นที่นอกใจน้องสาวต่างแม่ แต่ไม่เป็นไร คอยดูว่าเธอจะจัดการพวกชั่วช้า และเอาคืนทุกอย่าง ทว่าทำไมท่านอ๋องผู้นั้นถึงมองมาที่เธอด้วยสายตาแปลกๆ นั่นล่ะเผ่ยเสวียนจู: บุญคุณที่ช่วยชีวิต ไม่มีสิ่งใดตอบแทนได้ นอกจากเอาตัวไปแลก
หยุนม่านชิง บุตรสาวของฮูหยินเอกจากจวนโหวหวยอัน ซึ่งถูกสลับตัวตอนอายุยังน้อย และเติบโตในชนบท เมื่อนางได้กลับมาที่จวนท่านโหวหวยอัน นางคาดหวังความรักและความอบอุ่นจากครอบครัว แต่ไม่คาดคิดว่าเป็นเพียงภาพลวงตาจวนโหวถูกยึดครองโดยหยุนโหรวเจียที่เป็นลูกสาวปลอม ในการวางแผนของลูกสาวปลอมและคู่หมั้นของนาง หยุนม่านชิงต้องแต่งงานในฐานะอนุภรรยา ต้องทำตัวนอบน้อมและก้มหัวให้ทุกคนเพื่อเอาใจคนในบ้าน นางคิดว่าจะได้ความรักและความสามัคคีในครอบครัว แต่กลับต้องถูกทำร้ายอย่างต่อเนื่องจนถึงแก่ชีวิตเมื่อนางลืมตาขึ้นอีกครั้ง นางกลับมาสู่วันที่เปลี่ยนโชคชะตาของนาง หยุนม่านชิงไม่ยอมอดทนอีกต่อไป นางค่อยๆ เผยโฉมหน้าที่แท้จริงของลูกสาวปลอม ไม่ได้ต้องการความรักที่เป็นเพียงภาพลวงอีก และได้เรียกคืนทุกสิ่งที่เป็นของนางทีละนิดเมื่อนางตัดสินใจที่จะตัดขาดจากจวนท่านโหวอย่างสิ้นเชิง คนทั้งจวนกลับคุกเข่าขอร้องไม่ให้นางจากไป!
ในฐานะที่เธอมีทรัพย์สินนับพันล้านและเป็นลูกสาวที่ได้รับการฝึกฝนอย่างลับๆ โดยรัฐบาล เฉียววานก็ถูกจัดสรรพ่อแม่ให้ในที่สุด แต่ไม่คาดคิด เธอถูกขับออกจากครอบครัวถึงสามครอบครัว การฝึกฝนความสัมพันธ์เป็นญาติพี่น้องก็ล้มเหลวซ้ำๆ จนกระทั่งเธอถูกตระกูลฮั่วรับอุปการะ เฉียววานที่น่าสงสารถูกพ่อแม่บุญธรรมทุ่มเงินให้ตามใจ แสดงความรักอย่างสุดโต่งจนดูเหนือจริง ทำให้บางคนอิจฉาจนบ้าคลั่ง ปล่อยข่าวลือว่า "เฉียววานไม่มีความสามารถใดๆ เลย ต้องอาศัยการทำตัวน่าสนสารเพื่อเรียกร้องความสนใจจากตระกูลฮั่ว!" แต่วันถัดมา อธิการบดีมหาวิทยาลัยชั้นนำของประเทศยืนต้อนรับด้วยตัวเอง “ศาสตราจารย์เฉียว ห้องแล็บของคุณเตรียมพร้อมแล้ว” มหาเศรษฐียื่นสัญญาให้ “บอส รายงานการเงินปีนี้กำไรเพิ่มขึ้น 300%!” องค์กรแฮกเกอร์นานาชาติก็เกิดความวุ่นวาย “พี่ใหญ่ ถ้าคุณไม่ออนไลน์ ระบบการเงินจะล่มแล้ว” เมื่อความลับของเฉียววานถูกเปิดเผยทีละอย่าง ทั้งโลกออนไลน์ก็เดือดดาล กู้ซือหาน ผู้ทรงอำนาจและเย็นชาแห่งเมืองจิง จู่ๆ ก็จับเธอไว้ที่มุมกำแพง นิ้วของเขาลูบไล้ริมฝีปากของเธอเบาๆ “คุณนายกู้ เล่นสนุกมากพอหรือยัง? ถึงเวลากลับบ้านไปมีลูกได้แล้ว” เฉียววานหน้าแดงก่ำ “ใคร ใครจะไปมีลูกกับคุณล่ะ” ชายหนุ่มหัวเราะเบาๆ และหยิบบัตรดำวงเงินไม่จำกัดใส่มือเธอ “มีลูกคนหนึ่ง จะมอบเกาะส่วนตัวให้ให้หนึ่งเกาะ”
