ธันวาของผม

“ธันวา”ปรารถนาจะเดินจากอดีตอันปวดร้าวของตัวเอง เขาหวังเพียงให้หัวใจได้เริ่มต้นใหม่ ชายหนุ่มแบกกระเป๋าย้ายบ้านเปลี่ยนที่เรียนมาอยู่เมืองเล็กๆ ริมทะเลและเริ่มงานในห้องสมุดชุมชน

แต่หลายปีผ่านมา สิ่งที่ธันวามั่นใจคือเขาไม่อาจลืมอดีตของตัวเองได้เลย มันเป็นเช่นเงาที่ติดตามเขาไปทุกแห่งทุกที่

จนถึงวันที่พรหมลิขิตนำให้เขากลับมาแก้ไขอดีตอีกครั้ง

ตะวันยามเย็นทอแสงอ่อนกระทบผิวน้ำที่เต้นพลิ้วเป็นระลอกคลื่นตลอดเวลา ก่อให้เกิดประกายระยิบระยับและงดงาม แต่คนที่เร่งเท้าเดินเลียบชายหาดกลับไม่มีเวลาสนใจความงามของท้องทะเลยามเย็นเหมือนทุกครั้ง

ชายหนุ่มปัดไรผมที่ตกลงมาปรกหน้า เส้นผมสีดำเริ่มยาวแล้ว เขาขยับแว่นสายตาให้กระชับใบหน้า เร่งเท้าให้มาถึงที่หมายโดยเร็ว เสียงสัญญาณดังทันทีที่ประตูร้านมินิมาร์ทขนาดเล็กที่เปิดบริการอยู่ริมถนนสายเล็กๆ ที่ทอดตัวคู่ขนานกับทะเลสีคราม ผู้จัดการร้านเป็นคนหนุ่มรุ่นราวคราวเดียวกันกับคนที่เปิดประตูเข้ามาในร้านอย่างคุ้นเคย

“ทำไมวันนี้ชินมาอยู่ตรงนี้ล่ะ”

‘ธันวา’ยิ้มทักคนหนุ่มผิวสีแทนที่ยืนอยู่หลังเคาน์เตอร์

“ก็น้องนกไปดูหนังกับแฟนนะสิ อีกเดี๋ยวคงจะกลับแล้วล่ะ”

ชินกฤตตอบและยิ้มให้ทั้งดวงตา

“เจ้าแสบอยู่ไหน” ธันวาถามแต่ไม่รอคำตอบ สายตามองหาสิ่งที่ต้องการที่ทำให้ต้องเร่งเท้ามาถึงที่นี้โดยเร็วที่สุด

ชินหรือชินกฤตชายหนุ่มผิวสีแทน เจ้าของร้านมินิมาร์ท ก้มลงหยิบตะกร้าหวายใบย่อมขึ้นมาวางบนเคาน์เตอร์ เมื่อเปิดตะกร้า เจ้ากระรอกตัวเล็กขนสีน้ำตาลแซมขาว กระโดดขึ้นมาหาเจ้าของที่รอรับด้วยกอดอบอุ่น ทำเอาคนรับฝากเลี้ยงมองด้วยสายตาอิจฉา

“ขอบใจนะชินที่ดูแลเจ้าแสบให้” ธันวากล่าวอย่างจริงใจ ปล่อยให้กระรอกน้อยวิ่งเล่นตามตัวด้วยความเคยชิน

“ก็ธันต้องทำงานไม่ใช่เหรอ” เจ้าของร้านหนุ่มยิ้มตอบ

ธันวาพยักหน้ารับ ช่วงนี้ปิดเทอมแล้ว ด้วยคำชักชวนของคุณป้า เขาได้ทำงานพิเศษเป็นผู้ช่วยบรรณารักษ์จัดเก็บหนังสืออยู่ที่ห้องสมุดประชาชน ห่างจากร้านมินิมาร์ทแห่งนี้ไม่เท่าไรนัก ชินกฤตสำรวจดูชายหนุ่มตรงหน้าด้วยสายตาห่วงใยอย่างไม่รู้ตัว

ตั้งแต่เมื่อไหร่กันที่เขาใส่ใจทุกสิ่งทุกอย่างที่เพื่อนคนนี้ทำ

‘ธันวา’ คือเพื่อนสนิทที่เขารู้จักหลายปี เรียนอยู่มหาวิทยาลัยเดียวกับเขาซึ่งอยู่ในตัวจังหวัด และเขาต้องดูแลร้านนี้แทนพ่อกับแม่ที่ปลดเกษียณอายุการทำงานของตัวเองไปแล้ว หน้าที่ของลูกชายคนโตจึงต้องดูแลครอบครัว ส่วนน้องสาวที่ชื่อ “กรุณา” หรือน้อง “น้องนก” น้องสาวสุดเฟี้ยวของเขาก็ไม่ค่อยจะมาร้านเท่าไร บริเวณนี้เป็นหมู่บ้านเล็กๆ ของชาวประมง นักท่องเที่ยวจึงไม่มากนัก นอกจากนักเดินทางที่แวะผ่านมา ความเงียบสงบละเรียบง่ายทำให้ธันวาหลงรักที่นี่ แม้จะไกลมหาวิทยาลัยสักหน่อย แต่ถ้าคำนวณเวลาออกจากห้องพักที่เช่าอยู่ เขาก็ไปเรียนทันเสมอ

“ให้เราช่วยชินดีไหม อยู่เป็นเพื่อนจนกว่าน้องนกจะกลับมา” ธันวาพูดยิ้มๆ ไม่มีสิ่งใดเร้นซ่อนหลังแว่นกรอบหนาสีดำสนิทที่สวมอยู่ประจำ

“ตามใจธันแล้วกัน” ชินกฤต ยิ้มปลื้ม ชักไม่อยากให้น้องสาวมาเสนอหน้าตอนนี้เสียแล้ว แม้เมื่อครู่จะนึกบ่นว่าอยู่ในใจก็ตาม

ธันวายิ้มน้อยๆ ริมฝีปากบางของเขาไม่ช่างพูดและค่อนข้างเก็บตัว ชินกฤตรู้แค่เพียงแค่ ธันวามีญาติที่สนิทกันอยู่คนหนึ่งที่เมืองนี้ แต่ไม่เคยรู้เรื่องราวอะไรเบื้องหลังของเขาเลย แม้แต่อาการเจ็บข้อเท้าซ้ายบ่อยๆ ของธันวาก็ตาม การที่อีกฝ่ายไม่แสดงความเจ็บปวดหรือเรียกร้องความสนใจ กลับทำให้เขารู้สึกห่วงใยขึ้นที่ละเล็กละน้อย ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ที่สายตาของเขาจับจ้องที่ร่างผอมบางของธันวาแล้วให้ความรู้สึกว่าอยากทะนุถนอมคนๆ นี้ เจ้าแสบหรือกระรอกจอมซนของธันวายังคงอร่อยอยู่กับถั่วคั่วที่เจ้าของเทใส่กระดาษให้มันกินอยู่ที่ใกล้เครื่องแคชเชียร์ ส่วนตัวเองเดินจัดของในร้านให้อย่างรู้ที่ที่มันอยู่