ดาวน์โหลดแอป ฮิต
หน้าแรก / เมืองแฟนตาซี / เล่ห์เสน่หา
เล่ห์เสน่หา

เล่ห์เสน่หา

5.0
112 บท
42.5K ชม
อ่านเลย

เกี่ยวกับ

สารบัญ

ความรักจากชาติปางก่อน กลับมาหลอกหลอนในปัจจุบัน อะไระเกิดขึ้น เมื่อหญิงสาวทั้งสองต่างกลับชาติมาเกิด ฝ่ายหนึ่งกลับมาด้วยแรงแค้นเพราะความรักเป็นเหตุ อีกฝ่ายกลับมาเพื่อช่วงชิงชายอันเป็นที่รัก ที่ยังระทมจมปลักในความรักครั้งเก่า เขาจะสานต่อ และแก้ไขสิ่งผิดพลาดที่เคยทำ หรือจะทำให้เหตุการณ์เลวยิ่งขึ้น และสุดท้ายจะสมหวังในรักหรือพรากจากกันอีกครั้ง ความจริงใจจะพ่ายแพ้เล่ห์เหลี่ยมแห่งเสน่หาหรือไม่?

บทที่ 1 เล่ห์เสน่หา

บทที่ 1

กองกระดาษสีขาวปึกหนาที่แปะตรงริมด้านบนด้วยกระดาษจดบันทึกสีชมพูแผ่นเล็ก หนีบคลิปไว้อย่างดีจนบดบังตัวอักษรบางตัวไป แต่พอจะอ่านออกได้ว่า ‘ต้นฉบับที่ผ่านแล้ว’ ซึ่งวางอยู่บนโต๊ะทำงาน ที่ต่อให้สาบานหรืออมพระทั้งวัดมาพูดมาบอกเล่า ก็คงหาคนเชื่อยาก ว่านี่คือโต๊ะทำงาน เพราะมันรกได้ใจ รกขนาดไม่มีที่ว่างสำหรับวางมือให้ได้เต็มฝ่ามือเสียด้วยซ้ำ ทั้งโต๊ะที่มองสีเดิมได้เพียงช่องเล็กๆ ผ่านเอกสารกองมหึมาจนเฉียดจะคล้ายกองขยะเข้าไปทุกทีนั้น แทบดูไม่ออกว่าโต๊ะนี้เป็นสีอะไร ทว่าชายเจ้าของโต๊ะยังคงวางต้นฉบับที่เปิดอ่านแล้วสุมลงมาอีกโดยไม่เกรงใจสายตาคนมองเลยทีเดียว

“มองอะไรวะ?” ประโยคกวนนั้นไม่เหมาะที่จะออกจากปากชายวัยสี่สิบต้นๆ ทว่าดูหนุ่มกว่าอายุมาก ถ้าผมบนศีรษะที่ยาวระต้นคอนั้นจะไม่ประจานแบบวิ่งแซงอายุจริงไปโขด้วยสีผิดธรรมชาติ ผมสีดอกเลาประปรายที่แซมออกมานั้นเป็นจุดเด่นและเอกลักษณ์ของเขาไปเสียแล้ว เมื่อเพื่อนสนิทมิตรสหายและลูกน้องมักชอบเรียกเขาว่า ‘หงอก’ ส่วนคำนำหน้านั้นเปลี่ยนแปลงตามสถานะคนเรียกทั้ง ไอ้หงอก พี่หงอก และบอกอหงอก ทั้งที่ชื่อจริงๆ ของเขาออกจะ เพราะพริ้งว่า ทรงภพ พัฒนะวาทย์

คนถูกถามด้วยเสียงดุประกอบท่าทางยียวนของทรงภพ มองแล้วส่ายหน้าชนิดไม่กล้าหือ ก็ใครจะกล้าต่อกรกับบรรณาธิการบริหารหนุ่มใหญ่ไฟแรงอยู่ตลอดเวลา จนบางครั้งลูกน้องในสำนักพิมพ์คิดว่ามันออกจะแรงเกินไปเสียด้วยซ้ำ เพราะมันแรงเกินจนทำให้พวกเขาพากันหนาวๆ ร้อนๆ ไปตามๆ กัน