เสิ่นชิงชิว หลานสาวของเศรษฐีที่รวยที่สุดในเมืองไห้ คบหาอยู่กับลู่จั๋วมาเป็นเวลาสามปีแล้ว แต่ความจริงใจของเธอกลับสูญเปล่า ลู่จั๋วปฏิบัติกับเธอเพียงในฐานะหญิงบ้านนอกคนหนึ่ง และทอดทิ้งเธอในวันแต่งงาน โดยไปหารักแรกของเขา หลังจากเลิกรากันอย่างเด็ดขาด เสิ่นชิงชิวก็กลับมามีสถานะเป็นสาวรวยอีกครั้ง ได้รับมรดกมูลค่าหลายร้อยพันล้าน และเริ่มต้นชีวิตที่รุ่งโรจน์ที่สุด แต่แล้วมักจะมีคนโผล่มาทไให้กับเธอหงุดหงิดอยู่เสมอ! ขณะที่เธอกำลังจัดการกับผู้ร้าย คุณชายฟู่ผู้มีอำนาจนั้นก็ปรบมือและโห่ร้องว่า "ที่รักของฉันสุดยอดมากจริงๆ"
หลังจากแต่งงานได้ 2 ปี ในที่สุดเจียงเนี่ยนอันก็ตั้งครรภ์สักที ความดีอกดีใจของเธอแต่กลับแลกกับคำขอหย่าของสามี หลังจากการสมคบคิด เธอนอนในกองเลือด และต้องการขอร้องเขาให้ช่วยเด็กเอาไว้ แต่กลับไม่สามารถติดต่อกับอีกฝ่ายได้ ด้วยความสิ้นหวังเธอจึงออกจากประเทศไป ต่อมาในงานแต่งงานของเจียงเหนียนอัน คุณกู้เสียการควบคุมและคุกเข่าลง ดวงตาของเขาแดงก่ำ "มีลูกของฉัน แล้วเธออยากจะแต่งงานกับใครกัน?"
ในชีวิตชาติที่แล้ว เพื่อช่วยรักแรกของตัวเอง คนชั่วสามคนได้ทำลายพลังการต่อสู้ของนาง ตัดแขนขาของนางออก ตัดเส้นเลือดของนางและปล่อยเลือดของนางไหลออกมาทั้งอย่างนั้น และทรมานนางจนตาย เมื่อเกิดใหม่ครั้งนี้ นางวางแผนอย่างรอบคอบ โดยสาบานว่าจะให้พวกเขาได้สัมผัสกับความทุกข์ทรมานที่นางเคยประสบมา! รักแรกที่ไร้เดียงสาอะไรกัน ที่จริงก็เป็นเพียงผู้หญิงที่ตีสองหน้าเก่ง อยากจะไต่ขึ้นไปสูงเหรอ งั้นก็จะให้เจ้าปีนขึ้นไป ยิ่งปีนขึ้นสูงมากเท่าไร ตอนตกลงมาก็จะยิ่งเจ็บมากเท่านั้น! พวกสวะสมควรได้รับบาปกรรมของพวกสวะ พวกมันทำชั่วกับนางไปชั่วชีวิตหนึ่ง นางจะทำให้พวกมันไม่ตายดี พวกคนที่เจ้าเล่ห์ ตีสองหน้าเก่ง นางจะจัดการกับทุกคน! แต่นางไม่เคยคิดเลยว่าในการแก้แค้นของนาง นางจะไปมีเรื่องกับเสด็จอาที่เป็นเจ้าแผนการเข้า ที่วัน ๆ ต้องการให้นางจูบและกอดเขาตลอดทั้งวัน ในขณะที่นางแก้แค้นคนชั่วนั้นยังสามารถสนิทสนมกับเสด็จอาด้วย ในความจริงแล้ว การที่เป็นผู้หญิงชั่วๆ ก็มีความสุขมาทีเดียวกว่าที่คิดเลย!
© 2018-now MeghaBook
บนสุด
GOOGLE PLAY