กลับมาร้าย(จัดเต็ม)

บทนำ

หาญงัวเงียลุกขึ้นนั่งเพราะเสียงร้องไห้กระซิกๆ ดังข้างตัว เจ้าของเสียงคือสาววัยพ้นคุกมาไม่นานที่กอดผ้าห่มนอนซุกตัวอยู่ข้างๆ ชายหนุ่มกุมขมับแล้วตำหนิตัวเองในใจว่าทำอะไรลงไป

“หนูแว่น” เขาจับไหล่เปล่าเปลือยที่พ้นผ้าห่มขึ้นมา เจ้าของชื่อรีบสะบัดหนีเหมือนโกรธเกลียดหรืออาจแค่รังเกียจเขาเสียเต็มทีแล้วรีบลุกขึ้นนั่ง

“พี่รับผิดชอบทุกอย่างหนูแว่นอย่าร้องไห้สิ โอ๊ย!” หาญร้องลั่นเพราะถูกชกจนหน้าหงายแม้จะเป็นกำปั้นเล็กๆ แต่เจ็บมากเมื่อสันกระดูกแข็งทิ่มมาตรงมุมปาก แล้วคนชกก็รีบลงจากเตียงแต่หาญดึงผ้าห่มที่เธอห่อตัวไว้ไม่ยอมให้ไปดื้อๆ ถ้าไม่ได้พูดจาตกลงกันให้รู้เรื่อง

“โอ๊ย! ปล่อยนะ คุณไม่มีสิทธิ์ทำกับฉันแบบนี้ ปล่อย!”

แว่นแก้วถูกกระชากผ้าห่มคลุมตัวจนหงายหลังลงบนตัวคนดึง ผ้าที่กอดรัดปกปิดเนื้อตัวหลุดลุ่ยเผยผิวสาวขาวผ่องแทบจะโป๊เปลือย หญิงสาวรีบดึงผ้ามาห่อตัวแต่หาญกอดรัดไว้แขนแข็งแรงพาดมาบนทรวงอกขนาดพอดีตัว ยิ่งเธอดิ้นยิ่งรัดแน่นเสียดสีจนเสียวกระสัน

“ปล่อย!นะ คนบ้าลามก”

“ขอโทษๆ ก็อย่าดิ้นสิ เราต้องคุยกันก่อน”

“มีอะไรต้องคุยกันอีกในเมื่อคุณรังแกฉัน ฉันจะฟ้องคุณย่า” แว่นแก้วว่าแล้วทำหน้าตกใจเมื่อหาญรับคำท้านั้นทันที

“เอาเลยดีเหมือนกันพี่จะได้บอกให้แม่ไปขอหนูแว่นให้เป็นเรื่องเป็นราว”

“ไม่เอาฉันไม่ชอบคนแก่”

“แก่ตรงไหนวะ แค่อายุมากกว่าเราเก้าปีสิบปีเอง”

“นั่นแหละแก่ ฉันไม่ชอบและที่สำคัญฉันมีแฟนแล้ว” คำพูดของแว่นแก้วทำให้มือที่กอดรัดราแรงลงไปจนเธอดิ้นหลุดจากวงแขนได้ แต่ก่อนที่จะลุกออกจากเตียงหาญก็ดึงกลับลงไปแล้วกดเอาไว้บนที่นอน ก่อนจะพลิกมานอนคร่อมแล้วพูดใส่หน้า

“แต่พี่เป็นผัว เป็นผู้ชายคนแรกของเธอและจะเป็นคนเดียวตลอดไปด้วย”

“อย่านะ” แว่นแก้วดิ้นบ่ายหน้าหนีริมฝีปากอุ่นร้อนที่กำลังระรานไปทั่วนวลแก้มและปิดนิ่งที่กลีบปากก่อนจะบดคลึงรุนแรงจนเธอไร้เรี่ยวแรงต้านทาน และกำลังตอบสนองรสจูบของหาญโดยไม่รู้ตัว

“ทีนี้รู้แล้วนะว่าเราเป็นอะไรกัน ผัวสำคัญกว่าแฟนเยอะ” หาญถามเรี่ยริมฝีปากอวบแดงจากแรงบดขยี้จนสีเหมือนดอกบัวกลีบช้ำแต่หวานหอมชวนให้แมลงอย่างเขาดอมดม

“ไม่ใช่ผัว แค่คนเมาสองคนเอากัน”

“หนูแว่น!”