“ส่ายหน้าทำไม ก็เห็นๆ ว่ามองอยู่” เขายังไม่ยอมเลิกรา ท่าทางเหมือนจะชวนทะเลาะเสียให้ได้ แต่อาการรื้อค้น และพลิกหาสิ่งใดสิ่งหนึ่งบนต้นฉบับปึกหนาเล่มหนึ่งนั้นยังไม่หยุด

“หาอะไรเหรอ พี่ภพ” นทีพนักงานคนเดียวในสำนักพิมพ์ ที่ยังไม่กล้าเรียกอย่างสนิทสนมว่า พี่หงอกเหมือนคนอื่นๆ เลี่ยงที่จะตอบคำถาม แต่ส่งคำถามกลับแทน

ทรงภพเงยหน้าขึ้นมองลูกน้องอายุห่างกันนับสิบปี ก่อนก้มหน้าหาต่อพลางบอก “ต้นฉบับนี่ ทำไมไม่มีชื่อจริง นามสกุลจริง หรือเบอร์โทรฯ ติดต่อกลับของเจ้าของผลงาน พวกแกทำตกหายตอนปริ๊นต์ออกมาหรือเปล่า”

“เรื่องไหนพี่ แต่ผมไม่เคยบกพร่องทำหน้างานหายไปแม้แต่แผ่นเดียวนะครับ” นทีรี่เข้าไปใกล้

ทรงภพยื่นปึกเอกสารต้นฉบับมาตรงหน้านที เพื่อให้เห็นชื่อเรื่องชัดๆ

“เล่ห์เสน่หา โดย เตือนตะวัน อ่า เรื่องนี้ผมปริ๊นต์กะมือ รับรองไม่ขาดหายพี่ แต่นักเขียนเขาไม่ใส่มาจริงๆ มีแต่อีเมลให้ติดต่อกลับ ผมกะว่าให้ผลมันออกมาก่อนว่าผ่านหรือไม่ผ่านแล้วค่อยติดต่อไป ขอชื่อที่อยู่ เบอร์โทรฯ อีกครั้ง”

ทรงภพมองตามที่อยู่อีเมลซึ่งนทีจิ้มให้ดู harlot@hotmail.com เขาถึงกับอึ้งในทีแรกที่เห็นชื่ออีเมลนั้น ใครหนอช่างกล้าเอาคำนี้มาตั้ง

“หญิงแพศยา” เขางึมงำก่อนหยิบต้นฉบับเล่ห์เสน่หาติดมือ เดินเข้าไปในห้องทำงานส่วนตัว ซึ่งเป็นห้องทำงานโดยตำแหน่งที่แท้จริง หน้าห้องติดป้ายหรา บรรณาธิการบริหาร ส่วนโต๊ะข้างนอกเมื่อครู่นั้นเป็นโต๊ะที่เขาชอบมานั่งมองลูกน้องทำงานเสียมากกว่า ด้วยเหตุจะได้ใกล้ชิด

ทรงภพมานั่งลงตรงโต๊ะทำงาน เครื่องคอมพิวเตอร์โน้ตบุ๊กที่วางบนโต๊ะยังคงเปิดและเข้าสู่ระบบอินเทอร์เน็ตตลอดเวลา หนุ่มใหญ่แต่ใจกระชุ่มกระชวยด้วยการแต่งตัวและบุคลิกอันเป็นเอกลักษณ์ ยกเท้าขึ้นพาดบนโต๊ะเอนตัวพิงพนักเก้าอี้ในท่าสุดสบาย ยามเปิดอ่านหน้าหนึ่งของต้นฉบับที่ใช้นิ้วคั่นมาเมื่อครู่

อ่านต่อ
img ไปดูความคิดเห็นเพิ่มเติมที่แอป
ดาวน์โหลดแอป
icon APP STORE
icon GOOGLE PLAY